Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz
Sędziowie:	SSO Cezary Olszewski (spr.) SSO Alicja Wiśniewska
Protokolant:	st. sekr. sąd. Ewa Andryszczyk

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2016 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W.

od wyroku Sadu Rejonowego w Suwałkach

z dnia 30 czerwca 2016r., sygn. akt I C 1910/15

1.  Oddala apelację;

2.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. T. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II – giej instancji.

SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz SSO Cezary Olszewski SSO Alicja Wiśniewska

Sygn. akt: I. Ca. 390/16

UZASADNIENIE

Powód M. T. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. w W. domagał się zasądzenia kwoty 10.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 19.04.2014 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 336,00 zł tytułem kosztów opieki wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.04.2014 r. do dnia zapłaty, jak też kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że na skutek wypadku z dnia 16 sierpnia 2013 r. doznał obrażeń kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i stłuczenia lewego barku, z powodu których został skierowany do Poradni O. – Urazowej. W związku z doznanymi obrażeniami wskazywał na poważne utrudnienia w wykonywaniu pracy zarobkowej. Od dnia wypadku miał trudności w samodzielnym wykonywaniu czynności życia codziennego, co wiązało się z korzystaniem z pomocy osoby trzeciej w okresie od dnia 19 sierpnia 2013 r. do dnia 18 listopada 2013 r. w wymiarze 3 godzin dziennie. W ocenie powoda przyznana kwota zadośćuczynienia została zaniżona i nieproporcjonalna do odniesionych obrażeń ciała doznanych podczas wypadku.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa, wywodząc iż w toku postępowania likwidacyjnego uznał roszczenie powoda, ustalając zwrot kosztów leczenia w wysokości 2.019,99 zł oraz 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia, 112,00 zł tytułem kosztów opieki w okresie 14 dni po wypadku przez 1 godzinę, przyjmując stawkę godzinową w wysokości 8,00 złotych i 115 zł tytułem kosztów dojazdów w okresie od 19 sierpnia 2014 r. do 18 marca 2014 r.

Motywując swoje stanowisko wskazał, że powód nie wykazał związku adekwatno – przyczynowego pomiędzy wskazanymi urazami i dolegliwościami kręgosłupa a zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwany. Podkreślił przy tym, iż badania wykonane po wypadku wskazywały na szereg zwyrodnień kręgosłupa powoda, liczne nierówności, nadłamania blaszek granicznych trzonów. Ponadto wskazywał, iż po zdarzeniu powód nie podjął żadnych kroków, celem zredukowania cierpień, pracując nadal pomimo odczuwanego bólu.

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: I. C. 1910/15 Sąd Rejonowy w Suwałkach zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.800,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.04.2014 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 336,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.04.2014 r. do dnia zapłaty tytułem kosztów opieki i w pozostałym zakresie oddalił powództwo. Dodatkowo zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 98,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa kwotę 496,66 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Dnia 16 sierpnia 2013 roku na trasie A. – M.-R. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierowca samochodu marki S. nr rej. (...) wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie zachował zasad ruchu drogowego i wymusił pierwszeństwo na kierującym samochodem marki V. (...) nr rej. (...) M. T.. W wyniku zdarzenia M. T. doznał obrażeń ciała w postaci obrażeń kręgosłupa oraz lewego barku.

Po wypadku M. T. udał się do lekarza rodzinnego, który skierował go na Oddział Ratunkowy Szpitala Wojewódzkiego. Tam wykonano badania radiologiczne RTG kręgosłupa lędźwiowo - krzyżowego i RTG kręgosłupa piersiowego, podano leki przeciwbólowe. Ostatecznie u poszkodowanego rozpoznano uraz kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i stłuczenie lewego barku. W dalszej kolejności M. T. został skierowany do Poradni O. – Urazowej.

Od dnia wypadku do dnia 18 listopada 2013 r. M. T. miał trudności z wykonywaniem czynności życia codziennego, korzystał z pomocy osoby trzeciej w okresie od sierpnia do listopada 2013 r. w wymiarze 3 godzin. Ponadto, korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych, w tym jednego w ramach NFZ, pozostałe odbyły się prywatnie.

W związku z doznanymi obrażeniami M. T. miał utrudnienia w wykonywaniu pracy zarobkowej. Przed wypadkiem był osobą aktywną, zdrową, nieodczuwającą żadnych dolegliwości z powodu stanu zdrowia. W/w jest rolnikiem, poza tym instruktorem kajakarstwa, żeglarstwa, narciarstwa zjazdowego i biegowego. Jesienią 2013 r. planował wyjazd w A. w celach zawodowych, do którego jednak nie doszło na skutek odniesionych obrażeń w wyniku wypadku z dnia 16.08.2013 r. Z uwagi na rodzaj pracy zawodowej M. T. nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego.

Aktualnie M. T. odczuwa stałe bóle kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego, okresowe bóle kręgosłupa szyjnego. Mają one związek z doznanymi podczas wypadku urazami.

Decyzją z dnia 18.04.2014 r. (...) S.A. uznało roszczenie M. T. za szkodę powstałą w dniu 16.08.2013 r. z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w kwocie 1.427,50 zł. Na tą kwotę składają się: 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia, 112 zł tytułem kosztów opieki, 115,50 zł tytułem kosztów dojazdów w okresie od 19.08.2013 r. – 18.03.2014 r. Złożone przez M. T. odwołanie od powyższej decyzji pozostało nieskuteczne.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy, powołując się na art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), zwrócił uwagę, że

z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Na gruncie niniejszej sprawy bezsporne pozostawało, iż sprawca zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2013 r., w wyniku którego obrażeń doznał M. T., posiadał zawartą umowę odpowiedzialności cywilnej z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń.

Istota sporu sprowadzała się zaś do wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi oraz kosztów opieki.

Powołując się na art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. Sąd Rejonowy wskazał, że w wyniku wypadku powód M. T. doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach powoda, przesłuchanego świadka I. S., dokumentacji medycznej z leczenia powoda oraz w opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii – G. K.. Dowody te Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne. Dodatkowo Sąd Rejonowy zważył, że powód doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia jako młody, dotychczas aktywny człowiek, instruktor żeglarstwa, kajakarstwa, narciarstwa zjazdowego i biegowego. Wypadek sprawił, że z osoby żywiołowej, energicznej, stał się on przez okres około 2 miesięcy osobą uzależnioną od pomocy innych osób w zaspokajaniu codziennych potrzeb, ubieraniu się, myciu. Poza tym w wyniku wypadu ograniczeniom uległo życie zawodowe powoda. Wypadek uniemożliwił powodowi wyjazd w A. w czasie sezonu w celach zarobkowych, które miały miejsce co roku i do których już nie powrócił.

Uwzględniając powyższe, Sąd Rejonowy uznał, iż należna powodowi zadośćuczynienie winno zostać ustalone na poziomie 5.000 zł. Kwota ta jest adekwatna do doznanych przez powoda cierpień fizycznych i moralnych, a także współmierna do poziomu życia w skali kraju. Ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia na poziomie niższym prowadziłoby do niepożądanej społecznie deprecjacji tak ważnego dobra jak psychiczne i fizyczne zdrowie człowieka. Uwzględniając zatem kwotę wypłaconego zadośćuczynienia w toku postępowania likwidacyjnego - 1.200 zł, roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w kwocie 3.800 zł. Biegły opiniujący w sprawie nie stwierdził u powoda występowania uszczerbku na zdrowiu, nie wskazał też na konieczność dalszej rehabilitacji. Leczenie polegało na podawaniu leków przeciwbólowych i odciążeniu, które przyniosło zadowalający wynik czynnościowy. Badanie nie stwierdziło żadnych dysfunkcji w zakresie narządu ruchu, stąd nie został ustalony żaden uszczerbek na zdrowiu.

Odnośnie żądania kosztów opieki w kwocie 336,00 zł, Sąd Rejonowy uznał je w całości. W okresie około 2 miesięcy powód wymagał opieki innych osób w wymiarze co najmniej 3 godzin dziennie. Przyjęta przez powoda stawka 8 zł za godzinę, w ocenie Sądu Rejonowego, była wyważona, stąd też żądanie zgłoszone zasługiwało na uwzględnienie w całości

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 481 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z 6 pkt. 5 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Łącznie koszty procesu wyniosły 6.054,34 zł, na które złożyły się: wynagrodzenia fachowych pełnomocników (2 x 2.400 zł), opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw (2 x 17 zł), zaliczki na poczet opinii biegłego (703,34 zł). Skoro proces powód wygrał w 40%, to winien ponieść koszty procesu w 60%, czyli 3.632,60 zł. Tymczasem wyłożone w trakcie procesu koszty wyniosły 3.534 zł, co oznacza, iż powód winien zapłacić pozwanemu kwotę 98,60 zł .

O zwrocie niewykorzystanej zaliczki Sąd Rejonowy rozstrzygnął na mocy art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Powyższy wyrok w zakresie pkt I (co kwoty ponad 2.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi) oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu zaskarżył pozwany (...) S.A. z siedzibą w W.. Orzeczeniu temu zarzucił:

1)  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nierozważenie całokształtu materiału dowodowego i błędne ustalenie zakresu krzywd i cierpień powoda, a w konsekwencji błędne ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia,

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że przyznana wyrokiem kwota 3.800,00 zł na rzecz powoda wraz z dotychczas wypłaconą przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego kwotą 1.200,00 zł odpowiada rozmiarowi krzywdy i cierpień powoda spowodowanej zdarzeniem z dnia 16.08.2013 r., podczas gdy w/w kwota jest kwotą zawyżoną i nie jest kwotą adekwatną do doznanych przez powoda cierpień i krzywd w związku z wypadkiem. Ponadto poprzez nienadanie szczególnego znaczenia faktom, że:

a)  powód powrócił do pełnej sprawności fizycznej po wypadku, a biegły sądowy w badaniu przedmiotowym nie stwierdził żadnych dysfunkcji narządów ruchu,

b)  biegły sądowy nie ustalił żadnego uszczerbku na zdrowiu powoda, mającego być następstwem zdarzenia z dnia 16.08.2013 r.,

c)  powód po zdarzeniu z dnia 16.08.2013 r. nadal wykonywał prace, pomimo odczuwanego bólu czym mógł się przyczynić do zwiększenia dolegliwości,

d)  okoliczność, iż powód planował wyjazd w A. w celach zarobkowych, do którego nie doszło na skutek zdarzenia z dnia 16.08.2013 r. nie pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem w zakresie objętym żądaniem pozwu.

Mając na względzie powyższe, apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 2.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 19.04.2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. uznać należy za całkowicie chybiony. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że Sąd Rejonowy poczynił właściwe ustalenia w zakresie doznanych przez powoda M. T. uszkodzeń ciała w związku ze zdarzeniem z dnia 16.08.2013 r., prawidłowo określił ich rodzaj, charakter, czas leczenia i rekonwalescencji powoda oraz rozmiar związanych z tym cierpień fizycznych i psychicznych. Prawidłowo również ocenił skutki kolizji, które miały przełożenie na życie osobiste i zawodowe powoda. Podstawę tych ustaleń stanowił wyczerpująco zgromadzony i należycie oceniony materiał dowodowy. Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i przyjmuje również za podstawę swojego rozstrzygnięcia. Ustalenia te dokonane zostały w oparciu o dowody przeprowadzone w pierwszej instancji, których ocena dokonana została bez przekroczenia ram swobodnej oceny dowodów zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c.

Zdaniem Sądu Okręgowego, skuteczne zakwestionowanie tej swobody wymaga od skarżącego wykazania, że w następstwie istotnych błędów logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego albo też pominięcia dowodów prowadzących do wniosków odmiennych, niż przyjęte przez sąd orzekający, ocena dowodów była oczywiście błędna lub rażąco wadliwa. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął to sąd, wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż dokonana przez sąd. Prawidłowe postawienie zarzutu z art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem od skarżącego wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę. Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00). Tymczasem skarżący w niniejszej sprawie stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. w ogóle nie wskazał, które ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie krzywd i cierpień powoda były błędne. Argumenty przywołane przez skarżącego w apelacji w żadnej mierze nie były odmienne od tego co ustalił Sąd Rejonowy. W uzasadnieniu Sąd ten w sposób też jasny wskazał, jakimi motywami kierował się wydając zaskarżony wyrok.

Oceniając zasadność zarzutu naruszenia art. 445 § 1 k.c., należy przywołać utrwalone w orzecznictwie zapatrywanie, że korygowanie przez sąd odwoławczy wysokości zasądzonej kwoty zadośćuczynienia możliwe jest wówczas, gdy stwierdza się oczywiste i rażące naruszenia ogólnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia z dnia 5 grudnia 2006 r., II PK 102/06, z dnia 18 listopada 2004 r., I CK 219/04 z dnia 30 października 2003 r., IV CK 151/02, z dnia 7 listopada 2003 r., V CK 110/03, z dnia 9 lipca 1970 r., III PRN 39/70). W ramach kontroli instancyjnej nie jest natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. O oczywistym i rażącym naruszeniu zasad ustalania „odpowiedniego” zadośćuczynienia mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia wręcz symbolicznego zamiast stanowiącego rekompensatę doznanej krzywdy, bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia się tą drogą.

Celem zadośćuczynienia pieniężnego, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c. jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się w krzywdzie w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, to jest ujemnych odczuć przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi. Ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że suma przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”, a więc nie może być dowolna, lecz musi ściśle uwzględniać stopień doznanej krzywdy.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00 i z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03).

Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd musi uwzględnić wszystkie okoliczności danego zdarzenia, a zwłaszcza rodzaj obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, stopień kalectwa, poczucie nieprzydatności, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10). Wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest zatem od nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa oraz trwałości następstw zdarzenia, przy uwzględnieniu również tego, jaki wpływ wywarło zdarzenie wyrządzające szkodę na dotychczasowy sposób życia poszkodowanego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy doznanej przez powoda. Uwzględnił rozmiar obrażeń fizycznych i cierpień psychicznych powoda oraz ich konsekwencji dla jego obecnego życia. Wprawdzie powód powrócił do pełnej sprawności po wypadku, jednakże w okresie rekonwalescencji nie mógł pracować zarobkowo, w tym musiał zrezygnować z wyjazdu w A., a nadto wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach życia codziennego i na gospodarstwie.

Sąd Rejonowy uzasadniając swoje stanowisko co do tego, że wysokość przyznanego powodowi zadośćuczynienia stanowi sumę odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. przedstawił zatem wszystkie okoliczności faktyczne, które miały wpływ na jej wysokość. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena ta spełnia przedstawione wyżej kryteria ustalania odpowiedniego zadośćuczynienia.

W apelacji nie wykazano, aby kryteria wyznaczające wysokość zadośćuczynienia zostały w sposób rażący i oczywisty naruszone, a tylko w takim przypadku zachodziłaby podstawa do wydania w tym zakresie orzeczenia reformatoryjnego. Treść apelacji stanowi w istocie jedynie polemikę z wysokością kwoty uznanej za odpowiednią.

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić zatem należy, iż zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia pieniężnego przyznanego powodowi na podstawie art. 445 § 1 k.c. nie może być skuteczny.

W tym stanie rzeczy nie podzielając wskazanych wyżej zarzutów apelacji ani argumentacji zgłoszonej na jej poparcie, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). Uwzględniając, że powód wygrał postępowanie apelacyjne w całości, Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie na jego rzecz kwoty 600,00 zł stanowiącej koszty zastępstwa procesowego.

SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz SSO Cezary Olszewski SSO Alicja Wiśniewska