Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

POSTANOWIENIE

Dnia 11 czerwca 2018r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Witkowski (spr.)

Sędziowie SSO Alicja Wiśniewska

SSO Mirosław Kowalewski

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2018r. w Suwałkach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko Urzędowi (...)

w przedmiocie egzekucji sądowej

na skutek zażalenia pozwanego Urząd (...)na postanowienie Sądu Rejonowego w Ełku IV Wydziału Pracy z dnia sygn. akt IV Po 1/18

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić zażalenie;

2.  zasądzić od Urzędu (...)na rzecz E. P. kwotę 120zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie zażaleniowe.

UZASADNIENIE

Wierzycielka E. P. wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie egzekucji świadczenia, polegającego na dopuszczeniu jej do pracy w Urzędzie (...)na warunkach pracy i płacy sprzed rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z wyznaczeniem dłużnikowi 3-dniowego terminu do dopuszczenia jej do pracy w Urzędzie (...), zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 29.09.2017r. w sprawie sygn. akt IVP 28/17, pod rygorem nakazania zapłaty na rzecz wierzycielki 1.000zł za każdy dzień zwłoki w wykonaniu czynności.

Wierzycielka wskazała, iż w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku Sądu pismem z dnia 16.11.2017r. zgłosiła gotowość podjęcia pracy. Przebywała wówczas na świadczeniu rehabilitacyjnym. Pismem z dnia 16.01.2018r. poinformowała dłużnika, iż w związku z zakończeniem pobierania świadczenia rehabilitacyjnego podejmie niezwłocznie pracę po otrzymaniu orzeczenia lekarskiego potwierdzającego zdolność do pracy. Pismem z dnia 17.01.2018r. dłużnik poinformował wierzycielkę, że od dnia 1.01.2018r. jest ona pracownikiem Zakładu (...), ponieważ jej zadania zostały przejęte przez tegoż pracodawcę. Dłużnik oświadczył też w dniu 22.01.2018r., że nie dopuści wierzycielki do pracy. Od 22.01.2018r. wierzycielka oczekuje jednak na wezwanie do pracy i jest faktycznie zdolna do jej wykonywania.

Dłużnik Urząd (...)wniósł o oddalenie wniosku. Wskazał, iż w dniu 16.11.2017r. wierzycielka zgłosiła gotowość do pracy, ale się do niej nie stawiła. Zastępca Wójta telefonicznie poinformował ją, że ma stawić się w terminie 2 dni oraz wydał polecenie służbowe prowadzenia spraw kadrowych w odniesieniu do pracowników referatu (...), zgodnie z zarządzeniem nr (...). Dokumenty te wysłano wierzycielce, która w rozmowie telefonicznej nie poinformowała, że pozostaje na świadczeniu rehabilitacyjnym. W dniu 17.11.2017r. poinformowała pisemnie, że pozostaje na świadczeniu rehabilitacyjnym od paru miesięcy. Ponadto dłużnik wskazał, iż uchwałą z 29.09.2017r. Rada(...)wyraziła wolę utworzenia spółki komunalnej m.in. do zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Czynności te realizował Urząd (...). Spółka organizacji powstała z dniem 30.10.2017r., a w dniu 05.12.2017r. została zarejestrowana. Z dniem 01.01.2018r. Spółka przejęła wszelkie obowiązki związane z zaopatrzeniem w wodę. W związku z utworzeniem spółki zawiadomiono związek zawodowy i pracowników zatrudnionych w referacie (...), że część zakładu pracy przejdzie na innego pracodawcę. O powyższym została także zawiadomiona wierzycielka pismem z dnia 27.11.2017r. Dłużnik wskazał też, że wydanie polecenia służbowego może być dokonane w trakcie usprawiedliwionej nieobecności. W wyniku wydania polecenia nie zmieniło się miejsce pracy ani zadania wierzycielki. Z dniem 01.01.2018r. zadania wykonywane przez referat (...) zostały przejęte przez spółkę (...) i czynności kadrowe wobec tych pracowników stały się zbędne. W ocenie dłużnika skutkowało to przejściem z mocy prawa wierzycielki do spółki w trybie art.23 ^{( 1 )}kp. Przepis ten nie wymaga, aby wierzycielka była pracownikiem referatu (...), istotne jest bowiem przeniesienie określonego zasobu osób, zadań i narzędzi.

Postanowieniem z dnia 21.02.2018r. Sąd Rejonowy w Ełku wyznaczył dłużnikowi termin 7 dni do dokonania czynności przywrócenia wierzycielki do pracy zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 29.09.2017r. sygn. akt IV P 28/17, pod rygorem wymierzenia grzywny w wysokości 5.000 zł (pkt I) i oddalił wniosek w pozostałym zakresie (pkt II) oraz nakazał pobrać od dłużnika na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 zł tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której wierzycielka była zwolniona.

Sąd Rejonowy wskazał, iż niewątpliwie prawomocnym wyrokiem z dnia 29.09.2017r. w sprawie sygn. IV P 28/17, zaopatrzonym klauzulą wykonalności, przywrócił E. P. do pracy w pozwanym Urzędzie (...), na warunkach pracy i płacy sprzed rozwiązania z wierzycielką umowy o pracę bez wypowiedzenia. E. P., jako wierzycielka w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku, pismem z dnia 16.11.2017r. zgłosiła gotowość podjęcia pracy. W tym czasie przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym, na podstawie decyzji ZUS z dnia 19.10.2017r. Kolejnym pismem z dnia 16.01.2018r. wierzycielka poinformowała dłużnika, iż w związku z zakończeniem pobierania świadczenia rehabilitacyjnego podejmie niezwłocznie pracę po otrzymaniu orzeczenia lekarskiego potwierdzającego zdolność do pracy.

Wskazując na powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał, iż wierzycielka po uzyskaniu prawomocnego wyroku przywracającego do pracy, w ter­minie 7 dni od dnia uprawomocnienia się tego wyroku zgłosiła prawidłowo gotowość niezwłocznego podjęcia pracy (art. 48 § 1 kp). W ten sposób i z datą tego zgłoszenia stosunek pracy między stronami został reaktywowany, czyli wystąpił skutek materialno-prawny.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż za przejawiającego gotowość przystąpienia do pracy należy uznać także takiego jak wierzycielka pracownika, który w chwili upływu terminu 7-dniowego od uprawomocnienia się orzeczenia przywracającego go do pracy jest niezdolny do pracy wskutek choroby i mimo tych przeszkód składa oświadczenie o gotowości kontynuowania stosunku pracy (tak bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 28.0.1976r., V PZP 12/75). W odniesieniu zaś do wierzycielki dłużnik co najmniej od dnia 17.11.2017r. miał świadomość usprawiedliwionych przyczyn jej nieobecności w pracy. Polecenie służbowe zastępcy wójta, skierowane do wierzycielki przebywającej na usprawiedliwionej nieobecności, dotyczące zmiany jej zakresu czynności, było poleceniem na przyszłość, bowiem wierzycielka pracując wcześniej u dłużnika tych czynności wskazanych w poleceniu służbowym nie wykonywała.

W kontekście podejmowanych przez dłużnika kroków, mających na celu powołanie spółki gminnej, Sąd Rejonowy uznał, iż było to działanie mające na celu jedynie próbę obejścia prawomocnego orzeczenia sądu w zakresie restytucji stosunku pracy wierzycielki u dłużnika. Uchwałą z 29.09.2017r. Rada(...)wyraziła wolę utworzenia spółki komunalnej m.in. do zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Czynności te realizował Urząd(...). Spółka organizacji powstała z dniem 30.10.2017r., a została zarejestrowana 5.12.2017r. Z dniem 01.01.2018r. przejęła wszelkie obowiązki związane z zaopatrzeniem w wodę. Dłużnik miał jednak wówczas świadomość konieczności zatrudnienia powódki, mimo to podjął próbę stworzenia dla niej nowego (a nie przenoszonego z (...)) stanowiska pracy w komunalnej spółce. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Rejonowy powołał się na zapisy w regulaminie organizacyjnym dłużnika w Urzędzie (...), z którego wynikało, że było tylko jedno stanowisko ds. kadrowych w Wydziale Finansowym i nie było drugiego stanowiska ds. kadrowych w referacie (...). Nie było zatem możliwości przejęcia powódki w trybie art.23 ^{( 1)}kp. Dłużnik nie zaakceptował zasady, zgodnie z którą przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, w rozumieniu art. 45 § 1kp i art. 56 kp, oznacza tę samą, a nie taką samą pracę, jaką wykonywała przed rozwiązaniem umowy o pracę wierzycielka, a zatem taki pracownik ma prawo domagać się zatrudnienia na tym samym stanowisku pracy, jakie zajmował uprzednio, nie wystarcza zaś zapewnienie mu pracy na stanowisku równorzędnym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2.12.1992r. I PRN 55/92). Sąd I instancji uznał działania podjęte przez dłużnika za świadome, wskazując m.in. na zeznania (...).

Sąd I instancji wskazał również, iż wierzycielka jest pracownikiem (...), a ustawa o pracownikach (...) w art.22 wprowadza enumeratywnie określoną możliwość przejścia urzędnika (...) do innej jednostki (...) Skorzystanie z tej regulacji pozwala na zmianę pracodawcy bez konieczności zakończenia stosunku pracy. Takie przeniesienie odbywa się na wniosek pracownika lub za jego zgodą. Pracodawca nie ma prawnej możliwości narzucenia takiego przejścia. Zmiana pracodawcy dokonywana w trybie art. 22 ustawy o pracownikach (...) następuje zatem w ramach tego samego stosunku pracy, który podlega jedynie modyfikacji, między innymi w zakresie podmiotu zatrudniającego, a tego ustawowego skutku nie niweczy zawarcie nowej umowy o pracę z pracownikiem (...)przeniesionym w omawianym trybie do innej jednostki (...)Z takiej możliwości w niniejszym przypadku nie skorzystano.

Odnosząc się do argumentacji dłużnika w zakresie przejścia części obowiązków - zadań (...) na rzecz Spółki (...) Sąd Rejonowy wskazał, iż dyrektywa 2001/23/WE (podobnie jak jej poprzedniczka, dyrektywa 77/187/EWG) nie obejmuje przypadków transferu w sferze publicznej, co wynika wprost z jej art. 1 ust. 1 lit. c. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości nie dotyczy zatem bezpośrednio przekazywania (przejmowania) zadań (funkcji administracyjnych) między organami administracji publicznej, a jeżeli dotyka sfery publicznej, to na poboczach zasadniczej działalności administracyjnej (np. sprzątanie urzędów administracji publicznej, prowadzenie usług gastronomicznych w zakładach świadczących usługi publiczne). W niniejszym przypadku dłużnik nie udowodnił, że nastąpiła także likwidacja części Urzędu(...). Przejęcie zaś wyłącznie zadań nie wystarczy do tego, aby zaistniał transfer. Zgodnie tymczasem z art. 9 ust. 1 i 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i 3 ustawy z dnia 20.12.1996r. o gospodarce komunalnej, jednostki (...)mogą wykonywać zadania własne w jednej z następujących form tj. w formie własnej jednostki organizacyjnej (samorządowy zakład budżetowy), w formie utworzonej przez siebie spółki prawa handlowego tj. spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W przypadku powierzenia przez gminę zadań własnej spółce prawa handlowego posiadającej status komunalnej osoby prawnej, w której gmina posiada cały kapitał zakładowy (100%), jest spełniony warunek posiadania kontroli przez instytucję zamawiającą. W takim bowiem przypadku gmina zachowuje wyłączną możliwość decydowania o sprawach spółki (pełną kontrolę nad spółką). Wobec tego, że gmina może utworzyć spółkę prawa handlowego w celu wykonywania zadań własnych to jednak ddowolne i jednostronne „przypisanie” przez pracodawcę do wydzielonej zakładowej jednostki organizacyjnej (referat (...)) pracownika z innego wydziału Urzędu (...) który wcześniej nie wykonywał we wskazanej jednostce pracy, nie prowadzi do przejęcia tego pracownika przez nowego pracodawcę, w razie przejścia na niego tej jednostki organizacyjnej jako części zakładu pracy (art. 23 ^{( 1)} kp). Sąd I instancji uznał, iż w niniejszym przypadku dłużnik nie wykazał nawet, czy referat (...) E. został przejęty jako zorganizowana całość przez spółkę, czy też został zlikwidowany w regulaminie organizacyjnym. Dokonanie zaś takich czynności prawnych w sposób sprzeczny ze standardami ochrony pracownika na tle art. 23 ^{( 1)} kp uznał za działanie sprzeczne z prawem, o którym mowa w treści art. 58 § 1 kc, a tym samym nieważne. Konsekwencją tak rozumianej nieważności jest fakt, iż w rzeczywistości nie doszło do zmiany pracodawcy wierzycielki, którym w dalszym ciągu jest dłużnik.

Sąd Rejonowy wskazał też, że zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego- Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych - zasada prawna z dnia 28 maja 1976r. sygn. V PZP 12/75 - pracownik przywrócony do pracy, który zgłosił gotowość jej podjęcia w okolicznościach usprawiedliwiających przekroczenie terminu przewidzianego w art. 48 § 1 kp, może w razie odmowy przez zakład pracy ponownego zatrudnienia go, domagać się wykonania prawomocnego orzeczenia przywracającego do pracy (art. 1050 i 1065 kpc). W niniejszym przypadku, gdy pracodawca, mimo zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, nie wykonał wyroku sądu, pracownik prawidłowo złożył wniosek o wszczęcie egzekucji dotyczącej czynności nieza­stępowalnej do organu egzekucyjnego, którym w tym przypadku jest sąd, w którego okręgu czynność (przywrócenie do pracy) ma być wykonana (art. 1050 § 1 w zw. z art. 758 kpc). Procedura przewidziana w art. 1050 kpc obejmuje sytuację, gdy wykonanie czynności zależy wyłącznie od woli dłużnika, a zatem – jak w przedmiotowym przypadku - gdy ma on pełną fizyczną i prawną możność dokonania danej czynności.

Grzywna z art. 1050 kpc nie jest karą, ale środkiem przymusu stosowanym w celu skłonienia dłużnika do realizacji świadczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18.05.1983r., I CZ 73/83).

Zażalenie na to postanowienie złożył dłużnik, zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie:

- art. 23 ¹ kp poprzez uznanie, że przepis ten nie miał zastosowania, a w konwekcji wierzycielska po 01.01.2018r. jest pracownikiem dłużnika;

- art. 1050 §1 kpc poprzez uznanie, że dłużnik nie wykonał wyroku Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 29.09.2017r. sygn. IV P 28/17, mimo iż wzywał wierzycielkę do stawienia się do pracy, wystawił skierowanie na badania lekarskie oraz wydawał polecenia służbowe.

Wskazując na powyższe domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku i zasądzenie od wierzycielki na rzecz dłużnika kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

W uzasadnieniu swego stanowiska dowodził w kontekście art. 1 ust. 1 lic c dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001r. w sprawie zbliżana ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U.UE.L.2001.8Z16). W związku z tym podkreślił, że z dniem 01.01.2018r. zadania wykonywane przez referat (...) (funkcjonujący w strukturze (...)), które nie były zadaniami z zakresu administracji publicznej, a działalnością gospodarczą, zostały przejęte przez spółkę (...). Z tym też dniem czynności kadrowe wobec pracowników (...) stały się zbędne w Urzędzie, a pojawiły się w spółce. Skutkowało to przejściem z mocy prawa na podstawie art. 23 ¹ k.p. wierzycielki do pracy w (...) spółka z o.o. co ma uzasadnienie w doktrynie dotyczącej kodeksu pracy i orzecznictwa Sądu Najwyższego. Szeroko przy tym tą doktrynę i orzecznictwo problemu tego dotyczącego cytował.

Odnosząc się do kwestii, że wierzycielka nie była pracownikiem referatu (...) wskazał, że treść art. 23 ¹ kp tego nie wymaga. Do przejścia pracownika w tym trybie konieczne jest ustalenie, czy w strukturach dotychczasowego pracodawcy występowała dostatecznie wyodrębniona jednostka, którą można uznać za zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie określonej działalności, przy czym nie musi to być odrębna jednostka w znaczeniu organizacyjnym, ale zespół osób, zadań i narzędzi, które umożliwiają funkcjonowanie tej jednostki.

Dłużnik podniósł dalej, że art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 21.11.2008 r. o pracownikach samorządowych ma zastosowanie do przeniesienia pracowników wyłącznie pomiędzy urzędami wskazanymi w art. 2 ustawy, do których należą: urzędy gmin, jednostki pomocnicze gmin, gminne jednostki budżetowe i samorządowe zakłady budżetowe, biura związków jednostek samorządu terytorialnego oraz samorządowe zakłady budżetowe utworzone przez te związki. Wśród tych jednostek nie ma samorządowych osób prawnych, w tym spółek komunalnych. Dłużnik wskazał również, iż okresie wielomiesięcznej nieobecności wierzycielki dłużnik zatrudnił inną kadrową, gdyż zastępstwo przez innych pracowników nie było skuteczne, zaś nie było osób chętnych na umowę na zastępstwo. W związku z faktem, stosunek pracy wierzycielki podlegał restytucji dopiero z momentem zgłoszenia gotowości do pracy nie miał podstaw do zmiany regulaminu organizacyjnego w zakresie ilości etatów ds. kadrowych przed powrotem wierzycielki do pracy. Z chwilą zgłoszenia gotowości wierzycielki do pracy podjął działania mające na celu podział obowiązków pomiędzy dwie kadrowe. W tym okresie dłużnik prowadził już zaawansowane działania mające na celu przeniesienie zadań i obowiązków w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odbioru ścieków na utworzoną w tym celu spółkę. W związku z powyższym wydał wierzycielce polecenie prowadzenia spraw kadrowych wskazanych pracowników, przy czym zakres spraw, które wierzycielka miała wykonywać nie uległ zmianie w porównaniu do spraw wykonywanych przed nieobecnością w pracy (nadal były to sprawy kadrowe).

W odpowiedzi na zażalenie wierzycielska domagała się jego oddalenia i zasądzenia od dłużnika na jej rzecz kosztów postepowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zażalenie dłużnika jest niezasadne.

Mając na uwadze wszystkie aspekty sprawy Sad Okręgowy uznał po ich rozważeniu i analizie okoliczności sprawy, że Sąd Rejonowy dokonał właściwych ustaleń w związku ze stanem faktycznym sprawy, który zaistniały po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 29.09.2017r. sygn. IV P 28/17 w sprawie przywrócenia powódki do pracy w Urzędzie(...) . Prawidłowa była również przedstawiona przez niego argumentacja prawna.

Stan faktyczny nie był w sprawie sporny, dlatego nie zachodzi potrzeba jego szczegółowego ponownego przytaczania. Nie ulega wątpliwości, że wierzycielka w terminie zgłosiła swoją gotowość do pracy.

Odmiennie przez strony była natomiast oceniania sytuacja prawna powódki po jej zgłoszeniu gotowości do pracy w aspekcie powołania przez Urząd(...)z dniem 01.01.2018r. (...)Spółka z o.o.. Spółka ta przejęła obowiązki gminy związane z zaopatrzeniem w wodę i odprowadzaniem ścieków. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08.03.1990r. o samorządzie gminnym zadania w tym zakresie należą do zadań własnych gminy.

Wobec powyższego wskazać więc należy, że w momencie rozwiązania z wierzycielką umowy o pracę była ona zatrudniona przez Urząd (...)na stanowisku inspektora do spraw kadrowych. Na tym stanowisku zajmowała się sprawami kadrowymi wszystkich pracowników Urzędu (...). Jak szczegółowo wyjaśnił Sąd Rejonowy, przywrócenie do pracy na podstawie prawomocnego wyroku wiązało się z reaktywacją wcześniejszego stosunku pracy. Powinna ona zatem zostać ponownie zatrudniona w Urzędzie Gminy w E. na stanowisku inspektora do spraw kadrowych. Należy również podkreślić, iż w Urzędzie (...) w dacie rozwiązania z wierzycielką umowy o pracę poszczególne referaty, w tym referat (...), nie miały odrębnych działów kadr. Nie można zatem uznać za prawidłowe przydzielanie wierzycielki do jednego tylko referatu. Ta konstatacja jest na tyle istotna, że nieuprawnione było stanowisko dłużnika, iż przejęcie przez inny podmiot (o czym w dalszej części uzasadnienia) pewnego zakresu działań własnych gminy wymagało przejęcia również działu kadr.

Odnosząc się do zarzutów zażalenia za chybione należy uznać stanowisko, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 23 ^{( 1)} kp poprzez jego niezastosowanie i w efekcie przyjęcie, że wierzycielka jest nadal pracownikiem dłużnika, a nie (...)Spółka z o.o. (dalej (...)). Powoływany przez skarżącego artykuł 1 ust. 1 lit. c dyrektywy 2001/23/WE ma ona zastosowanie do przedsiębiorstw publicznych i prywatnych prowadzących działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy ich celem jest przynoszenie zysku. W artykule tym zawarto jednak zastrzeżenie, że administracyjna reorganizacja organów administracji publicznej, podobnie jak przeniesienie funkcji administracyjnych między organami administracji publicznej, nie stanowią przejścia przedsiębiorstwa w rozumieniu dyrektywy. Należy w tym zakresie podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż samo przekazanie przez Urząd (...)zadań z zakresu (wodociągów i kanalizacji) nie stanowi o przejściu zakładu pracy (transferze). Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w pisemnych motywach postanowienia i dlatego nie ma potrzeby jego powielania. Skarżący w swoim stanowisku próbował wskazywać, iż zadania, które gmina przekazała (...) prowadziła w tym zakresie działalność gospodarczą. W tym zakresie powołał się m.in. na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.06.2012r. sygn. I PK 230/11. Zdaniem Sądu Okręgowego stanowisko w nim przedstawione nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 20.12.1996r. o gospodarce komunalnej (t.j.Dz.U. z 2017r. poz. 827 ze zm.) gospodarka komunalna obejmuje zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i ciągłe zaspokajanie potrzeb ludności, takich jak np. zaopatrzenie mieszkańców w wodę, doprowadzenie kanalizacji, zaopatrzenie w energię elektryczną i cieplną, lokalny transport zbiorowy, usuwanie odpadów oraz utrzymanie porządku i czystości i zapewnienie mieszkańcom bezpieczeństwa. Wymienione zadania są realizowane poprzez świadczenie usług, które są powszechnie dostępne. Zadaniami użyteczności publicznej są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Natomiast zasadnicza odmienność między gospodarką komunalną, a działalnością gospodarczą polega na tym, że gospodarka komunalna nie ma celu zarobkowego. Musi się ona mieścić w ramach działalności komunalnej, a jej obligatoryjnym celem pozostaje wykonywanie zadań własnych gminy, w tym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (zadań użyteczności publicznej). Gmina jest przede wszystkim organem władzy publicznej, a zatem musi przejąć określone funkcje interwencyjne w gospodarce. Chodzi tu zwłaszcza o dziedziny działalności społecznie niezbędnej, w których podmioty prywatne nie są zainteresowane podjęciem działalności (por. wyrok NSA z 19.01.2003r., SA/Gd 1968/02).

Powyższe stwierdzenia stanowią dodatkowy argument przemawiający za stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż brakiem podstaw do zastosowania w odniesieniu do wierzycielki art. 23 ¹ kp i artykuł 1 ust. 1 lit. c dyrektywy 2001/23/WE jest fakt, iż gmina nie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie gospodarki wodno – kanalizacyjnej. W zakresie prowadzenia działalności gospodarczej kwestią odrębną jest powołanie przez gminę Spółki prawa handlowego, posiadającej status komunalnej osobowy prawnej, w której gmina posiada cały kapitał zakładowy. Jednostki samorządu terytorialnego mogą samodzielnie podejmować decyzje, w jakiej formie organizacyjnej chcą prowadzić działalność gospodarczą. Przepisy umożliwiają im tworzenie spółek prawa handlowego i jej działania opierają się o zasadny przewidziane w prawie spółek handlowych. Podkreślenia wymaga jednak, iż powołana przez gminę Spółka wykonuje zadania własne gminy i pełni nad nią całkowitą kontrolę.

Zarzuty więc skarżącego w tym zakresie należało zatem uznać za nietrafione.

Podkreślić jeszcze należy, że nie sposób uznać argumentacji dłużnika, że po podziale obowiązków pomiędzy dwie kadrowe (wierzycielkę i drugą osobę zatrudnioną na jej miejsce) to wierzycielce przydzielił obowiązku kadrowe związane z (...), a później powołaną spółkę komunalną. Wiedząc bowiem o tym, że wierzycielka zgłosiła gotowość do pracy to właśnie drugiej kadrowej nowozatrudnionej winien powierzyć obowiązki kadrowej z referatu (...), a wierzycielce pozostawić dotychczasowe ściśle związane z Urzędem (...)skoro została przez Sąd przywrócona do pracy w Urzędzie (...)

Odnośnie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 1050 §1 kpc, Sąd II instancji również go nie podzielił. Stosownie do treści art. 1050 § 1 kpc jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie wykonał.

Sąd Okręgowy podziela argumentację Sądu Rejonowego w tym zakresie. Wierzycielka po uzyskaniu prawomocnego wyroku sądu pracy o przywróceniu jej do pracy, w terminie zgłosiła swoją gotowość do jej podjęcia. Należy nadmienić, iż pracodawca został przez wierzycielkę poinformowany o przebywaniu przez nią na świadczeniu rehabilitacyjnym. Mimo jednak zgłoszenia przez wierzycielkę gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, nie wykonał wyroku sądu pracy. Z tego względu żądanie wierzycielki było prawidłowe.

W związku z powyższym, na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc orzeczono jak w punkcie 1.

O kosztach Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z art. 99 kpc i § 20 w zw. z §9 ust. 1 pkt 1 i §10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 ze zm.).