Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. domagał się zasądzenia kwoty 2.335,85 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28.10.2017 r. do dnia zapłaty, a ponadto domagał się zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych i zwrotu kosztów postępowania w sprawie o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie sygn. akt I Co 67/21. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 28 listopada 2022r. w sprawie sygn. akt I Nc 1330/22 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Suwałkach żądanie powoda uwzględnił w całości. Od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wniósł sprzeciw zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenia powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego pełnomocnik powoda (...) sp. z o.o. w S. wskazał, iż podtrzymuje w całości stanowisko zaprezentowane w pozwie w sprawie niniejszej oraz zaprzeczył twierdzeniem pozwanego odnośnie spełnienia przez niego świadczenia w całości. Wskazał, iż pozwany w tym zakresie nie przedstawił żadnego dowodu. Wyrokiem z dnia 7 marca 2023 r. Sąd Rejonowy w Suwałkach zasądził od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. kwotę 2.335,85 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.10.2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W dniu 25.09.2017r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki R. o nr rej. (...) stanowiący własność M. G.. Sprawca kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.. Po zgłoszeniu szkody ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie likwidacyjne i uznał swoją odpowiedzialność za szkodę oraz wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 929,88 zł.

W rzeczywistości koszt naprawy pojazdu marki R. o nr rej. (...) w zakresie uszkodzeń pozostających w związku przyczynowym z kolizją z dnia 25.09.2017r. przy użyciu części zamiennych oryginalnych i przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę na prace blacharskie i lakiernicze obowiązujących w regionie zamieszkania poszkodowanego stanowi kwotę 4.865,73 zł brutto. Tak przeprowadzona naprawa nie doprowadzi do wzrostu wartości pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed kolizji z dnia 25.09.2017r. Sąd Rejonowy w Suwałkach prawomocnym wyrokiem z dnia 22 czerwca 2021 r. w sprawie sygn. akt T C 910/20 uwzględnił w całości powództwo wniesione przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 25.09.2017 r. w pojeździe marki R. o nr rej. (...) i zasądził z tego tytułu na rzecz powoda kwotę 1.600,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 października 2017r. do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu. (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wypłacił (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. zasądzoną ww. wyrokiem odszkodowanie w kwocie 1.600,00 zł.

Jak wskazał Sąd I instancji bezspornym w sprawie było, iż Sąd Rejonowy w Suwałkach procedował wcześniej w sprawie pomiędzy powodem (...) Sp. z o.o. z siedziba w S. a pozwanym (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. w sprawie I C 910/20. Przedmiotem tego postępowania było roszczenie o zapłatę odszkodowania za szkodę powstałą pojeździe marki R. o nr rej. (...) na skutek kolizji drogowej z dnia 25.09.2017r. Postępowanie to zakończyło się wyrokiem uwzględniającym roszczenie powoda i zasądzającym na jego rzecz z tego tytułu kwotę 1.600,00 zł tytułem częściowego odszkodowania. Sąd Rejonowy wskazał, że rozpoznawana sprawa jest kolejną sprawą o zasądzenie pozostałej części roszczenia wynikającego z tego samego stosunku prawnego i opartego na tej samej podstawie faktycznej i prawnej. Jak podkreślił Sąd I instancji powód w sprawie niniejszej dochodzi części roszczenia, zatem Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę nie był związany ustaleniami wynikającymi z uzasadnienia w spławie sygn. akt I C 910/20 Sądu Rejonowego w Suwałkach. Sąd Rejonowy wskazał, że odpowiedzialność pozwanego swoje źródło znajduje w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zwanej dalej ustawą (...) - tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Jak wskazał Sąd Rejonowy żądanie swe powód wywodził z faktu, iż uszkodzenia w jego pojeździe powstały na skutek szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego kierowanego przez osobę, której ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC udzielał pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.. Bezspornym w sprawie niniejszej było, jak podkreślił Sąd Rejonowy, także i to, że sprawca przedmiotowej kolizji w dacie zdarzenia korzystał. z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W takich zaś okolicznościach odpowiedzialność za szkodę zgłoszoną przez powoda przypisać można też pozwanemu (art. 35 ustawy (...). Odpowiedzialności tej zresztą — co do zasady pozwany także nie kwestionował. Jak wskazał Sąd I instancji zakres odpowiedzialności pozwanego regulowany jest z kolei przez art. 36 ustawy, w myśl którego odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Granice odpowiedzialności osoby korzystającej z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wyznaczają z kolei art. 361 k.c. i 363 k.c. Zgodnie z powołanymi regulacjami zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić przy tym, według wyboru poszkodowanego bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu przyjmuje się, że jej naprawienie polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Zauważyć jednak należy, że gdy przypisuje się zobowiązanemu powinność świadczenia umożliwiającego wyremontowanie samochodu, czyni się to z zastrzeżeniem, że chodzi o koszty celowe, ekonomicznie uzasadnione. Natomiast w wypadku braku ekonomicznego uzasadnienia naprawienia szkody we wskazany powyżej sposób, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do innej formy odszkodowania. Polega ona na zapłaceniu kwoty wyrównującej uszczerbek majątkowy wyrażający się różnicą pomiędzy wartością samochodu przed i po uszkodzeniu. W sprawie niniejszej, jak wskazał Sąd i instancji, obie strony postępowania stały na zgodnym stanowisku, iż naprawa pojazdu marki R. o nr rej. (...) była opłacalna pod względem ekonomicznym i że wobec tego roszczenie odszkodowawcze powoda limituje wysokość kosztów jego naprawy. Zakres tejże naprawy jak i wysokość jej kosztów stanowiły jednak już okoliczności sporne. W celu rozstrzygnięcia zaistniałego między stronami postępowania sporu, Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej J. P. sporządzonej na potrzeby postępowania w sprawie sygn. akt I C 910/20 Sądu Rejonowego w Suwałkach, o czym zawiadomiono pełnomocnika powoda i pełnomocnika pozwanego. Według ww. opinii rzeczywisty koszt naprawy pojazdu marki R. o nr tej. (...) przy użyciu do naprawy oryginalnych części zamiennych oraz przy zastosowaniu Średnich stawek za roboczo-godzinę na prace blacharskie i lakiernicze obowiązujących w regionie zamieszkania poszkodowanego stanowi kwotę 4.865,73 zł brutto. W ocenie Sądu I instancji jest ona rzetelna, profesjonalna i sporządzona zgodnie z przyjętymi standardami, a wnioski w niej płynące są logiczne i rzeczowe. Biegły J. P. jest ponadto specjalistą w opiniowanej dziedzinie, dysponującym niezbędną wiedzą fachową i długoletnim doświadczeniem zawodowym. Zdaniem Sądu Rejonowego, koniecznym było uwzględnienie wariantu naprawy pojazdu marki R. o nr rej. (...) przy użyciu części zamiennych oryginalnych (nic tzw. zamienników). Tylko w taki sposób przeprowadzona naprawa pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody pod każdym względem tj. jakościowym, ^wytrzymałościowym, estetycznym, użyteczności i bezpieczeństwa użytkowania. Jednocześnie naprawa dokonana w powyższy sposób nie spowoduje wzrostu wartości samochodu do jego wartości sprzed szkody z dnia 25.09.2017r. Jak podkreślił Sąd Rejonowy, o przywróceniu uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego (tj. stanu sprzed kolizji) można mówić jedynie wówczas, gdy stan tego pojazdu po dokonanej naprawie odpowiada pod każdym względem (stan techniczny, zdolność użytkowa, części składowe, trwałość, wygląd estetyczny itp.) stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku. Ponadto, jak „wynika z doświadczenia życiowego, samochód poszkodowanego jako samochód „po kolizyjny”, nawet po najbardziej starannej naprawie, na rynku oceniany będzie jako pojazd mniej wartościowy od pojazdu tej samej marki, w zbliżonym wieku i stanie technicznym, który nigdy nie został uszkodzony. Użycie do naprawy pojazdu części zamiennych alternatywnych dodatkowo jeszcze, obniżyłoby tę wartość, co - zdaniem Sądu Rejonowego - przemawia za zasadnością kalkulowania kosztów naprawy auta przy uwzględnieniu cen części oryginalnych. Jak wskazał Sąd Rejonowy wysokość kosztów naprawy pojazdu marki R. o nr rej. (...) ukształtowała się na poziomie 4.865,73 zł, to — po uwzględnieniu faktu, że pozwany wypłacił dotychczas tytułem odszkodowania łącznie kwotę w wysokości 2.529,88 zł (929,88 zł +1.600,00 zł) za zasadne uznać należy, że roszczenie powoda z tytułu odszkodowania uzupełniającego wynosi 2.335,85 zł, której to kwoty powód dochodził od pozwanego w niniejszym procesie. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany w żaden sposób nie udowodnił swoich twierdzeń zwartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że oprócz kwot 929,88 zł i 1.600,00 zł wypłacił powodowi tytułem odszkodowania dodatkową kwotę 3.935,85 zł, chociaż to jego obciążał ciężar dowodu w tym zakresie (art. 6 k.c.).

Mając zatem wszystko powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak w pkt I sentencji wyroku, przy czym o odsetkach orzekł z mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. w zw. z art. 14 Ustawy, a zarazem zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 28.10.2017r. do dnia zapłaty. Rozstrzygając o kosztach procesu (pkt. II wyroku) Sąd Rejonowy zastosował ogólną regułę odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 S 1 k.p.c., art. 98 ¹ § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu na rzecz powoda całości poniesionych przez niego kosztów procesu w łącznej wysokości 1.117,00 zł, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 200,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika reprezentującego powódkę wraz z opłatą skarbową w kwocie 917,00 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  Naruszenie prawa procesowego, a to przepisu art. 230 k.p.c., polegające na nie uznaniu przez Sąd faktu wypłaty pozwanemu pełnego odszkodowania w związku z uszkodzeniami pojazdu marki R. o nr rej. (...) wskutek zderzenia z dnia 25 września 2017 r., w łącznej kwocie 6.465,73 zł.

2.  Błąd w ustaleniach fatycznych, na skutek naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., polegający na niezgodności ustaleń Sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, poprzez błędne przyjęcie, że pozwany nie wypłacił odszkodowania w związku z uszkodzeniem pojazdu marki R. o nr rej. (...) na skutek zdarzenia z dnia 25 września 2017 r. w łącznej kwocie 6.465,73 zł, mimo, iż zapłata taka dokonana została przez pozwanego na rachunek poszkodowanego i powoda przed skierowaniem do Sądu pozwu w niniejszej sprawie, a dokumenty potwierdzające tę okoliczność znajdowały w aktach szkody przedłożonych przez pozwanego,

3.  Naruszenie prawa procesowego, a to przepisu art. 245 k.p.c., polegające na nie uznania przez Sad dokumentów prywatnych zgromadzonych w przedstawionych aktach szkody a potwierdzających wypłatę przez pozwanego odszkodowania w związku z uszkodzeniem pojazdu marki R. o nr rej. (...) wskutek zdarzenia z dnia 25 września 2017 r. w łącznej kwocie 6.465,73 zł

Wobec powyższego wniósł o:

1.  Zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa w całości.

2.  Zasądzenie od powoda na rzec pozwanego koszów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu w I i II instancji, według norm przepisanych.

Ewentualnie o:

3.  Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia także o kosztach postępowania apelacyjnego.

Powód w odpowiedzi na apelację pozwanego wniósł o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzec powoda kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Zarzuty apelacji nie zawierają dostatecznych argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowe rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji. Poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie. Sąd odwoławczy podziela również ocenę prawną zaprezentowaną w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Rejonowego. Sąd I instancji dokonał oceny materiału dowodowego znajdującego się w sprawie, uwzględniając nie tylko stan faktyczny sprawy, ale także zasady logiki oraz doświadczenia życiowego. Za chybiony należało uznać podniesiony w apelacji zarzut błędnego ustalenia przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego, czyli naruszenia dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. W myśl powołanego przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelujących w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści rozpoznawanej apelacjach zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Odnośnie zarzuty art. 230 k.p.c., należy wskazać, że zgodnie z powołaną regulacją, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Zastosowanie tego przepisu może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy jest to uzasadnione wynikiem całej rozprawy. Sąd powinien zatem powziąć - na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego - przekonanie, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną. Wynik całej rozprawy będzie sprzeciwiał się zastosowaniu art. 230 kpc w szczególności wtedy, gdy przyjęciu określonych ustaleń faktycznych sprzeciwiają się inne ustalenia dokonane przez sąd w sprawie. W razie wątpliwości nie można stosować art. 230 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 2014 r. I CSK 551/13, Legalis nr 1079911, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2016 r. IV CSK 669/15, Legalis numer 1533391). W niniejszej sprawie Sąd I instancji nie naruszył art. 230 k.p.c., z tego względu, iż przebieg całego postępowania wykazał zasadność roszczenia powoda, a ponadto sam powód zaprzeczył twierdzeniom pozwanego w piśmie z dnia 28 stycznia 2023 r. (k. 32). W kwestii naruszenia art. 245 k.p.c. również ten zarzut nie był zasadny. Należy wskazać, że zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Użyte pojęcie „dokumentu prywatnego", obejmuje każdy dokument sporządzony w formie pisemnej lub elektronicznej niespełniający kryteriów dokumentu urzędowego. To Sąd ocenia, czy dowód z dokumentu prywatnego ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Należy ponadto wskazać, że dowód z dokumentu prywatnego jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyr. SN: z 30.6.2004 r., IV CK 474/03, Legalis; z 2.4.2008 r., III CSK 299/07, Legalis). W niniejszej sprawie jak wynika z uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji oparł ustalenia faktyczne również na podstawie akt szkodowych zawartych na płycie CD w sprawie o sygn. I C 910/20 Sądu Rejonowego w Suwałkach, tym samym nie sposób zarzucić, że Sąd Rejonowy pominął dowód z dokumentu prywatnego. Apelujący również nie wskazał, jaki konkretnie dokument prywatny został przez Sąd pominięty i nieuwzględniony w ustaleniu stanu faktycznego w sprawie. Wbrew twierdzeniom pozwanego w aktach szkody nie ma dokumentu na którego treść powołuje się pełnomocnik pozwanego, w aktach szkody (płyta CD) przedstawionych sądowi do sprawy I C 910/20 nie ma dokumentu na którego treść powołuje się pozwany, zaś do sprawy I C 29/23 akta szkody w ogóle nie były przedstawiane (ani w formie elektronicznej ani papierowej). Co istotne – to fakt, że pozwany powołując się na rzekomą zapłatę przed sądem I-szej instancji, a także wnosząc apelację nie dołączył takiego dokumentu, a powołuje się na jego istnienie w aktach szkodowych gdzie takiego dokumentu również nie ma. Rzekoma zapłata kwoty 6465,73 zł nijak się ma do wysokości wyrządzonej szkody. Biegły wyliczył wysokość tej szkody na kwotę 4865,73 zł (dowód : opinia biegłego k. 60 akt sprawy I C 910/20) , które to wyliczenie było pozwanemu doskonale znane (dowód doręczenia opinii k 79 akt. I C 910/20) w związku z czym powstaje pytanie dlaczego tytułem likwidacji tej szkody pozwany zapłacił, aż 6465,73 zł. Powołując się na spełnienie świadczenia w procesie sądowym pozwany winien wykazać, że wywiązał się ze swego zobowiązania i to na nim spoczywa ciężar dowodu. Pozwany tak w sprzeciwie jak i w apelacji powołuje się na spełnienie świadczenia (zapłatę całego odszkodowania) nie przedstawiając na tą okoliczność żadnego dowodu. Nic zaś nie stało na przeszkodzie, by chociażby do sprzeciwu, a nawet apelacji dołączyć dowód potwierdzający wykonanie przelewu na sporna kwotę, z oznaczeniem szkody, której dotyczył jeżeli takiego przelewu dokonano. Jednak tak do sprzeciwu jak i apelacji nie dołączono żadnego dowodu. Nie można wykluczyć, że przez pozwanego wykonany był przelew na kwotę 3935,85 zł, jednak to na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia, że ta kwota stanowiła zapłatę związaną z likwidacją konkretnej szkody. W sprawie niniejszej nie dość że nie zgadza się kwota, to nie przedstawiono także żadnego dowodu, że taka zapłata nastąpiła oraz czego ewentualnie miała dotyczyć (czy likwidacji tej konkretnej szkody).

Wobec powyższego, na mocy art. 385 k.p.c., apelację oddalono jako bezzasadną. W przedmiocie kosztów procesu przed Sądem II instancji (pkt II wyroku), orzeczono zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. Zasądzone koszty obejmują wynagrodzenie fachowego pełnomocnika reprezentującego powoda ustalone w stawce wynikającej z § 2 pkt 3 w zw. § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia Cezary Olszewski