Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności z siedzibą w G. wystąpił przeciwko pozwanemu K. B. o zapłatę kwoty 5 271,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, tj. od dnia 31 października 2024 roku, do dnia zapłaty – tytułem należności wynikających z umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) zawartej przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda - E. (...) z siedzibą w S. ((...)). Jednocześnie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany K. B. nie uznał powództwa i domagał się jego oddalenia oraz zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej przewidzianej przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Argumentując swe stanowisko w sprawie pozwany w pierwszej kolejności zarzucił powodowi brak legitymacji czynnej w sprawie z powodu nieskuteczności oraz, ewentualnie, nieważności umowy cesji wierzytelności, na którą powód się powoływał. Nadto, pozwany zanegował tak sam fakt zawarcia umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...), jak i wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, w tym w szczególności prowizji, podnosząc, że umowa o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) zawiera klauzule abuzywne w zakresie odsetkowych i pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2025 r. w sprawie sygn. akt I C 35/25 Sąd Rejonowy w Augustowie powództwo oddalił (pkt I. wyroku) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt II. wyroku). Sąd I instancji podzielił bowiem stanowisko strony pozwanej tyczące się braku legitymacji czynnej po stronie powoda. Niezależnie od powyższego stwierdził też, że okoliczności sprawy niniejszej nie dają podstaw do przyjęcia, że pomiędzy pozwanym a E. (...) z siedzibą w S. ((...)) w ogóle doszło do zawarcia umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...), a nadto umowa ta zawiera klauzule abuzywne w zakresie tyczącym się prowizji.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1)  artykuł 232 k.p.c. poprzez nieuprawnione uznanie, że powód nie przedłożył w niniejszym postępowaniu dowodów, które wykazywałyby fakt nabycia przez niego konkretnej wierzytelności wobec pozwanego, co skutkowało ustaleniem, że powodowi nie przysługuje w sprawie legitymacja procesowa czynna, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do poczynienia ustaleń odmiennych, zatem takich, że powód nabył od wierzyciela pierwotnego oznaczoną wierzytelność, przysługującą mu wobec pozwanego na podstawie umowy o udzielenie limitu kredytowego numer (...),

2)  art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie przy powziętych wątpliwościach co do legitymacji czynnej powoda i sposobu reprezentacji wierzyciela pierwotnego oraz niezobowiązanie powoda do złożenia wyjaśnień oraz przedłożenia stosownych dowodów, zaś zamiast tego arbitralne uznanie, że złożone przez powoda dokumenty są niewystarczające do wykazania legitymacji czynnej,

3)  art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego przejawiające się w nierozważeniu w sposób wszechstronny dowodów przedstawionych przez powoda i tym samym wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z nim sprzecznych, mianowicie takich, że powód nie przedłożył we właściwej formie do akt sprawy umowy o udzielenie limitu kredytowego numer (...), podczas gdy przedłożona do akt sprawy umowa pożyczki została zawarta w formie elektronicznej i, jako wydruk wygenerowany elektronicznie, może być wprost uznana za oryginał,

4)  art. 248 § 1 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c. poprzez ich niezastosowanie, pomimo istniejących ku temu przesłanek i w konsekwencji brak uznania przez Sąd Rejonowy, że wydruki komputerowe nie stanowią wystarczających środków dowodowych, podczas gdy wydruki komputerowe są uznawane za środki dowodowe dopuszczalne w postępowaniu cywilnym,

5)  art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie przy powziętych wątpliwościach co do wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia i niezobowiązanie powoda do złożenia wyjaśnień oraz przedłożenia środków stosownych dowodów, gdyż dopiero w wypadku niewykonania tak nałożonego zobowiązania sąd mógłby zastosować sankcję przewidzianą przez art. 6 k.c.,

6)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego przejawiające się w nie rozważeniu w sposób wszechstronny dowodów przedstawionych przez powoda i nieprawidłowe uznanie, że powód nie wykazał sposobu wyliczenia odsetek dochodzonych pozwem, podczas gdy powód w pozwie oraz w piśmie z dnia 4 marca 2025 roku precyzyjnie wskazał części składowe roszczenia i okres naliczania należności odsetkowej oraz przedłożył do akt sprawy „Wykaz operacji na koncie klienta do umowy o numerze (...)“ oraz wydruk z kalkulatora odsetek ustawowych;

7)  art. 385 ¹ k.c. poprzez uznanie, iż obciążenie pozwanego kosztami poza odsetkowy nimi jest sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz rażąco narusza interesy konsumenta,

8)  art. 5 pkt 6 oraz art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim poprzez ich niezastosowanie i w efekcie nieprawidłowe uznanie, iż zastrzeżenie przez kredytodawcę prowizji jest sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz rażąco narusza interesy konsumenta,

9)  art. 385 ¹ §1 i 2 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 385 ² k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że w umowie wiążącej strony doszło do naruszenia wskazanych przepisów, w sytuacji pełnej akceptacji przez pozwanego warunków umowy oraz w sytuacji, gdy postanowienia umowy nie są sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają interesy konsumenta,

10)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sporu w postaci faktów wynikających z treści zawartej i zaakceptowanej przez pozwanego umowy pożyczki w zakresie poinformowania pozwanego o możliwości odstąpienia od zawartej umowy bez konieczności wskazania przyczyny, co zaś umożliwiło pozwanemu przeanalizowanie wcześniej zaakceptowanych warunków, w tym całkowitej kwoty do zapłaty i ewentualnego odstąpienia od umowy, czego jednak pozwany nie uczynił.

W świetle powyższego, powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Jednocześnie, na zasadzie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 381 k.p.c. powód wnosił o przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu w postaci dokumentu pt. C. (...) (...) O. (...) wraz z tłumaczeniem na język angielski – celem wykazania legitymacji czynnej powoda, podkreślając, że potrzeba powołania ww. dowodu powstała dopiero na etapie postępowania drugoinstancyjnego, w związku ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, który powództwo oddalił.

W odpowiedzi na apelację, pozwany wnosił o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja, jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wskazać należy na wstępie, iż zgodnie z art. 381 k.p.c. Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się przy tym liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 maja 2014 r., III AUa 1912/13, opubl. w zbiorze orzecznictwa LEX za nr (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 r., I ACa 492/15 opubl. w zbiorze orzecznictwa (...)). Oznacza to, że obowiązki wynikające z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. winny być realizowane przez stronę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, a przed sądem odwoławczym tylko w drodze wyjątku określonego w art. 381 k.p.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego Szczecinie z dnia 27 marca 2014 r., I ACa 930/13, opubl. w zbiorze orzecznictwa LEX za nr (...)) . Innymi słowy, strona która nie podejmuje inicjatywy dowodowej, nie wykazuje starań o pozyskanie istniejących dowodów, nie może na etapie postępowania odwoławczego domagać się dopuszczenia dowodów, jeśli należyte wykonanie przez nią obowiązków wynikających z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. pozwalało na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy niniejszej stwierdzić należało, że powód w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji posiadał świadomość, iż nie doszło do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, o co w pozwie wnosił. Zwrócić zaś należy uwagę, że w sprawach, w których powód dochodzi roszczenia pieniężnego – co do zasady – wydawany jest nakaz zapłaty. Dopiero wtedy, gdy roszczenie – według treści pozwu – jest 1) oczywiście bezzasadne lub 2) gdy przytoczone w pozwie okoliczności budzą wątpliwości albo 3) gdy zaspokojenie roszczenia zależy od świadczenia wzajemnego lub miejsce pobytu pozwanego nie jest znane, nakaz zapłaty wydany być nie może (art. 499 § 1 k.p.c.). Jako że w sprawie niniejszej przesłanki negatywne wydania nakazu zapłaty wskazane powyżej pod numerem 3 bezspornie nie zachodziły, skierowanie sprawy do rozpoznania w postępowaniu zwykłym a nie upominawczym stanowić winno dla powoda (reprezentowanego przez fachowego pełnomocnika) czytelny sygnał, iż żądanie pozwu oceniane jest przez Sąd I instancji co najmniej jako budzące wątpliwości, jeśli nie oczywiście bezzasadne. Dodatkowo w powyższym winno ugruntować powoda skierowane do jego pełnomocnika przez Sąd I instancji bezpośrednio po wpływie pozwu do Sądu wezwanie do zgłoszenia wszelkich twierdzeń i dowodów w terminie 14 dni pod rygorem utraty prawa do ich powoływania w toku dalszego postępowania (vide: wezwanie z dnia 29 stycznia 2025 r. k. 121). Mieć też należy na względzie, iż legitymacja czynna powoda kwestionowana była przez pozwanego konsekwentnie od początku postępowania (vide: odpowiedź na pozew k. 148-156), na kanwie stanowiska pozwanego Sąd Rejonowy pismem z dnia 03 marca 2025 r. wezwał pełnomocnika powoda do: 1) udzielenia wyjaśnień i wskazania, kto w imieniu pożyczkodawcy złożył oświadczenie woli dotyczące zawiązania stosunku cywilnoprawnego w postaci umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) wraz z załącznikami i aneksami (ze wskazaniem ich imienia i nazwiska, numeru PESEL, zajmowanego stanowiska lub funkcji w strukturze pożyczkodawcy), 2) wykazania umocowania osób jak w pkt 1 do składania oświadczeń woli w imieniu i na rzecz pożyczkodawcy (z zastrzeżeniem rygoru wynikającego z art. 233 § 2 k.p.c. i stwierdzeniem, że osoby te nie posiadały umocowania do działania w imieniu tego podmiotu), 3) przedłożenia dokumentu w postaci wykazu transakcji kartą kredytową lub potwierdzenia transakcji bankowej potwierdzającego, że pozwany wykorzystał chociażby częściowo kwotę finansowania wynikającą z umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) wraz z załącznikami i aneksami (z zastrzeżeniem rygoru wynikającego z art. 233 § 2 k.p.c. i stwierdzeniem, że poprzednik prawny powoda nie udzielił pozwanemu finansowania w kwocie dochodzonej pozwem), 4) wykazania faktu umocowania E. B. oraz M. C. do składania oświadczeń woli w imieniu i na rzecz E. (...) (z zastrzeżeniem rygoru wynikającego z art. 233 § 2 k.p.c. i stwierdzeniem, że osoby te nie posiadały umocowania do działania w imieniu tego podmiotu), 5) udzielenia wyjaśnień w sprawie w zakresie odnoszącym się do kwoty prowizji, o której mowa w treści umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) wraz z załącznikami i aneksami, w tym w szczególności poprzez wskazanie weryfikowalnych i obiektywnych kryteriów jej ustalenia oraz określenie kosztów, które zostały poniesione przez pożyczkodawcę w związku z kreowanym stosunkiem cywilnoprawnym opisanym w ww. umowie, 6) do wykazania dokumentem prywatnym i urzędowym, jakie czynności z zakresu weryfikacji tożsamości pozwanego oraz oceny zdolności kredytowej pozwanego zostały podjęte przez pożyczkodawcę dla potrzeb zawarcia kontraktu na warunkach opisanych w wydruku umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) bezpośrednio w okresie poprzedzającym datę podaną na tym dokumencie, tj. w okresie od dnia 02 stycznia 2024 r. do dnia 16 stycznia 2024 r. – w terminie 7 dni pod rygorem ujemnych skutków dowodowych (vide: wezwanie z dnia 03 marca 2025 r. k. 162). Mimo powyższego powód nie przejawił dostatecznej inicjatywy w kwestii wykazania okoliczności podnoszonych w pozwie, z których wywodził skutki prawne, a które były w sprawie sporne i wątpliwe (a nawet zaniechał stawiennictwa na rozprawie, gdzie mógł ewentualnie wątpliwości Sądu rozwiać). Za taką inicjatywę dowodową nie można bowiem uznać złożenia do akt sprawy niepoświadczonej za zgodność z oryginałem kopii dokumentu pt. C. (...) (...) O. (...) w wersji angielsko – i rosyjskojęzycznej (vide: k. 129-136), wydruku komputerowego nieopatrzonego żadną datą ani podpisem jak też danymi, umożliwiającymi zidentyfikowanie podmiotu którego dotyczy (vide: k. 137-143), kopii książki nadawczej (vide: k. 177-179), wydruku śledzenia przesyłki (vide: k. 180), kalkulatora odsetek ustawowych (vide: k. 181), pełnomocnictwa udzielonego K. L. przez członków zarządu Kancelarii (...) S.A. we W. (vide: k. 182-183) i potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej w kwocie 1.920,00 zł na rzecz odbiorcy o personaliach K. B. (vide: k. 184). Żaden z tych dokumentów nie wykazuje bowiem legitymacji czynnej powoda, w szczególności umocowania M. C. do zbycia wierzytelności dochodzonej pozwem w imieniu pierwotnego wierzyciela (albowiem to ta osoba reprezentowała pierwotnego wierzyciela przy umowie cesji – k. 15-33 i 34-40), ani też umocowania E. B. do składania oświadczeń woli w imieniu i na rzecz pierwotnego wierzyciela (albowiem to wyżej wymieniony udzielił pełnomocnictwa M. C. do działania w imieniu tej spółki – k. 50-53).

W opisanej powyżej sytuacji, zawnioskowany przez powoda w apelacji dowód poczytać należało za spóźniony. Powód w żaden sposób nie wykazał bowiem, by z dowodu tego nie mógł skorzystać w postępowaniu pierwszoinstancyjnym; co więcej, de facto skorzystał, bo analogiczna kopia dokumentu pt. C. (...) (...) O. (...) w wersji angielsko – i rosyjskojęzycznej znajduje się już w aktach sprawy (vide: k. 129-136). Wskazać też trzeba, że niemożność skorzystania w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie ma miejsca, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła (por. P. Telenga, Komentarz do art. 505 ^{( 11)} kpc opubl. w zbiorze komentarzy LEX). Podkreślenia wymaga przy tym, iż uzasadniając potrzebę skorzystania z nowych, dodatkowego dowodu (a de facto dublując ten dowód) dopiero na etapie postępowania odwoławczego, powód wskazał, że potrzeba jego powołania powstała w związku z motywami, jakimi kierował się Sąd I instancji oddalając powództwo w całości. Argumentację tę ocenić należy jako chybioną. Zdaniem Sądu Okręgowego, uwzględnienie wniosku dowodowego powoda na etapie postępowania odwoławczego marginalizowałoby bowiem całkowicie znaczenie postępowania przed Sądem I instancji, sprowadzając w istocie jego konsekwencje do udzielenia stronom w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku swoistej porady prawnej co do dalszych czynności procesowych. Tego rodzaju konstatacji z oczywistych względów (choćby z uwagi na instancyjność postępowania sądowego) nie sposób podzielić.

W kontekście powyższych wywodów jako całkowicie chybione ocenić należało zarzuty apelacji tyczące się naruszenia art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. Powód był bowiem aż dwukrotnie wzywany przez Sąd I instancji do złożenia dowodów istotnych z punktu widzenia osi sporu, w tym na fakt posiadania legitymacji czynnej w sprawie niniejszej. Z wezwań tych nie wywiązał zaś się, co – dowodowo – obciąża go negatywnie, jak trafnie uznał to Sąd Rejonowy.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów apelacyjnych wskazać należy w pierwszej kolejności, iż ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy, jak i osąd żądania powoda przez tenże Sąd dokonany, Sąd II instancji w pełni podziela i przyjmuje za własne, co uprawnia Sąd Okręgowy do uzasadnienia orzeczenia odwoławczego wyłącznie do oceny zarzutów apelacji (art. 387 § 2 ¹ k.p.c.), z uwzględnieniem wskazania wynikającego z art. 505 ¹³ k.p.c., obligującego Sąd odwoławczy do wyjaśnienia jedynie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (jako że sprawa niniejsza podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym).

Rozwijając powyższe podkreślić trzeba, iż zgromadzony w sprawie niniejszej materiał dowodowy został przez Sąd I instancji oceniony zgodnie z wymaganiami prawa procesowego, w tym też zgodnie z art. 6 kc, 232 kpc, 233 kpc i art. 248 § 1 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c., których obrazę zarzucono w apelacji. W szczególności, prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy, że zaprezentowane przez stronę powodową dowody nie dają podstaw do przyjęcia, iż skutecznie nabył on wierzytelność dochodzoną od pozwanego. Mianowicie, z załączonej do pozwu umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 12 kwietnia 2024 r., mocą której (rzekomy) pierwotny wierzyciel pozwanego zbył wierzytelność, której pozew w sprawie niniejszej dotyczy, na rzecz powoda, jako osoba reprezentująca pierwotnego wierzyciela wskazany jest M. C.. Swoje umocowanie wywodził on z pełnomocnictwa udzielonego mu przez E. B.. Umocowanie to było kwestionowane przez pozwanego. Na fakt jego potwierdzenia powód przedłożył przy tym wyłącznie niepotwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię pełnomocnictwa udzielonego przez E. B. M. C.. Taka kopia waloru dowodowego nie posiada. Zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem moc dowodowa kserokopii uwarunkowana jest bowiem uprzednim poświadczeniem zgodności kserokopii z oryginałem. Niepoświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia nie jest zatem dokumentem, jeżeli zaś pismo nie może być uznane za dokument, nie może być ono również podstawą do przeprowadzenia dowodu (por. wyrok SN z dnia 10 lipca 2009 roku, sygn. II CSK 79/09, LEX Nr 584201; wyrok SN z dnia 16 czerwca 2000 r., IV CKN 59/00, LEX Nr 533122; wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08, LEX Nr 584200; wyrok SN z dnia 14 lutego 2007 r., II CSK 406/06, LEX Nr 453727). Należy podkreślić, że sama odbitka ksero lub inna kopia reprograficzna nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego i nie może dokumentu zastąpić. Jeżeli zatem odbitka kserograficzna (kserokopia) nie jest odpowiednio poświadczona, to nie stanowi ona dokumentu, a sądowi nie wolno przeprowadzać w tej sytuacji dowodu z dokumentu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 10 stycznia 2008r., V ACa 816/07, Lex nr 398729 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 czerwca 2013 r., I ACa 166/13, Lex nr 13442291). Niepoświadczona kserokopia jest tylko środkiem uprawdopodobnienia za pomocą pisma, pozwalającym na dopuszczenie dowodu z zeznań świadków i dowodu z przesłuchania stron – art. 74 § 2 k.c., w tym zakresie strona powodowa nie przestawiła właściwej inicjatywy. Ocenę waloru dowodowego kserokopii pełnomocnictwa udzielonego przez E. B. M. C. dokonaną przez Sąd I instancji ocenić należało w tym stanie rzeczy za uprawnioną i właściwą. Niezależnie od powyższego dodać też trzeba, że strona powodowa żadnym dokumentem (ani nawet jego kopią) nie wykazała by E. B. w ogóle był uprawniony do reprezentowania (rzekomego) pierwotnego wierzyciela i był uprawniony do udzielenia pełnomocnictwa M. C.. To z kolei nakazywało podzielić także ocenę waloru dowodowego umowy przelewu wierzytelności dokonaną przez Sąd Rejonowy. Przy niewykazaniu przez stronę powodową umocowania E. B. do reprezentacji (rzekomego) pierwotnego wierzyciela, nie sposób było uznać, by ww. upoważnił M. C. do zawarcia umowy cesji, z której powód wywodził swe roszczenie. To zaś oznacza, że owa umowa cesji – jak słusznie przyjął Sąd I instancji – skuteczna nie była. W efekcie, podzielić należało stanowisko tego Sądu, że powód nie wykazał, iż przysługują mu prawa wierzyciela (pożyczkodawcy) z umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...), czyli, że powód nie posiada legitymacji czynnej w sprawie niniejszej.

Skoro zaś powód legitymacji czynnej w sprawie niniejszej nie posiada, to nie może skutecznie domagać się od pozwanego jakiejkolwiek kwoty na podstawie umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...). Trafnie zatem Sąd I instancji powództwo w sprawie niniejszej oddalił jako nieudowodnione co do zasady (art. 6 k.c.).

W powyższym stanie rzeczy, odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji stało się bezprzedmiotowe. Wobec podzielenia stanowiska Sądu Rejonowego o braku legitymacji czynnej po stronie powoda, zbędnym było zajmowanie stanowiska co do istnienia po stronie pozwanego zadłużenia z tytułu umowy o udzielenie Limitu Kredytowego A. C. Standard numer (...) i jego ewentualnej wysokości.

Mając wszystko powyższe na uwadze, z mocy art. 385 k.p.c., orzeczono jak w pkt I. wyroku.

O kosztach procesu przed Sądem II instancji (pkt II. wyroku) rozstrzygnięto zaś zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania (art. 98 k.p.c.). Skoro apelacja powoda okazała się bezzasadna, to powód winien zwrócić pozwanemu wszelkie poniesione przez niego w toku postępowania odwoławczego koszty, które objęły wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w stawce wynikającej z §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (j.t. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964 ze zm.).

sędzia Aneta Ineza Sztukowska