Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. w W. wystąpił z pozwem o zapłatę przeciwko J. W., domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 120.963,29 zł wraz z odsetkami umownymi (przeterminowanymi) obliczonymi od dnia 29 marca 2022 r. do dnia zapłaty od kwoty należności głównej 109.820,18 zł według umownie określonej stopy procentowej za opóźnienie zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy, cennikiem produktu oraz art. 481 § 2-21 k.c. w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne). Jednocześnie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Uzasadniając roszczenie podał, iż pozwany posiada wobec powoda wymagalne zadłużenie wynikające z tytułu umowy pożyczki - (...) nr (...) zawartej bezpośrednio z Bankiem w dniu 17.07.2015 r., ewidencjonowanej na rachunku nr (...).

Zgodnie z zawartą umową powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 146.541,62 zł, zaś pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki zgodnie z warunkami umowy.

J. W. nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty zobowiązania z tytułu w/w umowy, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego. Powód, w związku z opóźnieniem w spłacie, działając zgodnie z zapisami art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Prawo Bankowe, celem doprowadzenia do polubownej formy spłaty zadłużenia, pismem z dnia 26.01.2021 r. wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia przeterminowanego.

Przedmiotowe pismo nie doprowadziło zarówno do dobrowolnej formy spłaty jak i restrukturyzacji zadłużenia. Pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku spłaty zobowiązania, pomimo podjętych przez powoda prób dobrowolnej formy spłaty. W związku z powyższym powód w dniu 11.03.2021 r. skierował do pozwanego wypowiedzenie w/w umowy. Pomimo upływu terminu wypowiedzenia pozwany nie dokonał spłaty swojego zobowiązania wobec powoda, w związku z czym przedmiotowe wypowiedzenie uprawomocniło się, a całość zobowiązania stała się wymagalna w dniu 04.05.2021 r.

Do dnia sporządzenia niniejszego pozwu pozwany nie dokonał spłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu w/w umowy pożyczki. Tym samym zadłużenie według stanu na dzień 29.03.2022 r. wynosi łącznie 120.963,29 zł.

Pozwany J. W. w wyznaczonym terminie nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany J. W. posiada wobec powoda wymagalne zadłużenie wynikające z tytułu umowy pożyczki - (...) nr (...) zawartej bezpośrednio z Bankiem w dniu 17.07.2015 r., ewidencjonowanej na rachunku nr (...) (dowód: umowa – k. 8-13).

Zgodnie z treścią zawartej umowy, powód udzielił pozwanemu pożyczki w łącznej kwocie 146.541,62 zł, zaś pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki zgodnie z warunkami umowy.

Z pożyczonej kwoty bank przekazał pożyczkobiorcy kwotę 100.000 zł. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 195.491,57 zł (§ 1 ust. 6-7 Umowy).

Na tę kwotę składają się oprócz kapitału, odsetki umowne w wysokości 48.949,95 zł orasz opłaty i prowizje wskazane w § 1 ust. 4 Umowy, tj. opłata przygotowawcza 100 zł, prowizja bankowa od udzielonej pożyczki 13.381,83 zł i składka ubezpieczeniowa od ubezpieczenia na wypadek utraty pracy 33.059,79 zł. Pozwany nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty zobowiązania z tytułu tejże umowy, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego (dowód: polisa ubezpieczeniowa- k. 17-18; harmonogram spłat- k. 19-22; wyciąg z ksiąg banku- k. 38-39v; regulamin udzielania pożyczek i kredytów ważny na dzień udzielenia pożyczki- k. 31-33v).

Powód, w związku z opóźnieniem w spłacie, działając zgodnie z zapisami art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Prawo Bankowe, pismem z dnia 26.01.2021 r. wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia przeterminowanego (dowód: wezwanie- k. 36-36v; dowód nadania- k. 37).

Przedmiotowe pismo nie doprowadziło zarówno do dobrowolnej formy spłaty jak i restrukturyzacji zadłużenia. Pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku spłaty zobowiązania, pomimo podjętych przez powoda prób dobrowolnej formy spłaty. W związku z powyższym powód w dniu 11.03.2021 r. skierował do pozwanego wypowiedzenie w/w umowy ( dowód: wypowiedzenie- k.34).

Pomimo upływu terminu wypowiedzenia, pozwany nie dokonał spłaty swojego zobowiązania wobec powoda, w związku z czym przedmiotowe zobowiązanie stało się wymagalne w dniu 04.05.2021 r.

Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie dokonał spłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu w/w umowy pożyczki. Tym samym zadłużenie według stanu na dzień 29.03.2022 r. wynosi łącznie 120.963,29 zł.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako zasadne, podlegało uwzględnieniu.

Stosownie do treści art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z generalną dyrektywą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, tj. wykazania zawarcia stosownej umowy i w jej ramach przekazanie pożyczkobiorcy przedmiotu pożyczki, natomiast na pożyczkobiorcy spoczywa ciężar udowodnienia zwrotu pożyczki (zob. wyr. SN z 5.3.2002 r., I CKN 1086/99, Legalis; wyr. SA w Poznaniu z 20.9.2006 r., I ACa 394/06, niepubl.; wyr. SN z 6.7.2012 r., V CSK 394/11, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 18.11.2013 r., VI ACa 680/13, Legalis; zob. np. J. Gudowski, w: Gudowski, Komentarz KC, t. V, 2017, s. 20; wyr. SA w Łodzi z 18.6.2015 r., I ACa 33/15, Legalis).

W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu sprostał, albowiem do akt sprawy została dołączona umowa pożyczki nr (...) wraz z załącznikami podpisana przez stronę pozwaną. Okoliczności te nie były również kwestionowane przez pozwanego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż na mocy przedmiotowej umowy, pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty 96 rat kapitałowo-odsetkowych w wysokości 2.036,38 zł, przy czym ostatnia rata wyrównawcza wynosiła 2.035,47 zł do 20-go dnia każdego miesiąca. Z dokumentów dołączonych do akt sprawy w postaci harmonogramu spłat oraz wyciągu z ksiąg bankowych jednoznacznie wynika, jakie kwoty miesięczne pożyczkobiorca miał obowiązek uiszczać na rzecz powodowego banku, a jakie rzeczywiście zostały przez niego zapłacone w poszczególnych miesiącach, a tym samym jaka jest obecnie wysokość zobowiązania pozwanego (k. 19-22, 38-39v).

Z powyższego wyraźnie wynika, jakie kwoty zostały przeznaczone na spłatę kapitału, a jakie na spłatę odsetek umownych i odsetek karnych. Przedmiotowy sposób wyliczenia w ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości i jest zgodny z treścią umowy. Z kolei pozwany nie podniósł do tego zestawienia żadnych zarzutów, które wskazywałyby na nieprawidłowość obliczeń powoda. Nadto wysokość pożyczki wraz z opłatami, prowizją i oprocentowaniem była pozwanemu znana już w dniu podpisania umowy, zaś zgodnie z oświadczeniem złożonym przez niego – był on poinformowany o ryzyku związanym z zaciąganym zobowiązaniem kredytowym oraz że jest świadomy tego ryzyka (§ 4 ust 8 Umowy).

Zagadnienie wypowiedzenia umowy kredytu zostało zaś uregulowane m.in. w ramach art. 75 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku (tj. z dnia 8 października 2020 r. Dz.U. z 2020 r. poz. 1896) Prawo Bankowe. W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa nie stanowi inaczej (ust. 1). Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni (ust. 2).

Realizacja przez bank uprawnienia w postaci wypowiedzenia umowy kredytu skutkuje tym, że wraz z upływem terminu wypowiedzenia stosunek prawny kredytu ulega rozwiązaniu. W takim przypadku kredytobiorca pozostaje zobowiązany do bezzwłocznej spłaty kwoty kredytu wraz z odsetkami i pozostałymi kosztami kredytu. Zaznaczyć jednakże należy, iż warunkiem skutecznego wypowiedzenia umowy jest doręczenie oświadczenia o wypowiedzeniu kredytobiorcy (art. 61 k.c.). Ponadto w doktrynie i orzecznictwie dominuje stanowisko, że wypowiedzenie umowy o kredyt będące uprawnieniem kształtującym banku, prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego, nie może być czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet, jeżeli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Równocześnie w przypadku opóźnienie w spłacie zobowiązania kredytowego bank ma obowiązek wezwać kredytobiorcę do spłaty zobowiązania, w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych, informując o możliwości wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia.

Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy, wskazać należy, że zgodnie z łączącą strony umową, w przypadku braku spłaty pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności i nieuregulowania zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, bank miał prawo wypowiedzieć zawartą przez strony umowę pożyczki (§ 4 ust 6 Umowy). Tym samym skoro pozwany otrzymał wypowiedzenie w dniu 31.03.2021 r. – to od tego dnia należy liczyć 30-dniowy termin wypowiedzenia. Bank powiadomił jednocześnie o wysokości zadłużenia przeterminowanego (kapitał i odsetki). W treści wskazanego pisma zawarto informację, iż w przypadku, gdy w okresie wypowiedzenia nastąpi spłata całości wymagalnego zadłużenia to wypowiedzenie należy traktować jako bezskuteczne, a w konsekwencji umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach. Wypowiedzenie umowy pożyczki dokonane zostało przez powoda w sposób zgodny z zawartą przez strony umową, albowiem z uwagi na brak płatności dwóch kolejnych pełnych rat po stronie pożyczkobiorcy – wezwał go w terminie 30 dni od otrzymania wezwania do uregulowania całości zadłużenia. Przedmiotowe pismo nie doprowadziło zarówno do spłaty, jak i restrukturyzacji zadłużenia. Wszystko to wskazuje, że działania banku podjęte w celu wypowiedzenia umowy, jak również samo wypowiedzenie umowy, były prawidłowe, a zatem na dzień złożenia pozwu o zapłatę zadłużenie pozwanego było wymagalne.

Materialna podstawa roszczenia została tym samym prawidłowo zaprezentowana przez powoda. W konsekwencji Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodowego banku kwotę 120.963,29 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi za opóźnienie, według umownie określonej stopy procentowej w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od kwoty 109.820,18 zł od dnia 29.03.2022 r. do dnia zapłaty, czemu dano wyraz w punkcie I sentencji, orzekając tym samym zgodnie z roszczeniem powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II. sentencji w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Skoro pozwany proces niniejszy przegrał w całości, to – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania – winien zwrócić powodowi wszystkie wyłożone w jego toku koszty, na które złożyły się pozycje następujące: opłata sądowa od pozwu – 5.492,00 zł, wynagrodzenie fachowego pełnomocnika reprezentującego powoda – 5.400,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa udzielonego przez powoda – 17,00 zł, tj. łącznie 10.909,00 zł.

Sędzia Mirosław Krzysztof Derda