Treść orzeczenia II Ka 92/18 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

II Ka 92/18 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Suwałkach z 2018-10-05

Sygn. akt II Ka 92/18

UZASADNIENIE

D. K. (1) został oskarżony o to, że

I. w okresie od dnia 01.12.2014 r. do dnia do dnia 12.12.2014 r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), T. Ł., J. D. i T. J. w miejscowości S. w lokalu „A. H. S. (...)” przy ul. (...) urządzał i prowadził grę na automacie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...), A. G. (1) o nr (...) i D. G. o nr (...) wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry w ten sposób, że sprawował bezpośredni nadzór nad automatami, uzupełniał w automatach bilon oraz wyjmował z automatów pieniądze przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks

II. w okresie od dnia 01.01.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), P. D., T. W. (1), T. Ł. i T. J. urządzał i prowadził bez koncesji, poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości:

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. o nr (...), A. H. M. (...) o nr (...) i (...) (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) M. (...) o nr (...) oraz A. H. M. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „L. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. (...) F. o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz D. G. o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz (...) (...) o nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie P. (...) o nr (...), A. G. (1) o nr (...) oraz (...) (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...), A. H. (...) F. X. nr (...), D. G. nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...)
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie D. (...) o nr (...), (...) (...) o nr (...) i A. G. (1) o nr (...)

przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks

T. J. został oskarżony o to, że

I. w okresie od dnia 10.09.2014 r. do dnia 12.12.2014 r. będąc właścicielem firmy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), D. K. (1), T. Ł. i P. D. w miejscowości S. w lokalu „A. H. S. (...)” przy ul. (...) urządzał i prowadził grę na automacie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...), A. G. (1) o nr (...) i D. G. o nr (...) wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry w ten sposób, że wynajął pomieszczenia od osób trzecich i wydzierżawił je firmie (...) oraz (...), zatrudnił pracownika, który uzupełniał w automatach bilon oraz wyjmował z automatów pieniądze przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks

II. w okresie od dnia 01.01.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. będąc właścicielem firmy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), D. K. (1), T. W. (1), T. Ł. i P. D. urządzał bez koncesji, poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. o nr (...), A. H. M. (...) o nr (...) i (...) M. (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) M. (...) o nr (...) oraz A. H. M. (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „L. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. (...) F. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz D. G. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz (...) (...) o nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie P. (...) o nr (...), A. G. (1) o nr (...) oraz (...) M. (...) o nr (...),
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) (...) o nr (...) oraz D. G. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...), A. H. M. (...) nr (...), D. G. nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...)

przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks

T. Ł. został oskarżony o to, że

I. w okresie od dnia 01.12.2014 r. do dnia 2.12.2014 r. działając wspólnie i w porozumieniu z T. J., D. K. (1), M. W. (1), P. D. w miejscowości S. w lokalu „A. H. S. (...)” przy ul. (...), będąc pełnomocnikiem prezesa spółki z o.o. (...) urządzał grę na automacie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...) i D. G. o nr (...), wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

II. w okresie od dnia 01.10.2014 r. do dnia 12.12.2014 r. działając wspólnie i w porozumieniu z T. J., D. K. (1), M. W. (1), P. D. w miejscowości S. w lokalu „A. H. S. (...)” przy ul. (...), będąc pełnomocnikiem prezesa spółki z o.o. (...) urządzał grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

III. w okresie od dnia 01.01.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), P. D., T. W. (1), T. J. i D. K. (1) będąc pełnomocnikiem prezesa spółki z o.o. H. F. Polska urządzał bez koncesji i poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości:

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) F. X. o nr (...) i A. (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie D. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz (...) (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie P. (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...), A. H. M. (...) nr (...) oraz D. G. nr (...)
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie D. (...) o nr (...) oraz (...) (...) nr (...)

przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 9 § 3 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

M. W. (1) został oskarżony o to, że

I. w okresie od dnia 01.12.2014 r. do dnia 12.12.2014 r. będąc prezesem spółki z o.o. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. Ł., D. K. (1), T. J., P. D. w miejscowości S. w lokalu „A. H. S. (...)” przy ul. (...) urządzał grę na automacie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...) i D. G. o nr (...), wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

II. w okresie od dnia 01.10.2014 r. do dnia 12.12.2014 r. będąc prezesem spółki z o.o. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. Ł., D. K. (1), J. D. i T. J. urządzał grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 9 § 3 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

III. w okresie od dnia 01.01.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. będąc prezesem spółki z o.o. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1), P. D., T. W. (1), T. Ł. i T. J. urządzał bez koncesji, poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości:

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)", grę na automacie do gier o nazwie A. o nr (...) i A. H. (...) F. X. o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h", grę na automacie do gier o nazwie A. (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie D. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h H. S.", grę na automacie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz (...) (...)o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)", grę na automacie do gier o nazwie P. (...) o nr (...),
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)", grę na automacie do gier o nazwie D. (...) o nr (...) oraz (...) (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.", grę na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...), A. H. (...) F. X. nr (...) i D. G. nr (...)

przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

IV. w okresie od dnia 01.01.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. będąc prezesem spółki z o.o. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1), P. D., T. W. (1) i T. J. urządzał bez koncesji, poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. M. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. (...) F. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h” H. S., grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „L. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. (...) F. o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i (...) (...) o nr (...),
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 9 § 3 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

P. D. został oskarżony o to, że

I. w okresie od dnia 01.10.2014r. do dnia 12.12.2014r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), T. Ł., D. K. (1) i T. J. w miejscowości S. w lokalu „A. H. S. (...)” przy ul. (...) urządzał grę na automacie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...), A. G. (1) o nr (...) i D. G. o nr (...) wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji i poza kasynem gry przy czym uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu oraz czynu tego dopuścił się w ciągu przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

II. w okresie od dnia 01.01.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. będąc właścicielem firmy (...), ul. (...), (...)-(...) I., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), D. K. (1), T. W. (1), T. Ł. i T. J. urządzał bez koncesji, poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości:

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. o nr (...), A. H. M. (...) o nr (...) i (...) (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) M. (...) o nr (...) oraz A. H. M. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „L. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. (...) F. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz D. G. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), A. H. M. (...) nr (...) oraz (...) (...) o nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie P. (...) o nr (...), A. G. (1) o nr (...) oraz (...) M. (...) o nr (...)
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) (...) o nr (...) oraz D. G. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...), A. H. (...) F. X. nr (...), D. G. nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

T. W. (1) został oskarżony o to, że

w okresie od dnia 01.05.2014 r. do dnia 27.05.2014 r. będąc właścicielem firmy Usługi (...), ul. (...), W., (...)-(...) B., działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), T. J., P. D., T. Ł. i D. K. (1) urządzał bez koncesji, poza kasynem gry wbrew przepisom art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych w miejscowości

-: S. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. o nr (...), A. H. M. (...) o nr (...) i (...) M. (...) o nr (...)
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) M. (...) o nr (...) oraz A. H. M. (...) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „L. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) i A. H. (...) F. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu (...), grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz D. G. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), A. H. (...) F. o nr (...) oraz (...) (...) o nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „H. V. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie P. (...) o nr (...), A. G. (1) o nr (...) oraz (...) M. (...) o nr (...),
-: A. przy ul. (...) w lokalu „M. C. H. (...)”, grę na automacie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), (...) (...) o nr (...) oraz D. G. o nr (...),
-: S. przy ul. (...) w lokalu „J. P. 24h H. S.”, grę na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...), A. H. M. (...) nr (...), D. G. nr (...) oraz A. G. (1) o nr (...)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks

Sąd Rejonowy w Suwałkach II Wydziału Karnego wyrokiem z dnia 12.12.2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 547/15

I. Oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynów z pkt I i II aktu oskarżenia z tą zmianą, że z opisu tych czynów wyeliminował „poza kasynem gry” oraz „i 14” oraz uznał, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. art. 37 § 1 pkt. 2 i 3 kks skazał go za każdy z tych czynów zaś na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 2 § 2 kks skazał go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 70,- (siedemdziesięciu) złotych.

II. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej w pkt I niniejszego wyroku wobec oskarżonego D. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

III. Oskarżonego T. J. uznał za winnego popełnienia czynów z pkt I i II aktu oskarżenia z tą zmianą, że z opisu tych czynów wyeliminował „poza kasynem gry” oraz „i 14” oraz uznał, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. art. 37 § 1 pkt. 2 i 3 kks skazał go za każdy z tych czynów zaś na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 2 § 2 kks skazał go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 70,- (siedemdziesięciu) złotych.

IV. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej w pkt III niniejszego wyroku wobec oskarżonego T. J. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego

V. Oskarżonego T. Ł. uznał za winnego popełnienia czynów z pkt I, II i III aktu oskarżenia z tą zmianą, że z opisu tych czynów wyeliminował „poza kasynem gry” oraz „i 14” oraz uznał, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw i za to na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 i 3 kks skazał go za każdy z tych czynów, zaś na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt. 3 kks wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200,- (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 120,- (sto dwadzieścia) złotych.

VI. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej w pkt V niniejszego wyroku wobec oskarżonego T. Ł. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

VII. Oskarżonego M. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynów z pkt I, II i III aktu oskarżenia z tą zmianą, że z opisu tych czynów wyeliminował „poza kasynem gry” oraz „i 14” oraz uznał, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw i za to na mocy art. 9 § 3 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 i 3 kks skazał go za każdy z tych czynów, zaś na mocy art. 9 § 3 k.k.s w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt. 3 kks wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 220,- (dwustu dwudziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 120,- (sto dwadzieścia) złotych.

VIII. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej w pkt VII niniejszego wyroku wobec oskarżonego M. W. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

IX. Oskarżonego P. D. uznał za winnego popełnienia czynów z pkt I i II aktu oskarżenia z tą zmianą, że z opisu tych czynów wyeliminował „poza kasynem gry” oraz „i 14” oraz uznał, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. art. 37 § 1 pkt. 2 i 3 kks skazał go za każdy z tych czynów zaś na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80,- (osiemdziesięciu) złotych.

X. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej w pkt IX niniejszego wyroku wobec oskarżonego P. D. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XI. Oskarżonego T. W. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą, że z opisu tych czynów wyeliminował „poza kasynem gry” oraz „i 14” oraz z kwalifikacji prawnej art. „37 § 1 pkt 3 kks” tj. czynu z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 kks i za to skazał go, zaś na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80,- (osiemdziesięciu) złotych.

XII. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej w pkt XI niniejszego wyroku wobec oskarżonego T. W. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego

XIII. Na mocy art. 30 § 5 kks w zw. z art. 29 pkt. 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks orzekł wobec oskarżonego M. W. (1) przepadek urządzenia do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...) wraz z kluczami 8 szt., A. G. (1) nr (...) wraz z kluczami 4 szt., D. G. nr (...) wraz z kluczami 4 szt., monet o nominale 5 zł w kwocie 1.145 zł, środki pieniężne w kwocie 140,- zł, środki pieniężne w kwocie 380 zł, środki pieniężne w kwocie 845 zł, środki pieniężne w kwocie 1.727 zł, środki pieniężne w kwocie 40 zł oraz środki pieniężne w kwocie 26 zł szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 1-10 k. 1854 akt sprawy oraz:

1) woreczek foliowy z napisem (...) z zawartością 43 kluczy i 9 wtyczek typu J. Magazyn (...) delegatura w S. (...)

2) woreczek foliowy z napisem „ (...) -go M." z zawartością 30 kluczy Magazyn (...) delegatura w S. (...)

3) woreczek foliowy z napisem (...) z zawartością 13 kluczy Magazyn (...) delegatura w S. (...)

4) woreczek foliowy z napisem (...) z zawartością 22 kluczy i 3 wtyczek typu J. Magazyn (...) delegatura w S. (...)

5) woreczek foliowy z napisem (...) z zawartością 10 kluczy Magazyn (...) delegatura w S. (...)

6) woreczek foliowy bez napisu z zawartością 15 kluczy i 3 wtyczek typu J. Magazyn (...) delegatura w S. (...)

7) woreczek foliowy bez napisu z zawartością 17 kluczy Magazyn (...) delegatura w S. (...)

8) woreczek foliowy bez napisu z zawartością 17 kluczy Magazyn (...) delegatura w S. (...)

9) polskie monety obiegowe o nominale 5 zł w ilości 500 szt. łącznie kwota 2500,00 zł Magazyn (...) delegatura w S. (...)

10) polskie monety obiegowe o nominale 5 zł w ilości 1000 szt. łącznie kwota 5000,00 zł Magazyn (...) delegatura w S. (...)

11) urządzenie do gier o nazwie A. (...) o nr (...) i urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

12) urządzenie do gier o nazwie A. (...) F. X. o nr (...), urządzenie do gier o nazwie D. (...) o nr (...), monety o nominale 5 zł w ilości 5 szt. łącznie kwota 25 zł. Magazyn (...) delegatura w S. (...)

13) urządzenie do gier o nazwie J. (...) o nr (...) (...), urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

14) monety polskie 5 zł w ilości 10 szt. i 1 zł w ilości 4 szt. łącznie kwota 54 zł Magazyn (...) delegatura w S. (...)

15) urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) F. X. o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

16) monety polskie 5 zł w ilości 12 szt. łącznie kwota 60 zł - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

17) urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie D. (...) o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

18) urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

19) urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie P. (...) o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

20) urządzenie do gier o nazwie A. G. (1) o nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) F. o nr (...), urządzenie do gier o nazwie D. (...) o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

21) urządzenie do gier o nazwie A. nr (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) F. X. (...), urządzenie do gier o nazwie A. (...) o nr (...) - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

22) monety o nominale 5 zł w ilości 9 szt. łącznie kwota 45 zł - Magazyn (...) delegatura w S. (...)

XIV. Zasądził od:

-: oskarżonego D. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.460,- (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty,
-: oskarżonego T. J. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 1.460,- (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty,
-: oskarżonego T. Ł. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.920,- (cztery tysiące dziewięćset dwadzieścia) złotych tytułem opłaty,
-: oskarżonego M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.400,- (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem opłaty,
-: oskarżonego P. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.660,- (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty,
-: oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.260,- (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty

oraz obciążył każdego z oskarżonych pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w kwocie po 3.044,83 zł (trzy tysiące czterdzieści cztery złote osiemdziesiąt trzy grosze.)

Naczelnik (...)Skarbowego w B. zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Suwałkach II Wydziału Karnego z dnia 12.12.2017 r. sygn. II K 547/15 i wywiódł apelację przeciwko D. K. (1), T. J., T. Ł., M. W. (1), P. D. oraz T. W. (1) oskarżonym na ich niekorzyść w oparciu o dyspozycję art. 425 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w zakresie wymierzonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania

Skarżący organ finansowy ma podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks orzeczeniu powyższemu zarzucił niesłuszne zastosowywanie środka związanego
z poddaniem sprawcy próbie w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności wobec D. K. (1), T. J., T. Ł., M. W. (1), P. D. oraz T. W. (1) podczas gdy zgodnie z przepisem art. 41 a § 1 kks do sprawcy określonego art. 37 § 1 pkt 2 kks warunkowego zawieszenia wykonania kary nie stosuje się.

Wobec powyższego skarżący organ finansowy na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 1 kpk wnosil o wymierzenie D. K. (1), T. J., T. Ł., M. W. (1), P. D. oraz T. W. (1) kar pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Suwałkach na podstawie art. 444 kpk i art. 425 § 1 i 2 kpk zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego T. W. (1) w zakresie punktów XI, XII wyroku.

Na podstawie art. 438 pkt 1 i 4 kpk, art. 427 § 1 i 2 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 37 § 1 pkt 3 kks poprzez jego wyeliminowanie z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu T. W. (1) i przyjęciu, iż w/w oskarżono o popełnienie jednego czynu, a nie kilku, co zdaniem Sądu uzasadniało wykluczenie wskazanego przepisu z kwalifikacji prawnej, jak też z opisu czynu ciągu przestępstw skarbowych, podczas gdy całościowa analiza działań podejmowanych przez oskarżonego bezsprzecznie wskazuje na konieczność zastosowania instytucji przewidzianej w art. 37 § 1 pkt 3 kks, tj. ciągu przestępstw skarbowych;

1) w stosunku do T. W. (1) rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby 3 lat oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego pomimo niebudzących wątpliwości co do uprzedniej karalności w/w, popełnienia przez oskarżonego przestępstw w warunkach tzw. ciągu przestępstw oraz uczynienia sobie z nich stałego źródła dochodów, co winno skutkować wymierzeniem surowszej kary z racji społecznego oddziaływania skazania

W związku z powyższym wnosił na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) przyjęcie przy kwalifikacji prawnej oraz przy opisie czynu zarzucanego T. W. (1) art. 37 § 1 pkt 3 kks poprzez uznanie, iż czym zarzucany oskarżonemu został popełniony w warunkach tzw. ciągu przestępstw;

b) wymierzenie oskarżonemu T. W. (1) kary 6 miesięcy pozbawienia wolności przy pozostawieniu orzeczonej kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 zł.

A.. A. G. (2) - obrońca M. W. (1) i oskarżonego T. Ł., działając w imieniu w/w oskarżonych zaskarżyła przedmiotowe orzeczenie w całości, w części dotyczącej M. W. (1) i T. Ł..

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1/ Obrazę prawa procesowego stanowiącą bezwzględną przesłankę odwoławczą wskazaną w art. 439 par 1 pkt 8 kpk tj. art 17 par 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 113 par 1 kks - polegającą na wydaniu rozstrzygnięcia pomimo iż postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby - M. W. (1) - zostało już prawomocnie zakończone przed Sądem Rejonowym w Krośnie II Wydział Karny wyrokiem z dnia 8 czerwca 2017 r. wydanym w sprawie IIK 35/16 utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 4 października 2017 r. wydanym w sprawie II Ka 300/17, zgodnie z którym M. W. (1) został skazany za czyny popełnione od dnia 1.08.2013 r. do dnia 30.10.2014 r. z art. 107 par 1 kks w zw. z art. 6 par 2 kks oraz wobec T. Ł., który został uprzednio skazany prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Krośnie 11 Wydział Karny z dnia 3 kwietnia 2015 r. IIK 569/16 utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 3 listopada 2017 r. za czyny popełnione w okresie od 19.08.2013 r. do 27.03.2015 r. z art. 107 par 1 kks w zw. z art. 6 par 2 kks, co obligowało sąd I instancji do umorzenia postępowania wobec ww. oskarżonych z uwagi na powagę rzeczy osądzonej, która zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego I KZP 29/01 z 21.11.2001 r., oraz III KK 439/13 z 22 stycznia 2014 r. w niniejszej sprawie zaistniała bowiem uprzednie skazanie w przypadku kwalifikacji z czynu ciągłego stanowi przeszkodę dla późniejszego sądzenia tego samego sprawcy za inne fragmenty tego samego czynu, polegające na zamachu na to samo dobro chronione prawem - przy czym wymagana jest jednorodność zachowań, pokrywająca się w przedziale czasowym, nawet w różnych miejscach czynów i nawet wobec różnych pokrzywdzonych, ale objęta tym samym zamiarem z wykorzystaniem tej same z sposobności, która w niniejszej sprawie miała miejsce, co wynika wprost m.in. z wyjaśnień oskarżonych i która winna skutkować umorzeniem postępowania.

2/ obrazę przepisów prawa materialnego tj. :

a) art. 107 § 1 kks względnie (alternatywnie) art. 10 § 3 i 4 kks poprzez jego niezastosowanie i wadliwe uznanie, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, gdyż oskarżeni nie mogli prowadzić czynności w zakresie urządzania gier w lokalu, który nie jest kasynem do gier hazardowych i bez koncesji i w konsekwencji wadliwe przyjęcie, że oskarżeni umyślnie popełnili przestępstwo polegające na urządzaniu gier poza kasynem, podczas gdy oskarżeni w dacie czynu pozostawali w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego, ewentualnie w błędzie co do okoliczności wyłączającej bezprawność, co wynikało wprost z:

-: wyjaśnień złożonych przez M. W. (1) w sprawie II K 14/17 Sądu Rejonowego w Suwałkach, do których zupełnie nie odniósł się Sąd I instancji i których nie uwzględnił w treści uzasadniania, wskazując, że oskarżony W. odmówił składania wyjaśnień choć wyjaśnienia te zostały załączone zgodnie z art 392 kpk do niniejszego postępowania i winny stanowić dowód w sprawie,
-: dochowania przez oskarżonego M. W. (1) oraz T. Ł. należytej staranności celem sprawdzenia czy prowadzona przez nich działalność jest legalna (analiza przepisów ustawy o grach hazardowych, analiza orzecznictwa krajowego i unijnego, konsultacje z prawnikami specjalizującymi się w prawie europejskim, przedstawicielami doktryny, jak również z publikacjami naukowymi, opiniami prawnymi wydanymi przez autorów uznawanych za autorytety w dziedzinie prawa, zapoznawania się przez T. Ł. z wpływającą do spółki korespondencją - setki umorzeń postępowań w sprawach przeciwko oskarżonym i bieżącego śledzenia spraw spółki)

-wystąpienie przez oskarżonego M. W. (1) z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w listopadzie 2013 r. , w której potwierdzono, iż od działalności prowadzonej przez oskarżonego oskarżony winien płacić stosowne podatki, a powszechnie wiadomo, iż podatków nie pobiera się od działalności prowadzonej nielegalnie i w konsekwencji przyzwolenia organów administracji publicznej oraz organów reprezentujących wymiar sprawiedliwości na prowadzenie przez oskarżonego działalności, która była już wówczas w ocenie organów działalnością nielegalną, co zupełnie pominął Sąd I instancji;

-analizowania przez oskarżonych orzecznictwa zapadającego w w sprawach dotyczących przestępstwa z art. 107 kks i orzeczeń wydawanych w stosunku do oskarżonych ( setki wyroków uniewinniających, postanowień o umorzeniu postępowania, postanowień o zwrocie urządzeń do gry znajdujących się w aktach sprawy), które utwierdzały oskarżonych w przekonaniu, że prowadzona przez nich działalność i wykonywane przez T. Ł. jako pełnomocnika prezesa zarządu - czyli nie w imieniu własnym i na własny rachunek- czynności są w pełni legalne i które wywołały u oskarżonych usprawiedliwioną nieświadomość bezprawności, jak również karalności naruszenia przez nich art. 6 i 14 u.g.h. obowiązujących w dacie czynu, wynikające z niejasności prawa i uzasadnionego przekonania co do tego, że wątpliwości interpretacyjne co do skuteczności wskazanego w prawie krajowym zakazu urządzania gier na automatach poza kasynem gry i bez koncesji na kasyno gry potwierdzane nie tylko opiniami prawnymi, którymi oskarżeni dysponowali i z którymi się zapoznawali, lecz również zapadającymi licznymi orzeczeniami potwierdzającymi stanowisko oskarżonych i dającymi podstawę dla każdego obywatela prowadzącego tożsamą działalność gospodarczą do pozostawania w przekonaniu, że prowadzenie działalności, polegającej na urządzaniu gier na automatach poza kasynem, bez koncesji na kasyna gry było w dacie czynu - przed dniem 3 września 2015 r., w pełni legalne, przy uwzględnieniu okoliczności obiektywnych, zwłaszcza, przyznaniu że kryterium „usprawiedliwienia”w znaczeniu art. 10 § 4 kks winno uwzględniać przede wszystkim okoliczności takie jak zamęt legislacyjnego, jaki wytworzy! się przez lata wokół ustawy o grach hazardowych od momentu jej uchwalenia;

-powszechnego traktowania przepisu art. 6 ust. 1 u.g.h. przez przedstawicieli doktryny i praktyków, sądy powszechne z uwagi na jego treść za tożsamy i powiązany z art. 14 ust. 1 u.g.h. ., utożsamiającego ten sam zakaz urządzania gier na automatach poza kasynem gry i bez koncesji na kasyno gry rozumiany jako miejsce urządzania tych gier, tworzących łącznie regulację techniczną w rozumieniu dyrektywy 98/34, co znalazło odzwierciedlenie w prezentowanym w toku postępowania orzecznictwie sądowym z całego okresu prowadzenia przeze oskarżonego M. W. (1) działalności, jak i stanowisku Komisji Europejskiej i pozwalało na uznanie, że w dacie czynu, przepisy u.g.h. , choć obowiązujące mogły w usprawiedliwiony sposób być traktowane przez oskarżonych jako nieskuteczne, co w okolicznościach niniejszej sprawy wykluczało przypisanie oskarżonym „umyślności” w rozumieniu art. 4 § 2 kks dotyczącej działania wbrew obowiązującym w dacie czynu przepisom prawa i ich interpretacji, a nie w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji;

-powszechnego przekonania o bezskuteczności przepisu art. 14 ust. 1 u.g.h. , który jako nienotyfikowany przepis techniczny, w braku przekazania przez rząd polski Komisji Europejskiej projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34, nie mógł stanowić podstawy do stosowania sankcji wobec jednostek-podmiotów takich jak M. W. (1), co stanowiło okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną jakiegokolwiek podmiotu za jego naruszenie, a tym bardziej T. Ł. reprezentującego spółkę i będącego pełnomocnikiem prezesa czyli osobą upoważnioną do działania w jego imieniu, a nie w imieniu własnym, potwierdzoną wiążącą wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonaną wyrokami: z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 oraz z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 (FORTUNA i inni), jak i wcześniejszym wyrokiem z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C- 65/05 (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej) które znali oskrżeni i które to stanowisko wzmocnił Sąd Najwyższy swoim postanowieniem z dnia 27.11.2014 r. II KK 55/14 wydanym w trakcie czasookresu czynów zarzucanych oskarżonym w niniejszej sprawie za które zostali skazani przez Sąd I instancji, choć ww. orzeczenie Sądu Najwyższego w sposób jednoznaczny potwierdziło, iż zasadnie oskarżeni uważali, iż nie można takich podmiotów jak M. W. (1) czy T. Ł. skazywać za naruszenie art. 6 oraz 14 u.g.h. , co uczynił Sąd I instancji,

-braku obiektywnej możliwości przewidzenia przez oskarżonych zmiany stanowiska Sądu Najwyższego zaprezentowanego w orzeczeniu z dnia 27 listopada 2014 r., która nastąpiła w kwietniu 2016 r. , jak również braku możliwości przewidzenia przez oskarżonego poglądów Sądu Najwyższego, na które powołuje się w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy, czy wyroku z 13 października 2016 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które nie powinny skutkować przyjętą przez Sąd w niniejszej sprawie możliwością interpretowania prawa wstecz, pomimo zakazu stosowania prawa wstecz i skazania oskarżonych za czyny kwalifikowane jako przestępstwo nie w dacie ich popełnienia lecz w dacie orzekania w sprawie;

— wywiązywania się przez M. W. (1) jako prezesa Spółki przez całą swoją działalności z obowiązku płacenia podatków, które pobierał Skarb Państwa, który znał przedmiot prowadzonej przez M. W. (1) działalności gospodarczej i który działając jako Minister Finansów potwierdził, że od działalności, za którą w niniejszej sprawie został skazany M.

W., należy odprowadzać podatki;

-czysto definicyjnego charakteru przepisów z art. 2 ust. 3 i 4 u.g.h., które określają tylko czym są „gry na automatach losowych” i jako takie nie zawierają normy sankcjonowanej (zakazu lub nakazu określonego zachowania), której naruszenie mogłoby skutkować zastosowaniem normy sankcjonującej z art. 107 kies;

-braku realizacji znamion strony podmiotowej w postaci umyślności oraz oczywistej i usprawiedliwionej nieświadomości tak bezprawności, jak i karalności naruszenia art. 6 ust. 1 u.g.h. , a to ze względu na powszechne traktowanie tego przepisu jako tożsamego z art. 14 ust. 1 u.g.h. , zarówno w orzecznictwie krajowym, jak i przez Komisję Europejską w dacie czynu;

3/ obrazę przepisów postępowania karnego, tj.:

a) art. 7 kpk i art. 410 kpk mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia przez:

-dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych, i argumentom z ww. wyjaśnień wynikającym, choć znajdowały one poparcie w złożonych do niniejszej sprawy dokumentach w szczególności opiniach prawnych, wyrokach uniewinniających, prawomocnych postanowień umarzających postępowania, które to dowody potwierdzały, iż oskarżeni mogli i pozostawali w usprawiedliwionym przekonaniu, że prowadzona przez nich w dacie czynu działalności gospodarcza czy też czynności wynikające z wypełniania obowiązków jako pełnomocnik prezesa zarządu przypadku T. Ł. - była działalnością zgodną z prawem;

-zupełnym pominięciu i nieustosunkowaniu się przez Sąd do argumentów i dowodów przedstawionych przez obronę w toku postępowania, pominięciu w pełnym zakresie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego W. w sprawie II K 14/17 SR w Suwałkach, załączonych do niniejszej sprawy,co skutkowało naruszeniem przez Sąd I instancji art. 424 kpk bowiem Sąd nie wskazał z jakiego powodu nie uznał dowodów przestawionych przez obronę za wiarygodne przy równoległym braku odmówienia tym dowodom waloru wiarygodności, choć dowody te potwierdzały w jaki sposób i w oparciu o jakie okoliczności kształtowała się świadomość oskarżonych

4/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na:

-przyjęciu, że urządzanie i prowadzenie gier było możliwe wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry - zgodnie z obowiązującym od dnia 01.01.201 0 r. art. 6 u.g.h. działalność w zakresie urządzania gier na automatach mogła być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, w sytuacji, gdy ww. od momentu wejścia w życie ww. ustawy informacją powszechnie dostępną i wynikającą z pism Ministra W. P. zamieszczonych na stronach internetowych Sejmu był fakt, iz państwo polskie nie dopełniło wymogu notyfikacji art. 6 i 14 u.g.h. co skutkuje ich bezskutecznością, co wynika wprost z akt sprawy i materiału dowodowego w aktach zgromadzonego;

-oskarżony nie mógł prowadzić działalności gospodarczej bez koncesji, choć zgodnie z przyjętymi w dacie czynu , a nie w dacie wyrokowania poglądami m.in. Sądu Najwyższego z dnia II KK 55/14 z dnia 27 listopada 2014 r. w Polsce nie można było stosować sankcji za naruszenie art. 6 u.g.h. ;

-wyeliminowaniu z opisu czynu art 14 u.g.h. wobec przyjęcia, że ww. przepisy winien by c notyfikowany , pomimo oczywistego w dacie czynu stanowiska doktryny i Sądów w zakresie ustalenia, iż również art 6 u.g.h. był wówczas traktowany jako przepisu techniczny czym Sąd zasadniczo potwierdził, że M. W. (1) miał rację w zakresie bezskuteczności art 14 i art 6 jako przepisów o charakterze technicznym w dacie czynu tj od 1.01.2014 r. do 12.12.2014 r.

-przyjęciu, że urządzanie gier na automatach bez koncesji zawsze jest działalnością nielegalną prowadzoną wbrew normie wynikającej z art. 6 u.g.h. i stanowi przestępstwo z art 107 § 1 kks , co wynika z orzeczenia SN z dnia 22 lutego 2017 r. w sytuacji, gdy oskarżony w okresie do dnia 18 sierpnia 2014 r. nie mógł przewidzieć ww. orzeczenia i interpretacji z niego wynikającej, które jako podstawę do uznania winy oskarżonego wskazuje Sąd;

-uznaniu, że nie sposób podzielić stanowiska obrony wobec treści postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 r. I KZP 1/16 oraz postanowień z późniejszych okresów, w sytuacji, gdy stan świadomości oskarżonego należy badać na datę czynu a nie na datę wydawania przez Sąd Najwyższy ww. postanowień, bowiem do dnia 28.04.2016 r. były wątpliwości dotyczące podmiotów do których ww. przepis ma zastosowanie, które Sąd winien rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych a których nie rozstrzygnął, choć postępowanie w niniejszej sprawie również było zawieszone , co oznacza, że Sąd I instancji powziął wątpliwości zawieszając postępowanie i rozwiał je dopiero po wydaniu przez Sąd Najwyższym postanowień, co w sposób jednoznaczny świadczy o tym, że zwykły obywatel taki jak M. W. (1) czy T. Ł. nie mógł mieć podobnie jak Sąd Rejonowy w Suwałkach, innej wiedzy niż wiedza którą pozyskał tenże Sad dopiero po wydaniu postanowień z kwietnia 2016 r czy z stycznia 2017 r. i co oznaczało, że oskarżonych należało uniewinnić ;

-uznaniu, że oskarżeni nie dał posłuchu normom prawnym, chociaż mógł i powinien to uczynić, w sytuacji gdy w dacie czynu nie było żadnych wątpliwości co do tego jaki jest charakter art 6 i 14 u.g.h. a oskarżeni prowadząc działalność postąpili zgodnie z wszystkimi przepisami obowiązującymi w polskim porządku prawnym, za wyjątkiem tych, które nie zostały notyfikowane Komisji Europejskiej, a co za tym idzie nie mogły stanowić podstawy do stosowania sankcji wobec takich podmiotów;

-uznaniu, że kara wymierzona oskarżonym jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości, a zwłaszcza z uwagi na uprzednią wielokrotną karalność M. W. (1), w sytuacji, gdy w dacie czynu nie był on osobą karaną, podobnie jak T. Ł., a wymierzona kara w żaden sposób nie uwzględniaj ich sytuacji rodzinnej i majątkowej oraz możliwości zarobkowych i jest ewidentnie karą bardzo dolegliwą i niewspółmierną ani do stopnia winy ani do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonym czynów

-uznaniu, że okoliczności sprawy wskazują, że oskarżeni dopuszczając się czynów zabronionych, nie działali w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności przy jednoczesnym niewskazaniu przez Sąd jakie okoliczności o świadczą i niewskazaniu, jakie zachowania oskarżony winien podjąć, by w ocenie Sądu przepis art. 10 kks mógł mieć zastosowanie , bowiem analiza uzasadnienia wskazuje, że w przypadku przestępstw z art 107 kks ww. regulacja nie miałaby szans na zastosowanie w żadnej ze spraw związanych z u.g.h. , zgodnie z uzasadnieniem Sądu Rejonowego ;

-uznaniu winy oskarżonych pomimo setek korzystnych rozstrzygnięć zapadających wobec ww. i pomimo przedłożonego przez obronę orzeczenia Sądu Najwyższego _z dnia 17.10.2017 r. sygn. akt III KK 92/17, najbardziej aktualnego i oparcie rozstrzygnięcia na orzeczeniach wyłącznie niekorzystnych dla oskarżonych z 02-03.2017 r. choć przy uwzględnieniu czasookresu zarzucanego aktem oskarżenia czynu Sąd winien uwzględnić aktualne na datę czynu a nie na datę orzekania orzecznictwo w sprawach dotyczących art. 14 i 6 u.g.h. .

W konsekwencji obrońca oskarżonych powyższego wnosił o:

a) uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia w części dotyczącej oskarżonego M. W. (1) oraz T. Ł. i umorzenie postępowania w sprawie ww. oskarżonych zgodnie z art. 439 par 1 pkt 8 kpk tj. art 17 par 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 113 par 1 kks ewentualnie

b) zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów

A. . R. G. obrońca D. K. (1) i P. D. oraz T. W. (1) , działając w/w oskarżonych na podstawie art. 444 kpk oraz art. 425 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zaskarżył w całości w stosunku do D. K. (1), P. D., T. W. (1) wyrok, podnosząc p-ko orzeczeniu zarzuty dotyczące bezskuteczności przepisu z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grachi hazardowych (u.g.h.), braku możliwości wywiązania się z obowiązku rejestracji automatów w myśl art. 23 a ust. 1 u.g.h., zaś w zakresie art. 6 ust. 1 u.g.h. z uwagi na brak możliwości przypisania w/w oskarżonym umyślności na płaszczyźnie strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks, jak również w oparciu o kontratyp z art. 10 § 3 kks lub ewentualnie w oparciu o kontratyp z art. 10 § 4 kks, a które to zarzuty uzasadniają wniosek o uniewinnienie oskarżonych.

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 427 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 1 kpk niniejszym zarzucił więc obrazę prawa materialnego w postaci błędnego przypisania oskarżonym realizacji znamion art. 107 § 1 kks polegającego na działaniu wbrew przepisom: art. 14 ust. 1 u.g.h., art. 23a ust. 1 u.g.h. poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo:

-: bezskuteczności przepisu z art. 14 ust. 1 u.g.h., który jako nienotyfikowany przepis techniczny, w braku przekazania Komisji Europejskiej projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34, nie może być zastosowany wobec jednostek, co stanowi okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, potwierdzoną wiążącą wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonaną wyrokami: z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 oraz z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 (FORTUNA i inni), jak i wcześniejszym wyrokiem z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C-65/05 (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej), a następnie wprowadzenia mocą art. 4 noweli u.g.h., celem umożliwienia dostosowania się do nowej regulacji prawnej z art. 14 ust. 1 u.g.h., która zastąpiła, nieskuteczną z powodu braku jej notyfikacji zgodnie z dyrektywą, treść tego przepisu z tekstu pierwotnego ustawy;
-: braku możliwości oskarżonego wywiązania się z obowiązku rejestracji automatów do gier, zgodnie z art. 231 ust 1 u.g.h., co wynika wprost z założenia ustawy o grach hazardowej, której spójna treść nie przewiduje możliwości funkcjonowania automatów do gier poza kasynem gry (vide : art. 14 ust. 1 u.g.h.) oraz poza koncesją na kasyno gry (vide: art. 6 ust. 1 u.g.h.);
-: braku strony podmiotowej w postaci umyślności oraz oczywistej i usprawiedliwionej nieświadomości tak bezprawności, jak i karalności naruszenia art. 6 ust. 1 u.g.h., a to ze względu na powszechne traktowanie tego przepisu jako tożsamego art. 14 ust. 1 u.g.h., zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i przez Komisję Europejską, co tym bardzie pozwala uznać, ze przepis ten w usprawiedliwiony sposób mógł być traktowany jako bezskuteczny.

Ponadto zarzucił :

-: błędne przyjęcie przez Sąd meriti, że „Skoro bowiem art. 6 nie jest przepisem technicznym to według sądu rejonowego takiego waloru nie ma też przepis art. 14 u.g.h. ", a w konsekwencji niezastosowanie przez Sąd wiążącej wykładni dokonanej przez TSUE wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11 (FORTUNA i in.)., w której to wykładni prawnie wiążąco dla Sądu krajowego i w sposób jednoznaczny stwierdzono „techniczny" charakter art. 14 ust. 1 u.g.h. oraz przepisów tego rodzaju, co jest wystarczające dla Sądu krajowego dla celów wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, respektującego zasadę poszanowania i zapewnienia stosowania przepisów europejskich, który to obowiązek oraz wytyczne Sąd zaskarżonym wyrokiem niewątpliwie naruszył.

Obrońca, mając na uwadze opisane wyżej zarzuty, na mocy art. 113 § 1 kks w zw. z art. 437 § 1 i 2 kpk wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku oraz wydanie rozstrzygnięcia uniewinniającego,

zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych kosztów procesu za obie instancje, w tym wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem obrońcy - według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych nie były uzasadnione w zakresie zmiany skarżonego wyroku i wydania w zaskarżonej części orzeczenia uniewinniającego z powodów, które Sąd Okręgowy przedstawi poniżej.

Zarzuty apelacyjne poszczególnych obrońców oskarżonych w znacznej części były praktycznie tożsame i dotyczyły zagadnień prawnych, dlatego też właściwym pozostaje ustosunkowanie się łącznie do złożonych w sprawie środków odwoławczych dotykających wskazanej problematyki.

W ocenie Sądu Okręgowego, poglądy prawne prezentowane przez skarżących są błędne i nieuprawnione w związku z utrwaloną linią orzeczniczej Sądu Najwyższego w zakresie korelacji przepisów art. 6 i 14 u.g.h. oraz art. 107 kks.

Wskazać bowiem należy, że do znamion czynu z art. 107 § 1 kks zalicza się działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji. Czynność sprawcza wspomnianego przepisu została określona, jako „urządzanie” lub „prowadzenie” określonych w tym przepisie gier lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia [Komentarz. Kodeks karny skarbowy. red. Wilk, wyd. 3 2016].

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w wyroku z dnia 13 października 2016r. (IV KK 174/16) w opisie czynu zabronionego w art. 107 § 1 kks ustawodawca posłużył się znamionami „urządzanie” i „prowadzenie”. Oznacza to, więc penalizację zarówno „urządzania”, jak i „prowadzenia” gier na automatach wbrew przepisom ustawy albo warunkom koncesji lub zezwolenia. Pod pojęciem „urządzania” należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Urządzanie gry obejmuje czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności. Chodzi o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu. Urządzić grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Nie ulega zatem wątpliwości, że zachowanie oskarżonego w tym również, wbrew twierdzeniu obrońców, wyczerpało te znamiona.

Art. 6 ust. 1 i 4 ustawy o grach hazardowych stanowi zaś, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna. Działalność we wspomnianym zakresie może być prowadzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowi, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy.

Wskazać też należy, że aby otworzyć kasyno gry, i tym samym mieć możliwość naruszenia art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, trzeba wystąpić do Ministra Finansów o udzielenie koncesji na jego prowadzenie, przy spełnieniu warunków, które regulują przepisy od art. 34 i n. ustawy o grach hazardowych.

Jednocześnie z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (sygn. I KZP 17/16) wynika, że kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu.

Warto w tym wypadku zwrócić uwagę, że Sąd meriti w wyroku dał wyraz temu, iż podziela wyżej wymienione poglądy, na co wskazuje treść jego uzasadnienia oraz to, iż właśnie art. 14 u.g.h. wyeliminował z kwalifikacji przypisanych oskarżonym czynów.

Ponadto, zdaniem Sądu Najwyższego art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony (podobnie w sprawach: V KK 27/17 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 09-06-201, II KK 422/16 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 11-04-2017 ,V KK 24/17 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 24-03-2017, KK 22/17 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 16-03-2017).

Zdaniem Sądu, powyższe jednoznacznie wskazuje na brak powiązania między art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych. Ponadto, brak związku między w/w przepisami wynika z samej normy art. 107 § 1 kks, która w sposób alternatywny wylicza możliwości jej naruszenia. Znamiona czynu z art. 107 § 1 kks można wypełnić poprzez: 1) urządzanie gier losowych, gier na automatach lub zakładu wzajemnego wbrew przepisom ustawy; 2) urządzanie gier losowych, gier na automatach lub zakładu wzajemnego wbrew warunkom koncesji lub zezwolenia.

W związku z tym, wystarczy naruszyć jeden z powyższych warunków, aby wyczerpać znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks.

Przestępstwo z art. 107 § 1 kks popełnia zatem ten, kto urządza gry na automatach i inne wymienione w w/w przepisie wbrew przepisom ustawy (np. jak w niniejszej sprawie bez posiadania stosowanej koncesji na prowadzenie kasyna gry) oraz ten, kto urządza gry na automatach i inne wymienione w w/w przepisie wbrew udzielonej koncesji lub zezwoleniu. Dla przykładu można wskazać, prowadzenie gier w innym lokalu (nie będącym kasynem) niż wskazano to we wniosku o udzielnie koncesji, co narusza art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Bezsporne jest bowiem, iż oskarżeni nie prowadzili działalności zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3.09.2015r. (na podstawie koncesji lub zezwolenia).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że naruszenia art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w przypadku oskarżonych jest wystarczające do wypełnienia znamion czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks Przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), w odróżnieniu od przepisu art. 14 ust. 1 tej ustawy w pierwotnym brzmieniu, może bowiem stanowić, samodzielnie, uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 KKS (vide: V KK 28/17 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 24-03-2017).

Co do zarzutu obrońców oskarżonych zmierzających do wykazania, iż zachowanie oskarżonych winno być oceniane jako działanie w warunkach kontratypów z art. 10 § 1 i 4 kks, Sąd Okręgowy stwierdza, iż jest on niezasadny.

Z wyżej wskazanego uregulowania ustawy wynika, iż nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego (art. 10 § 1 kks) lub w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności (art. 10 § 4 kks ).

Skarżący obrońcy, uzasadniając powołanie się na te kontratypy, stoją na stanowisku, iż świadomość oskarżonych o legalności i niekaralności tego rodzaju zachowania, jak przypisane im zaskarżonym wyrokiem, była usprawiedliwiona, bo kształtowało ją min. orzecznictwo SN, w szczególności sprawa II KK 55/14, jak również stanowiska wyrażone w opiniach prawnych, powoduje, iż postępowanie pozostające z nimi w sprzeczności nie może wywoływać niekorzystnych konsekwencji – w tym również w zakresie odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 kks.

Wśród komentatorów przepisu art. 10 Kodeksu karnego można odnaleźć pogląd (Wilk. Komentarz do Kodeksu karnego skarbowego – baza Legalis), zgodnie z którym „błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się "wbrew przepisom" może oznaczać dwie sytuacje:

1. sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego, a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przez prawo karne skarbowe albo

2.sprawca znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przez prawo karne skarbowe.

W sytuacji ad 2) mamy do czynienia z nieświadomością karalności, o której mowa w art. 10 § 4 kks, natomiast w sytuacji ad 1) – z błędem co do ustawowego znamienia, o którym mowa w art. 10 § 1 kks. Należy zgodzić się z poglądem, według którego w przypadku prawa karnego skarbowego blankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie – tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy ( Z. Radzikowska, Z problematyki błędu, s. 181)”.

Przenosząc to na grunt przedmiotowej sprawy, oskarżeni zapoznawali się z ustawą u.g.h., a tylko interpretowali je w sposób selektywny, dokonując wyboru takiego, który usprawiedliwia ich zachowanie, z pominięciem szeregu nie tyle co niekorzystnych dla nich judykatów, ale z pominięciem tego wszystkiego, co Sąd meriti zauważa, a związanego
z faktem, iż prowadzenie gier hazardowych nigdy przez ustawodawcę krajowego nie zostało potraktowanego jako rezygnacja reglamentacji ustawowej. Powoływanie się więc na takie usprawiedliwione błędne przekonanie lub nieświadomość, o jakich mowa w art. 10 § 1 i 4 kks, nie jest usprawiedliwione w żaden sposób.

Problem stosowania art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych,
w kontekście prawa Unii Europejskiej, wywołał istotnie w ciągu ostatnich lat rozbieżności
w orzecznictwie, także w zakresie oceny, czy i w jakich warunkach wymienione przepisy mogą uzupełniać normę blankietową z art. 107 § 1 kks. Oskarżeni nie mogą więc twierdzić, że pozostawali, czy to w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię, ani że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność (art. 10 § 1 kks), czy to w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności (art. 10 § 4 kks). Mieli oni dostatecznie czytelne sygnały, które podważały przekonanie o legalności i niekaralności takiego zachowania, jak przypisane został im zaskarżonym wyrokiem.

Nieświadomość karalności ( art. 10 § 4 kks ) czynu polega zaś na przekonaniu sprawcy, że dane zachowanie nie jest penalizowane. Od odpowiedzialności karnej uwalnia go tylko usprawiedliwiona nieświadomość karalności. Z faktów musi wynikać, że sprawca podjął starania, w wyniku których uzyskał pewne informacje, że jego czyn nie podlega odpowiedzialności karno-skarbowej. Poprzestanie wyłącznie na selektywnie wybranym orzecznictwie i zapoznaniu dla siebie korzystnymi zapatrywaniami prawnymi nie daje podstaw do ocen o usprawiedliwionej nieświadomości oskarżonych, na którą ich obrońcy i oni oskarżeni się powołują.

Wystarczy przywołać choćby postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 2014 r. IV KK 69/14, w którym to Sad Najwyższy aprobował pogląd, że przepisy zakazujące prowadzenia gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i prywatnych z wyjątkiem kasyn należy uznać za przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Stwierdzenie to jednak, odnoszące się faktycznie do art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nie może jednak przesądzać automatycznie o technicznym charakterze również przepisu zawartego w art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Data wydania tego orzeczenia jest zbliżona do inkryminowanego czasu działania oskarżonych i ukazuje jakiego rodzaju selektywnością oskarżeni oraz ich obrońcy się posługują. Znamienna jest okoliczność, iż w przedmiotowej sprawie są oskarżeni, którzy mają postawione zarzuty odnoszące się do czasookresu, rozpoczynającego bieg od dnia 01.12.2014r, czyli zdecydowanie wcześniej niż czas, kiedy się mogli dowiedzieć o wspomnianym orzeczeniu Sądu Najwyższego w sprawie II KK 55/14, nadto inni (dwaj, o których będzie mowa później) prowadzili nielegalne gry na automatach i dopuszczali się czynów w warunkach czynu ciągłego.

W tym miejscu należy nadto zauważyć, że przecież w wypadku prawa karnego skarbowego często w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań, bowiem inna będzie miara przykładowo dla podatnika nieprowadzącego działalności gospodarczej, inna zaś dla prowadzącego taką działalność, jeszcze zaś inna dla osoby zawodowo zajmującej się wyspecjalizowanym obszarem np. urządzaniem gier hazardowych. Bowiem im wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997, nr 5-6, poz. 46).

Tak więc, realia tej sprawy ukazują, iż motywy działania oskarżonych
w inkryminowanym czasie nie mogły być powodowane judykatem Sądu Najwyższego zawartym w postanowieniu dnia 27.11.2014 r. II KK 55/14, z którego treścią w końcowej fazie w inkryminowanym czasie mieli oskarżeni dopiero teoretyczną możność się zapoznania.
U podstaw przedsiębrania przez nich przestępczej dzielności wskazany judykat przecież nie wchodził w rachubę, nadto nie można było żadną rozsądną miarą przyjmować, iż reprezentowany w orzeczeniu pogląd jest utrwalany i powszechnie traktowany jako przesądzający ostatecznie kwestie w nim rozstrzygane, skoro mimo jego wydania trwały postępowania karnoskarbowe, tak jak i w analizowanym przypadku.

Należy skonstatować, że przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.) w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. ma charakter techniczny, gdyż regulował kwestię lokalizacji urządzania, między innymi, gier na automatach i nie został notyfikowany Komisji Europejskiej. Stąd też norma zawarta w art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie może wypełniać normy blankietowej wyrażonej w art. 107 § 1 kks (vide: V KK 21/17 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 16-03-2017).

Kategorycznie przy tym stwierdzić należy, iż działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach, bez względu na jej formę prawną, urządzana bez koncesji poza kasynem gry jest zawsze działalnością nielegalną, prowadzoną wbrew normie wynikającej z treści art. 6 ust. 1 u.g.h. i stanowi przestępstwo z art. 107 § 1 kks

Ocena Sądu meriti, iż oskarżeni dopuścili się sprawstwa przypisanych im czynów, jest prawidłowa.

Podnieść należy, że obrońcy i oskarżeni w trakcie procesu przedstawiali jedynie korzystne dla nich rozstrzygnięcia, poglądy doktryny, a przecież wiadomym jest, że wobec sprawców identycznych zachowań zapadały w inkryminowanym czasie także wyroki skazujące, jak też decyzje inne niekorzystne decyzje procesowe, które z ogólnej sfery świadomości nijak nie da się usunąć.

Sąd Okręgowy wskazuje, że z uwagi na podstawową zasadę postępowania karnego wyrażoną w art. 8 § 1 k.p.k. – tzw. zasadę samodzielności jurysdykcyjnej Sądu, argumentem za uniewinnieniem oskarżonych nie mogły być składane do akt orzeczenia wydawane, czy to przez inne sądy, czy organy celne, gdzie stawiano tezę, iż z powodu wątpliwości TSUE co do zgodności polskiej ustawy hazardowej z prawem unijnym oraz niedopełnienia przez ustawodawcę polskiego procedury notyfikacyjnej, art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie może stać się podstawą stosowania przez polskie sądy, a co za tym idzie jego naruszenie nie może być podstawą odpowiedzialności z art. 107 § 1 kks. Nikt z oskarżonych też nie może mieć wątpliwości o tym, że sąd karny w związku z art. 8 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks przy poszczególnej sprawie jest uprawniony do samodzielnej oceny. W związku z zasadą samodzielności jurysdykcyjnej Sądu wyrażona w art. 8 § 1 kpk, „zgodnie z którą sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu, wiąże go jedynie prawomocne rozstrzygnięcie sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny (§ 2). Nie może więc budzić żadnych wątpliwości, że sąd poszczególnej instancji w sprawie danego oskarżonego nie jest związany oceną faktyczną i prawną, dokonaną w sprawie wcześniej rozstrzygniętej w stosunku do współoskarżonego o ten sam czyn, i to niezależnie od tego, czy skład sądu jest ten sam, czy też nie”. Takie jej znaczenie tłumaczył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 06.03.2008 r. sprawie III K 4721/07 (Orzecznictwo Sądu Najwyższego-Izba Karna i Wojskowa 2008/6/51).

Sąd meriti trafnie przypisał winę oskarżonym. Logicznym jest to, że połączenie wiedzy
o rozbieżnościach orzeczniczych wskazywało na świadomość ich co do możliwości dopuszczenia się przestępstwa i godzenia się z tym.

Sąd Okręgowy, dokonując analizy akt sprawy, doszedł również do takiego samego wniosku, jak Sąd meriti, iż działania oskarżonych podejmowane były w formie współsprawstwa. Naturalnym jest to, że urządzanie i prowadzenie gier na zatrzymanych automatach wymagało, bowiem wcześniejszego szerokiego i zaplanowanego działania: po pierwsze, pozyskania urządzeń (to należało w gestii oskarżonych M. W. i T. S.. Ł., dostarczania automatów – T. W. (1)), dalej - zapewnienia właściwego ich stanu technicznego, organizacyjnego panowania nad utrzymaniem automatów w stanie umożliwiającym eksploatację i bezpośredni ich serwis (tutaj eksponowała się rola serwisanta – oskarżonego P. D.) i na koniec ustalenia miejsca co zainstalowania urządzenia i osób sprawujących bezpośredni nadzór nad eksploatacją automatów (to rola oskarżonych T. J. bezpośrednio wydzierżawiającego miejsce pod automaty oraz jego współpracownika D. K. (1), praktycznie zajmującego się obsługą automatów, tudzież obsługa klientów, tj. kontaktowanie się
z tzw. „graczami” ). Dopiero wstawienie automatu do lokalu, podłączenie go do prądu i prowadzenie gier dawało korzyści finansową wszystkim oskarżonym. By do tego doszło musiało być podejmowanych szereg działań organizacyjnych, którym przyświecał jeden wspólny cel – doprowadzenie do uruchomienia automatów do gier.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, wszyscy oskarżeni musieli sobie z tego zdawać sprawę i każdy godził się z przyjętą rolą”, tj. na popełnienie przestępstwa – doprowadzenie do urządzania gry w poszczególnym automacie. W wyjaśnieniu należy wskazać, iż oskarżeni urządzali i prowadzili gry na automatach wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, bez posiadania stosownej koncesji. Bezsprzeczny jest fakt, iż takowej koncesji nikt z oskarżonych nie posiadał.

Historycznie podobne urządzenia do gier funkcjonowały przed wejściem w życie ustawy o w/w u.g.h., ale w sensie pragmatycznym urządzenia tego typu były odpowiednio rejestrowane w Urzędzie Celnym, a nadto były plombowane i rejestrowane oraz kontrola nad tymi urządzeniami była ze strony pracowników Urzędu Celnego. W analizowanej sprawie w ogóle te kwestie nie występowały, przedmiotowe automaty działały bez reguł jakiejkolwiek reglamentacji ustawowej, administracyjnej, czy też nadzoru administracyjnego, wedle wyłącznie reguł ustalanych przez oskarżonych. Zdaniem Sądu Okręgowego, „to było i jest oczywiste”, a co za tym idzie każdy z oskarżonych wiedział z jakimi „biznesem” ma do czynienia i zdawał sobie sprawę, iż jest jego częścią, wypełniając swoją rolę. Ten modus operandi Sąd meriti wychwycił prawidłowo i dokonał prawidłowej subsumpcji zgodnie z ustaleniami faktycznymi. Dodatkowe przeanalizowanie ze stażu i pracowniczej dokumentacji dotyczącej oskarżonego D. K. (1) Sąd Okręgowy utwierdziło w powyższym przekonaniu. Znamiennym jest to, że oskarżony D. K., wykonując obowiązki ze stażu pracy od 02.06.2014r. do 30.11.2016r, a następnie od 01.12.2014r. będąc zatrudnionym przez T. J., na umowę o pracę, miał zajmować się obsługą komputerów, sprawami oprogramowania i kontaktami z klientami, co do zasady postulując w dokumentacji czynności niby na wskroś legalne. Tymczasem wskazane wyżej wymienione czynności dotyczyły automatów do gier (w sumie komputerów), a co za tym idzie z punktu widzenia praktycznego jego zachowywanie dotyczyło czynności sprawczych urządzania i prowadzenia nielegalnych gier na automatach. Symptomatycznym jest to, iż czynności jakie dokonywali wszyscy oskarżeni, np. podpisywanie umów, dzierżawa powierzchni i inne, jeżeli nie dotyczyły one prowadzenia gier na automatach bez wymaganej koncesji z punktu widzenia prawa były dozwolonymi.

Jednakże modus operandi tego przestępstwa polega na tym, iż wszyscy oskarżeni swoim zachowaniem wzorowali się na czynnościach legalnych, pomijając najistotniejszą kwestię braku posiadania koncesji. Biorąc uwarunkowania prawne uzyskania takowej koncesji wszyscy oni zdawali sprawę z jej braku.

W tym miejscu wskazać tylko należy, iż delikty karnoskarbowe z art. 107 § 1 i 2 k.k.s. są karalne w razie ich umyślnego popełnienia w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym [tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie V KK 344/13], nadto oskarżeni nie byli przypadkowymi, niczego nieświadomymi uczestnikami działalności hazardowej. Przeciwnie, dowody w postaci dokumentów znajdujące się w aktach sprawy wskazują, iż prowadzili zorganizowaną działalność gospodarczą związaną z urządzaniem gier hazardowych – mając przy tym nadzieję, że uda im się uniknąć odpowiedzialności karnej.

Jeszcze raz podkreślić należy, że czyn z art. 107 § 1 k.k.s. można popełnić z zamiarem ewentualnym tj. przewidując możliwość popełnienia przestępstwa i godząc się na.

Apelacje Prokuratora dotyczyły między innymi kwestii obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 37 § 1 pkt 3 kks poprzez jego wyeliminowanie z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu T. W. (1) i przyjęciu, iż w/w oskarżono o popełnienie jednego czynu, a nie kilku, co zdaniem Sądu uzasadniało wykluczenie wskazanego przepisu z kwalifikacji prawnej, jak też z opisu czynu ciągu przestępstw skarbowych, podczas gdy całościowa analiza działań podejmowanych przez oskarżonego bezsprzecznie wskazuje na konieczność zastosowania instytucji przewidzianej w art. 37 § 1 pkt 3 kks, tj. ciągu przestępstw skarbowych.

Analiza w tym zakresie zarzutu i niniejszej sprawy Sąd Okręgowy doprowadziła do wniosku, iż zarzut oskarżyciela publicznego jest trafny.

Sąd Okręgowy podziela identycznie stanowisko, jak skarżący Prokurator to, że całokształt zarzutu stawianego T. W. (1) składa się kilka zachowań wyczerpujących znamiona przestępstwa skarbowego kwalifikowanego z tego samego przepisu, a odstępy czasu pomiędzy ustalonymi zachowaniami nie były długie. W tej sytuacji zachodzi jednoznacznie przesłanka do przyjęcia, iż T. W. (1) działał w warunkach tzw. ciągu przestępstw. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. bazując na protokołach przeszukań/zatrzymania rzeczy na Sądzie meriti spoczywał uwzględnienia powyższego.

Wywód prawny, jaki skarżący Prokurator uczynił na stronie 3 do 5 uzasadnienia apelacji Sąd Okręgowy aprobuje i inkorporuje jako własny, a co za tym idzie na potrzeby niniejszego uzasadnienia jego wtórnego przytaczania.

Powyższe przełożyło się na to, że Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w pkt XI i przyjął, że czyny oskarżonego T. W. (1) opisane w akcie oskarżenia stanowią ciąg przestępstw określony w art. 37 § 1 pkt 3 kks, tj. ciąg przestępstw kwalifikowany z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks w zw. z art. 2 § 2 kks oraz wskazał wyżej wymienione przepisy jako podstawę jego skazania i art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt. 3 kks w zw. z art. 2 § 2 kks jako podstawę wymiaru jego kary.

Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę, musiał odnieść się do zarzutu apelacyjnego obrońcy oskarżonych M. W. (1) i T. Ł., bazującego na treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie sygn. akt IIK 569/16 z dnia 3.04.2017r. (k.2608 – 2610), stwierdzając iż zaszła podstawa uchylenia wyroku i umorzenia wobec wyżej wymienionych oskarżonych postępowania.

Skutkiem prawomocnego orzeczenia jest to, że nie tylko strony i Sąd, który je wydał, lecz także inne sądy oraz inne organy muszą brać pod uwagę fakt istnienia i całą treść prawomocnego orzeczenia.

Wyżej wymienionym wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie przypisano M. W. i T. Ł. popełnienie czynów ciągłych, który co do czasu ich popełnienia obejmuje w obu przypadkach odpowiednio czas: do M. W. od 19.08.2013r. do 4.11.2015r. i do T.S. Ł. od 19.08.2013 r. do 27.03.2015 r..

W niniejszej sprawie czas popełnienia czynu przypisanego M. D. W. i obejmuje okres od 01.01.2014r. do 27.05.2014r. i od 01.10.2014r. do 12.12.2014 r., zaś czas popełnienie przypisanego T. S. Ł. przypada na okres od 01.01.2014r. do 27.05.2014r. i od 01.10.2014r. do 12.12.2014r. Porównanie więc węzłów czasowych wskazuje, iż działania w/w oskarżonych mieszczą się w okresie popełnienia czynu ciągłego.

Zachowania oskarżonych więc mogą być oceniane jako fragment przestępstwa ciągłego wynikającego z prawomocnego wyroku Sądu w Krośnie.

Jak bowiem wynika z opisu czynu opisanego w wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie jak też z opisu czynu z omawianej sprawy oskarżeni M. D. W. i T. S. Ł. popełnili je, wykorzystując tą samą sposobność wynikającą z prowadzonej na bardzo szeroką skalę działalności gospodarczej polegającej na urządzaniu gier na automatach.

Sąd, analizując wyrok Sądu Rejonowego w Krośnie dostrzegł, iż przy przypisaniu oskarżonym M. D. W. i T. S. Ł. zachowania oskarżonych nie różnicował względem miejsca urządzania gier na automatach, czy też będąc jakiego podmiotu był prezesem/pełnomocnikiem urządzającego grę. Prowadzi to wniosku, iż nie miało tu znaczenia inne miejsce popełnienia czynów, czy urządzanie gier na różnych automatach, skoro można było przyjąć, że w ramach prowadzonej działalności – która nie była ograniczona tylko do miejsc wskazanych w czynach zarzucanych w wyroku Sądu z Krośnie, czy w czynie w niniejszej sprawie, z uwagi chociażby na skalę tej działalności, która wynika z danych o karalności i dołączonych do sprawy wyroków, że oskarżeni obejmowali swoją świadomością i zamiarem urządzanie gier na automatach różnego typu w wielu miejscach, naruszając ustawę o grach hazardowych (gry urządzali wbrew tej ustawie, bez koncesji), jak też występując jako prezes/pełnomocnik różnych podmiotów. Przyjąć więc należało, że działali w wykonaniu tego samego zamiaru i wykorzystali taką samą sposobność. Na podstawie umów o najem powierzchni udostępniali oni automaty do gier wbrew przepisom ustawy, na których prowadzono gry, dążąc do osiągnięcia tego samego założonego przez niego celu. M. D. W. T. S. Ł. czynili to w sposób powtarzający ten sam model działania, z wykorzystaniem tych samych okoliczności i sposobności, w ramach prowadzonej tej samej działalności. Analogiczność wskazanych indykatorów działania w/w oskarżonych musi prowadzić do tego, iż ich działania podlegające analizie w niniejszej sprawie muszą być potraktowane jako element czynu ciągłego przypisanego mu wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie.

Tym samym prawomocne skazanie za czyn ciągły rodzi powagę rzeczy osadzonej. Od strony normatywnej konstrukcja czynu ciągłego choć składa się z wielu zachowań (elementów), to stanowi konstrukcję jednego czynu przestępnego, co z kolei ma ten skutek, iż „prawomocne skazanie za czyn ciągły stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art.17 § 1 pkt. 7 kpk, ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osadzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych (zob. wyrok SN – Izba Karna z dnia 9 listopada 2017r., VKK 327/17).

Wyklucza to przypisanie skazanym M. D. W. i T. S. Ł. kolejnych, jednostkowych, tożsamych zachowań kwalifikowanych z art.107 § 1 kks z okresu przypisanego prawomocnym wyrokiem w sprawie Sądu Rejonowego w Krośnie sygn. akt IIK 569/16, a ujawniających się w późniejszym czasie.

Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego, ale także poglądy doktryny, pozwalają na stwierdzenie, że w przypadku czynu ciągłego, uprzednie prawomocne skazanie stanowi przeszkodę dla późniejszego sądzenia tego samego sprawcy za inne fragmenty tego samego czynu. W tym wypadku chodzi więc o jednorodne działania oskarżonego, które stanowią zamach na to samo dobro prawem chronione. Innymi słowy prawomocne skazanie za czyn ciągły stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 kpk, ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (vide: wyrok SN z dnia 22.01.2014r., sygn. akt III KK 439/13).

Dlatego też, Sąd na podstawie art.113 § 1 kks w zw. z art. 439 § 1 pkt 8 kpk uchylił pkt V i VI oraz VII i VIII wyroku oraz na podstawie art.17§ 1 pkt 7 kpk postępowanie w zakresie oskarżonych M. W. (1) i T. Ł. umorzył.

Z uwag na powyższe rozstrzygnięcie Sąd w pkt XIII wyroku za podstawę orzeczonego przepadku przyjął art. 43 § 1 pkt 4 kks w zw. z art. 30 § 5 kks tytułem środka zabezpieczającego. Wskazany przepis art. 43 § 1 pkt 4 kks daje możliwość orzeczenia przepadku przedmiotów tytułem środka zabezpieczającego, jeżeli zachodzi okoliczność wyłączająca ukaranie sprawcy czynu zabronionego, tak jak miało tu miejsce w niniejszej sprawie.

Apelacje oskarżycieli wywiedzione na niekorzyść oskarżonych wiązały się z zarzutem również rażącej niewspółmierności kary poprzez zastawianie w stosunku do nich instytucji probacji, tudzież zarzut rażącej niewspółmierności kary podnosili w toku rozprawy obrońcy.

Oskarżyciele publiczni w stosunku do oskarżonych, których dotyczyły ich apelacje, domagali się wymierzenia im kar bezwzględnych pozbawienia wolności.

W sposób podobny argumentowali, iż wymierzona przez Sąd meriti kara, wydaje się im być niska i niesprawiedliwa.

W przypadku twierdzeń prokuratora dotycząca oskarżonego T. W. orzeczona wobec w/w kara 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 zł pozostaje nieadekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz całokształtu okoliczności postępowania. Niewspółmierność kary według skarżącego jest spowodowana faktem, iż jej wysokość wydaje się być rażąco niska z uwagi na ustalenia Sądu meriti w zakresie uczynienia przez oskarżonego z popełnienia przestępstw źródła stałego dochodu oraz uprzedniej jego karalności wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21.11.2013 r., sygn. II K 727/11. Skarżący prokurator podnosił to, że społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego T. W. stanowiącego przedmiot nin. postępowania jest znaczna. W ocenie Prokuratora zastosowana kara wobec T. W. nie uwzględnia ona społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez niego, nie realizuje celów prewencji indywidualnej oraz kara powinna zmierzać w kierunku ukształtowania świadomości społecznej o przekonaniu obowiązywania danej normy prawnej i jej rzeczywistej ochronie w procesie wymiaru sprawiedliwości.

Organ Finansowy w uzasadnieniu apelacji w stosunku do wszystkich oskarżonych podnosił między innymi to, iż wprawdzie przepis art. 41 a § 1 kks przewiduje możliwość warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności wobec oskarżonych, nie mniej jednak jest to uwarunkowane „wyjątkowym wypadkiem, uzasadnionym szczególnymi okolicznościami”. Podkreślał w apelacji, iż czyny oskarżonych charakteryzują się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, bowiem hazard jest życia dziedziną, z którą związane jest wysokie uzależnienie i traktował to zjawisko jako poważny problem natury społecznej, zaś oskarżeni w sposób świadomy naruszali normę art. 107 § 1kks nie stosując się do szeregu ograniczeń ustawowych związanych z grami hazardowymi.

Należy wskazać, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4) kpk. Niewspółmierność rażąca oznacza, zasadniczą, „bijąca w oczy” różnicę między karą wymierzoną a sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy ( vide: SN z dnia 21 stycznia 2003 r. sygn.. akta SNO 57/02).

Lektura pisemnych wywodów zaskarżonego wyroku wskazuje, iż Sąd I instancji
w zakresie zastosowania instytucji probacji rozważył wszystkie przesłanki do jej zastosowania w sposób prawidłowy. Należy zwrócić uwagę, iż oskarżeni poza T. W. nie byli karani w dacie popełnienia czynu, zaś karalność poszczególnego oskarżonego była motywem Sądu meriti do różnicowania sankcji karnych wobec poszczególnych oskarżonych. Wynika to wprost z treści zaskarżonego wyroku, w szczególności w zakresie rozpiętości grzywien, co uwidacznia się w szczególności w przypadku oskarżonego T. W. względem pozostałych oskarżonych, co do których został utrzymany zaskarżony wyrok. Zwrócić też należy uwagę, iż oskarżonemu T. W. przypisany był ciąg przestępstw karnoskarbowych w krótkim czasookresie, tj. od dnia 01.05.2014r. do dnia 27.05.2014 r.. Okoliczność ta w sposób oczywisty musiała prowadzić do wyważonego miarkowania kary pozbawienia wolności. Ten czas przesądzał również o minimalizacji strat Skarbu Państwa.

W konsekwencji zdanie Sądu meriti należy podzielić, iż istnieje pozytywna prognoza w stosunku do oskarżonych D. K. (1), T. J., P. D. oraz T. W. (1), iż kara pozbawienia wolności w zawieszeniu winna ich powstrzymać od decyzji co do popełnienia kolejnego przestępstwa, w tym skarbowego, zwłaszcza, iż w warunkach probacji muszą stosować się do obowiązków dozoru oraz wykonać nałożone grzywny, który wysokość jest mimo wszystko znaczna, nawet jeżeli uwzględni się fakt, iż stawki dzienne grzywny każdemu z oskarżonych ustalone zostały w wartościach
o kilkadziesiąt złotych wyższych niż minimalna wysokość dziennej stawki grzywny na chwilę popełnienia czynu.

Niewątpliwie zastosowane przez Sąd meriti okresy próby połączone z dozorem kuratora pozwolą zweryfikowanie trafność przyjętej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Niezależnie od kar orzeczonych pozbawienia wolności z warunkami probacji wobec w/w grupy oskarżonych zostały orzeczone kary grzywny i dopiero łącznie wymierzone wszystkie kary dają obraz ukształtowana odpowiedzialność poszczególnego oskarżonego. Skazanie w/w oskarżonych nastąpiło na podstawie art. 38 § 1 pkt 3 kks w związku nadzwyczajnym obostrzeniem kary. Należy mieć na uwadze, iż w inkryminowanym czasie działanie oskarżonych nastąpiło, kiedy pojawiały się problemy ze stosowaniem stosowania art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, w kontekście prawa Unii Europejskiej. U podłoża działania oskarżonych motywacja zazębiała się nie tylko wyłącznie na dążeniu osiągniecia korzyści z procederu urządzania nielegalnych gier hazardowych, ale również wynikała z kalkulowania ryzyka możności nie pociągnięcia ich od odpowiedzialności. Powyższe nie odstraszało więc sprawców czynu z art. 107 § 1 kks, a w sposób naturalny ich wręcz prowokowało do działania przestępczego. Ten aspekt, zdaniem Sądu Okręgowego, jest oczywisty i wyjaśnia motywy działania oskarżonych oraz tłumaczy powód, dlaczego chcieli popełnić przestępstwo. Sytuacja prawna w zakresie u.g.h. jest obecnie na tyle jasna, iż w/w element motywacyjny odpada i nie ma powodu, ażeby obecnie oskarżeni chcieli kontynuować działalność przestępczą, zresztą wystarczające jest zatem oddziaływanie probacyjne, które zawsze w tak długim okresie próby można będzie zweryfikować.

W posumowaniu należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy, nie dopatrzył się powodów, dla których miałby korygować sankcje zastosowane przez Sąd meriti, uznając iż, kary wobec oskarżonych są sprawiedliwie i wyważone, w sposób prawidłowy realizujące cele kary.

W pozostałym zakresie, nie dopatrzywszy się innych uchybień, w szczególności tych wymienionych w art. 439 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Z uwagi na umorzenie postępowania karnego wobec M. W. (1) i T. Ł., Sąd na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 632 pkt 2 kpk obciążył kosztami Skarb Państwa w części dotyczącej w/w oskarżonych.

O kosztach sądowych za instancję odwoławczą w stosunku do pozostałych oskarżonych Sąd orzekł art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks oraz art. 8 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223z póź. zmianami).

SSO Ryszard Filipow SSO Grażyna Zielińska SSR del. Tomasz Bronakowski

Dodano: 23 czerwca 2025, Opublikował(a): Ewa Szymańska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Suwałkach
Data wytworzenia informacji: 5 października 2018