Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

UZASADNIENIE

W. P. wniósł o ustalenie, że w skład majątku wspólnego jego i uczestniczki postępowania M. P. (1) wchodzą:

- samochód osobowy marki B. (...), rok produkcji 2001, numer rejestracyjny (...) z uszkodzoną karoserią i niesprawnym silnikiem - o wartości 4.000zł;

- prawo do działki nr (...) o powierzchni 300 m ² położonej w ROD (...) w G. - o wartości 2.500 zł;

- wyposażenie domu przy ul. (...) w G., gdzie mieszkali byli małżonkowie nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej majątkowej małżeńskiej o łącznej wartości 21.050 zł, w skład którego wchodzą:

a)  meble ogrodowe z technoratanu, składające się z 2 foteli po 150 zł każdy,
1 kanapy dwuosobowy o wartości 250 zł i stołu o wartości 200 zł;

b)  sofa skórzana brązowa o wartości 1.500 zł;

c)  duży stół drewniany z jadalni o wartości 2.500 zł;

d)  telewizor plazmowy 60 cali o wartości 800 zł;

e)  łóżko sypialniane metalowe o wartości 500 zł, zakupione w połowie
2014 roku;

f)  2 materace ortopedyczne oraz elementy łączące do łóżka sypialnianego o łącznej wartości z 1.500 zł;

g)  lodówka - zamrażarka z dystrybutorem wody i lodu, brązowa o wartości 2.000 zł;

h)  fotel rozkładany welurowy o wartości 800 zł;

i)  komoda fornirowana na jasno o wartości 500 zł;

j)  garderoba samodzielna o wartości 2.000 zł;

k)  komplet mebli łazienkowych zakupionych w 2014 roku o wartości 4.000 zł
(szafka pod umywalkę, 3 szafki wysokie);

l)  żyrandol z jadalni zakupiony w 2014 roku o wartości 1.200 zł;

m)  okap kuchenny ze stali nierdzewnej o wartości 1.000 zł;

n)  pralka B. o wartości 500 zł;

o)  suszarka do ubrań marki B. o wartości 500 zł;

p)  zestaw mebli do sypialni o łącznej wartości 1.000 zł (toaletka biała z lustrem,
2 wiszące szafki beżowe);

q)  rower marki F., koloru czarnego, zakupiony przez wnioskodawcę w Norwegii w 2012 roku o wartości 2.500 zł, przechowywany w domu przy ulicy (...) w G.;

- kwota znajdująca się na dzień ustania wspólności majątkowej (15.11.2014r.) na ustalonych w toku postępowania dowodowego rachunkach, z których korzystali byli małżonkowie;

- środki pieniężne pobrane lub przelane przez uczestniczkę, bez jego wiedzy i zgody z rachunków bankowych, którymi dysponowała w tym z tych, na które bezpośrednio wpływały środki zarobione przez niego w Norwegii.

Nadto wnioskodawca domagał się zaliczenia do majątku wspólnego i dokonania podziału środków pieniężnych przelanych przez niego na polecenie uczestniczki postępowania w kwocie 136.989,89 zł, stanowiącej sumę środków przelanych na rachunek matki uczestniczki - B. B., w latach 2010 - 2014 z rachunków prowadzonych na jego zlecenie, tj. (...) numer (...).64.8 877 (od
02 lutego 2010 roku do 26 października 2011 roku) w koronach norweskich na kwotę
219.500 NOK (ówczesny kurs korony norweskiej 0,5 zł za 1 koronę) i w złotych polskich 20.000 zł, łącznie 129.750 zł; (...) SA numer (...). Przelewy miały miejsce między 01.01.2012 roku, a 06.10.2014 roku w złotych polskich: 1.000 zł - 4 lipca 2014 r., 80 zł - 6 października 2014 r., 1.020 zł - 11 czerwca 2013 r., 69,90 zł - 12 września 2013 r., 69,99 zł - 10 listopada 2013 r., 5.000 zł -
10 listopada 2013 roku - łącznie 7.239,89 zł, co daje łącznie kwotę 136.989,89 zł. Środki te nie zostały zwrócone na rzecz majątku wspólnego małżonków.

W. P. wniósł również o:

- rozliczenie wydatków w wysokości ustalonej w trakcie postępowania przed sądem z majątku wspólnego małżonków na majątek osobisty uczestniczki postępowania, to jest dom przy ul. (...) w G. stanowiący 100 % jego wartości w dniu nabycia przez M. P. (1) w postaci: wydatkowania środków pochodzących z jego wynagrodzenia za pracę, spłaconych kredytów bankowych/pożyczek poczynionych przez Z. i Z. P. – na spłatę wierzycieli i faktyczne nabycie przez uczestniczkę postępowania domu przy ul. (...) w G.;

- rozliczenie nakładów w wysokości ustalonej w trakcie postępowania poczynionych z majątku wspólnego małżonków na majątek osobisty uczestniczki w postaci generalnego remontu domu przy ul. (...) w G., stanowiącego wyłączną własność M. P. wykonanego za środki pochodzące z majątku wspólnego małżonków w wysokości co najmniej 400.000 zł;

- rozliczenie wierzytelności przysługującej stronom wobec B. B. z tytułu nakładów poczynionych z majątku wspólnego stron na rzecz: zakupu lokalu mieszkalnego sfinansowanego, już po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej przez uczestniczkę ze środków stanowiących majątek wspólny stron, położonego w G. przy ulica (...) - mieszkania (...), w kwocie ustalonej w postępowaniu dowodowym, działalności gospodarczej prowadzonej przez B. B. w postaci spłaty rat kredytów/pożyczek oraz finansowania jej bieżącej działalności;

- wydatku z jego majątku osobistego na majątek wspólny małżonków dokonanego po dacie ustania wspólności majątkowej małżeńskiej w postaci pokrycia składki na obowiązkowe ubezpieczenia OC samochodu B. o nr. rej. (...) w kwocie 1.287 zł.

Jednocześnie wnioskodawca podniósł, iż poniósł wydatek z majątku osobistego na majątek osobisty uczestniczki postępowania w postaci sfinansowania części generalnego remontu domu przy ulicy (...) w G. w kwotach: 20.000 zł pochodzących z darowizny uzyskanej przez niego w sierpniu 2012 roku od rodziców i 10.000 zł stanowiącej kwotę uzyskaną przez M. P. (1) ze sprzedaży w dniu
27 sierpnia 2014 roku samochodu V. (...).

W. P. domagał się również ustalenia, że w skład majątku osobistego wnioskodawcy wchodzą narzędzia, w ocenie uczestniczki, stanowiące składnik majątku wspólnego, które znajdowały się w domu przy ul. (...) w G. w postaci: pistolet — gwoździarka gazowa do betonu, koloru pomarańczowego, zakupiona przez W. P. jako używana w 2008 roku w Norwegii, a następnie przewieziono do Polski w 2013 roku przechowywana na strychu domu przy ulicy (...) o wartości 6.000 zł; pistolet - gwoździarka pneumatyczna do drewna koloru pomarańczowego zakupiona przez W. P. jako używana w 2008 roku w Norwegii, a następnie przywieziona do Polski 2013 roku, przechowywana na strychu domu przy ulicy (...) - o wartości 1.500 zł; wkrętarka DeWalt koloru żółtego zakupiona przez W. P., jako używana w 2008 toku w Norwegii, a następnie przywieziona do Polski w 2013 roku przechowywana na strychu domu przy ulicy (...) o wartości 400 zł; wkrętarka B.&D. koloru pomarańczowego zakupiona przez W. P. jako nowa w 2006 roku w Norwegii, a następnie przywieziono do Polski w 2013 roku przechowywana na strychu domu przy ulica (...) o wartości 500 zł; szlifierka B.&D. koloru pomarańczowego zakupiona przez W. P. jako nowa w 2007 roku w Norwegu, a następnie przywieziono do Polski w 2013 roku przechowywana na strychu domu przy ulicy (...) o wartości 400 zł; wiertarka H. koloru zielono czarnego zakupiona przez W. P. jako używana w 2008 roku w Norwegii, a następnie przywieziono do Polski 2013 roku przechowywana na strychu domu przy Zielonej 3 o wartości 1.000 zł; odkurzacz przemysłowy koloru niebieskiego zakupiony przez W. P. jako używany w 2008 roku w Norwegii, a następnie przywieziony do Polski w 2013 toku, przechowywany na strychu domu przy ulicy (...) - o wartości 700 zł.

Jako preferowany sposób podziału majątku wnioskodawca wskazał, aby przyznać na jego wyłączną własność: samochód osobowy, narzędzia oraz rower, a pozostałe składniki majątkowe na rzecz M. P. (1) - z rozliczeniem w postaci spłat/dopłat na jego rzecz, a w przypadku ich rozłożenia na raty wraz z ustawowymi odsetkami kapitałowymi liczonymi od dnia uprawomocnienia się postanowienia o podziale majątku do dnia zapłaty poszczególnych rat.

W odpowiedzi na wniosek o podział majątku wspólnego uczestniczka postępowania M. B. (1) wyraziła zgodę na podział majątku co do zasady, wnosząc jednocześnie o przyznanie wszystkich wymienionych we wniosku ruchomości na rzecz wnioskodawcy z odpowiednią spłatą na jej rzecz tytułem dopłaty. Wskazała, iż wszystkie środki pieniężne przesyłane wg twierdzenia wnioskodawcy na konto jej matki wchodziły de facto w skład majątku wspólnego.

Podkreśliła, iż wnioskodawca dysponował w tym czasie środkami należącymi do jej majątku osobistego uzyskiwanego w ramach świadczeń socjalnych przyznanych na jej dziecko w Norwegii, którego ojcem nie był. Uczestniczka postępowania wskazała, iż wnioskodawca przebywając na terenie Norwegii miał do nich swobodny dostęp i to one miały być wysłane początkowo na konto jej matki, zaś w późniejszym okresie na konto wnioskodawcy. Środki te były gromadzone na koncie w banku norweskim.

Nadto zakwestionowała fakt przekazania przez uczestników kwot 120.000 zł i 80.000 zł tytułem nabycia nieruchomości przy ul. (...) na rzecz jej wuja i babki, precyzując, iż kwoty przekazane z konta norweskiego wnioskodawcy na rzecz B. B. w dniach 02 lutego 2010 roku i 31 maja 2010 roku były zwrotem na poczet pożyczki udzielonej przez jej matkę B. B. w celu spłaty zobowiązań wnioskodawcy tytułem jego nieudanego prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Norwegii. Obie kwoty były przekazane w okresie, gdy strony postępowania wspólnie zamieszkiwały na terenie Norwegii. Kolejne wpłaty dokonywane w okresie od 03 listopada 2010 roku do 26 października 2011 roku były przekazywane na konto jej matki, ale de facto na jej rzecz. Za zgodą wnioskodawcy uczestniczka prowadziła w tym okresie działalność gospodarczą - sklep z odzieżą używaną, który niestety nie przyniósł zysku i została ona zamknięta. Środki przekazywane przez wnioskodawcę były przeznaczane na utrzymanie działalności gospodarczej uczestniczki postępowania.

M. B. (1) domagała się również rozliczenia wierzytelności przysługującej małżonkom względem osoby trzeciej - jej teściowej w kwotach 7.299,25 koron oraz 3.600 koron tytułem pożyczki na rzecz teściowej nie zaewidencjonowanej, o której nie miała pojęcia, udzielonej 03 lutego 2010 roku.

Kwestionowała okoliczność, iż samochód osobowy marki B. (...) był niesprawny oraz wskazała, iż jego wartość oscylowała w kwocie 15.000 zł. Zakwestionowała jednocześnie fakt udzielenia przez rodziców wnioskodawcy darowizny w kwocie 20.000 zł wskazując, iż została ona zwrócona kilka dni później matce byłego męża.

Uczestniczka postępowania wskazała także, iż strony posiadają wspólny kredyt, a ona ponosi koszty jego spłaty. Wniosła o stosowne rozliczenie połowy spłaconego przez nią kredytu konsolidacyjnego nr (...), którego spłata na dzień składania odpowiedzi na wniosek wynosi ponad
80.000 zł. Wniosła również o ustalenie przez sąd, iż w skład majątku wspólnego wchodzą środki pieniężne w wysokości ponad 400.000 zł zdeponowane na koncie wnioskodawcy oraz lokatach pieniężnych w bankach (...) bank (...) SA od
10 kwietnia 2009 roku do 15 listopada 2014 roku i ich rozliczenie.

Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt: I.Ns.1971/16, Sąd Rejonowy w Olecku I Wydział Cywilny ustalił, iż w skład majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską byłych małżonków W. P. i M. B. (1) wchodzą: prawo użytkowania działki nr (...), o powierzchni 300m ², położonej w Rodzinnym O. Działkowym (...) w G.; kwota 9.000 zł ze sprzedaży samochodu osobowego marki B. (...), rok produkcji 2001, numer rejestracyjny (...); meble ogrodowe z technoratanu, składające się z
2 foteli i 1 kanapy dwuosobowej i stołu o wartości 500 zł; duży stół drewniany z jadalni o wartości 1.000 zł; kwota 2.000 zł ze sprzedaży łóżka sypialnianego metalowego z dwoma materacami ortopedycznymi oraz elementami łączącymi; fotel rozkładany welurowy o wartości 400 zł; komoda fornirowana na jasno o wartości
300 zł; garderoba samodzielna o wartości 1.000 zł; kwota ze sprzedaży kompletu mebli łazienkowych zakupionych (szafka pod umywalkę, 3 szafki wysokie) –
1.200 zł; żyrandol z jadalni zakupiony w 2014 roku o wartości 800 zł; kwota 600 zł ze sprzedaży okapu kuchennego; kwota 1.000 zł ze sprzedaży lodówko-zamrażarki; zestaw mebli do sypialni o łącznej wartości 800 zł (toaletka biała z lustrem, 2 wiszące szafki beżowe); rower marki F., koloru czarnego, zakupiony przez wnioskodawcę w Norwegii w 2012 roku o wartości 1.800 zł; telewizor 49 cali (znajdujący się w Norwegii) – 800 zł; laptop L. (znajdujący się w Norwegii ) – 1.000 zł; nakład z majątku objętego wspólnością ustawową uczestników postępowania na majątek osobisty M. B. (2) w postaci spłacanych do dnia ustania wspólności kredytów w kwocie 117.113,82 zł; wydatek z majątku osobistego W. P. na majątek objęty wspólnością ustawową uczestników postępowania w postaci składki OC za samochód B. w kwocie 1.287 zł; kwota 27.530,67 koron norweskich na rachunku W. P. w banku (...) w Norwegii; kwota 2.647,54 zł na rachunku W. P. w (...); wierzytelność względem osoby trzeciej - J. G. – w kwocie 30.000 zł (pkt I ppkt 1-20), dokonał podziału majątku objętego wspólnością ustawową byłych małżonków M. B. (1) i W. P. w ten sposób, że przyznał na wyłączną własność W. P. ruchomość opisaną w pkt. I.13 postanowienia oraz kwoty wymienione w pkt. I. 2,17 i 19 postanowienia, zaś na rzecz M. B. (1) przyznał kwoty wymienione w pkt. I. 5,8,10,11,16 i 20 postanowienia i zarządził sprzedaż licytacyjną przez komornika sądowego nieruchomości opisanej w
pkt. I.1 postanowienia oraz ruchomości wymienionych w pkt. I. 3,4,5,6,7,9,12,14,15 – zobowiązując go do wypłacenia wnioskodawcy i uczestniczce kwot stanowiących po połowie wartości uzyskanych ze sprzedaży ww. składników (pkt II), tytułem podziału majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską byłych małżonków M. B. (1) i W. P. zasądził od M. B. (1) na rzecz W. P. tytułem spłaty kwotę 68.589,64zł - płatną w 10 równych, kwartalnych ratach, począwszy od miesiąca uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat oraz od W. P. na rzecz M. B. (1) tytułem spłaty kwotę 13.765,33 koron norweskich – płatną w terminie pół roku od dnia uprawomocnienia się postanowienia wraz z odsetkami ustawowym za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności (pkt III), nakazał pobrać od W. P. i M. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kasy Sądu Rejonowego w Olecku kwoty po 5.403,49 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa (pkt IV), zasądził od M. B. (1) na rzecz W. P. kwotę 500 zł tytułem zwrotu połowy opłaty od wniosku (pkt V) oraz ustalił, iż w pozostałym zakresie wnioskodawca i uczestniczka postępowania ponieśli koszty postępowania zgodnie ze swoim udziałem w sprawie (pkt VI).

Powyższe orzeczenie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych i prawnych.

Wyrokiem z dnia 10 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Olecku ustanowił z dniem 15 listopada 2014 r. rozdzielność majątkową pomiędzy W. P. i M. B. (1), pozostającymi w związku małżeńskim od 10.04.2009 r. Wyrokiem z dnia 19.10.2015 r. Sąd Okręgowy w Suwałkach rozwiązał przez rozwód małżeństwo stron. W trakcie trwania małżeństwa uczestnicy postępowania posiadali
3 samochody, tj. V. (...), F. (...) i B.. W dacie ustania wspólności w majątku uczestników pozostawał wyłącznie samochód B., zakupiony w 2014 roku w trakcie trwania wspólności za 13.900 zł, z czego kwotę 10.000 zł wnioskodawca pożyczył od swego brata, a 3.900 zł pobrał z bankomatu. W dacie orzekania samochód został zbyty przez wnioskodawcę bez zgody uczestniczki za kwotę 9.000 zł. W trakcie trwania małżeństwa uczestnicy nabyli prawo dzierżawy działki w ogrodzie działkowym. Jedyna inwestycja, jaką tam poczynili to budowa w 2012 r. stawu. W trakcie trwania małżeństwa uczestnicy nabyli: skórzaną sofę — brązową, przewiezioną, jako używana z Norwegii, która uległa zniszczeniu w wakacje 2014 roku i wyrzucona przez oboje na śmietnik; łóżko metalowe, które znajdowało się w domu przy ul. (...), które zostało sprzedane przez M. P. (1) po ustaniu wspólności wraz z materacami ortopedycznymi za 2.000 zł, bez wiedzy i zgody wnioskodawcy i bez rozliczeń wzajemnych z tego tytułu. W domu przy Zielonej znajdowały się 2 telewizory LG Samsung, 50 calowe należące do matki uczestniczki i jej babci, lodówko - zamrażarka marki D., która została sprzedana razem z nieruchomością przy ulicy (...) za 1.000 zł. Majątek stanowił też rower marki F. w kolorze czarnym, nabyty przez wnioskodawcę na terenie Norwegii. W skład majątku wchodziły też: meble ogrodowe z technoratanu (2 fotele, kanapa i stół, duży stół drewniany jadalniany, fotel rozkładany welurowy, komoda fornirowana na jasno, samodzielna garderoba, meble łazienkowe (szafka pod umywalkę, 3 szafki wysokie) sprzedane przez M. B. (1) po ustaniu wspólności bez zgody i wiedzy wnioskodawcy za 1.200 zł, żyrandol z jadalni, okap kuchenny i lodówko - zamrażarka - sprzedane przez M. B. (1) bez konsultacji z wnioskodawcą za kwoty 600 zł i 1.000 zł, zestaw mebli do sypialni (toaletka biała z lustrem, 2 wiszące szafki beżowe), telewizor 49 calowy w Norwegii i znajdujący się w Norwegii laptop L..

W trakcie trwania małżeństwa M. B. (1) posiadała w Polsce w Banku (...) konto na swoje nazwisko, do którego dostęp miał wnioskodawca. Drugie konto w (...) było założone na nazwisko wnioskodawcy. Dla prowadzonej działalności gospodarczej w postaci sprzedaży odzieży używanej nie miała odrębnego konta, zyski z działalności wpływały na konto w (...). Na to konto pieniądze przesyłał też z Norwegii wnioskodawca tytułem wynagrodzenia na terenie Norwegii. W. P. przesyłał też wynagrodzenie na swoje konto w banku (...). Na konto założone na nazwisko wnioskodawcy wpłynęły również pieniądze pochodzące z likwidacji 2 subkont z banku w Norwegii na nazwisko M. P. (1). Za te pieniądze mocą wspólnej decyzji stron została otwarta w Polsce przez M. P. (1) działalność gospodarcza. Pieniądze zgromadzone na koncie na nazwisko M. P. (1) w Norwegii pochodziły z jej zarobków na terenie Norwegii zostały zużyte ma bieżące życie. Po jej powrocie do Polski na to konto wpływały w dalszym ciągu świadczenia rodzinne do 2014 roku i alimenty płacone przez państwo norweskie - miesięcznie 1.400 koron. Po wyjeździe z Norwegii uczestniczka zostawiała karty do tego konta wnioskodawcy, który dysponował pieniędzmi ze świadczeń socjalnych przysługujących uczestniczce na terenie Norwegii. Korzystanie z konta W. P. w banku (...) w Polsce przez M. P. (1) odbywało się za jego zgoda i wiedzą, podobnie jak czynione z pochodzących z tego konta wydatki na utrzymanie rodziny oraz finansowanie działalności gospodarczej uczestniczki. W czasie trwania małżeństwa stron wnioskodawca pieniądze, które zarabiał na terenie Norwegii wysyłał na konto matki uczestniczki - B. B.. Działo się tak do czasu powrotu uczestniczki z Norwegii tj. do 2012 r. kiedy to wnioskodawca założył własne konto w (...). Do czasu wyjazdu uczestniczki do Polski pieniądze zarobione w Norwegii przez wnioskodawcę były przekazywane na konto jej matki, ponieważ wnioskodawca nie umiał obsługiwać przelewów internetowych bankowych, zaś potrafił zrobić przelew na rzecz osoby spersonalizowanej w przelewach. Całość środków finansowych przekazanych przelanych przez W. P. na konto B. B. została przez nią przekazana na konto w (...) należące do M. B. (1), która wydatkowała je na bieżące utrzymanie rodziny i prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej oraz częściowo na remont domu przy ul. (...).

W trakcie trwania małżeństwa M. B. (1) otrzymała od swojej babci J. G. darowiznę nieruchomości zabudowanej, położonej w G. przy ul. (...). Był to spadek po rodzicach J. G., odziedziczony przez nią, matkę uczestniczki i K. G.. Darowiznę poprzedziły rozliczenia finansowe z tytułu działu spadku. M. B. (1) pożyczyła wówczas J. G. z majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską kwotę 30.000 zł na spłatę K. G.. Były to pieniądze odłożone przez uczestników na zakup działki pochodzące z kredytu 80.000 zł, z czego M. B. (1) za zgodą wnioskodawcy wydatkowała 30.000 zł na ww. cel. Spłata wuja wynosiła 80.000 zł, ale J. G. miała oszczędności własne – 50.000 zł. B. B. nie była spłacana z tytułu spadku, gdyż zrzekła się przysługującej jej spłaty. Kwota 30.000 zł tytułem spłaty wuja nie wróciła do majątku uczestników. Po dokonaniu darowizny uczestnicy rozpoczęli remont domu przy ul. (...) polegający na: wymianie dachu, okien, drzwi, wszystkich instalacji, posadzek, ociepleniu, podniesieniu stropu, tynkowaniu ścian na piętrze budynku, posadowieniu nowego komina, kładzeniu ceramiki — płytek, malowaniu ścian, posadowieniu ogrodzenia. Remonty były finansowane z kredytów, bieżących zarobków obojga małżonków (głównie W. P.) i darowizny udzielonej przez brata M. B. (1) na jej rzecz w kwocie 50.000 zł. Pierwszy kredyt został zaciągnięty przez uczestników (...) w 2012 r., drugi w 2013 r., a w 2014 roku - zostały one skonsolidowane. Pierwszy kredyt opiewał na kwotę 82.000 zł, drugi na 93.000 zł. Dom przy ul. (...) został przez uczestniczkę sprzedany za 380.000 zł, gdyż wnioskodawca zaprzestał spłacania rat kredytu, które wynosiły po 2.000 zł miesięcznie. Z tej kwoty zapłaciła on 50.000 zł skonsolidowanego kredytu, aby zmniejszyć ratę z 2.000 zł na 1.000 zł i kupiła na swoje nazwisko dwa mieszkania w G. przy ul. (...). Aktualnie raty skonsolidowanego kredytu po 1.000 zł miesięcznie płaci matka M. B. (1), która razem z J. G. zajmuje jedno z ww. mieszkań.

Mając na uwadze wnioski stron oraz wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd Rejonowy ustalił, iż w skład majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską wchodziły: samochód osobowy marki B. (...), rok produkcji 2001, nr rej. (...), wyposażenie domu przy ul. (...) w G., gdzie mieszkali byli małżonkowie nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej majątkowej małżeńskiej o łącznej wartości 21.050 zł, w skład którego wchodzą meble ogrodowe z technoratanu, składające się z 2 foteli po 150 zł każdy, 1 kanapy dwuosobowy o wartości 250 zł i stołu o wartości 200 zł, duży stół drewniany z jadalni o wartości 2.500 zł, łóżko sypialniane metalowe o wartości 500 zł, zakupione w połowie
2014 roku, 2 materace ortopedyczne oraz elementy łączące do łóżka sypialnianego o łącznej wartości z 1.500 zł, fotel rozkładany welurowy o wartości 800 zł, komoda fornirowana na jasno o wartości 500 zł, garderoba samodzielna o wartości 2.000 zł, komplet mebli łazienkowych zakupionych w 2014 roku o wartości 4.000 zł (szafka pod umywalkę, 3 szafki wysokie), żyrandol z jadalni zakupiony w 2014 roku o wartości 1200 zł, okap kuchenny ze stali nierdzewnej o wartości 1000 zł, zestaw mebli do sypialni o łącznej wartości 1.000 zł (toaletka biała z lustrem, 2 wiszące szafki beżowe), rower marki F., koloru czarnego, zakupiony przez wnioskodawcę w Norwegii w 2012 roku o wartości 2.500 zł, przechowywany w domu przy ulicy (...) w G..

Zgodnie z wolą wnioskodawcy i wobec braku sprzeciwu uczestniczki Sąd I instancji przyznał na jego rzecz rower marki F., koloru czarnego oraz kwotę pochodzącą ze sprzedaży na ternie Norwegii po ustaniu wspólności samochodu B.. Wartość roweru F. Sąd I instancji ustalił zgodnie z opinią biegłego sądowego A. K. na kwotę 1.800zł, zaś wartość B. (...) na kwotę 9.000zł, nie znajdując podstaw do przyjęcia za wnioskodawcą, iż został on sprzedany za 3.000 kom norweskich, lecz wnioskodawca de facto na nim nie zarobił, gdyż poniósł koszt lawety w tej samej cenie. Powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego, nie znalazło potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, zaś wobec faktu, iż przysporzenie majątkowe z tego tytułu będące ekwiwalentem ruchomości znajdującej się w dacie ustania wspólności w gestii wnioskodawcy przypadło wyłącznie na jego rzecz, a wartość samochodu na datę ustania wspólności wynosiła 9.000 zł - kwotę tę Sąd I instancji przyznał na jego rzecz z obowiązkiem spłaty połowy tej kwoty na rzecz uczestniczki. Sąd Rejonowy nie znalazł też podstaw do rozliczania elektronarzędzi, wskazywanych we wniosku, jako majątek osobisty wnioskodawcy. W niniejszej sprawie wobec rozbieżności prezentowanych przez strony, co do wejścia lub nie elektronarzędzi w skład majątku wspólnego Sąd I instancji, w oparciu o przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe ustalił, iż nie wchodzą one do majątku wspólnego, a stanowią majątek osobisty wnioskodawcy, gdyż zostały nabyte przed zawarciem małżeństwa, dla potrzeb prowadzonej przez niego wówczas działalności gospodarczej. W tym kontekście Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom świadków K. B., D. P. i Z. P., nie dał natomiast wiary zeznaniom świadków B. B. i T. B.. Powyższe skutkowało ustaleniem przez Sąd Rejonowy, iż stanowiły one majątek osobisty wnioskodawcy, jako nabyte przed zawarciem małżeństwa z uczestniczką. Zdaniem Sądu I instancji, brak było też podstaw do rozliczenia wskazywanej przez wnioskodawcę skórzanej, brązowej sofy z racji tego, iż nie istniała w dacie ustania wspólności w majątku stron z uwagi na fakt, iż będąc zużyta została wyrzucona przez oboje małżonków, poprzez jej wystawienie za tzw. płot. Okoliczność ta, w ocenie Sądu Rejonowego, znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka B. B. i nie była dalej kwestionowana przez wnioskodawcę. Zdaniem Sądu I instancji, rozliczeniu w postanowieniu podlegała natomiast wartość łóżka metalowego wraz z materacami, które uczestniczka sprzedała nabywcom domu za 2.000 zł. Strony zgodnie ustaliły wartość ww. na kwotę 2.000 zł i wnioskodawca wniósł o rozliczenie ww. kwoty, poprzez przyznanie na jego rzecz połowy wartości tejże kwoty. W ocenie Sądu Rejonowego, rozliczeniu podlegała też wartość stanowiącej majątek wspólny lodówko - zamrażarki D., którą uczestniczka pozostawiła nabywcom domu za kwotę 1.000 zł. Kwotę tę, jako przyznaną przez uczestniczkę, jako faktycznie otrzymaną, Sąd I instancji ustalił, jako wartość do rozliczenia, z racji tego, iż nabywczo była wyższa niż wskazana przez biegłego w opinii (500zł). Podobnie przy sprzedaży uczestniczka pozostawiła nabywcom, według swego oświadczenia — w cenie domu komplet mebli łazienkowych zakupionych w 2014 roku (szafka pod umywalkę, 3 szafki wysokie). Decyzję tę podjęła samodzielnie, bez konsultacji z wnioskodawcą, co zdaniem Sądu I instancji, oznaczało konieczność rozliczenia ich wartości w podziale majątku, według opinii biegłego — kwota 1.200 zł. Podobnie okap kuchenny – Sąd Rejonowy przyjął zgodnie z opinią biegłego – 600 zł. Nadto zdaniem Sądu I instancji brak było podstaw do rozliczenia wskazywanych we wniosku: pralki i suszarki, gdyż jako znajdujące się w domu na Zielonej stanowiły własność matki uczestniczki, co potwierdziła ona w swoich zeznaniach. Sąd Rejonowy przyjął także, iż brak było podstaw do rozliczania wskazywanego we wniosku 60 calowego telewizora, gdyż powyższej okoliczności zaprzeczyła uczestniczka, wskazują, iż w domu na Zielonej znajdowały się wyłącznie telewizory jej matki i babci. Jedyny wspólny telewizor stron znajdował się na terenie Norwegii i był 40 calowy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło twierdzeń wnioskodawcy, co do powyższych składników ruchomych. Fakt, iż telewizory znajdujące się na Zielonej miały inne gabaryty (płaskie, 50 calowe) i należały do innych osób potwierdziła świadek B. B.. Uczestniczka wskazywała, iż na terenie Norwegii strony posiadały pralkę Miele, telewizor 39 cali, laptop L., łóżko, sofę granatową, ekspres do kawy N. i wniosła o ich przyznania na rzecz wnioskodawcy ze spłatą na jej rzecz. Przeprowadzone postępowanie dowodowe z zeznań świadków D. P. i A. A. wskazało, iż niebieska sofa była na wyposażeniu mieszkania wynajmowanego przez strony i nie stanowiła ich majątku, podobnie pralka i łóżko, jedynie laptop i telewizor stanowiły majątek stron. Do podziału Sąd Rejonowy przyjął zatem laptop L. (zgodnie z opinią biegłego — wartość 1.000 zł i telewizor 49 cali — 800 zł). Z racji stanowisk stron, co do podziału zlecono jego sprzedaż licytacyjną. W ocenie Sądu I instancji, brak było podstaw do rozliczenia zgłoszonego na rozprawie w dniu
01 grudnia 2016r. przez uczestniczkę, nabytego w trakcie trwania małżeństwa samochodu V. (...), gdyż został sprzedany w trakcie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej, co nie było kwestionowane przez strony. Skoro zatem samochód nie istniał w dacie ustania wspólności, zaś uczestniczka nie udowodniła, aby pieniądze z jego sprzedaży zostały roztrwonione, Sąd Rejonowy uznał, iż zostały one wydane na bieżące potrzeby rodziny. Odnośnie samochodu F. (...) zakupnego w trakcie trwania małżeństwa za pieniądze ze wspólnie zaciągniętego kredytu uczestniczka wskazała, iż został on sprzedany, a pieniądze przeznaczono na bieżące wydatki i kredyty. Wnioskodawca nie kwestionował powyższego. Sąd I instancji przyjął więc, iż brak było zatem podstaw do rozliczania ww. samochodu w niniejszym postępowaniu. Na skutek przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Rejonowy ustalił, iż w skład majątku wchodzą: kwota 9.000 zł ze sprzedaży samochodu osobowego marki B. (...), rok prod. 2001, nr rej. (...), meble ogrodowe z technoratanu, składające się z 2 i 1 kanapy dwuosobowej i stołu o wartości 500 zł, duży stół drewniany z jadalni o wartości 1.000 zł, kwota 2.000zł ze sprzedaży łóżka sypialnianego metalowego z dwoma materacami ortopedycznymi oraz elementami łączącymi, fotel rozkładany welurowy o wartości 400 zł, komoda fornirowana na jasno o wartości 300 zł, garderoba samodzielna o wartości 1.000 zł, kwota ze sprzedaży kompletu mebli łazienkowych zakupionych (szafka pod umywalkę, 3 szafki wysokie) — 1.200 zł, żyrandol z jadalni zakupiony w 2014 roku o wartości 800 zł, kwota 600 zł ze sprzedaży okapu kuchennego, kwota 1.000 zł ze sprzedaży lodówko zamrażarki, zestaw mebli do sypialni o łącznej wartości 800zł (toaletka biała z lustrem, 2 wiszące szafki beżowe), rower marki F., koloru czarnego, zakupiony przez wnioskodawcę w Norwegii w 2012 roku o wartości 1.800 zł, telewizor 49 cali (Norwegia) – 800 zł, laptop L. (Norwegia) 1.000 zł. W ramach podziału ww. majątku ruchomego Sąd I instancji przyznał na wyłączną własność wnioskodawcy rower marki F. oraz kwotę 9.000zł z tytułu sprzedaży samochodu osobowego marki B., zaś na rzecz uczestniczki przyznać kwoty wymienione w pkt. 5,8,10,11 — co do pozostałych ruchomości zarządzając ich sprzedaż w drodze licytacji przez komornika sądowego, zobowiązując go do wypłacenia stronom kwot stanowiących po połowie wartości uzyskanych ze sprzedaży ww. ruchomości.

Powyższy podział był podyktowany stanowiskami uczestników postępowania, którzy nie wyrażali woli przyznania im przez Sąd ruchomości na wyłączną własność, oprócz wyraźnie deklarowanej przez wnioskodawcę woli przyznania na jego rzecz roweru marki F..

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, iż wnioskodawca nie wykazał, aby w związku z darowizną nieruchomości w postaci domu przy ulicy (...) w G. miały miejsce po stronie byłych małżonków P. jakiekolwiek dyspozycje majątkowe stanowiące ekwiwalent nabycia. Sąd Rejonowy nie dając wiary twierdzeniom wnioskodawcy w tym zakresie, przyjął, iż brak jest podstaw do uznania, aby czynność darowizny między J. G., a M. P. (1) była pod innym tytułem niż nieodpłatny. Zdaniem Sądu I instancji, świadczy o tym zawarta umowa darowizny z dnia 13 marca 2012r. oraz jej charakter prawny. Dywagacje wnioskodawcy odnośnie odpłatności w postaci spłaty J. G. i K. G., w ocenie Sądu Rejonowego, nie dotyczą umowy darowizny lecz działu spadku po zmarłym dziadku G. - ojcu K. G. i B. B. i mężu J. G.. Sąd I instancji wskazał, iż na rzecz K. G. przekazano z tego tytułu kwotę 80.000 zł, z czego kwota 30.000 zł była pożyczką dla J. G., pochodziła od M. P. (1) i nie została jej zwrócona przez babkę, zaś pozostałe 50.000 zł stanowiło oszczędności J. G..

Zatem Sąd Rejonowy uznał, iż wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, nie
80.000 zł, lecz 30.000 zł stanowiło kwotę wydatkowaną z majątku objętego wspólnością ustawową małżonków. Nie był to jednak wydatek z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego uczestniczki w postaci nabycia domu przy ul. (...) lecz kwota wydatkowana docelowo na majątek osoby trzeciej — K. G., choć de facto była to wierzytelność z tytułu niezwróconej uczestnikom, a pochodzącej z majątku wspólnego i spłaconej pożyczki udzielonej osobie trzeciej — J. G.. W ocenie Sądu I instancji, brak było podstaw do rozliczania w/w kwoty, jako wydatku z majątku wspólnego na osobisty, gdyż ani jej wysokość ani fakt poniesienia w kwocie wskazanej przez wnioskodawcę nie został udowodniony w niniejszym postępowaniu. W szczególności Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom świadków D. P., A. A., Z. P. i K. B. odnośnie przekazania opisanej kwoty na rzecz wskazanej osoby, a obdarzając wiarą jedynie zeznania świadka B. B..

Zdaniem Sądu I instancji, fakt przekazania w/w kwoty, czy to 120.000 zł deklarowanych przez wnioskodawcę, czy 80.000 zł - jak wskazał świadek - nie wynika z dyspozycji bankowych, sam zaś wnioskodawca nie widział, czy pieniądze przekazano w gotówce, czy w inny sposób (w całości czy w ratach). Wobec niewykazania wyjścia z majątku wspólnego małżonków na rzecz majątku osobistego uczestniczki żadnej z kwot wskazanych we wniosku ( 120.000 zł i 80.000 zł), Sąd Rejonowy uznał, iż brak było podstaw do rozliczenia w niniejszym postępowaniu jakiegokolwiek wydatku z tego tytułu. Sąd I instancji uwzględnił natomiast do rozliczenia kwotę 30.000 zł lecz nie jako wydatek związany z nabyciem domu, lecz jako wierzytelność względem osoby trzeciej — J. G., przyznając ją w całości na rzecz M. P. (1) i dokonując jej rozliczenia, poprzez zasądzenie w ramach spłaty połowy jej wartości (15.000 zł) na rzecz wnioskodawcy. Wysokość ww. wierzytelności w tym zakresie i fakt jej poniesienia, zdaniem Sądu I instancji, nie był sporny między uczestnikami postępowania. Odnosząc się w dalszej kolejności do nakładów w wysokości ustalonej w trakcie postępowania poczynionych z majątku wspólnego małżonków na majątek osobisty wnioskodawcy w postaci generalnego remontu domu przy ulicy (...) w G., Sąd Rejonowy przyjął, iż źródłami jego finansowania był majątek objęty wspólnością ustawową uczestników (w kwocie nieustalonej) pochodzący z zarobków wnioskodawcy uzyskanych w toku trwania małżeństwa oraz kredyty zaciągane przez uczestników, które zostały spłacone częściowo w trakcie trwania małżeństwa po konsolidacji, a częściowo po ustaniu wspólności wyłącznie przez M. P. (1) oraz darowizna od brata M. T. B. uczyniona wyłącznie na jej rzecz. Wartość nieruchomości została zaś ustalona przez biegłego na kwotę 381.000 zł, a wartość wydatków związanych z remontem została ustalona przez biegłego sądowego
ds. (...) na kwotę 269.000 zł i stanowiła nakład z majątku wspólnego na majątek osobisty uczestniczki postępowania. Odnosząc się do wniosku W. P. o rozliczenie wydatku z majątku osobistego na majątek osobisty uczestniczki postępowania w postaci sfinansowania części generalnego remontu domu przy ulicy (...) w kwocie 20.000 zł pochodzącej z darowizny uzyskanej przez W. P. w sierpniu 2012 roku od rodziców, Sąd Rejonowy przyjął, iż skoro wskazana kwota została przekazana jako darowizna dla obojga małżonków P. brak było podstaw do jej rozliczania, ani jej połowy w ramach postępowania o podział majątku. Zdaniem Sądu I instancji wskazana darowizna miała charakter nakładów z majątku osobistego na majątek osobisty, tj. na rzecz obojga małżonków P. ze strony rodziców wnioskodawcy. Odnośnie kwoty 10.000 zł uzyskanej przez M. B. (1) ze sprzedaży w dniu 27 sierpnia 2014 roku samochodu V. (...), stanowiącego majątek osobisty wnioskodawcy uczestniczka wskazała, iż wydała je na życie, spłatę kredytów i opłaty, zatem Sąd Rejonowy przyjął, iż nie wiadomo ile z tej kwoty zostało wydatkowane na spłatę kredytu i nie rozliczał ww. kwoty, jako nakładu z majątku osobistego, w związku z niewykazaniem jej wysokości. Odnosząc się do wniosku wnioskodawcy o dokonanie rozliczenia wierzytelności przysługującej stronom wobec B. B. z tytułu nakładów poczynionych z majątku wspólnego stron na rzecz: zakupu lokalu mieszkalnego sfinansowanego już po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej przez uczestniczkę ze środków stanowiących majątek wspólny stron, położonego w G. przy ulica (...) - mieszkania (...), Sąd I instancji podkreślił, iż z uwagi na fakt, że mieszkania stanowią własność uczestniczki, w jego ocenie brak było podstaw do ustalenia, iż istnieje wierzytelność wskazywana przez wnioskodawcę — w stosunku do osoby trzeciej. Analizując źródła pochodzenia środków finansowych na remont domu przy
ul. (...), stanowiącego majątek osobisty uczestniczki Sąd I instancji posiłkował się opinią biegłej sądowej z zakresu rachunkowości M. D. —P..

Ostatecznie Sąd Rejonowy przyjął, iż osiągnięte przez strony w toku trwania małżeństwa dochody wydatkowane były na życie, utrzymanie nierentownej działalności uczestniczki oraz częściowo na remont nieruchomości przy ul. (...). Nie sposób natomiast, jak wskazała biegła, precyzyjnie ustalić - z uwagi na brak wymaganych dokumentów i faktur VAT - jaka kwota została wydatkowana na remont domu, tj. na majątek osobisty uczestniczki, co pozwalałoby potraktować ją jako nakład z majątku wspólnego na osobisty. Jedynym miernikiem były zatem, w ocenie Sądu Rejonowego, kwoty zaciągniętych przez strony w trakcie trwania małżeństwa kredytów i ewentualne powiększenie tej kwoty o różnicę miedzy wyliczoną przez biegłego kwotą wydatków związanych z remontem, a wysokością kredytów, jako zgodnie z twierdzeniami stron wydatkowanymi na remont, choć z zeznań uczestniczki wynika, iż z kredytu w kwocie 92.000 zł wydatkowała kwotę 17.000-18.000 zł na zakup samochodu F. (...), co oznacza, iż nie cała kwota kredytu została przeznaczona na remont. Dodatkowo Sąd I instancji wziął pod uwagę otrzymaną przez uczestniczkę darowiznę od brata w kwocie 50.000 zł i
30.000 zł (według deklaracji uczestniczki 30.000 zł nie zostało wydane na remont, co potwierdza wydruk z konta wskazujący, iż kwota ta zasila stan konta uczestniczki na datę ustania wspólności, stanowiąc jej majątek osobisty) oraz darowiznę na rzecz stron od matki W. P. w kwocie 20.000 zł, której zwrot nie został wykazany przez uczestniczkę. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Sądu
I instancji, ustalona przez biegłego wartość nakładów na nieruchomości położonej przy ul. (...) stanowiącej majątek osobisty uczestniczki w postaci generalnego remontu wyniosła 269.000 zł, zaś łączna kwota obu kredytów, które zasiliły remont wyniosła 85.000 zł (kredyt z dnia 06 lipca 2011 roku w (...) S.A. w kwocie
85.000 zł) oraz 96.000 zł (kredyt z dnia 16.10.2012r. w (...) S.A. w kwocie
96.000 zł) - łącznie 181.000 zł. Jednocześnie Sąd Rejonowy przyjął, iż od powyższej kwoty należało odjąć 18.000 zł na zakup samochodu F. (...) (z kredytu w kwocie 96.000 zł) oraz kwotę darowizny na rzecz M. P. (1) od jej brata,
tj. 50.000 zł wydatkowanej na remont oraz darowizny na rzecz obojga małżonków P. pochodzącej od rodziców W. P. 20.000 zł, co daje kwotę 93.000 zł i jest to w ocenie Sądu I instancji miarodajna kwota wydatków remontowych poniesiona z majątku wspólnego stron, która winna podlegać rozliczeniu jako nakład na majątek osobisty, w postaci zwrotu połowy tejże kwoty na rzecz wnioskodawcy. Sąd Rejonowy podnosząc nadto, iż z dokumentacji bankowej wynika, że na skutek konsolidacji ww. kredytów od listopada 2014 r. skonsolidowane raty spłacane były wyłącznie przez uczestniczkę, wskazał na brak podstaw do rozliczania powyższego z uwagi na fakt, iż całość kredytu zasiliła majątek osobisty uczestniczki lecz nie wystarczyła na wykonanie całego remontu, o czym świadczy dokonana wyżej analiza tych wydatków przez biegłego i Sąd orzekający. Zdaniem Sądu I instancji, nie było podstaw do rozliczenia ww. kwoty spłaconych wyłącznie przez uczestniczkę po dacie ustania wspólności rat kredytowych, jako ekwiwalentu zaledwie części finansowania majątku osobistego uczestniczki. Natomiast inaczej Sąd Rejonowy ocenił raty uiszczane przez oboje małżonków do czasu ustania wspólności, przyjmując, iż połowa ich wartości w łącznej kwocie 117.113,82 zł, jako nakład z majątku wspólnego na osobisty, przysługuje wnioskodawcy. Nakład ten Sąd I instancji rozliczył przyznając ww. kwotę na rzecz M. B. (1) i zasądzając połowę tej kwoty w ramach spłaty na rzecz wnioskodawcy. W ocenie Sądu Rejonowego brak było też podstaw do rozliczania wskazywanych przez wnioskodawcę wierzytelności w postaci nieprzekazanych przez B. B. na rzecz małżonków P. środków pieniężnych, które według jego twierdzeń zasiliły działalność gospodarczą prowadzoną przez B. B. w postaci spłaty rat kredytów/pożyczek oraz finansowania jej bieżącej działalności. Okoliczność ta nie została, zdaniem Sądu
I instancji, udowodniona. Biegła sądowa wskazała, iż łączna kwota środków pieniężnych przelanych przez B. B. na konto M. P. (1) wyniosła 203.030 zł. Natomiast suma środków pieniężnych przelanych z konta M. P. (1) na konto B. B. wyniosły 298.433 zł. Biegła nie potrafiła wskazać co się stało z kwota różnicy między ww. środkami. W ocenie Sądu Rejonowego, nie sposób jednak uznać, iż różnica ta stanowi kwotę pozostającą w dyspozycji B. B., gdyż nie wynika to wprost z dokumentacji, a samo twierdzenie biegłej, iż różnica winna znajdować się w posiadaniu B. B., zdaniem Sądu
I instancji, nie wystarczy dla uznania, iż tak faktyczne było. Sąd Rejonowy dokonał też rozliczenia kwot znajdujących się w dacie ustania wspólności na kontach obojga byłych małżonków: kwota 27.530,67 zł koron norweskich na rachunku W. P. w banku (...) w Norwegii i kwota 2.647,54 zł na rachunku W. P. w (...). Obie kwoty Sąd I instancji rozliczył po połowie w ramach spłaty w pkt. III. postanowienia. W ocenie Sądu Rejonowego, brak było podstaw do rozliczania kwoty 23.069,37 zł znajdującej się w dacie ustania wspólności na rachunku M. B. (1), gdyż jak wynika z dyspozycji na tym rachunku są to środki pozostałe po darowiźnie od jej brata (30.000zł), a jako stanowiące jej majątek osobisty nie podlegają rozliczaniu w ramach podziału majątku. Jako wydatek związany z ruchomością stanowiącą majątek wspólny stron Sąd I instancji potraktował i rozliczył w niniejszym postępowaniu uiszczoną przez wnioskodawcę kwotę 1.287 zł tytułem składki OC, zasądzając połowę jej wartości na rzecz wnioskodawcy od uczestniczki w ramach spłaty. W ocenie Sądu Rejonowego, brak było natomiast podstaw do rozliczania wskazywanej przez uczestniczkę wierzytelności przysługującej małżonkom względem osoby trzeciej - jej teściowej w kwotach 7.299,25 koron oraz 3.600 koron tytułem pożyczki na rzecz teściowej nie zaewidencjonowanej, o której nie miała pojęcia, udzielonej 03 lutego 2010 roku. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w ocenie Sądu Rejonowego, nie wykazało aby była to pożyczka, zaś wnioskodawca wskazał, iż były to środki przekazane tytułem opieki nad dzieckiem uczestniczki. M. B. (1) przedmiotowych twierdzeń nie kwestionowała. Niekwestionowana była także między stronami okoliczność, iż w skład majątku wchodzi nadto prawo użytkowania działki nr (...), o powierzchni 300m ², położonej w Rodzinnym O. Działkowym (...) w G., którego wartości Sąd I instancji nie wyceniał dla potrzeb niniejszego postępowania z racji stanowisk uczestników co do jego sprzedaży licytacyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Rejonowy ustalił, iż w skład majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską byłych małżonków W. P. i M. B. (1) wchodzą oprócz wymienionych we wcześniejszej części uzasadnienia: prawo użytkowania działki nr (...), o powierzchni 300m ², położonej w Rodzinnym O. Działkowym (...) w G., nakład z majątku objętego wspólnością ustawową uczestników postępowania na majątek osobisty M. B. (2) w postaci spłacanych do dnia ustania wspólności kredytów w kwocie 117.113,82 zł, wydatek z majątku osobistego W. P. na majątek objęty wspólnością ustawową uczestników postępowania w postaci składki OC za samochód B. w kwocie 1.287 zł, kwota 27.530,67 koron norweskich na rachunku W. P. w banku (...) w Norwegii, kwota 2.647,54 zł na rachunku W. P. w (...) oraz wierzytelność względem osoby trzeciej - J. G. — w kwocie 30.000 zł i dokonał jego podziału jak w sentencji zaskarżonego postanowienia. O kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 520 § 1 k.p.c..

Apelację od powyższego postanowienia wniósł zarówno wnioskodawca W. P., jak i uczestniczka postępowania M. B. (1).

Wnioskodawca zaskarżył apelacją postanowienie Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt: I.Ns.1971/16, w części, w której nie uwzględnia przy ustaleniu składu majątku wspólnego małżonków wierzytelności wobec matki uczestniczki postępowania – B. B. w kwocie 179.562,80 zł i nie dokonuje przyznania tej wierzytelności uczestniczce ze spłatą połowy tej kwoty na jego rzecz oraz w części, w której zasądza rozłożenie spłaty na jego rzecz na 10 rat kwartalnych, zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie:

1.  przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., przez sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie: ustalenie Sądu sprzeczne z opinią biegłej sądowej z dnia 08.12.2018 r. i wyciągami z rachunków bankowych, a polegające na przyjęciu, że brak jest dowodów na to, że w dyspozycji B. B. pozostawały środki, których nie zwróciła małżonkom P. i które stanowią wierzytelność podlegającą podziałowi, pomimo tego, że wyciągi z rachunków bankowych B. B. i opinia biegłej sądowej z dnia 18.12.2018 r. wyraźnie wskazują, że pomiędzy 10.04.2009 r. a 15.11.2014 r. małżonkowie P. przelali na rachunki B. B. kwotę 258.832,80 zł, zaś B. B. zwrotnie przelała na rachunki W. P. i M. P. (1) jedynie kwotę 79.270 zł, a zatem w jej dyspozycji pozostała różnica, czyli kwota 179.562,80 zł, która winna być rozliczona jako majątek wspólny;

2.  rozłożenie spłaty na jego rzecz na 10 rat kwartalnych, w perspektywie tego, że uczestniczka jest właścicielką dwóch mieszkań w G., zaś on nie posiada żadnego mieszkania, w tym wyjątkowym wypadku narusza
art. 5 k.c..

Wskazując na powyższe wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia we wskazanym zakresie, poprzez ustalenie, że w skład majątku wspólnego stron wchodzi również wierzytelność wobec B. B. (matki uczestniczki), o zwrot kwoty 179.562,80 zł, która została przelana na jej rachunek przez małżonków P. z ich majątku wspólnego, a nie została do tego majątku zwrócona, przyznanie w/w wierzytelności w całości na rzecz uczestniczki postępowania M. B. (1), zasądzenie z tytułu rozliczenia ww. kwoty dodatkowej spłaty na jego rzecz od uczestniczki M. B. (1) - 89.781,40 zł oraz ustalenie terminu płatności spłaty należnej mu od uczestniczki na 3 miesiące od uprawomocnienia się orzeczenia.

Uczestniczka postępowania zaś, zaskarżyła apelacją postanowienie Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt: I.Ns.1971/16, w części,
tj. co do pkt I ppkt 16 postanowienia z zakresie ustalenia przez Sąd, iż wymieniony w tym podpunkcie nakład z majątku objętego wspólnością ustawową uczestników postępowania na jej majątek osobisty w postaci spłacanych do dnia ustania wspólności kredytów w kwocie 117.113,82 zł — co do jego wysokości; co do punktu I podpunktu 20 postanowienia z zakresie ustalenia przez Sąd, iż istnieje wymieniona w tym podpunkcie wierzytelność względem osoby trzeciej — J. G. w wysokości 30.000 zł — co do jej zasady i wysokości; co do punktu III w zakresie w jakim została ustalona spłata w wysokości 68.589,64 zł na rzecz wnioskodawcy.

Zaskarżonemu postanowieniu uczestniczka postępowania zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że Sąd milcząco pominął fakt, że środki związane z udzieleniem pożyczki na rzecz jej babci - J. G., które zostały przeznaczone na rzecz spłaty z tytułu działu spadku w stosunku do K. G. w wysokości 30.000 zł pochodziły z zaciągniętej w dniu 06 lipca 2011 roku umowy kredytu A., której to spłatę do dnia ustania wspólności majątkowej małżeńskiej tj. 15 listopada 2014 r. Sąd zaliczył, jako nakład z majątku objętego wspólnością ustawową uczestników postępowania na jej majątek osobisty w postaci spłacanych do dnia ustania wspólności kredytów w kwocie 117.113,82 zł tytułem pokrycia przez jej osobę rachunków na remont nieruchomości stanowiącej jej majątek osobisty.

Wskazując na powyższe uczestniczka postępowania wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia, poprzez zmianę punktu I podpunktu 16 i ustalenie wysokości nakładu na kwotę 87.113,82 zł, ewentualnie o niedokonywanie zmiany punktu I podpunktu 16 lecz uchylenie podpunktu 20, a w konsekwencji powyższego zmianę w części punktu III, poprzez wstawienie w miejsce zasądzonej kwoty 68.589,64 zł kwotę 53.589,64 zł.

Ponadto uczestniczka postępowania domagała się zasądzenia od wnioskodawcy na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki postępowania M. B. (1) zasługiwała na uwzględnienie w całości, zaś apelacja wnioskodawcy W. P. zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

Rozpoczynając analizę zarzutów obu apelacji, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż stosownie do przepisu art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem działania sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Według reguł utrwalonych w orzecznictwie, ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wydanie na podstawie tego orzeczenia przez sąd, nie narusza art. 233 § 1 k.p.c., jeżeli z zebranego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, bo takie działanie mieści się w przyznanych mu kompetencjach swobodnego uznania, którą z możliwych wersji przyjmuje za prawdziwą.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, że co do zasady ustalenia poczynione przez Sąd I instancji nie są obarczone błędami, jednakże nie dotyczy to ustaleń objętych zakresem zaskarżenia wywiedzionych w niniejszej sprawie apelacji, a mianowicie dotyczących istnienia po stronie uczestników postępowania wierzytelności wobec J. G. i braku po ich stronie wierzytelności wobec matki uczestniczki postępowania - B. B., która jako nakład z majątku wspólnego stron na majątek osobisty M. B. (1), podlegała rozliczeniu w toku przedmiotowego postępowania.

Sąd Okręgowy nie podziela ustaleń faktycznych i prawnych Sądu Rejonowego, które prowadziły do uznania, że kwota 30.000 zł samodzielnie stanowi wierzytelność względem osoby trzeciej — J. G., a tym samym winna być przyznana w całości na rzecz M. P. (1) z jednoczesnym jej rozliczeniem, poprzez zasądzenie w ramach spłaty połowy jej wartości, tj. kwoty 15.000 zł, na rzecz wnioskodawcy.

Takie rozstrzygnięcie Sądu I instancji jawi się, jako nieprawidłowe, gdyż jak słusznie wskazano w uzasadnieniu apelacji wywiedzionej przez uczestniczkę postępowania, skoro kwota 30.000 zł przekazana z majątku wspólnego stron na rzecz J. G. pochodziła ze środków finansowych wypłaconych uczestniczce postępowania w ramach zawartej przez nią w dniu 06 lipca 2011 roku umowy kredytu, to Sąd Rejonowy dokonał już jej rozliczenia w ramach rozliczenia uiszczanych przez strony niniejszego postępowania w czasie obowiązywania pomiędzy nimi małżeńskiej wspólności majątkowej rat wskazanego zobowiązania kredytowego, które Sąd I instancji potraktował, jako nakład z majątku wspólnego na osobisty i w konsekwencji zgodnie z treścią pkt II zaskarżonego postanowienia, przyznał na wyłączną własność M. B. (1) kwotę 117.113,82 zł, z jednoczesnym zobowiązaniem jej do zapłaty na rzecz W. P. połowy tejże wartości w ramach należnych mu spłat.

Zatem niewątpliwie dodatkowe rozliczenie nakładów z majątku wspólnego małżonków na majątek osobisty uczestniczki w postaci wierzytelności względem J. G. powodowałoby, że ta część nakładów, tj. w wysokości 15.000 zł, byłaby rozliczona na rzecz wnioskodawcy dwukrotnie i prowadziło to do bezpodstawnego wzbogacenia W. P..

Tym niemniej Sąd Okręgowy podzielił stanowisko wnioskodawcy wrażone w wywiedzionej przez niego apelacji odnośnie przysługującej uczestnikom przedmiotowego postępowania wierzytelności wobec matki M. B. (3) B..

W kontekście powyższego należy wskazać, iż biegła sądowa z zakresu rachunkowości M. P. (2) w opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania przed Sądem I instancji, jednoznacznie wskazała, iż w okresie pozostawania uczestników postępowania w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej, tj. od dnia 10 kwietnia 2009 roku do dnia 15 listopada 2014 roku, W. P. dokonywał wpłat środków finansowych na rzecz matki uczestniczki postępowania – B. B. z należących do niego rachunków bankowych zagranicznych i krajowych, uczestniczka postępowania dokonywała wpłat środków finansowych na rzecz swojej matki z należącego do niej rachunku bankowego, jak również obie strony przelewały na rzecz B. B. środki finansowe pochodzące z ich wspólnych rachunków bankowych. B. B. także dokonywała przelewów na rachunki bankowe uczestników postępowania. Jednakże biegła sądowa jednocześnie nie była w stanie określić, jaką konkretnie kwotę obejmuje przysługująca z powyższych tytułów W. P. i M. B. (1) wierzytelność.

W tym miejscu należy wskazać, iż w orzecznictwie ugruntowany został pogląd, w myśl którego rozliczenie wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na rzecz majątku odrębnego lub odwrotnie, a także rozliczenie długów jednego z małżonków zaspokojonych z majątku wspólnego następuje w postępowaniu nieprocesowym wówczas, gdy toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej, przewidziane w przepisach art. 567 k.p.c. ( postanowienie SN z dnia 12 kwietnia 2000 r., IV CKN 27/00, Legalis nr 443653, wyrok SA w Katowicach z dnia 8 stycznia 2014 r., V ACa 592/13, Legalis nr 797341).

Jednakże, o zwrocie wydatków i nakładów z majątku wspólnego na majątek odrębny sąd orzeka z urzędu, bez osobnego żądania uczestników postępowania ( uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 października 1997 r., II CKN 395/97, Legalis nr 31689).

W związku z powyższym, wbrew stanowisku Sądu I instancji, istnienie wierzytelności stron wobec osoby trzeciej – matki uczestniczki postępowania winno zostać stwierdzone w toku przedmiotowego postępowania, bez względu na okoliczność, na której Sąd Rejonowy oparł swe rozstrzygnięcie, iż „wnioskodawca może dochodzić zwrotu na swoją rzecz w/w kwoty bezpośrednio od B. B. w odrębnym postępowaniu(…)”. Taka możliwość po stronie wnioskodawcy w konsekwencji nie daje obecnie żadnych rezultatów i nie powinna mieć wpływu na rozstrzygnięcie Sądu I instancji, poprzez pomięcie ustalenia, że w skład majątku wspólnego stron wchodzi również wierzytelność wobec B. B. (matki uczestniczki).

W aspekcie istotnych na etapie postępowania odwoławczego okoliczności Sąd Okręgowy miał na względzie, iż wysokość wskazanej wyżej wierzytelności była sporna między samymi rozwiedzionymi małżonkami, zaś biegła sądowa z zakresu rachunkowości nie była w stanie jednoznacznie jej określić.

W takiej sytuacji, zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, jedynym właściwym rozstrzygnięciem mogło być przyznanie na rzecz każdego z rozwiedzionych małżonków udziału w ½ części tej wierzytelności, bez określenia jej wartości. Precyzyjne ustalanie wysokości wierzytelności nie jest w takiej sytuacji potrzebne, ani do rozstrzygnięcia sprawy podziału, ani do rozliczeń między małżonkami. Takie orzeczenie wywoływałoby skutek w postaci ograniczenia uprawnień każdego z uczestników postępowania o podział majątku wspólnego do przyznanych im odpowiednio ułamków.

O dopuszczalności tego rodzaju rozstrzygnięcia, choć w odmiennym stanie faktycznym, wypowiedział się Sąd Najwyższy, m.in. w uchwale z dnia 19.12.1973 r. sygn. III CZP 65/73, ( Legalis nr 17610) i z dnia 13 lutego 1987 roku, III CZP 3/87 ( Legalis nr 25714), jak również w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2008 r., III CSK 257/07, ( Legalis nr 100988).

Sąd musi wprawdzie ustalić skład i wartość majątku podlegającego podziałowi - wymaga tego bowiem art. 684 k.p.c. mający odpowiednie zastosowanie w sprawach o podział majątku wspólnego, a jest to także niezbędne do właściwego wymiaru opłat sądowych - jednakże to ustalenie wartości nie ma, jak już wspomniano, wpływu na określenie ułamka wierzytelności przyznanej każdemu z małżonków. Przyznanie każdemu z małżonków połowy wierzytelności nie wymaga jednoczesnego ustalenia jej wysokości.

Omawiany sposób orzekania w przedmiocie wierzytelności uczestników postępowania o podział majątku wspólnego wobec osoby trzeciej pozwala uniknąć sytuacji ustalenia innej wartości tejże wierzytelności, już w toku postępowania przeciwko dłużnikowi, a nawet wykluczenia jej istnienia. Każdy z uczestników będzie miał prawo zdecydowania co do warunków dochodzenia omawianej wierzytelności w sposób niezależny od drugiego wierzyciela, zaś wynik takiego procesu nie jest pewny.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż na gruncie niniejszego stanu faktycznego, należało stworzyć zarówno wnioskodawcy, jak i uczestniczce postępowania możliwość dochodzenia części wierzytelności bezpośrednio od dłużniczki, a nie dokonywać rozliczeń między uczestnikami.

Ustalanie w sposób i tak nie wiążący dłużnika, wysokości wierzytelności w postępowaniu działowym nie jest zatem celowe. Moc wiążąca takiego ustalenia jest zależna nie tylko od stanowiska dłużnika (nie będącego zresztą uczestnikiem postępowania działowego), ale i jego wypłacalności. Omawiane ustalenie może być zatem łatwo podważone i prowadzić nawet do wznowienia sprawy działowej.

Zapewne zatem z tych względów, także w aktualnym orzecznictwie wyrażany jest pogląd co do braku obowiązku dokonywania w postępowaniu działowym ustaleń co do wysokości wierzytelności przysługującej byłym małżonkom względem osoby trzeciej ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 23 marca 2011 r., V CZ 121/10, Legalis nr 428318).

Sąd Okręgowy, rozpoznając apelacje wnioskodawcy i uczestniczki postępowania, stoi na stanowisku, że dokonanie ustaleń co do wysokości omawianej wierzytelności wobec matki uczestniczki postępowania - B. B. możliwe jest tylko wówczas, gdy wierzytelność jest pewna, to znaczy stwierdzona tytułem egzekucyjnym lub w sposób niewątpliwy uznana przez dłużnika. Jeżeli takich dokumentów brak, to z uwagi na stanowisko rzekomego dłużnika i każdej ze stron niniejszego postępowania, nie sposób przesądzać, czy zostanie od niego uzyskana należność w ewentualnej wysokości określonej w postanowieniu działowym, a to z kolei może prowadzić do nieprawidłowego wyniku rozliczenia dokonanego pomiędzy małżonkami z tytułu podziału majątku wspólnego. Tak wiec, jak wskazano wyżej, aby zapobiec powyższej sytuacji, Sąd mając do czynienia z wierzytelnością sporną, jak w przedmiotowej sprawie, prawidłowo rozstrzygając tę kwestię powinien ograniczyć się do przyznania tej wierzytelności uprawnionym po połowie.

Wynikające z 618 § 3 k.p.c. w zw. z art. 688 § 3 k.p.c. i art. 567 § 3 k.p.c. ograniczenia w dochodzeniu roszczeń po zakończeniu postępowania działowego nie miały tu znaczenia. Jak bowiem wyjaśniono w orzecznictwie, postanowienie o podziale majątku wspólnego nie rozstrzyga i rozstrzygać nie może stosunku spornego między osobą trzecią i uczestnikami postępowania działowego
( por. cytowana uchwałę Sądu Najwyższego, sygn. III CZP 3/87, Legalis nr 25714).

Uwzględnienie za zasadne w całości i w części zarzutów podniesionych w apelacjach odpowiednio przez uczestniczkę postępowania i wnioskodawcę, skutkowało korektą orzeczenia Sądu I instancji, która dotyczyła wysokości kwoty należnej W. P. od M. B. (1) tytułem spłaty, poprzez jej pomniejszenie o kwotę 15.000 zł, jako połowę przysługującej mu, zdaniem Sądu I instancji, wobec babki uczestniczki postępowania – J. G. wierzytelności, której istnienie zdaniem Sądu Okręgowego, jak wykazano wcześniej, zostało ustalone w sposób błędny.

Sąd Okręgowy podzielił nadto podniesiony przez wnioskodawcę zarzut naruszenia art. 5 k.c., poprzez rozłożenie należnej mu od M. B. (1) spłaty na 10 rat kwartalnych. W okolicznościach niniejszej sprawy brak było bowiem podstaw do rozłożenia należnej W. P. spłaty na raty, gdyż przy tego typu rozstrzygnięciu należy uwzględnić interesy obu stron. Powyższe oznacza, iż nie można koncentrować się wyłącznie na postulatach strony, która domaga się zastosowania rozłożenia spłaty na raty, ale należy mieć na uwadze także konieczność zachowania ekonomicznego znaczenia świadczenia dla strony uprawnionej.

Strony co do zasady od samego początku postępowania o podział majątku wspólnego nie kwestionowały jego składu i domagały się jego podziału. W toku postępowania działowego każda ze stron musiała zatem liczyć się z koniecznością uiszczenia na rzecz drugiego uczestnika tegoż postępowania kwoty tytułem spłaty, a biorąc pod uwagę datę wszczęcia przedmiotowego postępowania na skutek pierwotnego wniosku W. P. (11.07.2016 roku) i datę zaskarżonego orzeczenia (27 sierpnia 2020 roku), miały one wystarczającą ilość czasu na stosowne przygotowanie tej spłaty.

W sytuacji, gdy Sąd Rejonowy zarządził sprzedaż licytacyjną przez komornika sądowego nieruchomości stron oraz niemal wszystkich ruchomości składających się na ich majątek wspólny – zobowiązując go do wypłacenia wnioskodawcy i uczestniczce kwot stanowiących po połowie wartości uzyskanych ze sprzedaży w/w składników, a nadto uczestniczka postępowania nadal jest właścicielem nieruchomości w postaci lokali mieszkalnych, zaś wnioskodawca nie posiada tego typu majątku i jego potrzeby mieszkaniowe nie są zaspokojone, nie znajdowało uzasadnienia przyznanie od W. P. na rzecz M. B. (1) tytułem spłaty kwoty 13.765,33 koron norweskich – płatnej jednorazowo w terminie pół roku od dnia uprawomocnienia się postanowienia wraz z odsetkami ustawowym za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności, zaś od M. B. (1) na rzecz W. P. kwoty 68.589,64zł – płatnej w 10 równych, kwartalnych ratach, począwszy od miesiąca uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.

Wysokość należnej wnioskodawcy spłaty wskazuje, iż jedynie jej pełna, jednorazowa wpłata na jego rzecz będzie mogła być spożytkowana przezeń na zakup własnego lokalu mieszkaniowego.

Rozłożenie spłaty na raty na podstawie przepisu art. 212 § 3 k.c., nie może prowadzić do sytuacji, w której wnioskodawca zostałby w znacznej mierze pozbawiony korzyści wynikających z podziału majątku wspólnego. Spłata, choćby i rozłożona na raty, musi stanowić dla wnioskodawcy wymierną korzyść, zbieżną z przysporzeniem, jakie otrzymuje uczestnik przejmujący na wyłączność wszystkie składniki majątku wspólnego.

Tak więc jedynie otrzymanie od uczestniczki postępowania spłaty w tożsamym terminie, jaki obowiązuje samego wnioskodawcę na wzajemną spłatę M. B. (1), spowoduje, że dla W. P. owe spłaty będą miały adekwatną wartość ekonomiczną.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy działając na podstawie
art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., zmienił punkt I ppkt 20, pkt II i pkt III zaskarżonego postanowienia, oddalając apelację wnioskodawcy w pozostałym zakresie na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c..

Orzekając w przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy stwierdził, iż interesy zainteresowanych w toku postępowania niewątpliwie były sprzeczne, jednakże z uwagi na wynik sprawy – uwzględnienie apelacji uczestniczki postępowania w całości, a wnioskodawcy w znacznym zakresie, zastosował przepis art. 520 § 1 k.p.c. ustalając, iż zainteresowani ponoszą je we własnym zakresie.

SSO Alicja Wiśniewska SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz SSO Małgorzata Szostak - Szydłowska