Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2017r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Szostak Szydłowska
Sędziowie SO :	Elżbieta Iwona Cembrowicz, Cezary Olszewski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Ewa Andryszczyk

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2017 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda M. B. od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 22 listopada 2016r. sygn. akt I C 2187/15

1.Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób że:

I.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda M. B. kwotę 10 655,86 zł (dziesięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt pięć złotych i 86/100) z odsetkami ustawowymi i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

a) 9955,86 zł od 07.06.2015r. do dnia zapłaty;

b) 700,00 zł od 07.10.2015r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III. Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w
W. na rzecz powoda M. B. kwotę 6055 zł ( sześć
tysięcy pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym
kwotę 4817 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ;

IV.  Nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Suwałkach) kwotę 1419,63 zł (tysiąc czterysta dziewiętnaście złote i 63/100) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

2. Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda M. B. 2647 zł (dwa tysiące sześćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu przed Sądem II- giej instancji w tym kwotę 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

3. Nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego w Suwałkach kwotę 332,08 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Cezary Olszewski SSO Małgorzata Szostak Szydłowska SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz

Sygn. akt I Ca 30/17

UZASADNIENIE

Powód M. B. wystąpił przeciwko Towarzystwu (...) w W. z pozwem o zapłatę kwoty 10.741,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 10.041,05 zł tytułem odszkodowania od 07.06.2015r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 700,00 zł z tytułu kosztów wykonania opinii prywatnej od dnia wniesienia pozwu tj. od 05.10.2015r. do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych.

Uzasadniając swe żądanie powód podał, iż w dniu 05.05.2015 roku, w wyniku kolizji drogowej, uszkodzony został jego samochód marki A. (...) o nr rej (...). Sprawca kolizji korzystał z odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, które to towarzystwo uznało co do zasady swą odpowiedzialność za szkodę zaistniałą na skutek powyższej kolizji w pojeździe powoda i z tego tytułu wypłaciło mu odszkodowanie z tytułu poniesionej szkody w wysokości 9.343,00 zł. W ocenie powoda wysokość wypłaconego przez pozwanego odszkodowania była zaniżona. Wobec powyższego powód domagał się zapłaty uzupełniającego odszkodowania w kwocie 10.041,05 zł, wyliczonego jako różnica wartości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, którą określił na kwotę 19.384,05 zł zgodnie z przedłożoną prywatną opinią i wartości odszkodowania mu wypłaconego przed wystąpieniem na drogę sądową.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 28.10.2015r. w sprawie sygn. akt I Nc 1975/15 Sąd Rejonowy żądanie powoda uwzględnił, rozstrzygając jednocześnie o kosztach procesu.

Od orzeczenia powyższego Towarzystwo (...) w W. wniósł sprzeciw, zaskarżając je w całości i domagając się oddalenia powództwa, oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych).

W sprzeciwie pozwany uznał co do zasady swą odpowiedzialność za szkodę zaistniałą w pojeździe powoda w wyniku zdarzenia z dnia 05.05.2015 roku. Argumentował jednak, iż roszczenie powoda o naprawienie szkody zaistniałej w jego pojeździe w wyniku kolizji, o której mowa powyżej zostało w całości zaspokojone przed procesem poprzez zapłatę kwoty 9.343,00 zł. Zakwestionował również wysokość kosztów naprawy wskazanej w prywatnej opinii wykonanej na zlecenie powoda, jak również koszt jej sporządzenia. W jego ocenie w tej opinii zostały uwzględnione prace oraz części zamienne niezwiązane ze szkodą (np. wymiana elementów wewnętrznych drzwi, podczas, gdy uszkodzeniu uległo jedynie poszycie zewnętrzne). W jego ocenie nakład pracy nie uzasadnia pobrania aż tak wielkiej opłaty. Ponadto opinie prywatne są wykonywane na rynku za cenę 300 zł. Zakwestionował również zasadność dochodzenia odsetek od dnia 07.06.2015r.

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2016 roku wydanym w sprawie sygn. akt I C 2187/15 Sąd Rejonowy w Suwałkach zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda M. B. kwotę 6.813,07 zł z odsetkami ustawowymi odpowiednio od kwot 6.313,07 zł od 7.06.2015 roku do dnia zapłaty i 500,00 zł od 07.10.2015 roku do dnia zapłaty. Oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.217,08 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a także obciążył strony stosunkowo pozostałymi kosztami w sprawie.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 05.05.2016 roku, doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki A. (...) o nr rej (...), stanowiący własność M. B.. Sprawca kolizji, w dacie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) w W..

Po zgłoszeniu przez M. B. szkody w pojeździe ubezpieczyciel przystąpił do jej likwidacji. Po ustaleniu zakresu uszkodzeń i sporządzeniu kalkulacji, wysokość kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego, Towarzystwo (...) ustaliło na kwotę 9.343,00 zł. Wyżej wymieniona kwota została wypłacona M. B..

Nie zgadzając się z wysokością wypłaconego odszkodowania, poszkodowany wystąpił na drogę sądową, żądając zapłaty uzupełniającego odszkodowania w wysokości 10.041,05 zł. Wcześniej zlecił on D. F. wykonanie prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu. Wynika z niej, iż koszt naprawy pojazdu M. B. odpowiada kwocie 19.384,05 zł. Za wykonanie tej opinii uiścił on wynagrodzenie w kwocie 700,00 zł.

W wyniku zdarzenia z 05.05.2015r. w samochodzie marki A. (...) powstały następujące uszkodzenia: lusterko prawe, drzwi przednie prawe, klamka zewnętrzna drzwi przednich prawych, drzwi tylne prawe, klamka zewnętrzna drzwi tylnych prawych, ściana tylna prawa, pokrywa wlewu paliwa. Jeżeli chodzi o uszkodzenie w postaci przednich drzwi prawych to element ten należy zakwalifikować do naprawy, nie zaś do wymiany. Przemawia za tym wielkość i charakter istniejącego uszkodzenia tego elementu co pozwala na przywrócenie jego pierwotnych właściwości poprzez wykonanie czynności naprawczych bez konieczności dokonywania wymianu tego elementu na nowy. Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu stawki 110,00 zł za 1 rbg wynosi 15.656,07 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał za bezsporną okoliczność, iż doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd powoda. Nie miał również wątpliwości, iż odpowiedzialność za powyższe zdarzenie ponosi pozwane Towarzystwo (...). Sąd wskazał również, iż zasad ą jest, że w przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu przyjmuje się, że jej naprawienie polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego, przy czym powinny być to koszty celowe, ekonomicznie uzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972r. sygn. akt II CR 425/72 opubl. OSNC 1973/6/111).

Sąd Rejonowy wskazał również, iż spór między stronami postępowania sprowadzał się zatem w istocie co do wysokości odszkodowania należnego powodowi z tytułu szkody samochodowej powstałej w wyniku tej kolizji. Wynikał on zaś z odmiennych stanowisk co do zakresu naprawy i wysokości kosztów naprawy tego pojazdu niezbędnych do przywrócenia go do stanu sprzed kolizji. Celem rozstrzygnięcia owej spornej kwestii dopuścił Sąd dowód z opinii biegłego z dziedziny mechaniki samochodowej – R. S.. W opinii tej biegły ustalił, iż wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda przy przyjęciu, iż uszkodzeniu uległy: lusterko prawe, drzwi przednie prawe, klamka zewnętrzna drzwi przednich prawych, drzwi tylne prawe, klamka zewnętrzna drzwi tylnych prawych, ściana tylna prawa, pokrywa wlewu paliwa wynosi 17.518,63 zł przy przyjęciu, iż stawka za jedną roboczogodzinę czynności mechaniczno-blacharskich i czynności lakierniczych wynosi 90,00 zł. Zakres tych uszkodzeń był bezsporny pomiędzy stronami postępowania.

Sąd wskazał również, iż obie strony postępowania zgłosiły zarzuty do powyższej opinii, jednakże biegły w sposób wnikliwy i szczegółowy ustosunkował się do powyższych zarzutów w całości. W pierwszej kolejności biegły wskazał, iż zarzuty pozwanego zasługują częściowo na uwzględnienie, albowiem, po ponownym przeanalizowaniu sprawy biegły wskazał, iż wielkość i charakter istniejącego uszkodzenia prawych przednich drzwi pojazdu powoda pozwala na przywrócenie jego pierwotnych właściwości poprzez wykonanie czynności naprawczych bez konieczności dokonywania wymianu tego elementu na nowy, jak to wskazał w swojej opinii z 19.12.2015r. Dlatego koszt naprawy tegoż pojazdu winien wynosić 14.461,33 zł przy przyjęciu stawki za czynności naprawcze 90,00 zł. Z kolei pozostałe zarzuty pozwanego nie zasługiwały na uwzględnienie. Wobec powyższego dodatkowe zastrzeżenia do opinii zgłosiła strona powodowa, wskazując, iż w jej ocenie przednie drzwi pojazdu winny ulec wymianie a nie naprawie jak to wskazał biegły, przedkładając dodatkowo pisma z Zakładów (...), z treści których wynika, iż ze względu na umiejscowienie oraz zakres uszkodzeń zakłady te nie podejmują się naprawy pojazdu w tym zakresie lub nie dadzą gwarancji na dokonaną naprawę. Co podkreślił Sąd Rejonowy, biegły na rozprawie w dniu 17.11.2016r. ustosunkował się do zarzutów powoda, wskazując, iż po dokonaniu oględzin i wykonaniu badania pojazdu drzwi przednie prawe nie kwalifikują się do wymiany i w związku z tym w sposób automatyczny nie ma potrzeby technologicznej dokonania wymiany 2 elementów o symbolach nr (...) i (...). Natomiast tylne drzwi prawe z uwagi na ich zakwalifikowanie do wymiany to te elementy, do których są odpowiednie zamienniki wyżej wskazanych elementów kwalifikowały się do wymiany. Dlatego też w opinii ostatecznie te elementy zostały uwzględnione. Wielkość uszkodzeń na prawych drzwiach powoda nie daje podstaw merytorycznych do wymiany tychże drzwi. Jeśli chodzi bowiem o uszkodzenie klamki w drzwiach przednich prawych to w pierwszej wersji opinia była odmienna niż po dokonaniu osobistych oględzin przez biegłego. Wskazał on mianowicie, iż uszkodzenie na tych drzwiach to delikatne wklęśnięcie, żadnej rysy. Przy uderzeniu to klamka przejęła uderzenie i stąd załamanie powierzchni. To uszkodzenie ma wyraźnie aspekt estetyczny, nie jest to uszkodzenie, które wymuszałoby naprawę drzwi w całości. Jeżeli zaś chodzi o naprawę to ta potencjalna warstwa przy naprawach szpachlą jest to natryśnięcie, cienką taflą i wystarczy wygładzić powierzchnię. Tym samym nie zgodził się z oświadczeniami przedłożonymi przez powoda, jakoby takiej naprawy nie można było przeprowadzić. Ponadto wskazał, iż w jego ocenie stawka jednej roboczogodziny wskazanej przez powoda w prywatnej opinii w wysokości 110 zł nie jest kwotą wygórowaną. Z pisma Zakładów (...) przedłożonych przez powoda wynika również, iż stawki za czynności naprawcze wynoszą od 120 zł do 125 zł. Przy przyjęciu zaś stawki 110 zł, mając na względzie zakres powstałych uszkodzeń, oraz fakt, iż przednie drzwi podlegają naprawie, oraz przy przyjęciu elementów o nr (...), (...) i wysokość kosztów naprawy pojazdu wynosi w tym przypadku 15.656,07 zł. Pozostałe zarzuty strony powodowej co do opinii biegły uznał niezasadne. Nie zachodziła bowiem konieczność zastosowania przy naprawie części zamiennych o nr (...) i (...), zaś jeżeli chodzi o metodę lakierowania, to została uwzględniona w opinii taka sama metoda jaka została przyjętą przez rzeczoznawcę w prywatnej opinii sporządzonej na jego zlecenie.

Z tych wszystkich względów Sąd Rejonowy uznał, że wysokość odszkodowania należnego powodowi limitowana jest równowartością kosztów jego naprawy, którą biegły określił ostatecznie określił na kwotę 15.656,07 zł tj. przy zastosowaniu części oryginalnych i przyjęciu stawki 110,00 zł za jedną rbg za prace mechaniczne i blacharskie oraz lakiernicze. Jest to bowiem kwota konieczna do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Naprawa pojazdu za tę kwotę należy uznać bowiem za koszty celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Jednocześnie Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego celem ustalenia kosztów naprawy pojazdu powoda, wskazując że biegły szczegółowo odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych przez strony postępowania. Opinię biegłego B. S. Sąd uznał za pełną i wyczerpującą. Została ona bowiem sporządzona przez osobę dysponującą dużą wiedzą i doświadczeniem w przedmiocie objętym zakresem opinii. Treść samej opinii jest zaś zrozumiała, a wnioski w niej skonkludowane – poprawne logicznie. W konsekwencji w oparciu o tę opinię kształtował Sąd swe przekonanie co do kwestii spornej w niniejszym postępowaniu.

Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda w niniejszym postępowaniu zamyka się kwotą 6.313,7 zł, stąd też powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 35 w zw. z art. 36 ustawy (…) w zw. z art. 361 i 363 k.c. orzeczono jak w pkt I wyroku. O odsetkach Sąd orzekł z mocy art. 14 ustawy (…) w zw. z art. 481 § 1 kc, tj. po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody.

Za usprawiedliwione w część uznał z kolei Sąd Rejonowy żądanie powoda w zakresie zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii. Powód jako osoba nie posiadająca fachowej wiedzy, celem określenia w pozwie zakresu przysługującego mu roszczenia, miał prawo skorzystać z pomocy fachowca (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie III CZP 24/04, opubl. OSNC/2005/7-8/117). Wnioski i ustalenia zawarte w tejże ekspertyzie były w znacznej mierze prawidłowe. Koszt, zwrotu którego się powód domagał (700,00 zł), udowodniony został należycie stosowną fakturą, jednakże nie wszystkie wydatki pozostają w ocenie Sądu w związku przyczynowym z zaistniałą kolizją. Z faktury tej wynika, iż na powyższą kwotę składają się następujące pozycje: 250,00 zł za oględziny podstawowe, 150,00 zł za analizę dokumentacji ubezpieczyciela i korespondencję w imieniu powoda, 50,00 zł za identyfikację pojazdu, 250,00 zł za oszacowanie kosztów naprawy pokolizyjnej. W związku przyczynowym z przedmiotowym zdarzeniem niewątpliwie pozostają koszty oględzin pojazdu, oszacowanie kosztów naprawy pokolizyjnej w łącznej wysokości 500,00 złotych, co było niezbędne powodowi do wskazania należnego mu odszkodowania.

Sąd Rejonowy nie podzielił tym samym stanowiska strony powodowej, iż koszty wynikające z faktury za prywatną opinię a związane z identyfikacją pojazdu pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem. W jego ocenie taka identyfikacja pojazdu jest czynnością zbędną, bowiem skoro powód zleca przeprowadzenie prywatnej ekspertyzy to przedstawia dowód rejestracyjny pojazdu, z którego wynikają wszystkie szczegółowe dane dotyczące pojazdu, zatem jakakolwiek analiza w tym zakresie jest bezzasadna. W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługiwały również koszty analizy dokumentacji ubezpieczyciela i korespondencji w imieniu powoda, bowiem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie sygn. akt III CZP 75/11 uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) o ile okażą się konieczne i racjonalne (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego o z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie sygn. akt III CZP 75/11 opubl. w zbiorze orzecznictwa LEX za nr 1119650). Samo dążenie do wygody i ujęcia obowiązków poszkodowanemu nie uzasadnia takiego związku, gdyż niedogodność stanowi dolegliwość o charakterze niemajątkowym, niepodlegającą reżimowi odszkodowawczemu. W normalnym związku pozostaje natomiast sięgnięcie po pomoc prawną w okolicznościach, w których stan zdrowia, kwalifikacje osobiste lub sytuacja życiowa poszkodowanego usprawiedliwiają stanowisko o niezbędności takiej pomocy w celu sprawnego, efektywnego i ekonomicznie opłacalnego przebiegu postępowania likwidacyjnego. Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż charakter dochodzonego przez powoda roszczenia nie jest skomplikowany. Celem wszczęcia postępowania likwidacyjnego konieczne jest wyłącznie dokonanie zgłoszenie szkody i podanie danych co do przebiegu zdarzenia, wskazania sprawy zdarzenia. Nie są to z kolei czynności na tyle skomplikowane aby powód nie mógł sam ich wykonać.

Mając wszystko powyższe na uwadze, żądanie pozwu tyczące się zwrotu kosztów ekspertyzy zleconej rzeczoznawcy samochodowemu ocenił Sąd za usprawiedliwione do kwoty 500,00 zł brutto, obejmującej oględziny (250,00 zł), oszacowanie kosztów naprawy pokolizyjnej (250,00 zł).

Uznając zaś żądanie ponad kwotę 6.813,07 zł za nieuzasadnione i wygórowane Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Dlatego też orzeczono jak w pkt. I i II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc w zw. § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1349 z późn.zm.), wskazując iż niniejszy proces powód wygrał w ok. 64%. Łączna suma kosztów procesu ukształtowała się na poziomie 6.772,00 zł (w tym 538,00 zł – opłaty sądowa od pozwu uiszczona przez powoda, 700 zł zaliczki uiszczone przez powoda i pozwanego na poczet opinii, 2.417,00 zł – wynagrodzenia fachowych pełnomocników stron. Oznacza to, że pozwanego obciążać winna z tytułu kosztów procesu kwota 4.334,08 zł (6.772,00zł x 64%). Przy uwzględnieniu okoliczności, iż tytułem kosztów wyłożył on w toku postępowania kwotę 2.417,00 zł (wynagrodzenie fachowego pełnomocnika), oraz 700,00 zł tytułem zaliczki na poczet opinii biegłego ostatecznie winien zwrócić powodowi kwotę 1.217,08 zł.

O brakujących kosztach sądowych na rzecz Skarbu Państwa Sąd orzekł stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594) w zw. z art. 100 k.p.c. Ostatecznie kwota ta ukształtowała się na poziomie 1.419,40 zł (brakujące wynagrodzenie biegłego sądowego), zatem z tego kwota 454,20 zł obciąża powoda, zaś kwota 965,20 zł obciąża pozwanego zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wskazaną jak w akapicie poprzedzającym uzasadnienia.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód M. B., zaskarżając go w części co do pkt II, w zakresie w jakim Sąd nie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.927,98 zł oraz w części co do pkt III, IV i V w zakresie w jakim Sąd I instancji rozstrzygał o kosztach procesu w tym kosztach zastępstwa prawnego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym, polegająca na błędnym zakwalifikowaniu przez Sąd I instancji uszkodzonych przednich drzwi pojazdu A. (...) o nr rej. (...) jako do naprawy, a nie do wymiany, na którą to wymianę wskazują znajdujące się w aktach sprawy oświadczenia trzech niezależnych zakładów naprawczych, które to oświadczenia zostały całkowicie pominięte,

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym, polegającą na błędnym zakwalifikowaniu przez Sąd I instancji uszkodzonych przednich drzwi pojazdu A. (...) nr rej. (...) jako do wymiany wraz z niezakwalifikowaniem do wymiany dwóch elementów uszkodzonego pojazdu powoda o symbolach (...) i (...),

3.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym, polegająca na błędnym przejęciu, że wielkość i charakter istniejącego uszkodzenia przednich prawnych drzwi pojazdu A. (...) pozwala na przewrócenie jego pierwotnych właściwości poprzez wykonanie czynności naprawczych bez konieczności dokonywania wymiany tego elementu na nowy, co jest sprzeczne z dokumentacja fotograficzną uszkodzonego pojazdu zgromadzoną w sprawie, prywatną opinią sporządzoną przez rzeczoznawcę oraz oświadczeniami trzech profesjonalnych zakładów naprawczych,

4.  naruszenie art. 233 § 1 kpc i art. 328 § 2 kpc w zw. z art. 227 kpc i art. 278 § 1 kpc i art. 217 § 1 kpc poprzez błędne niedopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego rzeczoznawcy z zakresy techniki samochodowej/ wyceny napraw samochodów z wniosku powoda zgodnie z art. 227 kpc i w zw. z art. 217 § 1 kpc celem wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, w zakresie ustalenia wysokości szkody i kosztów naprawy pojazdu, w sytuacji gdy biegły sądowy powołany przez Sąd I instancji wydaje opinię główną i uzupełniającą różniące się w tym przedmiocie,

5.  naruszenie art. 286 kpc w zw. z art. 278 kpc, art. 285 § 1 kpc i 227 kpc poprzez błędne zaniechanie powołania przez Sąd I instancji dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej/ wyceny napraw samochodów na okoliczność ustalenia rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego na dzień szkody, z uwagi na fakt, iż powołany biegły w sporządzonych opiniach dokonuje ustaleń sprzecznych z materiałem dowodowym, w szczególności że wystarczającym sposobem przywrócenia drzwi przednich prawnych w pojeździe powoda jest ich naprawa a nie wymiana, jak również pominięcie wymiany 2 uszkodzonych elementów pojazdu powoda o symbolach (...) i (...),

6.  naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegające na błędnym ustaleniu, że naprawa a nie wymiana drzwi przednich prawnych w pojeździe powoda w całości zrekompensuje szkodę, gdzie w rzeczywistości naprawa będzie miała jednie charakter doraźny i skutki zniszczenia ujawnią się samoczynnie w trakcie normalnego korzystania co jednoznacznie wynika z opinii trzech niezależnych zakładów naprawczych, których wiarygodności strona nie kwestionowała,

7.  naruszenie art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc poprzez błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że jedynie kwota 500 zł jako koszt prywatnej kalkulacji sporządzonej w zakresie ustalenia kosztów naprawy pojazdu pozostaje w normalnym związku przyczynowo- skutkowym ze zdarzeniem z dnia 05 maja 2015 roku, gdy w realiach niniejszej sprawy pozostaje całość kwoty ujętej w zapłaconej przez powoda fakturze, to jest 700 zł,

8.  naruszenie art. 363 § 1 kc w zw. z art. 361 § 2 kc oraz art. 35 i art. 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) i (...) (Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) poprzez błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż pełne przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed szkody z dnia 05 maja 2015 roku może nastąpić również wówczas, gdy jeden z uszkodzonych elementów pojazdu, tj. drzwi przednie prawe zostaną jedynie naprawione, a nie wymienione w całości oraz w konsekwencji tego błędne przyjęcie, iż nie ma potrzeby wymiany dwóch elementów o nr (...) i (...),

9.  naruszenie art. 361 § 1 i 2 kc poprzez przyjęcie, iż część kosztów prywatnej opinii w wysokości 200 zł a dotycząca analizy dokumentacji szkodowanej pozwanego i korespondencji w imieniu powoda przez rzeczoznawcę z pozwanym (w trakcie postępowania likwidacyjnego) nie stanowiła normalnego następstwa zdarzenia z dnia 05 maja 2015 roku, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy był to wydatek konieczny i celowy, a zatem pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, gdyż umożliwiał precyzyjne określenie zakresy szkody i kosztów jej likwidacji,

oraz

w trybie art. 380 kpc zaskarżył postanowienie Sądu i instancji wydane na rozprawie w dniu 3 listopada 2016 roku, oddalające wniosek dowodowy strony powodowej w stosunku do którego pełnomocnik na tej samej rozprawie złożył zastrzeżenie do protokołu w trybie art. 162 kpc, w przedmiocie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego mającej na celu wyjaśnienie zakresu szkody oraz kosztów jej naprawy, w szczególności sformułowania sprawdzalnych tez w zakresie naprawy lub wymiany drzwi prawych przednich pojazdu A. (...).

W konsekwencji wniósł o zmianę orzeczenia w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.927,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot 3.727,98 zł od dnia 07 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 200 zł od dnia 07 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi Rejonowemu w Suwałkach do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych za instancję odwoławczą.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu wskazał, iż apelacja powoda jest bezzasadna, bowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i ocenił zebrany materiał dowodowy. Zasadniczym dowodem w sprawie była opinia biegłego, który w sposób szczegółowy przeanalizował szkodę w pojeździe powoda i określił jej sposób i koszt naprawy. Okoliczność, że zakłady naprawy odmawiają podjęcia się naprawy szkody pojeździe nie oznacza, iż taka naprawa nie jest ekonomicznie uzasadniona. Ponadto apelujący błędnie zarzucił, iż sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego, do której to opinii zgłoszono szereg zarzutów, albowiem fakt ten nie podważa to rzetelności i wiarygodności opinii, zaś samo niezadowolenie strony z opinii nie uzasadnia powołania innego biegłego.

Za niezasadne pozwany uznał również zarzuty powoda dotyczące kosztów opinii prywatnej, albowiem Sąd Rejonowy uznał, iż identyfikacja pojazdu i kwestia analizy dokumentacji ubezpieczyciela nie była niezbędna dla ustalenia wartości szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy co do okoliczności, które nie były kwestionowane w apelacji, a polegające na ustaleniu kiedy i w jakich okolicznościach doszło do uszkodzenia pojazdu powoda, co do zasadności opłacalności naprawy i kwoty do jakiej szkoda w pojeździe została uznana za bezsporną, a także zakresu uszkodzeń pojazdu. Jak wynika z postępowania przeprowadzonego przez Sądem I instancji pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do kwoty 9.343,00 zł i w takim zakresie wypłacił powodowi odszkodowanie. Strony również co do zasady nie kwestionowały zakresu uszkodzeń pojazdu powoda. Sporny pomiędzy stronami okazał się jedynie sposób i koszt naprawy pojazdu, w tym w szczególności uszkodzonych drzwi przednich prawych, oraz konieczność zwrotu przez pozwanego kosztów sporządzenia opinii prywatnej.

Powód we wniesionej do tut. Sądu apelacji podniósł szereg zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, naruszenia przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego. Analizę wywiedzionego środka zaskarżenia należy rozpocząć z natury rzeczy od zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, albowiem dopiero prawidłowo ustalony stan faktyczny i oceniony zgodnie z regułami zawartymi w przywołanej normie prawnej determinuje kierunek dalszych rozważań. W istocie w pierwszej kolejności na uwzględnienie zasługiwał zarzut dotyczący naruszenia art. 286 kpc w zw. z art. 278 kpc w zw. z art. 285 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc. Dalsze podnoszone zarzuty z zakresu prawa procesowego czy wskazywane błędy w ustaleniach faktycznych były w istocie pochodną powyższego uchybienia.

Na marginesie należy wskazać, iż warunkiem możliwości podnoszenia zarzutów dotyczących postępowania procesowego jest uprzedniego zgłoszenie tzw. zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc, szczególności w zakresie, który jest następnie kwestionowany. Powód, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika sprostał powyższemu obowiązkowi, co uprawniało Sąd Okręgowy do merytorycznego rozpoznania wskazanego zarzutu.

Głównym argumentem wniesionej apelacji był zatem brak dopuszczenia przez Sąd I instancji dowodu z opinii innego biegłego. Jak wskazywał skarżący, wnioski opinii głównej i opinii uzupełniających nie były tożsame. Biegły początkowo zalecał wymianę drzwi przednich prawych pojazdu, a następnie odstąpił od powyższego i wskazał, iż zasadna będzie jedynie ich naprawa. Sąd I instancji mimo, że powód w toku sprawy przedstawił inne dowody, które podważały prawidłowość tychże wniosków, na rozprawie w dniu 03 listopada 2016 roku oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego.

Sąd Okręgowy podziela powyższe zarzuty – co do oddalenia przez sąd I-szej instancji wniosku o powołanie dowodu z opinii innego biegłego zwłaszcza w sytuacji gdy pierwszy biegły prezentował niejednorodne stanowisko pierwotnie kwalifikując drzwi do wymiany a następnie do naprawy.

Opinia biegłych jest dowodem opartym na wiadomościach specjalnych. Jednak jak każdy dowód w sprawie, podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy. Oznacza to, że na tle tego materiału konieczne jest stwierdzenie, czy biegli ustosunkowali się w niej do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawili tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków. Jeżeli opinia biegłych wymogów tych nie spełnia za zasadny należy uznać wniosek strony o powołanie innych biegłych (por. wyrok SN z 24 maja 2005 r., V CK 659/04, Lex).

W niniejszej sprawie celem ustalenia zakresu i sposobu naprawy uszkodzonego pojazdu Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii prywatnej (k. 10-32), kosztorysu sporządzonego przez ubezpieczyciela (k. 36-39), z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego (k. 77-101), opinii uzupełniającej (k. 123-135, 161-184) oraz ustnej opinii uzupełniającej (k. 216-217v), a także dowodów z dokumentów w postaci pism zakładów naprawczych pojazdów (k. 200-202). Wskazane dowody były rozbieżne w zakresie sposobu naprawy drzwi przednich prawnych pojazdu, to jest tego czy drzwi te powinny być wymienione czy wystarczy dokonanie czynności naprawczych. Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, Sąd ten przyjął, iż zasadne jest drugie rozwiązanie, uznając iż to właśnie wnioski opinii biegłego są prawidłowe. Sąd uwzględnił tym samym zmienione stanowisko biegłego przedstawione w opinii uzupełniającej, gdzie biegły wskazał iż uszkodzenie ma charakter estetyczny, nie ma rys i jest na tyle niewidoczne, że naprawa szpachlą jest wystarczająca. Biegły w swojej opinii uzupełniającej wskazał jedynie, iż zmiana stanowiska była następstwem oględzin, gdyż przed wydaniem opinii głównej nie widział uszkodzeń na żywo.

Zdaniem Sądu Okręgowego opinia biegłego, mimo że tak ocenił ją Sąd I instancji, nie była wyczerpująca. Biegły nie umiał wskazać dokładnie dlaczego zmienił swoje stanowisko odnośnie potrzeby wymiany drzwi uszkodzonego pojazdu, powoływał się jedynie na niewielki zakres uszkodzeń. Również w swojej opinii uzupełniającej nie odniósł się do stanowiska strony powodowej, iż zakłady blacharskie z uwagi na umiejscowienie i zakres uszkodzeń nie podejmą się naprawy drzwi, a jeśli już doszłoby do naprawy, z dużym prawdopodobieństwem, dochodziłoby do pękania położonej szpachli. Także Sąd Rejonowy wskazując złożone zastrzeżenia do opinii, nie odniósł się w merytoryczny sposób do powyższego, podzielił jedynie bezkrytycznie wnioski znajdujące się w opinii biegłego. Co istotne obowiązująca procedura cywilna nie zna instytucji hierarchii dowodów. Stąd nie można uznać za prawidłowe postępowania Sądu I instancji, który za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie uznał opinię biegłego, z praktycznym pominięciem innych dowodów, które podważały prawidłowość przedstawionych przez biegłego wniosków.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, zasadne było dopuszczenie przez Sąd Rejonowy dowodu z opinii innego biegłego, celem wyjaśnienia wskazanych okoliczności. Brak powyższego działania i oddalenie wniosku dowodowego powoda w tym zakresie było błędne i stanowiło naruszenie art. 286 w zw. z art. 278 § 1 kpc. Zakwestionowanie przez apelującego postanowienia dowodowego z dnia 3 listopada 2017 r. było zatem zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższe uchybienie Sąd I instancji skutkowało również niemożnością dokonania prawidłowej oceny przeprowadzonego postępowania, albowiem zebrany materiał dowodowy przez Sąd Rejonowy był niepełny i wymagał uzupełnienia w oparciu o art. 382 kpc. Z tego też powodu na rozprawie w dniu 15 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy postanowił dopuścić dowód z opinii innego biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej na okoliczność ustalenia, czy przednie drzwi samochodu A. mogły być naprawione czy też z punktu widzenia technologicznego oraz odzyskania przez samochód cech sprzed wypadku, niemożliwe jest naprawienie tych drzwi i pozostałych elementów, co uzasadniałoby wymianę na nowe. Z treści przedłożonej opinii (k. 264- 277) wynika, iż z uwagi na umiejscowienie uszkodzenia (okolice klamki) i występowanie w tym miejscu stałych obciążeń związanych z eksploatacją pojazdu, wykonanie naprawy przy użyciu szpachli mogłoby skutkować jej pękaniem. Jednym zaś skutecznym sposobem na przywrócenie parametrów technicznych i wytrzymałościowych jest wymiana drzwi. Szczególnie, że nawet naprawa wykonana w sposób estetyczny, przy pomiarze grubości powłoki lakierniczej wykaże, iż element był naprawiany, co obniża wartość pojazdu. Przy uwzględnieniu konieczności wymiany drzwi ostateczny koszt naprawy pojazdu biegły oszacował na kwotę 19.298,86 zł brutto. Zastrzeżenia do powyższej opinii wniosły obie strony. W odpowiedzi na zarzuty pozwanego biegły w opinii uzupełniającej (k. 295-313, 343-357) biegły podtrzymał swoje stanowisko dotyczące konieczności wymiany drzwi i w sposób szczegółowy wyjaśnił technologię produkcji drzwi samochodowych, sposób powstawania uszkodzeń. Biegły wskazał również, iż uprzednie powołanie się na odmowę dokonania naprawy przez (...) (a zatem warsztatu posiadającego najlepszą technologię) było poparte także decyzjami innych warsztatów, z których żaden nie podjąłby się naprawy. W sposób szczegółowy biegły również odniósł się do zastrzeżeń powoda w zakresie sposobu kalkulacji prac naprawczych, wskazując metodykę przyjętych wyliczeń oraz odnosząc się do ogólnych zasad systemu (...).

W ocenie Sądu powyższa opinia została sporządzona w sposób szczegółowy i wyczerpujący. Biegły B. B. (1) odniósł się merytorycznie do stawianego przez Sąd pytania i wskazał sposób dojścia do prezentowanych wniosków. W przeciwieństwie do opinii sporządzonej na etapie postępowania przed Sądem I instancji, biegły prezentując swoje stanowisko odwołał się nie tylko do wielkości uszkodzenia, ale także skutków jego naprawy przy uwzględnieniu technologii produkcji drzwi i wpływu obciążeń wynikających z codziennego korzystania z pojazdu. Sąd ma przy tym na uwadze, że rzeczywiści wgniecenie pojazdu jest tutaj niewielkie i co do zasady ma charakter estetyczny. Sąd podziela jednak stanowisko biegłego B., który wskazuje, że co prawda naprawa pojazdu jest możliwa, jednak nie gwarantuje ona przewrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Szczególnie z uwagi na możliwość pękania szpachli. Zdaniem Sądu biegły słusznie odniósł się do rzeczywistej, a nie jedynie teoretycznej, możliwości naprawy pojazdu w tym miejscu. Warsztaty samochodowe albo odmawiają naprawy takiego uszkodzenia albo zastrzegają brak gwarancji na taką naprawę (na co powoływał się także powód w toku postępowania I instancyjnego). Skoro taką samą odpowiedź uzyskał biegły w kilku warsztatach, w tym (...), trudno jest uznać że takie stanowisko warsztatów jest podyktowane zyskiem jaki będzie wynikał z wymiany, a nie naprawy drzwi, tak jak wskazywał pozwany w zastrzeżeniach do opinii. W ocenie Sadu nie można również czynić biegłemu zarzutu, iż nie potrafił on wskazać dokładnych obciążeń jakie są wynikiem korzystania z klamki w drzwiach i ich wpływu na dokonaną naprawę. Zdaniem Sądu wiedza biegłego nie musi obejmować powyższych, szczegółowych, czysto teoretycznych okoliczności. Przedstawiona metodyka pracy uzasadnia przyjęcie, iż biegły nie wyciągał powyższych wniosków bezzasadnie. W przeciwieństwie do opinii biegłego R. S. kwestia naprawy drzwi została szeroko rozważona i nie ograniczała się jedynie do stwierdzenia, iż wielkość uszkodzenia determinuje potrzebę naprawy lub wymiany drzwi.

Z tych wszystkich względów Sąd podzielił wniosku przedstawione w opinii sporządzonej w ramach postępowania II instancyjnego i w oparciu o nie ustalił, iż mimo niewielkiego obszaru i estetycznego charakteru uszkodzeń, zasadna jest wymiana cały drzwi przednich prawych w pojeździe powoda celem naprawienia szkody i przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Na marginesie należy wskazać, że zarzut pozwanego, iż biegły przyjął zawyżoną stawkę naprawy tej części (110 zł/rbh) jest niezasadny, albowiem tożsama wysokość została przyjęta przez Sąd I instancji i wysokości tej pozwany nie kwestionował.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, iż winna być dokonana zamiana pierwotnie wydanego orzeczenia poprzez uwzględnienie kosztów naprawy co do kwoty 19.298,86 zł. Jako że dotychczas wypłacona kwota wyniosła 9.343,00 zł, zasadne jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.955,86 zł. Jako że powód domagał się w pozwie uzupełniającego odszkodowania w kwocie 10.041,05 zł, powództwo w pozostałym zakresie należało oddalić (co do kwoty 85,19 zł).

Końcowo należy również wskazać, iż Sąd podziela również argument skarżącego w zakresie naruszenia art. 361 § 1 i 2 kc, a zatem w zakresie w jakim Sąd I instancji przyjął, iż niezasadne są koszty opinii prywatnej co do kwoty 200 zł. Jak wynika z uzasadnienia Sądu Rejonowego uznał on żądanie powoda za zasadne co do kwoty 500 zł, wskazując że jako osoba nieposiadająca fachowej wiedzy ma prawo skorzystać z pomocy fachowca, a koszt sporządzenia opinii prywatnej mieści się w pojęciu szkody. Sąd Rejonowy nie kwestionował również, że wysokość powyższych kosztów została w należyty sposób wykazana fakturą VAT. Sąd zakwestionował jednak zasadność dochodzenia w ramach opinii kosztów związanych z identyfikacją pojazdu i analizą dokumentacji ubezpieczeniowej. W zakresie pierwszej czynności wskazał, iż do identyfikacji pojazdu wystarczające jest przedstawienie dowodu rejestracyjnego, zaś odnośnie analizy dokumentacji powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 roku sygn. akt III CZP 75/11 (Lex). Sąd Rejonowy pominął jednak, iż przedmiotowa uchwała dotyczy kosztów zastępstwa poszkodowanego przez pełnomocnika w ramach postępowania przesądowego wobec zakładu ubezpieczeń. W niniejszej zaś sprawie przedstawiona faktura dotyczy kalkulacji szkody przez osobę prywatną, nie zaś zastępstwa prawnego poszkodowanego. Nie można również przyjąć, iż zbiorczy koszt opinii prywatnej nie może obejmować swoim zakresem analizy akt szkodowych, które obejmują również kalkulację sporządzoną przez ubezpieczyciela. Skoro zaś wnioskujący o prywatną analizę ową kalkulację podważa, rzeczoznawca ma pełne prawo do zapoznać się z jej treścią. Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy uznał, iż żądanie powoda i w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższym rozstrzygnięciom Sąd Okręgowy dał wyraz w pkt 1 wyroku w ten sposób, że dokonał zmiany zaskarżonego wyroku i w pkt I zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda M. B. kwotę 10.655,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot 9.955,86 zł od dnia 07 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 700,00 zł od dnia 07 października 2015 roku do dnia zapłaty, oddalając w pkt II powództwo w pozostałym zakresie. Z uwagi na zmianę rozstrzygnięcia żądania głównego i uwzględnienie go w 99%, Sąd zmienił rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu i stosując ogólną zasadę odpowiedzialności za wynik procesu obciążył nimi pozwanego (pkt III sentencji wyroku), zasądzając na rzecz powoda kwotę 6.055 zł, w tym kwotę 4.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na powyższe koszty złożyła się opłata od pozwu w wysokości 538 zł, zaliczka na poczet opinii biegłego uiszczona przez powoda w wysokości 700 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd zaś ustalił w oparciu o § 6 pkt 5) w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm.). W związku ze zmianą rozstrzygnięcia w zakresie zasady ponoszenia kosztów procesu, należało również zmienić wyrok Sądu I instancji w zakresie dotyczącym wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa i stąd w pkt IV należało nakazać pobrać od pozwanego z tego tytułu na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.419,63 zł.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy również zastosował zasadę wynikającą z art. 98 § 1 kpc i obciążył nimi pozwanego jako stronę przegrywającą, zasadzając od niego na rzecz powoda kwotę 2.647 zł (pkt 2 sentencji wyroku). Na koszty postępowania odwoławczego złożyła się opłata od apelacji w kwocie 197 zł, zaliczki uiszczone na poczet opinii biegłego przez powoda w łącznej kwocie 2.000 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 450 zł ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1) w zw. z § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 z późn. zm.)

Ponadto Sąd na podstawie art. 83 ust. 2 uksc nakazał pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 332,08 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa w postępowaniu apelacyjnym (pkt 3).

SSO Cezary Olszewski SSO Małgorzata Szostak Szydłowska SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz