Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2019r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Kluczyńska ( spr)
Sędziowie:	SSO Małgorzata Szostak – Szydłowska SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz
Protokolant:	sekr. sądowy Wioletta Mierzejewska

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2019 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. T. i J. T.

przeciwko E. G.

o ochronę służebności

na skutek apelacji powoda B. T., powódki J. T. od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 24 kwietnia 2019, sygn. akt I C 820/17

oddala apelację.

SSO Małgorzata Szostak – Szydłowska SSO Agnieszka Kluczyńska SSO Elżbieta Cembrowicz

Sygn. akt I Ca 249/19

UZASADNIENIE

Powodowie J. T. i B. T. wnieśli pozew przeciwko E. G. o ochronę służebności poprzez: nakazanie pozwanej zaprzestania nasadzeń drzew i krzewów, wznoszenia obiektów budowlanych w wyznaczonym 3-metrowym pasie drogi służebnej; nakazanie usunięcia ogrodzenia i innych obiektów budowalnych oraz posadzonych drzew i krzewów uniemożliwiających prawidłowe korzystanie z drogi służebnej w odległości co najmniej 1,5 m od pasa drogi służebnej; nałożenie zakazu sytuowania obiektów budowlanych, nasadzeń drzew i krzewów w odległości bliższej niż 1,5 m od drogi służebnej; wpisanie w służebność gruntową dostępu do mediów polegającego na umożliwieniu wykonania instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej. Ponadto, powodowie wnieśli o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazali, że od dnia 24 stycznia 2012 roku pozostają właścicielami nieruchomości położonej w miejscowości K. na terenie gminy S. oznaczonej nr geodezyjnym (...). Wobec braku dostępu do drogi publicznej, działka ta ma wyznaczoną drogę służebną od strony zachodniej o szerokości 3 m przez działkę nr (...) stanowiącą własność E. G.. W okresie od zakupu działki do 2014 roku powodowie rzadko korzystali z tej drogi z uwagi na to, że okazjonalnie tam przebywali. W tym czasie E. G. prowadziła budowę mieszkalną i składowała materiały na wytyczonej drodze służebnej. Na zwracane uwagi zaproponowała powodom korzystanie na czas trwania jej budowy z nowo powstałego wjazdu o szerokości 4 m od strony wschodniej, na co powodowie przystali. Zdarzały się jednak sytuacje, kiedy wjazd od strony zachodniej i wschodniej był całkowicie zastawiony, uniemożliwiając powodom przejazd na działkę nr (...). W międzyczasie pozwana zaczęła usadawiać na drodze służebnej tymczasowe obiekty budowlane w postaci szklarni, szopy na drzewo czy też domku dla dzieci, które z czasem miały zostać przeniesione. Z kolei wzdłuż drogi służebnej zostały nasadzone drzewa i krzewy oraz wybudowano skarpę w poprzek drogi o wysokości 1,5 m. Pozwana E. G. wiosną 2016 roku ogrodziła swoją posesję w sposób uniemożliwiający powodom wjazd na działkę od strony zachodniej i nie wyraziła zgody na podłączenie mediów do ich działki. Propozycja złożona przez powodów, aby odkupić zachodni pas drogi z uwagi na ewentualne uciążliwości nie została przyjęta przez pozwaną. Alternatywnie E. G. zaproponowała przeniesienie drogi służebnej na stronę wschodnią, w miejsce wybudowanego przez nią wjazdu. Powodowie wyrazili zgodę na powyższe, pod warunkiem wyznaczenia 4-metrowej szerokości wjazdu oraz przedstawienia dokumentów potwierdzających możliwość podłączenia mediów do swojej działki od strony wschodniej. Ostatecznie strony nie doszły jednak do porozumienia.

Pozwana E. G. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz wystąpiła z powództwem wzajemnym, mającym na celu zmianę treści rzeczonej służebności gruntowej poprzez ustanowienie jej od strony wschodniej działki nr (...) pasem gruntu o szerokości 3 m. Podkreśliła, iż powodowie zgodzili się dojeżdżać do swojej działki drogą urządzoną przez pozwaną od strony wschodniej, gdyż od strony zachodniej pomimo wpisania o takiej nieprzemyślanej treści służebności gruntowej – nie było urządzonego żadnego wjazdu ani drogi prowadzącej do działki nr (...), a nadto była ona porośnięta drzewami i w połowie jej długości rozciągały się pozostałości po starym chlewie, co praktycznie uniemożliwiało przejazd jakimkolwiek pojazdem mechanicznym. Powodowie nigdy nie podjęli żadnych działań, które miałyby na celu faktyczne urządzenie drogi koniecznej w miejscu wyznaczonym w akcie notarialnym. Małżonkowie T. nigdy też nie sprzeciwiali się stopniowemu zagospodarowaniu przez pozwaną zachodniej części działki, na której widniała zgodnie z treścią księgi wieczystej służebność gruntowa. Podkreśliła, iż dojazd od strony wschodniej nie jest co prawda prawnie usankcjonowany, ale faktycznie istnieje już od wielu lat i nie jest przez pozwaną w żaden sposób ograniczany. Ponadto, droga służebna wzdłuż urządzonej przez pozwaną wschodniej granicy jest powodom korzystna, albowiem nie muszą oni wykładać finansów na urządzenie drogi od strony zachodniej, a pozwana nie będzie musiała niszczyć tego, co już stworzyła po stronie zachodniej swojej działki.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Suwałkach w sprawie o sygn. akt I C 820/17 oddalił powództwo w całości oraz odstąpił od obciążania powodów J. T. i B. T. brakującymi kosztami postępowania.

Podstawą orzeczenia były następujące ustalenia faktyczne i zważenia:

Aktem notarialnym z dnia 11 kwietnia 2007 roku (repertorium A (...)zawartym przed notariuszem K. J.) F. J. sprzedał E. G. działkę oznaczoną nr geodezyjnym (...) położoną w miejscowości K.. Na mocy tej umowy doszło także do ustanowienia przez E. G. służebności drogi koniecznej polegającej na prawie przejścia i przejazdu przez działkę nr (...) objętej księgą wieczystą nr (...) wzdłuż działki od jej strony zachodniej, pasem gruntu o szerokości 3 m, na rzecz każdoczesnych właścicieli działki nr (...), objętej księgą wieczystą nr (...). W chwili ustanawiania służebności właścicielem działki władnącej oznaczonej numerem (...) był wuj E. F. M. J..

Przebieg rzeczonej służebności drogi koniecznej został ustanowiony bez przemyślenia po uzyskaniu informacji od notariusza, że działka nr (...) musi mieć zapewniony dostęp do drogi publicznej. Bez znaczenia dla stron umowy sprzedaży było to, gdzie znajdzie się droga konieczna, gdyż pozostawali ze sobą w dobrych relacjach i planowana była w przyszłości odsprzedaż E. G. także działki nr (...).

F. J., aby dostać się do swojej działki, dojeżdżał od strony wschodniej działki nr (...), gdzie następnie została urządzona droga konieczna. W przeszłości, gdy posadowiony był jeszcze stary dom na działce sprzedanej E. G., do jeziora znajdującego się bezpośrednio przy działce nr (...), jeździł przez podwórko sąsiada M. S.. Zdarzało się, że przejeżdżał także od strony zachodniej działki nr (...).

W dniu 24 stycznia 2012 roku B. T. i J. T. nabyli od F. J. działkę nr (...) położoną w miejscowości K. nad jeziorem. Rzeczona działka została odłączona z księgi wieczystej nr (...) i założona została nowa księga wieczysta pod nr (...) wraz z wpisem o nieodpłatnej służebności drogi koniecznej na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...) polegającej na prawie przejścia i przejazdu przez działkę nr (...) wzdłuż działki od strony zachodniej o szerokości 3 m (akt notarialny Repertorium A nr (...)).

F. J. poinformował małżonków T., iż droga służebna jest przeniesiona na drogę wschodnią. Na swoją działkę nr (...) powodowie wjeżdżali zatem od strony wschodniej działki (...), gdzie przez E. G. została urządzona droga. Od tej strony małżonkowie T. urządzili także bramę wjazdową na swoją działkę. We wrześniu 2017 roku B. T. wykonał drugą bramę od strony zachodniej działki nr (...), gdyż zdarzało się, że małżonkowie T. przechadzali się na swoją działkę również od tej strony.

Po zakupie działki nr (...), E. G. rozpoczęła jej zagospodarowanie. Od strony zachodniej zasadziła tuje, urządziła ogródek warzywny, kompostownik, zbudowała szklarnię oraz domek dla dzieci. Miało to miejsce jeszcze przed zakupem przez małżonków T. działki nr (...).

Małżonkowie T. nie podjęli działań mających na celu faktyczne urządzenie drogi koniecznej w miejscu wyznaczonym w akcie notarialnym, dopiero pismem z dnia 20 marca 2017 roku B. T. wezwał E. G. do odblokowania drogi służebnej od strony zachodniej.

Aktualnie od strony zachodniej działka E. G. nr (...) jest zagospodarowana, pozostaje zasiana trawą, są nasadzone drzewa, założony jest ogródek warzywny oraz kompostownik. Z kolei po stronie wschodniej przedmiotowej działki urządzona jest droga służebna.

Sąd I instancji wskazał, iż roszczenie powodów B. T. i J. T. o ochronę służebności oparte jest na art. 222 § 2 k.c. w zw. z art. 251 k.c. Przepisy te stanowią, iż przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Na mocy zaś art. 251 k.c. przepis ten ma odpowiednie zastosowanie do ochrony służebności.

W ocenie Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie w przeszłości bez znaczenia dla właścicieli działek nr (...) było jak przebiegnie szlak służebny, dlatego bez przemyślenia ustanowiono go od strony zachodniej działki nr (...). Pozwani od 2012 roku do 2017 roku nie występowali z żądaniami umożliwienia im dojazdu do działki od strony zachodniej, a widząc działania pozwanej w zakresie zagospodarowywania tej części działki uznać należało, że zaakceptowali, iż przebieg drogi koniecznej będzie miał miejsce po stronie wschodniej, gdzie faktycznie droga została urządzona. O wiedzy i akceptacji powodów takiego przebiegu drogi dowodzi także wstawiona brama na działkę nr (...) od strony wschodniej.

Zdaniem Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy, iż powodowie nie byli pozbawieni dostępu do drogi publicznej. Co prawda przebieg jej nie odbywał się wzdłuż działki nr (...) od strony zachodniej – jak to wskazano w akcie notarialnym, niemniej jednak powodowie mieli zagwarantowaną możliwość dojazdu na swoją działkę przez działkę pozwanej od strony wschodniej. Aktualnie mocą prawomocnego orzeczenia treść służebności drogi koniecznej została zmieniona zgodnie z rzeczywistym przebiegiem szlaku służebnego, tj. nieodpłatną służebność drogi koniecznej ustalono pasem gruntu o szerokości 3 m od strony wschodniej. W świetle zatem powyższych okoliczności, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. O brakujących kosztach sądowych, na które złożyły się wydatki związane z uzyskaniem dokumentacji fotograficznej tymczasowo pokryte ze Skarbu Państwa, orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze okoliczności tejże sprawy.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w zakresie oddalenia ich powództwa i jednocześnie zarzucając, iż Sąd I instancji zakwalifikował przedmiotową sprawę jako ochronę służebności, nie zaś jako naruszenie prawa rzeczowego z art. 244 § 1 k.c., tj. służebności ustanowionej aktem notarialnym z dnia 11 kwietnia 2007 roku (Rep. A nr 2794/2007), gdzie do ochrony praw rzeczowych na podstawie art. 251 k.c. stosuje się przepisy o ochronie własności i przeciwko osobie, która narusza własność – w tym przypadku służebność na podstawie art. 222 § 2 k.c. – przysługuje roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Skarżący podkreślili jednocześnie, iż nawet na czas postępowania Sąd nie podjął żadnych czynności, aby umożliwić im korzystanie z przysługującego im uprawnienia, wobec czego zostali pozbawieni praw wynikających z ustanowionej służebności gruntowej.

Powodowie wskazali następnie na treść art. 478 k.p.c., zgodnie z którym w sprawach o naruszenie posiadania Sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego, co ma na celu udzielenie szybkiej, ale prowizorycznej ochrony posesoryjnej – bezzwłocznego udzielenia ochrony posiadaczowi i zlikwidowanie stanu samowoli naruszyciela. Działania takie nie zostały jednakże przez Sąd Rejonowy podjęte, zaś naruszyciel posuwał się dalej do bezprawnego działania i w następstwie uszkodził im bramę, zerwał kłódkę ją zabezpieczającą oraz posadowił kompostownik przed ich bramą zachodnią. Skarżący nie zgodzili się ze stwierdzeniem Sądu, że od 2012 roku nie występowali z żądaniami umożliwiającymi urządzenie dojazdu po stronie zachodniej, albowiem niezrozumiałym jest dlaczego powinni byli w ogóle występować z takim żądaniem skoro mieli drogę wytyczoną prawnie przez geodetę i wpisaną do ksiąg wieczystych, która im przysługiwała i mogli z niej korzystać do 2016 roku. Nie prawdą jest, że zaakceptowali przebieg drogi po stronie wschodniej, gdyż pozwana nigdy z taką propozycją nie występowała – zrobiła to dopiero wtedy, gdy powodowie wystąpili o odblokowanie przysługującej im drogi służebnej. Faktem jest, że powodowie na działce (...) posiadają dwie bramy od strony zachodniej i wschodniej, jednak brama od strony zachodniej została uszkodzona prawdopodobnie przez stronę pozwaną i musieli ją naprawić w 2017 roku. Nieprawdziwym jest stwierdzenie Sądu, że powodowie nie byli pozbawieni dostępu do drogi publicznej, gdyż prawny dostęp do drogi od strony zachodniej był całkowicie zablokowany przez ogrodzenie, skarpę, nasadzone drzewa i krzewy oraz posadowione budowle. Natomiast ze strony wschodniej działki (...) pozwana urządziła swoją drogę, ale powodowie po tym jak zostało wszczęte postępowanie nie korzystali z niej z uwagi na to, że pozwana zagroziła im, że jeśli zauważy ich na swojej działce to zgłosi to na policję. Powodowie nie mieli zatem zagwarantowanej możliwości dojazdu do swojej działki na czas trwającego 2-letniego postępowania. Wobec tego na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2019 roku podtrzymali złożony wcześniej wniosek o wypłatę zadośćuczynienia za samowolne pozbawienie ich prawa do przysługującej im drogi służebnej w wysokości 300,00 zł za każdy miesiąc licząc od dnia 20 marca 2017 roku (od momentu wezwania pozwanej do zachowania zgodnego z prawem) do dnia uprawomocnienia się orzeczenia o zmianie przebiegu drogi służebnej. Powodowie podkreślili, iż pozwana nie chciała przeniesienia drogi tylko po prostu samowolnie ją zlikwidowała wykorzystując sytuację, że bywają oni sporadycznie na swojej działce. Gdyby pozwana chciała przenieść drogę legalnie to zapewne najpierw wystosowałaby do nich pismo z taką propozycją, a następnie wystąpiła do Sądu.

W odpowiedzi strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości. W jej ocenie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że powodowie nigdy nie byli pozbawieni faktycznego dostępu do drogi publicznej. Słusznie zatem Sąd I instancji zauważył, że mimo tego, iż przebieg drogi do działki powodów nie odbywał się wzdłuż działki nr (...) od strony zachodniej jak to wskazano w akcie notarialnym, jednakże powodowie mieli zagwarantowaną faktyczną możliwość dojazdu na swoją działkę przez działkę pozwanej od strony wschodniej. Podkreśliła, iż aktualnie służebność drogi koniecznej została zmieniona zgodnie z rzeczywistym przebiegiem szlaku służebnego, bowiem mocą prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 09 listopada 2018 roku w sprawie o sygn. akt I C 43/18 utrzymanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 25 lutego 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Ca 9/19 służebność drogi koniecznej została ustalona wzdłuż działki nr (...) od jej strony wschodniej pasem gruntu o szerokości 3 m zgodnie z przebiegiem sporządzonym przez biegłego geodetę w dniu 07 czerwca 2018 roku. Następnie wskazała, że powodowie nigdy nie podjęli działań mających na celu faktyczne urządzenie drogi koniecznej w miejscu wyznaczonym w akcie notarialnym, tj. wzdłuż strony zachodniej działki nr (...) i korzystali z dojścia i dojazdu do swojej działki urządzonego po stronie wschodniej. Od tej strony urządzili też bramę wjazdową do swojej działki. Co istotne, brama wjazdowa na działkę powodów od strony zachodniej działki pozwanej została urządzona dopiero we wrześniu 2017 roku, a więc już po tym jak obie sprawy powodów, tj. o ochronę służebności oraz o ustanowienie służebności mediów zostały wniesione do Sądu. Pozwana nadto zaznaczyła, że Sąd I Instancji słusznie zauważył, że zaczęła ona zagospodarowywanie swojej działki po stronie zachodniej już po jej zakupie od wujka, co miało miejsce w dniu 11 kwietnia 2007 roku, a co za tym idzie na 5 lat przez zakupem działki (...) przez powodów. Na koniec zaznaczyła, że skoro powodowie mieli zapewniony dojazd do swojej działki co prawda z innej strony niż wyznaczony w akcie notarialnym to ich roszczenie o ochronę służebności nie mogło zasługiwać na ochronę prawną, a wszelkie inne roszczenia z tym związane (w tym rzekome roszczenie o zasądzenie zadośćuczynienia) także nie podlegały ochronie prawnej. Ponadto, gdyby powództwo o ochronę służebności było zasadne to roszczenie powodów o zadośćuczynienie i tak powinno zostać oddalone, albowiem nie zostało zgłoszone przed Sądem I instancji w sposób wymagany przepisami prawa i nie zostało też udowodnione, a zgłoszenie go dopiero na etapie postępowania apelacyjnego jest spóźnione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powodów J. T. i B. T. nie zasługiwała na uwzględnienie, a podniesione w niej zarzuty były nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, jak też ich ocenę prawną oraz stanowiącą podstawę ustaleń faktycznych ocenę przeprowadzonych w toku postępowania dowodów i przyjmuje je za własne, co czyni zbędnym ponowne ich przytaczanie.

Powodowie w pierwszej kolejności we wniesionej przez siebie apelacji wskazali, iż Sąd I instancji zakwalifikował ich powództwo jako ochronę służebności, nie zastosował zaś związanych z tym przepisów art. 222 § 2 k.c., art. 244 § 1 k.c. oraz art. 251 k.c., ani też nie podjął żadnych działań, aby na czas trwania postępowania umożliwić im korzystanie z ustanowionej na ich rzecz służebności. Natomiast w następnej kolejności wskazali na treść art. 478 k.p.c. odnoszącego się do postępowania w sprawach o naruszenie posiadania.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie należy zgodzić się ze stanowiskiem strony powodowej jakoby Sąd I instancji nie zastosował prawidłowej podstawy prawnej, na mocy której rozstrzygał o żądaniu powodów. Zauważyć bowiem należy, że roszczenie powodów nie jest sprawą o naruszenie posiadania, ale sprawą o ochronę wpisanej w księdze wieczystej służebności gruntowej, która w myśl art. 244 § 1 k.c. należy do kategorii ograniczonych praw rzeczowych. Zgodnie zaś z art. 251 k.c., do ochrony praw rzeczowych ograniczonych stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie własności. Z kolei treść art. 222 § 2 k.c. stanowi, że przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Sąd I instancji – wbrew stanowisku strony powodowej – za podstawę prawną swojego orzeczenia przyjął powyższe przepisy wskazane właśnie przez powodów, dlatego też trudno jest podzielić zdanie strony powodowej w tym zakresie.

Na marginesie dodać należy, że kwestia naruszenia posiadania miałaby miejsce wówczas, gdyby powodowie byli jedynie posiadaczami służebności gruntowej, a zatem nie mieliby prawnie jej zagwarantowanej, a jedynie faktycznie korzystali z nieruchomości pozwanej w zakresie odpowiadającym treści służebności i domagali się jej ochrony. Zarzuty powodów zatem wzajemnie się wykluczają, gdyż z jednej strony wskazują oni na to, że Sąd zakwalifikował ich powództwo jako ochronę służebności, nie zastosował zaś przepisów z art. 222 § 2 k.c., art. 244 § 1 k.c. oraz art. 251 k.c., podczas gdy właśnie te przepisy odnoszą się do ochrony służebności. Z drugiej zaś powołują się na powołane powyżej przepisy i jednocześnie wskazują na art. 478 k.p.c. związany z postępowaniem w sprawach o naruszenie posiadania, a zatem powołują się na dwie nietożsame ze sobą instytucje prawa cywilnego, bo czym innym bowiem jest ochrona służebności gruntowej, która prawnie stronie przysługuje, a czym innym jedynie jej posiadanie.

W toku postępowania przed Sądem Rejonowym powodowie co prawda wnieśli o tymczasową ochronę ich prawa poprzez zabezpieczenie ich roszczenia na czas trwania postępowania, jednakże kwestia ta była przedmiotem rozpoznania nie tylko przez ten Sąd, ale również przez Sąd II instancji, na skutek zażalenia powodów na oddalenie ich wniosku o zabezpieczenie powództwa. Skoro kwestia ta była badana przez Sądy obu instancji i nie było podstaw do udzielenia zabezpieczenia, tutejszy Sąd nie jest władny ponownie badać tej kwestii w chwili obecnej.

Następnie podkreślić należy, iż w toku niniejszego procesu cywilnego pozwana E. G. złożyła powództwo wzajemne przeciwko powodom o zmianę służebności drogi koniecznej dla ich działki ze strony zachodniej działki nr (...) na stronę wschodnią tejże działki i sprawa ta została wyłączona do odrębnego postępowania, a następnie zarejestrowana pod sygn. akt I C 43/18. Wyrokiem z dnia 09 listopada 2018 roku Sąd Rejonowy we wskazanej sprawie zmienił treść służebności przejazdu i przechodu ustanowionej na rzecz każdoczesnego właściciela działki nr (...) (działki powodów) biegnącej i obciążającej działkę pozwanej w ten sposób, że ustalił jej aktualny przebieg wzdłuż działki pozwanej od jej strony wschodniej pasmem gruntu o szerokości 3 m, zaś Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt I Ca 9/19 zmienił wskazany powyżej wyrok w ten sposób, że w sentencji wyroku jedynie dodał, iż służebność przejazdu ma być nieodpłatna. Wobec powyższego należy przyjąć, iż skoro służebność drogi koniecznej po stronie zachodniej działki nr (...) (której ochrony domagali się powodowie) była służebnością zapisaną jedynie w treści księgi wieczystej, zaś faktycznie była wykonywana po stronie wschodniej działki nr (...) i Sąd prawomocnym wyrokiem z dnia 09 listopada 2018 roku zmienił treść służebności poprzez ustanowienie jej po stronie wschodniej nieodpłatnie na rzecz powodów – wniesione przez stronę powodową powództwo o ochronę służebności ustanowionej w księdze wieczystej po stronie zachodniej działki nr (...) stało się bezzasadne i słusznie zatem zostało przez Sąd Rejonowy oddalone. Niezasadne byłoby udzielanie ochrony służebności gruntowej ustanowionej wcześniej po stronie zachodniej działki pozwanej skoro powodowie korzystają z drogi po stronie wschodniej, która jest już urządzona i zgodnie z materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy sami powodowie zamontowali po tej właśnie stronie bramę wjazdową, co też świadczy o tym, że rzeczywiście korzystają z niej właśnie po stronie wschodniej. Natomiast skoro powodowie przez kilka lat nie sprzeciwiali się stopniowemu zagospodarowywaniu części zachodniej działki nr (...) przez pozwaną i nie wystąpili do Sądu z wnioskiem o jej ochronę to świadczy o tym, że faktycznie zaakceptowali jej przebieg po stronie wschodniej działki pozwanej. Ponadto zauważyć należy, iż droga po stronie wschodniej została urządzona przez pozwaną E. G., a zatem powodowie nie będą musieli ponosić dodatkowych kosztów z tym związanych. Powodowie mieli faktycznie zapewniony dojazd do swojej działki co prawda po stronie innej niż wyznaczony w akcie notarialnym, jednakże okoliczność ta nie ma znaczenia skoro nie zostali oni pozbawieni swojego prawa, a zatem roszczenie o ochronę służebności – zdaniem Sądu Okręgowego – nie mogło zasługiwać na uwzględnienie.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu powodów należy zauważyć, że ani w treści pozwu ani też w pozostałych pismach procesowych nie ma informacji na temat, aby powodowie składali jakikolwiek wniosek o wypłatę zadośćuczynienia za samowolne pozbawienie ich prawa do przysługującej im służebności w wysokości 300,00 zł za każdy miesiąc. Zgodnie też z protokołem rozprawy z dnia 24 kwietnia 2019 roku – brak jest informacji, aby powodowie rzeczywiście podtrzymywali rzekomo złożony wcześniej wniosek o wypłatę zadośćuczynienia, zaś zdaniem Sądu Okręgowego wobec tego, że powodowie nie zgłaszali zastrzeżeń do protokołu rozprawy z dnia 24 kwietnia 2019 roku należało przyjąć, iż faktycznie takiego wniosku nie składali również na wskazanej rozprawie.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalono apelację powodów jako bezzasadną, o czym Sąd Okręgowy orzekł w sentencji wyroku.

SSO Małgorzata Szostak-Szydłowska SSO Agnieszka Kluczyńska SSO Elżbieta Cembrowicz