Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka. 256/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 26.01.2022r. w sprawie II K 1242/20 dot. S. N. (1) i M. Ś. (1)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca ( x2)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

APELACJA PROKURATORA:

1. rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu S. N. (1) w związku ze skazaniem za czyn z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk w postaci orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat oraz w związku ze skazaniem za czyn z art. 178a § 1 kk w postaci orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy i wymierzeniu kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego, sposobu jego zachowania, stopnia społecznej szkodliwości czynu, dolnej granicy ustawowego wymiaru okresu kary w wysokości 2 lat pozbawienia wolności przy górnej granicy ustawowego wymiaru okresu kary w wysokości 12 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy właściwy wymiar kary za czyn z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk winien wynieść 6 lat pozbawienia wolności, a w związku ze skazaniem za czyn z art. 178a § 1 kk winien wynieść 8 miesięcy pozbawienia wolności miesięcy, natomiast kara łączna wobec S. N. (1) winna wynieść 6 lat i 4 miesiące pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. rażąca niewspółmierność kary i środka karnego wymierzonych oskarżonemu M. Ś. (1) w związku ze skazaniem za czyn z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk w postaci orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 lat oraz w związku ze skazaniem za czyn z art. 178a § 1 kk w postaci orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy i zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, a w konsekwencji wymierzenie mu kary łącznej 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz 8 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego, sposobu jego zachowania, stopnia społecznej szkodliwości czynu, dolnej granicy ustawowego wymiaru okresu kary w wysokości 2 lat pozbawienia wolności przy górnej granicy ustawowego wymiaru okresu kary w wysokości 12 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy właściwy wymiar kary za czyn z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk winien wynieść 3 lata pozbawienia wolności, a w związku ze skazaniem za czyn z art. 178a § 1 kk winien wynieść 8 miesięcy pozbawienia wolności miesięcy natomiast kara łączna winna wynieść 3 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności, ponadto okres zakazu prowadzenia pojazdów za czyn I winien wynieść 10 lat, za czyn II 5 lat, a łącznie środek kamy winien być określony w wymiarze 11 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO

M. Ś. (1) :

W zakresie czynu z pkt. 2.1 i XI zaskarżonego wyroku:

I. Obraza przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 2 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasad logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z jednoczesnym pominięciem istotnych okoliczności na korzyść oskarżonego oraz lakonicznym i wybiórczym sporządzeniem uzasadnienia wyroku albowiem:

1. Sąd stwierdził że „Nie można w żaden sposób zgodzić się z wyjaśnieniami M. Ś. (1) - złożonymi po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w całości,, (...) podczas gdy taka ocena dowodzi braku bezstronności Sądu i stanowi obrazę dyrektyw swobodnej oceny dowodów gdyż zgodnie z art. 7 kpk nieprawidłowym jest uznanie braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego tylko dlatego, że depozycje zostały złożone przez oskarżonego na późniejszym etapie, a nie na początku przewodu sądowego, zwłaszcza że M. Ś. (1) jako strona w procesie może na każdym etapie składać wyjaśnienia, przy czym jego wyjaśnienia były logiczne i spójne z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadków A. Ś., M. M. czy D. D., a także z opinią biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadku, a zatem wyjaśnienia M. Ś. (1), że nie chciał aby ktokolwiek kierował pojazdem w ruchu drogowym należy w granicach art. 7 kpk uznać za wiarygodne,

2. Sąd stwierdził że „(...) przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozostawiało wątpliwości że M. Ś. (1) udostępnił S. N. (2) pojazd, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że M. Ś. (1) sprzeciwiał się S. N. (2), który uruchomił pojazd mechaniczny na prywatnej działce gdzie nie ma ruchu drogowego, a zatem nie sposób uznać aby M. Ś. (1) udostępnił drugiemu oskarżonemu pojazd do jazdy w ruchu drogowym, zaś oskarżony M. Ś. (1) nie miał możliwości wpływania na dalsze działania jakie podejmował S. N. (2),

3. Sąd stwierdził że: „Zdaniem Sądu M. Ś. (1) chciał aby to S. N. (2) pojechał po zakupy, wcześniej też się zdarzało, że S. N. (2) woził nietrzeźwego M. Ś. (1)”, podczas gdy Sąd dopuścił się dowolnej oceny materiału dowodowego albowiem nie ma dowodu z którego wynika aby krytycznego dnia M. Ś. (1) „chciał” by to drugi oskarżony kierował pojazdem, zwłaszcza że już były godziny ranne i pojazd znajdował się na prywatnej nieruchomości rodziców oskarżonego gdzie nie odbywał się ruch drogowy, a zatem Sąd w sposób całkowicie dowolny poczynił ww. ustalenie w oderwaniu od materiału dowodowego w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść wyroku poprzez ustalenie przez Sąd, że:

M. Ś. (1) „nieumyślnie spowodował wypadek drogowy w ten sposób że udostępnił S. N. (2) ww. samochód, w konsekwencji czego S. N. (2) umyślnie naruszył bezpieczeństwa w ruchu lądowym (...), podczas gdy z opinii z zakresu badań wypadków drogowych (k. 600 do 606) wynika, że bezpośrednią przyczyną wypadku był sposób realizacji jazdy przez kierującego samochodem B. i do wypadku nie doszłoby, gdyby kierujący samochodem B. dostosował technikę jazdy i taktykę jazdy do panujących warunków na drodze a zatem biegli eksperci z zakresu rekonstrukcji wypadku mając za cel wskazanie przyczyny wypadku nie wykazali związku pomiędzy zachowaniem oskarżonego M. Ś. (1) a spowodowaniem wypadku o który został oskarżony, a tym samym Sąd w sposób dowolny i nieuzasadniony, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i niezgodny z logiką dokonał ustaleń faktycznych w zakresie spowodowania wypadku przez oskarżonego M. Ś. (1), w sytuacji gdy odpowiedzialność za spowodowanie wypadku ponosi kierujący pojazdem oskarżony S. N. (2).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

III. Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanej oskarżonemu tj. art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że oskarżony M. Ś. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona ww. przestępstwa, podczas gdy:

1. przyjęta przez Sąd wykładnia prowadzi do sytuacji iż oskarżony M. Ś. (1) ponosi odpowiedzialności karną za działanie drugiego oskarżonego S. N. (2), który kierował samochodem i spowodował wypadek w ruchu drogowym w stanie nietrzeźwości, zaś na gruncie polskiego systemu prawa karnego nie występuje instytucja „sprawstwa pośredniego” i nie sposób uznać aby oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu na co wskazywał Sąd Najwyższy, który orzekł, że: Właściciel pojazdu mechanicznego był sprawcą pośrednim zaistniałego wypadku drogowego, co wyraziło się tym, że dopuścił znajdującą się w stanie nietrzeźwości osobę do prowadzenia tego pojazdu na drodze publicznej. Tym swoim zachowaniem właściciel pojazdu popełnił wykroczenie z art. 96 par. 1 pkt 3 KW. a nie przestępstwo z art. 145 par. 1 KK69, jak to za aktem oskarżenia błędnie przyjął Sad Rejonowy. To stanowisko Sądu Rejonowego byłoby poprawne, gdyby na gruncie KK z 1969 r. znane było pojęcie sprawstwa pośredniego. Tymczasem tak nie jest, co zgodnie stwierdzają przedstawiciele nauki i przyjmuje orzecznictwo Sadu Najwyższego.". (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna, z dnia 4 lutego 1992 r., II KRN 451/91; OSP 1993 nr 11, poz. 221, Legalis ).

2. nie sposób uznać za prawidłowe przyjęcie typu kwalifikowanego w rozumieniu art. 178 § 1 kk w stosunku do oskarżonego M. Ś. (1) albowiem jest to sprzeczne z regułą wykładni celowościowej i systemowej, gdyż intencją ustawodawcy i sensem ww. normy prawnej jest objęcie bezpośredniego sprawcy wypadku, a nie innych pośrednich osób uczestniczących w zdarzeniu, zwłaszcza że ustawodawca w art. 96 § 1 pkt. 3) kw. opisał znamiona i uregulował zakres odpowiedzialności osoby udostępniającej pojazd innej osobie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

a ponadto na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd zarzutów z pkt. 1.1-3; II i 111:

IV. Rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenie przez Sąd wobec oskarżonego M. Ś. (1) kary 2 lat pozbawienia wolności i przyjęcie przez Sąd, że: (...) Kara ta zdaniem Sądu powinna skłonić oskarżonego do refleksji i analizy zachowania. Kara ta będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary. Orzeczona została przy tym w minimalnej wysokości, gdyż oskarżony jedynie udostępnił pojazd, jednak osobiście go nie prowadził, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary, podczas gdy Sąd nieprawidłowo i rażąco niewspółmiernie przyjął iż bezwzględna kara 2 lat pozbawienia wolności jest karą w minimalnej wysokości albowiem Sąd pominął treść art. 37b kk, który przewiduje karę mieszaną, a zatem orzeczona kara wbrew intencjom Sądu jest rażąco dolegliwa i nieadekwatna do stopnia winy w stosunku do oskarżonego M. Ś. (1),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

W zakresie czynu z pkt. 2. II i XII zaskarżonego wyroku na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt. 2 i 4 kpk:

V. Obraza przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 198 § 1 i la kpk w zw. z art. 389 § 1 kpk w zw. z art. 405 § 2 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez ujawnienie w ramach przewodu sądowego, a następnie bezrefleksyjne czynienie ustaleń faktycznych i wydanie przez Sąd pierwszej instancji wyroku w oparciu o opinię wstępną biegłego sądowego z dnia 17.04.2020 r. i opinię uzupełniającą z dnia 11.05.2020 r. sporządzone przez dr. med. M. D. (k. 506-508; k. 512- 513), które to opinie opierały się o notatki urzędowe i przesłuchania M. Ś. (1) w charakterze świadka, gdyż zgodnie z treścią opinii biegła sądowa cytuje wprost fragmenty zeznań M. Ś. (1) podczas gdy biegła sądowa wydała opinie w oparciu o dowody pozyskane przez oskarżyciela wbrew zakazom dowodowym i z rażącą obrazą prawa do obrony albowiem:

1. M. Ś. (1) został przesłuchany przez funkcjonariusza policji, a jego depozycje spisano w notatce urzędowej, co wynika wprost z notatki z 10.02.2020 (k. 29) w sytuacji gdy zgodnie z art. 174 kpk dowodu z wyjaśnień lub zeznań nie można zastępować treścią notatek urzędowych gdyż pozbawia to oskarżonego prawa do obrony, zwłaszcza że treść notatki została częściowo skopiowana do późniejszego protokołu przesłuchania M. Ś. (1) w charakterze świadka,

2. M. Ś. (1) został przesłuchany w charakterze świadka (k. 70-71 verte) w sytuacji gdy na chwilę czynności organy podejrzewały go o popełnienie przestępstwa co wynika z notatki urzędowej (k. 32) a tym samym pozbawiono M. Ś. (1) przysługujących mu praw albowiem zgodnie art. 313 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk podsądny winien być przesłuchany w charakterze podejrzanego i powinien być pouczony o swoich prawach w tym prawie do odmowy składania wyjaśnień i korzystania pomocy obrońcy, w szczególności że biegła sądowa wykorzystała ww. informacje cytując bezpośrednio w treści opinii depozycje podsądnego, wskutek czego Sąd ujawnił w ramach przewodu sądowego treści zeznań jakie złożył w charakterze świadka, co jest sprzeczne z art. 389 § 1 kpk,

A tym samym opinie biegłej sądowej nie mogą być podstawą ustaleń faktycznych Sądu, w tym także co do zawartości alkoholu w organizmie M. Ś. (1), zwłaszcza że Sąd nie dokonał weryfikacji opinii w toku przewodu sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

VI. Obraza przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez przyjęcie przez Sąd, że:

„(...) także wyjaśnienia oskarżonego M. Ś. (1) Sąd uznał za niewiarygodne w części w jakiej zaprzeczył, że jechał w dniu wypadku z rana w stanie nietrzeźwości, choć pierwotnie do tego się przyznawał (…)”, podczas gdy na etapie postępowania przygotowawczego wielokrotnie łamano podstawowe prawa do obrony słuchając go w charakterze świadka zamiast podejrzanego zaś pierwszy raz kiedy został przesłuchany w charakterze podejrzanego nie zawiadomiono o czynnościach jego obrońcy i nawet wówczas wyjaśniał wprost, że: „chcę wyjaśnić że ja się nie zgadzam z tym że miałem 2.6 promila alkoholu we krwi (...)”, a zatem ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd jest nieprawidłowa albowiem Sąd pominął i nie badał licznych i istotnych wątpliwych okoliczności w zakresie ustaleń biegłej sądowej co do stanu zawartości alkoholu w organizmie, ilości spożytego alkoholu przez poszczególne osoby albowiem bezpodstawne są ustalenia biegłej w opinii co do spożytego alkoholu przez M. Ś. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

VII. Obraza przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 201 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez przyjęcie, że: „(...) A stężenie alkoholu wynika z opinii R. - D., która w sposób profesjonalny dokonała szczegółowego wyliczenia na podstawie danych z badań na zawartość alkoholu zaraz po wypadku, biorąc pod uwagę masę oskarżonego i inne istotne czynniki (sam oskarżony wskazywał, że alkohol spożywał od wieczora przez całą noc). Opinię tę Sąd uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy, jest ona profesjonalna i rzetelna.”, podczas gdy opinia jest niejasna, niepełna i nierzetelna zwłaszcza że z opinii wynika, iż oparto się na błędnej kalkulacji iż tylko dwie osoby spożywały alkohol, podczas gdy z materiału dowodowego wynika że alkohol spożywały 3 osoby tj. S. N. (2), M. Ś. (1) i K. M. i nie sposób ustalić w jakiej proporcji poszczególne osoby spożyły alkohol, a tym samym kompletnie niezrozumiałym i bezpodstawnym jest przyjęcie przez biegłą uproszczeń rachunkowych przyjętych za podstawę ilości spożytego alkoholu przez M. Ś. (1),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

VIII. Obraza przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 § 2 kpk poprzez ustalenie przez Sąd że oskarżony M. Ś. (1) prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości tj. o stężeniu alkoholu we krwi nie mniejszym niż 2,6 ‰ podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika że oskarżony kierował pojazd w ruchu drogowym o takiej zawartości alkoholu w organizmie i Sąd nie usunął wątpliwości w tym zakresie,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

IX . Rażąca niewspółmierności kary poprzez wymierzenie kary aż 4 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy Sąd pominął szereg istotnych okoliczności faktycznych w tym postawę oskarżonego, brak uprzedniej karalności wskutek czego orzeczona kara nie jest proporcjonalna albowiem Sąd nie rozważył wymierzenie kary grzywny lub kary ograniczenia wolności,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO S. N. (1):

1. Na podstawie art. 438 pkt 2 KPK, obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień M. Ś. (1) i uznanie tych wyjaśnień za wiarygodne w zakresie miejsc zajmowanych przez niego oraz przez S. N. (1) w chwili wypadku i okoliczności w jakich miejsca te zostały zajęte, pomimo że całokształt wyjaśnień i postawy M. Ś. (1) wskazuje, że zeznaniom tym należało odmówić wiarygodności, co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji co do ustalenia sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów w postaci Opinii (...) z zakresu badań poligraficznych dot. S. N. (1) oraz Opinii (...) z zakresu badań poligraficznych dot. M. Ś. (1) i uznanie tych dowodów za wiarygodne, pomimo że sposób przeprowadzenia badania poligraficznego, jak również okoliczności w jakich badanie to zostało przeprowadzone, wskazują że wnioski z obu analizowanych opinii nie mogą zostać uznane za miarodajne ze względu na błędy o charakterze metodologicznym, a tym samym dowody te winny zostać uznane za niewiarygodne, co miało wpływ na treści wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji co do ustalenia sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Niezależnie od zarzutu z pkt 2 powyżej, na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym ustaleniu - w oparciu o Opinię (...) z zakresu badań poligraficznych dot. S. N. (1) - że to S. N. (1) prowadził pojazd w chwili wypadku, podczas gdy treść pytań relewantnych oraz odpowiedzi S. N. (1) pozwalały wyłącznie ustalić fakt, że to nie K. M. prowadził pojazd, zaś nie pozwalały ustalić czy pojazdem kierował S. N. (1), czy M. Ś. (1), co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji co do ustalenia sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym ustaleniu, że wysłanie przez M. Ś. (1) wiadomości SMS o godzinie 13:45, w dniu 9 lutego 2020 r., do M. M. wykluczało prowadzenie przez niego pojazdu o godzinie 13:55, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał ustalić, że czas niezbędny na przebycie drogi od puntu początkowego do miejsca wypadku wynosił jedynie około 3 minut, a zatem możliwe było prowadzenie pojazdu przez M. Ś. (1) o godzinie 13:55 pomimo wysłania wiadomości SMS o godzinie 13:45, co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji co do ustalenia sprawstwa S. N. (1)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

5. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym ustaleniu - na podstawie dowodu w postaci Sprawozdania z badania genetycznego z dnia 30 kwietnia 2020 r. sporządzonego przez Uniwersytet Medyczny w B. (...)- że w momencie wypadku M. Ś. (1) zajmował fotel pasażera, zaś S. N. (1) zajmował fotel kierowcy, jako że wniosek ten wyprowadzony został przez Sąd I instancji bez uwzględnienia czynników takich tak (i) siły działające na pasażerów w trakcie wypadku i ich wpływ na rozlokowanie śladów genetycznych DNA, (ii) dynamika zdarzeń zachodzących wewnątrz pojazdu i ich wpływ na rozlokowanie śladów genetycznych DNA, ( (...)) miejsce pobrania próbek z poduszek powietrznych (a w przypadku poduszki powietrznej znajdującej się w kole kierownicy także jej orientacja w chwili zdarzenia i w chwili pobierania próbek) i przez to był wnioskiem błędnym, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu, a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

6. Niezależnie od zarzutu z pkt. 5 powyżej, na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na pominięciu, że z dowodu w postaci Sprawozdania z badania genetycznego z dnia 30 kwietnia 2020 r. sporządzonego przez Uniwersytet Medyczny w B. (...) (...) wynika, iż na podłokietniku lewych bocznych drzwi oraz na drążku zmiany biegów znajdują się wyłącznie ślady genetyczne M. Ś. (1), a brak tam śladów genetycznych S. N. (1), co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu, a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

7. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na pominięciu, że z dowodów w postaci (i) zdjęć numer 38, 45, 46, 47 i 48 do protokołu oględzin miejsca wypadku, (ii) z fotografii wypoziomowanego pojazdu, znajdującego się na parkingu (dokumentacja fotograficzna wykonana w dniu 18 lutego 2020 r.), ( (...)) z wyjaśnień M. Ś. (1) oraz (iv) z zeznań świadka M. M., wynika, iż M. Ś. (1) oraz S. N. (1) byli w chwili wypadku zapięci pasami bezpieczeństwa, oraz pominięcie przez Sąd I instancji wynikającego z tego faktu, że ich przemieszczanie się wewnątrz pojazdu - w chwili działania sił wywołanych wypadkiem i przed odpięciem pasów bezpieczeństwa - nie było możliwe, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu (z uwzględnieniem kolejności wydostawania się przez uczestników przez przednie okno w drzwiach kierowcy), a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

8. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na pominięciu, że z dowodu w postaci zeznań świadków P. C., A. C., a także wyjaśnień M. Ś. (1) wynika, iż M. Ś. (1) jako pierwszy wydostał się z pojazdu, zaś S. N. (1) wydostał się z pojazdu jako drugi, a obaj wydostali się przez to samo okno w drzwiach przednich kierowcy, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu, a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

9. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na pominięciu, że z dowodów w postaci (i) notatki z rozmowy z M. Ś. (1) (k. 29), (ii) zdjęć z miejsca wypadku zawartych w Materiale poglądowym do protokołu oględzin miejsca wypadku (k.569), w szczególności zdjęcia nr 38, 47, 48, ( (...)) zdjęć pojazdu zawartych w opinii (...) z zakresu badań wypadków drogowych (k.251), w szczególności zdjęcia nr 2, 5, 6, (iv) protokołu oględzin samochodu z dnia 20 września 2021 r. (k. 1048), wynika, że M. Ś. (1) bezpośrednio przed wypadkiem podróżował obok okna opuszczonego do połowy, zaś oknem opuszczonym do połowy było okno od strony kierowcy, nie zaś od strony pasażera, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu, a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

10. Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2), 3) i 5) kpk, poprzez oddalenie przez Sąd I instancji następujących dowodów:

1) dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłej mł. asp. mgr A. K., biegłej z zakresu badań poligraficznych, na okoliczność ustalenia warunków, trybu i sposobu w jakich odbyło się badanie poligraficzne M. Ś. (1) i S. N. (1) oraz sposobu, warunków i trybu sporządzenia opinii z badań poligraficznych,

2) dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłego prof. dr hab. W. P. oraz biegłej dr n. med. M. S., biegłych z zakresu badań genetycznych, na okoliczność ustalenia warunków, trybu i sposobu w jakich odbyło się badanie genetyczne materiału porównawczego pobranego od oskarżonego S. N. (1) oraz M. Ś. (1) oraz ustalenia wartości dowodowej poszczególnych zabezpieczonych śladów DNA, ich charakteru i sposobu naniesienia,

3) dowodu z oględzin poduszek powietrznych samochodu marki B. (...) o nr rej. (...) wraz z oględzinami wycinków z poduszek powietrznych pobranych w celu dokonania badań genetycznych, na okoliczność ustalenia miejsca pobrania próbek, ustalenia czy próbki pobrane zostały i znaczone prawidłowo,

4) dowodu z eksperymentu procesowego polegającego na przejechaniu z miejsca początkowego jazdy pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...) do miejsca wypadku, w celu ustalenia przybliżonego czasu niezbędnego do pokonania tego odcinka drogi i tym samym potwierdzenia fałszywości tezy, że rzekomo SMS wysłany przez M. Ś. (1) o godzinie 13:45 może stanowić dowód na fakt, że nie prowadził on pojazdu o godzinie 13:55 (w chwili wypadku), 5) eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu chwili wychodzenia Pana S. N. (1) oraz Pana M. Ś. (1) z pojazdu odwróconego do góry kołami przez do połowy otwartą szybę w celu zweryfikowania możliwości przejścia Pana M. Ś. (1) przez Pana S. N. (1) leżącego na miejscu kierowcy,

co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu, a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

11. Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 kpk, polegającą na nieprzeprowadzeniu z urzędu następujących dowodów:

1) pobranie materiału porównawczego z pedałów kierowcy oraz z podeszw butów uczestników wypadku oraz przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu kryminalistyki zamierzającej do porównania śladów nakładek na pedały kierowcy oraz odcisków na butach uczestników wypadku, dla ustalenia okoliczności buty którego z uczestników wypadku posiadają odciśnięte ślady nakładek na pedały kierowcy,

2) pobranie materiału porównawczego DNA z następujących miejsc (i) podsufitka od strony pasażera oraz kierowcy, (ii) przednia szyba od wewnętrznej strony, (iii) ubrania uczestników wypadku oraz przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu badań genetycznych zamierzającej do porównania śladów genetycznych DNA zabezpieczonych w powyższych miejscach z profilami genetycznymi S. N. (1) oraz M. Ś. (1),

3) przeprowadzenie dowodu z oględzin pasów bezpieczeństwa samochodu marki B. (...) o nr rej. (...) oraz przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych dla ustalenia czy na pasach bezpieczeństwa widoczne są ślady charakterystyczne dla użycia tych pasów bezpieczeństwa w chwili wypadku,

4) multidyscyplinarnej opinii biegłych zmierzającej do ustalenia osoby kierującej pojazdem, uwzględniającej najnowszy dorobek naukowy w tej dziedzinie - interdyscyplinarne ustalenie osoby kierującej z zastosowaniem modelu wielobryłowego, śladów DNA, śladów butów, śladów utrwalonych na pasach bezpieczeństwa,

co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie rezygnacji z poczynienia bardziej prezencyjnych ustaleń dotyczących rozlokowania uczestników wypadku wewnątrz samochodu, a przez to miało wpływ na ustalenie tożsamości osoby kierującej pojazdem w chwili wypadku i w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie sprawstwa S. N. (1),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

12. Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, obrazę przepisów postępowania tj. art. 5 § 2 kpk , poprzez niepowzięcie przez Sąd I instancji uzasadnionych wątpliwości co do tego czy pojazdem w chwili wypadku kierował S. N. (1), czy M. Ś. (1), i nie rozstrzygnięcie takich wątpliwości na korzyść oskarżonego S. N. (1), pomimo że na takie wątpliwości wskazuje ocena całokształtu materiału dowodowego, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie popełnienia przez oskarżonego S. N. (1) zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Mając na uwadze treść wyroku, Sąd odstąpił od oceny i ustosunkowania się do zarzutów apelacji Prokuratora w przedmiocie rażącej niewspółmierności kary, a także do zarzutów obrońcy oskarżonego M. Ś. (1) w przedmiocie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia z uwagi na prawomocność punktu I podpunktu 2 wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 08.12.2022 r.

Niniejsza sprawa jest wyjątkowo skomplikowana i ma charakter poszlakowy. Mimo tego, że Sąd Odwoławczy już raz wypowiedział się w tej sprawie, na skutek kasacji sprawa trafiła do ponownego rozpoznania przed Sądem Okręgowym w Suwałkach. W uzasadnieniu wyroku z dnia 14.06.2023 r. w sprawie IV KK 118/23 Sąd Najwyższy wskazał że powody uchylenia wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 08.12.2022 r. w sprawie II Ka 128/22 miały wyłącznie procesowy charakter i nie oznaczały, że zaskarżone orzeczenie i utrzymane w nim w części orzeczenie Sądu I instancji są nietrafne, a powodem uchylenia wyroku jest niedotrzymanie przez Sąd Okręgowy standardów kontroli odwoławczej określonych w art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk, niemniej obecny skład orzekający uznał, że w sprawie tej zachodzi o wiele więcej wątpliwości, które nie pozwalają na dogłębną ocenę rozumowania Sądu Rejonowego w I instancji, a ilość dowodów jakie w tej sprawie należy jeszcze przeprowadzić powoduje, że przewód sądowy należy przeprowadzić na nowo w całości. Co do tego istniał w składzie orzekającym spór, bowiem zgodnie z obowiązującym obecnie modelem postępowania odwoławczego, sąd odwoławczy zobowiązany jest do uzupełnienia postępowania dowodowego, jeżeli konieczność taką sąd ten uznaje, niemniej jednak na łamach niniejszej sprawy ilość dowodów, które należy przeprowadzić uzasadnia decyzję, która zapadła większością głosów. Zauważyć bowiem należy, iż prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez Sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego – zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów potrzebnych do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Drugi sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań Sądu nie mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17.09.2009 r. w sprawie II AKa. 181/09, Lex nr 563030). Niemożliwa do zaakceptowania jest sytuacja, w której z powodów leżących po stronie sądu pierwszej instancji obowiązek przeprowadzenia całego przewodu sądowego będzie spoczywał na sądzie odwoławczym. Nie takie jest bowiem ratio legis art. 437 § 2 kpk i sprzęgniętego z nim art. 452 § 2 kpk.

I tak, Sąd Okręgowy w Suwałkach podzielił częściowo apelację obrońcy oskarżonego S. N. (1). W dużej mierze wynika to z przedstawionej przez niego opinii prywatnej biegłego dr. inż. P. K., która oczywiście nie ma takiej wagi jak opinia sporządzona przez biegłego sądowego w toku postępowania przygotowawczego, niemniej opinia ta istnieje i Sąd może traktować ją jako źródło informacji, wątpliwości, które być może wymagają sprawdzenia przez tego biegłego sądowego, innego biegłego sądowego, czy też cały zespół biegłych sądowych.

Po szczegółowym przeanalizowaniu akt sprawy i w oparciu nie tylko, ale również o wyżej wspomnianą opinię prywatną, Sąd Odwoławczy uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą bardzo duże wątpliwości, w szczególności co do oceny, który z oskarżonych był kierowcą tego pojazdu, a który jego pasażerem .Z tego też powodu Sąd odstąpił od oceny zarzutów apelacji w przedmiocie winy oraz kary obu oskarżonych. Obaj oskarżeni są zainteresowani przerzuceniem odpowiedzialności na drugą osobę i mają do tego prawo, ale Sąd I instancji nie sprostał dogłębnemu wyjaśnieniu dlaczego uznał, że to oskarżony S. N. (1) kierował przedmiotowym pojazdem i powinien odpowiadać za spowodowanie tragicznego w skutkach wypadku, a nie oskarżony M. Ś. (1). Zauważyć w tym momencie należy, że Sąd Okręgowy nie wyklucza możliwości, że tak właśnie było, ale po przeprowadzeniu dowodów, które Sąd Odwoławczy uznał, że należy przeprowadzić raz jeszcze, może okazać się, że wątpliwości te zostaną rozwiane, lub że pewne wątpliwości nadal pozostaną, a wtedy zgodnie z zasadą, że niedających się usunąć wątpliwości nie można interpretować na niekorzyść oskarżonego, należało będzie podjąć inną decyzję w sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego w celu rozwiania wszelkich wątpliwości w kwestii ustalenia kto był kierowcą, Sąd I instancji winien dopuścić dowód z interdyscyplinarnej opinii biegłych sądowych (tu zasłużoną renomą cieszy się Instytut Ekspertyz Sądowych im. prof. dra Jana Sehna w K. i zdaniem tut. Sądu najwłaściwszym byłoby, aby właśnie tam przeprowadzić taką opinię), ponieważ jednym z głównych dowodów w tej sprawie, jako że nie ma bezpośrednich świadków zdarzenia, którzy by świadczyli o tym kto kierował pojazdem w czasie tego tragicznego zdarzenia, były ślady zabezpieczone wewnątrz samochodu.

Głównym dowodem, na jaki powołuje się Sąd Rejonowy, świadczącym o tym, że pojazdem kierował oskarżony S. N. (1) były ślady DNA, które zostały zabezpieczone na poduszce powietrznej pasażera po prawej stronie, a które zidentyfikowano jako ślady oskarżonego M. Ś. (1). Jak wynika z akt sprawy, pozostałe ślady są przemieszane, czyli na poduszce kierowcy zabezpieczono ślady obu oskarżonych, podobnie jak na gałce zmiany biegów, na podłokietniku, na innych częściach tego pojazdu, ale głównym dowodem, który miałby przemawiać za tym, że to oskarżony M. Ś. (1) miał być pasażerem, jest jego ślad na poduszce powietrznej pasażera. Nie było na niej zaś śladów należących do S. N. (1) i to zdaniem Sądu Rejonowego wykluczało, by mógł on być pasażerem, a nie kierowcą. Teza ta natomiast stoi w sprzeczności ze stanowiskiem dr inż. P. K., zawartym w opinii prywatnej, który stwierdził, że „ślad znajdujący się na poduszce gazowej kierowcy niekoniecznie musi pochodzić od osoby prowadzącej pojazd. Wykonane w opinii obliczenia symulacyjne ruchu osób wewnątrz, w chwili uderzenia w skarpę i drzewo, wprost wskazują, że ciała mężczyzn przemieszczały się skośnie w lewo a kokpit pojazdu obracał się w prawo więc poduszki niejako uciekały sprzed osób, których usytuowanie im odpowiadało, co sprzyjało naniesieniu materiału DNA S. N. (1) na poduszkę gazową kierownicy, a ominięciu poduszki pasażera. Natomiast w chwili odbicia od drzewa i wywracania się pojazdu na dach, gdy siły działały w prawo to i korpus M. Ś. (1) mógł przemieścić się w prawo dotykając poduszki pasażera, podczas gdy S. N. (1) został wówczas dociśnięty do drzwi pasażera”. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z 2008 r. opinia uzyskana poza procesem nie może stanowić opinii w rozumieniu art. 200 § 1 kpk w zw. z art. 193 kpk, albowiem w postępowaniu sądowym nie dopuszczono dowodu z opinii biegłego (Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z 2008-08-21 V KK 133/08, numer 235560). Sąd Okręgowy w Kielcach stoi zaś na stanowisku, że o ile przed nowelizacją z 2013 r. opinia prywatna miała charakter dokumentu prywatnego, który ze względu na jego powstanie do celów procesu karnego nie mógł stanowić w ogóle dowodu w sprawie, nie podlegał ujawnieniu na rozprawie, a co najwyżej mógł być źródłem informacji wskazującej na konieczność dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii biegłego, o tyle w świetle aktualnego stanu prawnego opinia prywatna jako dokument prywatny może być dowodem - art. 393 § 3 kpk (Wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach – IX Wydział Karny Odwoławczy 2019-02-28 IX Ka 1565/18, numer 2048034). Zdaniem Sądu Okręgowego w Suwałkach, należałoby dopuścić dowód z opinii biegłych sądowych w celu przeprowadzenia kompleksowej oceny interdyscyplinarnej i porównania różnego rodzaju śladów na ubraniach oskarżonych, na ich ciele, na poduszkach powietrznych, podłokietniku i biorąc pod uwagę cały mechanizm tego wypadku podjąć próbę ustalenia czy ślady te mogą jednoznacznie wskazywać na to, że jeden lub drugi z oskarżonych był kierowcą pojazdu, lub że nie da się tego w sposób jednoznaczny ocenić. Należy również wyjaśnić, czy szyba boczna od strony kierowcy była opuszczona w całości, czy w części, czy została wybita, a jeżeli tak, to wybita w całości, czy w części i przez którego z oskarżonych, czy może sama uległa częściowemu potłuczeniu w czasie zderzenia i dachowania. Kwestia ta jest istotna dla wyjaśnienia między innymi śladów krwi pozostawionych wewnątrz pojazdu i na ciele oskarżonych, a co za tym idzie pośredniego określenia kto kierował pojazdem w czasie przedmiotowego zdarzenia. Zdaniem dr inż. P. K. „Ważnym śladem jest też zaciek krwi na podłokietniku kierowcy, który pochodził od M. Ś. (1). Pozwala on na wnioskowanie, że przebywał w tym rejonie na tyle długo, że krew zdążyła skapnąć. Uprawdopodabnia to tezę, że stało się to w czasie gdy odzyskiwał orientację z chwilowego zamroczenia jakie towarzyszy każdemu silnemu zderzeniu. Następnie musiał się oswobodzić z pasa bezpieczeństwa, co też trwało. Były to warunki sprzyjające swobodnemu skapnięciu krwi, najprawdopodobniej z ręki tym bardziej, że M. Ś. (1) był ranny w lewą rękę (zabrudzenie substancją brunatną ściągacza lewego rękawa), a po tej stronie doszło do rozbicia szyby. Natomiast S. N. (2) miał opuchniętą dłoń prawą, która znajdowała się po stronie szyby nie rozbitej. Oczywiście nie można wykluczyć, że do skaleczenia M. Ś. (1) doszło podczas wydostawania się z auta, ale wówczas czas na swobodne skapywanie krwi byłby zbyt krótki.” W świetle powyższego, wyjaśnienia wymaga również kwestia tego, czy pasy bezpieczeństwa w przedmiotowym pojeździe były sprawne, a co za tym idzie zapięte, a później odpięte przez oskarżonych, czy i jeżeli tak, to jakie ślady na nich powstały, lub nie, ewentualnie dlaczego, ponieważ na ciałach oskarżonych brak było cech charakterystycznych, a w związku z tym czy istnieje możliwość określenia, czy pasy te były zapięte, czy też nie.

Inną ważną kwestią, którą pominął w swoich rozważaniach Sąd Rejonowy, był dowód z zeznań świadków – małżeństwa A. i P. C., którzy pojawili się jako pierwsi na miejscu zdarzenia i którzy co prawda nie widzieli kto kierował pojazdem, ale w sposób jednoznaczny określili, że pierwszy z tego pojazdu wysiadł oskarżony M. Ś. (1) i wysiadł on przez okno, które było częściowo uchylone, częściowo uszkodzone, od strony kierowcy. Sąd Rejonowy nie ustosunkował się w żaden sposób do powyższego dowodu. Trafne jednak jest rozważanie obrońcy oskarżonego S. N. (1) odnośnie tego jak to było możliwe i spostrzeżenie, że skoro oskarżony M. Ś. (1) miał być pasażerem, to musiałby przemieścić się przez kierowcę, którym miał być S. N. (1). W tym miejscu zauważyć należy, że w ocenie Sądu Okręgowego nie jest to rzecz niemożliwa, ale jest to na pewno utrudnione i przeczy to zasadom logicznego postępowania, natomiast opuszczenie pojazdu od strony pasażera nie było możliwe, ze względu na usytuowanie auta i można je było opuścić jedynie od strony kierowcy. W takiej sytuacji naturalnym jest, że pierwszy ten pojazd powinien opuścić właśnie jego kierowca. Skoro według zeznań świadków małż. C. pierwszą osobą, która opuściła pojazd był M. Ś. (1), a nie S. N. (1), to bardziej by wskazywało na jego osobę jako osobę kierującą tym pojazdem.

Kolejną dosyć istotną okolicznością przyjętą za dowód, poruszoną zarówno przez Sąd I instancji, jak i samego oskarżonego M. Ś. (1) był fakt, SMSowania przez tegoż oskarżonego na 10 minut przed wypadkiem do jego dziewczyny M. M.. W ocenie Sądu Rejonowego, biorąc pod uwagę prędkość, stan nietrzeźwości obu oskarżonych, a w szczególności oskarżonego M. Ś. niemożliwym było, by jednocześnie prowadził samochód i pisał SMSa, co świadczy o tym, że był pasażerem, a nie kierowcą. Zdaniem Sądu Okręgowego, jak wskazuje doświadczenie życiowe, kierowcy w różny sposób się zachowują (chodzi oczywiście o zachowania niezgodnie z prawem, bo nie można takich czynności wykonywać nawet będąc osobą trzeźwą) i nie jest to zachowanie na tyle niemożliwe, by przyjąć tę okoliczność za pewnik. Słusznie natomiast obrońca oskarżonego S. N. (1) zauważył, że okoliczność ta nie do końca została sprawdzona i nie można wykluczyć – już pomijając fakt, który można dopuścić, że na przykład na moment się zatrzymał, napisał SMSa, a potem kontynuował jazdę – że SMS ten został wysłany w momencie, kiedy samochód jeszcze stał. Ponadto przez 10 minut można pokonać długi odcinek drogi, a w niniejszej sprawie nie udowodniono jaki czas zajmuje pokonanie trasy pomiędzy działką rodziców oskarżonego M. Ś. (1), z której wyruszyli oskarżeni, a miejscem zdarzenia. W ocenie Sądu Odwoławczego okoliczność tę Sąd Rejonowy winien również wyjaśnić, chociażby poprzez przeprowadzenie eksperymentu procesowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu Okręgowego należy również ponownie odebrać wyjaśnienia od oskarżonych i raz jeszcze zapytać ich o okoliczności związane chociażby opuszczeniem pojazdu (tu również należy wyjaśnić kwestię oświadczenia oskarżonego M. Ś. (1) na k. 29v „miałem już wcześniej otwartą szybę boczna jak jechaliśmy wiec przez tą szybę wyszedłem” skoro z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy wynika jasno i nie budzi wątpliwości, że chodzi o szybę po stronie kierowcy), pisaniem SMSa i dopiero wtedy to ocenić (oczywiście oskarżeni mają prawo odmówić odpowiedzi na pytania, jednak najpierw należy im je zadać), ale równie istotną kwestią, którą również Sąd Rejonowy nieco zbagatelizował jest kwestia użyczenia pojazdu S. N. (1) przez M. Ś. (1) . Na tę okoliczność, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem I instancji zeznało wielu świadków, którzy wskazali, że niejednokrotnie miało miejsce takie pożyczanie, jednak jak zeznają świadkowie: M. Z. (k. 155) i W. B. (k. 296v), było to w sytuacji, w której M. Ś. (1) był pijany, a S. N. (1) trzeźwy. Pozostali świadkowie nie zostali przesłuchani na temat okoliczności w jakich ten samochód był udostępniany do jazdy oskarżonemu S. N. (1). Zdaniem Sądu Okręgowego jest to okoliczność wymagająca wyjaśnienia, bowiem o ile zrozumiałe jest, że w sytuacji gdy właściciel pojazdu jest nietrzeźwy i jest z nim inny kolega, który jest trzeźwy, to kolega ten kieruje samochodem nietrzeźwego właściciela i jest to sytuacja normalna i do zaakceptowania w normalnym życiu, o tyle Sąd nie znajduje uzasadnienia dla sytuacji, w której oskarżony S. N. (1) jest nietrzeźwy, właściciel pojazdu – M. Ś. (1) również, a jednocześnie pozwala on nietrzeźwej osobie, żeby kierowała jego pojazdem. Sąd nie twierdzi oczywiście, że jest to sytuacja niemożliwa, ale podaje to wątpliwość zasady tego postępowania dlatego w ocenie tut. Sądu konieczne jest ponowne przesłuchanie zarówno oskarżonych, jak i świadków- znajomych obu oskarżonych.

Z powyższego wynika, że ilość dowodów jakie w tej sprawie trzeba przeprowadzić, powoduje to, że przewód sądowy należy przeprowadzić jeszcze raz w całości i dopiero od oceny, której dokona Sąd Rejonowy w przedmiocie tego kto był kierowcą pojazdu, powinno się uzależniać dalsze czynności w tej sprawie.

W przypadku jednak, jeżeli Sąd I instancji ponownie uzna, że to oskarżony S. N. (1) powinien odpowiadać jako osoba kierująca pojazdem, w dalszej kolejności należy rozważyć odpowiedzialność M. Ś. (1) związaną z użyczeniem pojazdu, jego godzeniem się na to, aby S. N. (1) tym pojazdem kierował, a co za tym idzie, również wymiar kar w stosunku do obu oskarżonych, które były przedmiotem apelacji Prokuratora. Gdyby bowiem przyjąć, iż autem rzeczywiście kierował oskarżony S. N. (1), to oceny dodatkowej wymaga czy oskarżony M. Ś. (1) wyrażając na to zgodę, obejmował swoją świadomością możliwość wystąpienia skutku śmiertelnego, a co za tym idzie należałoby rozważyć, czy kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonemu M. Ś. (1) i wymiar kary są prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy stwierdza, że konsekwencją konieczności przeprowadzenia tak dużej ilości dowodów w sprawie, jak ponownego wysłuchania oskarżonych oraz świadków, dopuszczenia dowodu z opinii interdyscyplinarnej, a być może również na dalszym etapie kolejnych opinii biegłych sądowych, przeprowadzenia eksperymentu procesowego, zachodzi konieczność przeprowadzenia przewodu na nowo. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego – Izby Karnej z dnia 16 listopada 2022 r. w sprawie I KS 24/22, LEX nr 3555182 „przeprowadzenie przewodu na nowo w całości jest konieczne wówczas, gdy sposób przeprowadzenia dowodów przez sąd a quo dotknięty jest tego typu wadliwościami, że samo częściowe tylko uzupełnienie postępowania dowodowego przez dodatkowe przeprowadzenie dowodów przez instancję odwoławczą byłoby niewystarczające, a to właśnie z powodu uchybień w zakresie sposobu przeprowadzenia całego postępowania dowodowego przed sądem pierwszej instancji.” i zdaniem Sądu Okręgowego w Suwałkach taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

Wniosek

Apelacja Prokuratora:

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie :

-wobec oskarżonego S. N. (1) kary 6 lat pozbawienia wolności za czyn zarzucany mu w pkt I aktu oskarżenia, kary 8 miesięcy pozbawienia wolności miesięcy za czyn zarzucany mu w pkt II aktu oskarżenia i wymierzenie kary łącznej w wysokości 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- wobec M. Ś. (1) kary 3 lat pozbawienia wolności za czyn zarzucany mu w pkt I aktu oskarżenia, kary 8 miesięcy pozbawienia wolności miesięcy za czyn zarzucany mu w pkt II aktu oskarżenia i wymierzenie kary łącznej 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, oraz środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za czyn zarzucany mu w pkt I aktu oskarżenia w wysokości 10 lat, za czyn zarzucany mu w pkt II aktu oskarżenia w wysokości 5 lat i wymierzenie łącznej wysokości tego zakazu w wymiarze 11 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego M. Ś. (1):

1. uchylenie kary łącznej orzeczonej w pkt. XIII i uchylenie środków karnych w pkt. XVII wyroku,

2. na wypadek uwzględnienia zarzutów z pkt. 1.1-3, II, III. 1-2 oraz V. 1-2, VI, VII, VIII na zasadzie art. 437 § 2 kpk o zmianę wyroku co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

3. na wypadek uwzględnienia zarzutu z pkt. IV o orzeczenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia w granicach art. 37b kk w wymiarze nie wyższym niż 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku kary ograniczenia wolności,

4. na wypadek uwzględnienia zarzutu z pkt. IX o zmianę oskarżenia w zakresie kary i wymierzenie kary grzywny lub kary ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego S. N. (1):

Na podstawie art. 427 § 3 kpk, w ramach uzupełniającego postępowania dowodowego:

1.przeprowadzenie dowodu z wydruku księgi wieczystej numer (...) dla ustalenia położenia i właściciela działki z której pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) rozpoczął w dniu 9 lutego 2020 r. jazdę bezpośrednio poprzedzającą wypadek,

2.przeprowadzenie dowodu z Opinii Nr (...) sporządzonej przez dr inż. P. K., dla ustalenia faktu, że osoba kierująca pojazd marki B. (...) o nr rei. (...). podczas wypadku, był M. Ś. (1). zaś kierującym nie był S. N. (1),

3. przeprowadzenie dowodu z multidyscyplinarnej opinii biegłych zmierzającej do ustalenia osoby kierującej pojazdem, uwzględniającej najnowszy dorobek naukowy w tej dziedzinie - interdyscyplinarne ustalenie osoby kierującej z zastosowaniem modelu wielobryłowego, śladów DNA, śladów butów, śladów utrwalonych na pasach bezpieczeństwa.

Na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 kpk:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie S. N. (1) od dokonania zarzucanego mu czynu,

ewentualnie zaś

2. na wypadek uznania, że konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu w całości - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Konieczność przeprowadzenia całego postępowania przed Sądem I instancji.

Jednocześnie w tym miejscu należy zauważyć, że Sąd Okręgowy w Suwałkach nie odniósł się na etapie postępowania odwoławczego do wniosków obrońcy oskarżonego S. N. (1) złożonych ramach uzupełniającego postępowania dowodowego z uwagi na konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, który to winien podjąć ewentualną decyzję w tym zakresie.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, niezależnie od podniesionych zarzutów – art. 439 kpk i art. 440 kpk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Jak wyżej.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Argumentacja jak w sekcji 3.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy powinien: dopuścić dowód z interdyscyplinarnej opinii biegłych sądowych (tu zasłużoną renomą cieszy się Instytut Ekspertyz Sądowych im. prof. dra Jana Sehna w K. i zdaniem tut. Sądu najwłaściwszym byłoby, aby właśnie tam przeprowadzić taką opinię), ponieważ jednym z głównych dowodów w tej sprawie, jako że nie ma bezpośrednich świadków zdarzenia, którzy by świadczyli o tym kto kierował pojazdem w czasie tego tragicznego zdarzenia, były ślady zabezpieczone wewnątrz samochodu. Zdaniem Sądu Okręgowego w Suwałkach, należałoby dopuścić dowód z opinii biegłych sądowych w celu przeprowadzenia kompleksowej oceny interdyscyplinarnej i porównania różnego rodzaju śladów na ubraniach oskarżonych, na ich ciele, na poduszkach powietrznych, podłokietniku i biorąc pod uwagę cały mechanizm tego wypadku podjąć próbę ustalenia czy te ślady mogą jednoznacznie wskazywać na to, że jeden lub drugi z oskarżonych był kierowcą pojazdu, lub że nie da się tego w sposób jednoznaczny ocenić. Należy również wyjaśnić, czy szyba boczna od strony kierowcy była opuszczona w całości, czy w części, czy została wybita, a jeżeli tak, to wybita w całości, czy w części i przez którego z oskarżonych, czy może sama uległa częściowemu potłuczeniu w czasie zderzenia i dachowania. Kwestia ta jest istotna dla wyjaśnienia między innymi śladów krwi pozostawionych wewnątrz pojazdu i na ciele oskarżonych, a co za tym idzie pośredniego określenia kto kierował pojazdem w czasie przedmiotowego zdarzenia. Wyjaśnienia wymaga również kwestia tego, czy pasy bezpieczeństwa w przedmiotowym pojeździe były sprawne, a co za tym idzie zapięte, a później odpięte przez oskarżonych, czy i jeżeli tak, to jakie ślady na nich powstały, lub nie, ewentualnie dlaczego, ponieważ na ciałach oskarżonych brak cech charakterystycznych, a w związku z tym czy istnieje możliwość określenia, czy pasy te były zapięte, czy też nie. Następnie należy ustalić ile czasu zajmuje pokonanie odcinka drogi pomiędzy działką rodziców oskarżonego M. Ś. (1), z której wyruszyli oskarżeni tuż przed wypadkiem – do miejsca zdarzenia. Czynnościami koniecznymi dla wyjaśnienia sprawy jest również ponowne odebranie wyjaśnień od oskarżonych na okoliczności związane z opuszczeniem przez nich pojazdu bezpośrednio po zdarzeniu (uwzględniając kwestię oświadczenia oskarżonego M. Ś. (1) na k. 29v „miałem już wcześniej otwartą szybę boczna jak jechaliśmy wiec przez tą szybę wyszedłem” skoro z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy wynika jasno i nie budzi wątpliwości, że chodzi o szybę po stronie kierowcy), pisaniem SMSa przez oskarżonego M. Ś. (1) przed zdarzeniem, a także ponowne przesłuchanie świadków w osobach znajomych obu oskarżonych w celu wyjaśnienia okoliczności użyczania/ zezwalania na kierowanie oskarżonemu S. N. (1) pojazdem oskarżonego M. Ś. (1) – czy takie sytuacje miały miejsce gdy oskarżony M. Ś. (1) był trzeźwy/nietrzeźwy, w jakim stanie wówczas był oskarżony S. N. (1) (trzeźwy czy też nie), jak często miały miejsce takie sytuacje, czy wówczas gdy oskarżony M. Ś. użyczał pojazdu S. N., sam był pasażerem. W dalszej kolejności, w przypadku ponownego ustalenia, że kierowcą pojazdu w momencie zdarzenia był oskarżony S. N. (1), należy rozważyć odpowiedzialność oskarżonego M. Ś. (1) związaną z użyczeniem pojazdu, jego godzeniem się na to, aby S. N. (1) tym pojazdem kierował, a co za tym idzie, również wymiar kar w stosunku do obu oskarżonych, które były przedmiotem apelacji Prokuratora.

Sąd Okręgowy ponownie w tym miejscu zauważa, iż prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez Sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego – zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów potrzebnych do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Drugi sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań Sądu nie mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17.09.2009r. w sprawie II AKa. 181/09, Lex nr 563030).

Niemożliwa do zaakceptowania jest sytuacja, w której z powodów leżących po stronie sądu pierwszej instancji obowiązek przeprowadzenia niemalże całego przewodu sądowego będzie spoczywał na sądzie odwoławczym. Nie takie jest bowiem ratio legis art. 437 § 2 kpk i sprzęgniętego z nim art. 452 § 2 kpk.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

PODPIS

Sędzia Ryszard Filipow Sędzia Jacek Przygucki (spr.) Sędzia Marcin Walczuk
(zdanie odrębne)

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. Ś. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku co do winy i co do kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana