Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 71/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Sejnach z dnia 20 grudnia 2019r. sygn. akt VI K 123/18.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Naruszenie prawa materialnego, art. 160 § 3 kk w zw. z art. 160 § 2 kk poprzez uznanie, że oskarżony swoim działaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa opisane w przywołanych przepisach zarówno w dniu 16.12.2017r. jak i w dniu 17.12.2017r. podczas gdy oskarżony w żadnej mierze nie naraził pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, bowiem nawet podjęcie przez oskarżonego działań których zaniechanie zarzucono mu w treści zarzutu nie zapobiegłoby skutkowi, nie odwróciłoby zagrożenia dla życia pacjenta ani też nie spowodowałoby zmniejszenia stopnia tego zagrożenia.

2.  Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego w sprawie oraz oparcie rozstrzygnięcia jedynie na części dowodów zgromadzonych w sprawie - co wynika z pisemnego orzeczenia wyroku i w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania; błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegających na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony A. B. popełnił zarzucane mu czyny, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, bowiem:

a)  Brak jest podstaw do jednoznacznego przyjęcia, że pokrzywdzony doznał urazu głowy po upadku ze schodów, o czym miał mieć wiedzę i co miał zbagatelizować, bowiem w aktach sprawy brak jest dowodów potwierdzających takie zdarzenie, nikt z obecnych w domu nie widział upadku, co więcej z zachowania i reakcji L. K., która nie pojechała z mężem do szpitala w dniu 17.12.2017r. w późniejszym czasie nawet nie próbowała się dowiedzieć jaki jest stan pokrzywdzonego i I. D. oraz innego domownika nota bene pielęgniarki z zawodu w dniu 16.12.2017r. wynika, iż nie mogło dojść do tak drastycznych zdarzeń, poza tym wszyscy w/w świadkowie ukrywali fakty niewygodne i niekorzystne w tym między innymi uzależnienie pokrzywdzonego od alkoholu;

b)  Na podejmowane przez oskarżonego lekarza decyzje w zakresie leczenia pacjenta miał bezpośredni wpływ stan fizyczny J. K. w dn. 16.12.2017r. oraz upojenie alkoholowe, a przeprowadzone badanie m.in. neurologiczne nie wskazywało na objawy doznanego urazu czy też wystąpienia objawów krwiaka mózgu i nie potwierdzało konieczności poszerzenia badań w szpitalu na ten czas;

c)  Brak jest dowodów potwierdzających, iż uraz czaszkowo-mózgowy u pacjenta istniał już w dniu 16.12.2017r., brak jest dowodów potwierdzających zewnętrzne objawy doznanego urazu, krwiaka mózgu a nawet sam biegły W. K. w opinii uzupełniającej złożonej ustnie na rozprawie w dniu 6.12.2019r. wskazał, iż „materiał w sprawie nie zawiera informacji, że były ślady urazu u pana K.”;

d)  Za niezasadne należy uznać odrzucenie przez Sąd wiarygodności opinii komisji k. 159 akt sprawy, jako wydanej w interesie SP ZOZ w S. w skład której wchodziło 5 lekarzy specjalistów w tym chirurg i neurolog, podczas gdy komisja lekarska powołana przez Dyrektora SP ZOZ w S. orzekła, iż oskarżony nie popełnił błędu merytorycznego i diagnostycznego, a sam związek ze szpitalem nie może podważać autorytetu i wiedzy medycznej pięciu innych lekarzy;

e)  Wykonane badanie tomograficzne wykazało, iż rozpoznany u pacjenta K. nieoperacyjny uraz czaszkowo- mózgowy nie wykazywał praktycznie żadnych rokowań co do wyleczenia i przeżycia, a natychmiastowe udzielenie pokrzywdzonemu w dn. 16-17.12.2017r. nie zmieniłoby w sposób znaczący stanu zdrowia chorego w późniejszym okresie, a zatem kolejny raz ujawnia się brak związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zachowaniem oskarżonego;

f)  Nie sposób uznać opinii biegłego W. K. oraz opinii uzupełniającej za dającej podstawę do wiarygodnego i jednostronnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie i przyznania przymiotu pełnowartościowego źródła dowodowego, jak również prawidłowości opinii wzmacnia opinia zespołu Ekspertyz Sądowo-Lekarskich w Warszawie, podczas gdy z opinii wynikają sprzeczności, na część pytań biegły udzielił odpowiedzi zdawkowo, wymijająco a zatem należało opinię zweryfikować i uszczegółowić;

g)  Za niezasadne należy uznać oddalenie wniosku oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego i niezasadne uznanie, iż ów wniosek zmierza do przedłużenia postępowania, podczas gdy oskarżony wykazał, iż sporządzona opinia oraz opinia uzupełniająca są sprzeczne i częściowo niespójne, sprzeczne z wnioskami Komisji Lekarskiej powołanej prze SP ZOZ w S. a ustalenie prawidłowego stanu faktycznego, w tym o przeprowadzone na wniosek oskarżonego dowody stanowi realizowanie zasady prawa do obrony należnej oskarżonemu;

h)  Wyjaśnienia istniejących wątpliwości w zakresie zachowania i aktywności J. K. (2) w nocy z 16 na 17 12 2017r. poprzez oddalenie przez prokuratora wniosku oskarżonego jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego, wobec informacji, iż rodzina pokrzywdzonego (jak zeznała), nie odwiedzała go tej nocy, a zatem nie sposób wykluczyć, iż mogło zaistnieć zdarzenie, które wywołałoby uraz zdiagnozowany dn. 18.12.2017r.

i)  Za nieprawidłową należy uznać ocenę materiału dowodowego przez Sąd w niniejszej sprawie poprzez swoistą klasyfikację środków dowodowych przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego, w tym odmówieniu wiarygodności zeznaniom pracownikom szpitala-lekarzom SP ZPZ w S. jako związanych z oskarżonym, co przekracza zasadę swobodnej oceny dowodów;

j)  Ocena zeznań świadków: I. D. i L. K. i uznanie ich za wiarygodne źródło dowodowe stanowi o wybiórczej ocenie materiału dowodowego i pominięcie ważnych okoliczności a mianowicie, iż w/w świadkowie celowo ukrywali fakty niewygodne dla pokrzywdzonego m.in. okoliczność nadużywania przez niego alkoholu czy też stan fizyczny pokrzywdzonego w dniu 16.12.2017r. a ponadto miały interes w korzystnym rozstrzygnięciu sprawy, wobec tego ich zeznania należało traktować z dozą ostrożności i oceniać w konfrontacji z zeznaniami innych świadków;

k)  Wybiórcza ocena materiału dowodowego w toku sprawy, a potwierdzona treścią uzasadnienia, w zakresie odrzucenia wiarygodności zeznań świadków- lekarzy współpracujących z oskarżonym w SP ZOZ w S. dokonana została z przekroczeniem zasad swobodnej oceny materiału dowodowego i ustalenia prawdy obiektywnej, nie można bowiem dyskredytować treści zeznań w/w i przyjmować, iż są stronnicze, nieobiektywne jedynie przez pryzmat znajomości i współpracy z oskarżonym, godzi się przypomnieć, iż świadkowie zeznawali będąc pouczonym o odpowiedzialności karnej;

l)  Oparcie ustaleń Sądu w znacznej mierze na opinii biegłego prof. K. w sytuacji gdy od początku wydana była z rażącym naruszeniem prawa;

3.  Naruszenie przepisu art. 5 § 2 kpk poprzez brak dostrzeżenia istotnych wątpliwości, które Sąd winien zauważyć i rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, czyli m.in. niedostrzeżenie, iż:

a)  Osoby najbliższe wykazywały znaczny stopień wrogości w stosunku do oskarżonego, ukrywały cześć faktów niewygodnych dla pokrzywdzonego, niebyły w stanie podawać szczegółów co do zdarzenia z dn. 16.12.2017r. a ich zeznania były częściowo sprzeczne;

b)  Nie sposób wykluczyć- mając na uwadze treść zeznań O. D., iż doszło do pobicia pokrzywdzonego pomiędzy datami udzielenia przez oskarżonego pomocy medycznej J. K. (2), a zatem istnieją wątpliwości niedające się wyjaśnić, które winny być poczytywane w kierunku okoliczności łagodzących w stosunku do oskarżonego, bowiem mogą pozwalać na ocenę zachowania oskarżonego jako prawidłowego świadczenia opieki medycznej;

c)  Zważając na oddalenie przez prokuratora wniosku oskarżonego o zbadanie przebiegu i aktywności życiowej pokrzywdzonego w noc z 16 na 17.12.2017r. nie sposób wykluczyć, iż uraz głowy u J. K. (2) mógł powstać pomiędzy datami udzielenia przez oskarżonego pomocy medycznej, a zatem nie sposób przypisać mu zaniedbania w zakresie wykonywanego zawodu oraz sposobu leczenia;

d)  Pominięcie istotnego materiału dowodowego i jednocześnie niewyprowadzenie z nich prawidłowych wniosków końcowych a mianowicie z zeznań O. D., G. O., J. M., M. G., P. K., K. R..

4.  Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez:

a)  Zaniechanie wskazania w treści uzasadnienia, na jakich dowodach (czy też w zakresie całych treści dokumentów lub zeznań świadków) Sąd poczynił swoje ustalenia, że zaniechanie przez oskarżonego dokonania starannej analizy zdrowia pokrzywdzonego skutkowało narażeniem tego pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia i zdrowia i należy przypisać mu sprawstwo zarzucanych czynów;

b)  Zaniechanie wskazania w treści uzasadnienia, z jakich powodów nie zostały uznane dowody, z których wynika, że opóźnienie diagnostyczne nie miało wpływu na przebieg choroby oraz przebieg leczenia pacjenta.

5.  Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wydanego wyroku, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego polegającą na wadliwym ustaleniu, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy w stosunku do oskarżonego należałoby orzec środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza na okres 1 roku, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego i całokształtu okoliczności sprawy winna prowadzić do wniosku, iż należało odstąpić od orzekania tego środka o charakterze fakultatywnym, bowiem brak jest przesłanek uzasadniających podejrzenie, iż dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu przez oskarżonego lekarza zagraża istotnym dobrom chronionym prawem, a ponadto stan faktyczny sprawy nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżony lekarz jednoznacznie nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska;

6.  Rażąca niewspółmierność kary oraz zastosowanego środka poprzez pominięcie jako okoliczności łagodzących w stosunku do oskarżonego zachowania samego pokrzywdzonego dn. 16.12.2017r. oraz 17.12.2017r. jako okoliczności łagodzących.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 Odpowiedzialność lekarza na płaszczyźnie art. 160 kk nie musi polegać tylko na popełnieniu przez niego błędu diagnostycznego, czy medycznego. Mogą to być różne inne podejmowane albo zaniechane przez niego czynności, narażające człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Skutkiem należącym do znamion strony przedmiotowej występku z art. 160 § 2 i 3 kk jest nie tylko wywołanie takiej sytuacji, w której pacjent znajduje się, nie będąc uprzednio, w położeniu grożącym mu bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia, ale również na utrzymaniu (nie odwróceniu, nie zmniejszeniu) istniejącego już poziomu tego niebezpieczeństwa w czasie, kiedy urzeczywistnił się obowiązek działania lekarza-gwaranta. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwolił na przyjęcie, iż oskarżony wypełnił znamiona czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia. Brak prawidłowej reakcji ze strony oskarżonego i zaniechanie przeprowadzenia czynności medycznych względem pokrzywdzonego spowodowało narażenie go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Ad. 2 i 3 Wbrew ocenie skarżącego Sąd Rejonowy nie dokonał wybiórczej i dowolnej oceny materiału dowodowego, wręcz przeciwnie ocena całokształtu materiału dowodowego pozostaje w granicach wyznaczonych przez art. 7 kpk Sąd I instancji właściwie ocenił dowody i wyciągnął z nich prawidłowe wnioski co do winy oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu czynów. W sprawie Sąd I instancji nie naruszył normy in dubio pro reo. Skarżący formułując zarzut z art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, w zw. z art. 410 kpk, czyli obrazy przepisów postępowania zarzuca de facto Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Sąd Rejonowy w Augustowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Sejnach procedując w sprawie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych a przeciwne zarzuty apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłową oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji w aspekcie znamion strony podmiotowej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 160 § 3 kk w zw. z art. 160 § 2 kk. To, że przyjęte przez Sąd założenia dowodów nie odpowiadają preferencjom autora apelacji nie może prowadzić do wniosku, że Sąd dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, a wręcz przeciwnie skorzystał w pełni przysługującego mu prawa wyrażonego w przepisach. Sąd Okręgowy podziela argumentację przedstawioną w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia w zakresie nadania waloru wiarygodności opinii biegłego z zakresu anestezjologii, dlatego też nie ma potrzeby jej ponownego przytaczania. Sąd Okręgowy w całości podziela orzecznictwo Sądu Najwyższego dot. wyroku z dnia 05.04.2013r. sygn. akt IV.KK. 43/13, iż dla bytu odpowiedzialności za występek z art. 160 § 2 i 3 KK okoliczność, czy ostatecznie zaniechane przez sprawcę działanie było w stanie całkowicie odwrócić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia pacjenta (zapobiec naruszeniu chronionego dobra). Dla realizacji znamienia tego występku wystarczające jest wystąpienie skutku w postaci konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo dobra prawnego, nie zaś jego naruszenie.

Wskazać trzeba, iż przeprowadzenie dowodu z inicjatywy sądu tylko wtedy należy uznać za obligatoryjne, gdy dokonana przez ten sąd ocena dowodów wskazuje jednoznacznie, że zgromadzony dotychczas materiał dowodowy jest niepełny, a tym samym rodzi wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy. W tych warunkach nie dopuszczenie dowodów wnioskowanych przez strony (oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego), nie może być utożsamiane z naruszeniem przepisów postępowania, ale świadczy o prawidłowym skorzystaniu przez Sąd I instancji z instytucji z art. 170 § 1 pkt 5 kpk - albowiem wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia postępowania.

Ad. 4 Mimo twierdzeń autora apelacji, brak jest również naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 424 § 1 kpk, zgodnie z którym uzasadnienie powinno zawierać zwięzłe wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych oraz wyjaśniać podstawę prawną wyroku, co też Sąd I instancji uczynił koncentrując się na okolicznościach istotnych dla rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy prawidłowo i przekonująco wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakim dowodom nadał walor wiarygodności a jakim nie. Trzeba również podkreślić, że przepis art. 410 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. nie nakłada na Sąd orzekający bezwzględnego obowiązku przywoływania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd bowiem, mając na uwadze całokształt przeprowadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, gdy ich treści są zbieżne.

Ad. 5 i 6 W zakresie zarzutu dotyczącego rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego - kary rażąco surowej, to okazał się być on pozbawiony zasadności. Stanowisko skarżącego w tym zakresie uznać należy za błędne. Zauważyć trzeba, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 kpk). W świetle powyższych uwag, zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej kary i środków karnych w stosunku do popełnionych przez oskarżonego czynów jest nietrafny. Zwłaszcza, że Sąd uprawniony jest do wymierzenia kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, uwzględniając dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Oceniając surowość kary wymierzonej A. B. należy brać pod uwagę sumę dolegliwości orzeczonych wobec oskarżonego. Zarzut zaś niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nie nadającej się do zaakceptowania. Analiza uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż Sąd Rejonowy przy wymiarze kary miał na uwadze okoliczności popełnienia czynu, rodzaj naruszonego dobra, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób i warunki życia przed popełnieniem czynu, stopień zawinienia, stopień społecznej szkodliwości czynu. W przedmiotowej sprawie istnieją przesłanki pozwalające w sposób przekonywający i wiarygodny budować przypuszczenie, iż w przypadku orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, cele kary zostaną osiągnięte. Co do oskarżonego istnieje bowiem pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Lekarz jako gwarant życia i zdrowia jest zobowiązany do tego, by odwracać niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia. Ma obowiązek wdrożyć wszystkie te działania, które w warunkach sytuacyjnych, w jakich działa, są według rekomendacji wynikających z aktualnego stanu wiedzy medycznej wymagane jako dające szansę na wykluczenie, ograniczenie czy neutralizację niebezpieczeństwa. Orzeczony względem oskarżonego środek karny (zakaz wykonywania zawodu lekarza na okres 1 roku) a także orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonych jest w pełni słuszne i uzasadnione. Kwestia wysokości orzekanego zadośćuczynienia pozostaje w kategoriach swobodnego uznania sędziowskiego. Nie oznacza to jednak dowolności, gdyż o wysokości zadośćuczynienia winien decydować rozmiar cierpień, jakich doznał pokrzywdzony, tak fizycznych jak i psychicznych, w przełożeniu na zebrany materiał dowodowy. Tak określona suma pieniężna zadośćuczynienia ma bowiem stanowić ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej wynagradzający doznane cierpienia oraz mający ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy, trzeba zatem wziąć pod uwagę całokształt okoliczności, a więc nie tylko rodzaj i stopień doznanych obrażeń ciała, lecz także intensywność cierpień i czas ich trwania, nieodwracalność następstw doznanego uszczerbku, konieczność prowadzenia określonego trybu życia oraz inne czynniki podobnej natury. Reasumując, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw wskazujących, by orzeczona wobec oskarżonego kara była karą rażąco niewspółmierna.

Wniosek

1.  Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. B. od zarzucanych mu czynów, uchylenie środka karnego oraz uchylenie wyroku w zakresie orzeczonej kwoty zadośćuczynienia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

2.  Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 i 2 W świetle nieskuteczności podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów, przytoczonej powyżej argumentacji, wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie VI Zamiejscowy Wydział karny z siedzibą w Sejnach nie mógł zostać zmieniony w kierunku postulowanym w apelacji ani też uchylony do ponownego rozpoznania. Zebrane w sprawie dowody, szczegółowo opisane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zostały ocenione w sposób wszechstronny, wnikliwy i zgodny z zasadą swobodnej oceny dowodów. Ocena ta nie zawierała błędów natury faktycznej, logicznej, respektowała zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Zarzuty podniesione w apelacji stanowiły wyłącznie polemikę z właściwie ustalonym przez Sąd I instancji stanem faktycznym i prawnym, w konsekwencji nie mogły prowadzić do zmiany orzeczenia.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy co do poczynionych ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej czynu, wymierzanej kary ograniczenia wolności jak i pozostałych rozstrzygnięć.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Żaden z podniesionych zarzutów nie mógł prowadzić do zmiany orzeczenia we wnioskowanym zakresie. Ustalenia faktyczne prowadzące do przypisania czynów z art. 160 § 3 kk w zw. z art. 160 § 2 kk opierały się o analizę i ocenę całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie zawartą w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe. Dokonał rzetelnej, dokładnej oraz zgodnej z wiedzą i zasadami doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Ocenę swoją w należyty sposób uzasadnił i pozostawała ona zgodna z wymogami art. 7 k.p.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, Sąd na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) obciążył go opłatą oraz pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

1PODPIS

Sędzia Jacek Sowul Sędzia Maciej Romotowski Sędzia Ryszard Filipow

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana