Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

POSTANOWIENIE

Dnia 29 lipca 2024r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Cezary Olszewski

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2024r. w Suwałkach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku T. S.

z udziałem (...) w E.

w przedmiocie egzekucji sądowej

na skutek zażalenia pozwanego (...) w E. na postanowienie Sądu Rejonowego w Ełku IV Wydziału Pracy

z dnia sygn. akt IV Po 8/24

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 7 maja 2024r. Sąd Rejonowy w Ełku IV Wydział Pracy nałożył na obowiązany (...) w E. obowiązek zapłaty na rzecz uprawnionej T. S. kwoty w wysokości 15000,00 zł za niewykonanie punktu I postanowienia Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 04 grudnia 2023 roku w zakresie nakazania dalszego zatrudniania uprawnionej do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o sygn. akt IV P 250/23 oraz wyznaczył dodatkowy termin 7 dni do wykonania punktu I postanowienia z dnia 04 grudnia 2023 roku w zakresie dalszego zatrudniania uprawnionej T. S. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie sygn. akt IV P 250/23, pod rygorem nakazania zapłaty kolejnej sumy pieniężnej za naruszenie obowiązku. Oddalił też wniosek uprawnionej w pozostałym zakresie.

Podstawę wydania tego postanowienia stanowił wniosek uprawnionej oparty na prawomocnym postanowieniu z dnia 4.12.2023r. w sprawie sygn. akt IVP 250/23, którym na podstawie art. 755 ⁵ § 1k.p.c.udzielono zabezpieczenia roszczeń powódki poprzez nakazanie pozwanemu (...) w E. dalsze zatrudnianie T. S. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania z zastrzeżeniem na podstawie art. 756 ² §1k.p.c. na wypadek naruszenia w/w obowiązku, nakazaniem pozwanemu zapłaty na rzecz powódki kwoty 250zł, za każdy dzień zwłoki w wykonaniu obowiązku - od dnia zgłoszenia się powódki do pracy. W ramach ustaleń faktycznych sąd rejonowy przyjął, że obowiązany (...) pozostaje w zwłoce w wykonaniu obowiązku zatrudnienia powódki od 7.12.2023r., a zatem, w kolejnym okresie 1.02.2024r-31.03.2024. tj. przez kolejnych 60 dni uprawniona nie została zatrudniona przez obowiązany (...) i pozostaje bez pracy oraz świadczeń z nią związanych.

Zażalenie na to postanowienie złożył (...) w E. zaskarżając je w części tj. co do pkt.1 nakazującego zapłatę na rzecz uprawnionej kwoty 15000 zł.

Skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 kpc w zakresie oceny dowodów dotyczących likwidacji stanowiska pracy zajmowanego przez powódkę, oraz braku możliwości zatrudnienia T. S. ze względu na brak wolnych etatów, a także sprzeczności ustaleń z materiałem dowodowym – co zdaniem wnoszącego zażalenie doprowadziło do błędnych ustaleń sądu, iż korespondencja mailowa wytworzona została na potrzeby postepowania, gdy w rzeczywistości pracodawca podejmował aktywne działania w celu realizacji postanowienia o zabezpieczeniu. Zarzucono także naruszenie art. 1051 ¹ kpc w zw. z art. 756 ² kpc w zw. z art. 755 ⁵ kpc polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty za dni kiedy obowiązany nie pozostawał w zwłoce oraz prawa materialnego, a w szczególności art. 476 kc poprzez przyjęcie zwłoki w realizacji postanowienia w sytuacji gdy brak zatrudnienia powódki wynika z okoliczności niezawinionych przez (...) oraz ustalenie, że pracodawca pozostawał w zwłoce w realizacji postanowienia również w dni wolne od pracy, w które nie mógł zrealizować postanowienia.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wnosił o zmianę postanowienia w pkt.1 poprzez oddalenie wniosku ewentualnie jego zmianę poprzez nałożenie obowiązku zapłaty kwoty 10500 zł . Domagał się także zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie uznać należało za całkowicie bezzasadne.

Sąd okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne jak i ocenę prawną sądu I-szej instancji. Nie zachodzi zatem potrzeba powielania w uzasadnieniu trafnych ustaleń tego sądu.

Odnosząc się jednak do zarzutów zawartych w zażaleniu wskazać należy że zarzuty naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c.) oraz zarzuty dotyczące oceny materiału dowodowego są nieuzasadnione. Sąd II instancji może zakwestionować dokonaną ocenę materiału dowodowego sprawy jedynie wtedy, gdy jest ona nielogiczna i sprzeczna z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym. Postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik postepowania. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinni wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów. W uzasadnieniu zażalenia skarżący nie dostarcza argumentów przemawiających za przyjęciem naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut naruszenia w/w przepisu, jak również szczegółowo określone zarzuty dotyczące oceny materiału dowodowego są więc nieuzasadnione.

Okoliczności faktyczne w tym główne korespondencja mailowa, na które skarżący powołuje się przy okazji stawiania zarzutów naruszenia prawa procesowego zostały uwzględnione w ramach podstawy faktycznej zaskarżonego postanowienia. Pretensja skarżącego sprowadza się zaś do nie nadania im właściwego znaczenia, przez co, jego zdaniem doszło do niezasadnego nałożenia obowiązku zapłaty, czy też jej ustalenia w zawyżonej wysokości.

Skarżący pomija aktualną treść regulacji prawnej przewidzianej normą art. 755 ⁵ kpc, który to przepis dodany ustawą z dnia 28.07.2023 r. (Dz.U. z 2023 r. poz. 1667), wszedł w życie 22.09.2023 r. i stanowił podstawę rozstrzygnięcia. Celem tej regulacji jest umocnienie statusu pracownika szczególnie narażonego na rozwiązanie stosunku pracy w toku długotrwałego procesu sądowego. Stąd też w treści art. 755 § 1 in fine zawarto zapis „Podstawą udzielenia zabezpieczenia jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Sąd może odmówić udzielenia zabezpieczenia wyłącznie w sytuacji, gdy roszczenie jest oczywiście bezzasadne”.

Przedstawiona regulacja prawna w istocie nie pozostawia rozstrzygnięcia w tej sprawie w obszarze dyskrecjonalnej władzy sędziego, ale nakłada na sąd obowiązek w postaci udzielenia określonego sposobu zabezpieczenia w razie spełnienia się ustawowych przesłanek. Przyjąć zatem należy, że wymóg uprawdopodobnienia roszczenia jest spełniony, gdy na podstawie przedłożonych przez wnioskodawcę środków uprawdopodobnienia sąd dojdzie do przekonania, że roszczenie nie jest oczywiście bezzasadne. Mieć przy tym na uwadze należy, że uprawdopodobnienie stanowi jedynie surogat dowodu w znaczeniu ścisłym, niedający pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) pewnego faktu.

Trafnie sąd rejonowy zauważył, że działania (...) noszą cechę pozorności i w istocie nie są nakierowane na realizację postanowienia sądu. Do zadań własnych gminy zgodnie z ustawą o pomocy społecznej należy utworzenie i utrzymywanie ośrodka pomocy społecznej, w tym zapewnienie środków na wynagrodzenia pracowników (art. 17 ustawy o pomocy społecznej) , a zatem w gestii jednostki samorządu jest ustalanie limitów etatów niezbędnych do realizacji zadań. Nie przekonuje w tym zakresie argumentacja o braku wolnych etatów, z jednoczesnym występowaniem o przedłużenie terminu na realizację postanowienia. Nic bowiem nie stało na przeszkodzie by podjąć niezwłocznie kroki zmierzające do wykonania postanowienia, zwłaszcza, że postanowieniem z dnia 27 lutego 2024r. nałożono już obowiązek zapłaty na kwotę 14000 zł. W ocenie sądu okręgowego w ustalonym stanie faktycznym działania (...) naszą cechę typowej obstrukcji, która ma miejsce bez względu na koszty z tym związane.

Za nietrafny uznać również należy zarzut dotyczący wadliwego ustalenia terminu realizacji postanowienia jak też określonej przez sąd kwoty uwzględniającej również dni ustawowo wolne od pracy. Nałożony na (...) przez sąd obowiązek dalszego zatrudniania powódki z chwilą uprawomocnienia się postanowienia w tym przedmiocie otwierał termin do realizacji tegoż obowiązku, z chwilą zgłoszenia się powódki do pracy. Nie sposób przyjąć jak oczekuje tego skarżący, że termin ten będzie się otwierał wielokrotnie. Fakt nakazania zapłaty wiąże się z odmową realizacji postanowienia, nie niwecząc przy tym okoliczności, że powódka zgłosiła się do pracy. Dalsze utrzymywanie stanu, w którym powódka nie zostanie dopuszczona do pracy stanowi podstawę do domagania się przez nią zapłaty za kolejne okresy i to treść wniosku jest w tym zakresie rozstrzygająca, a jedynym warunkiem jest jego zgodność z rozstrzygnięciem zawartym w postanowieniu. Co do dni ustawowo wolnych od pracy i błędnego jak podnosi skarżący nakazania zapłaty wskazać należy, że powódka była zatrudniona za wynagrodzeniem miesięcznym (art. 39 ust.3 ustawy o pracownikach samorządowych, art. 85 kp), które otrzymywała, mimo iż nie świadczyła pracy w dni ustawowo wolne od pracy. Analogicznie też należy traktować termin zakreślony przez sąd jako termin ciągły zaś z mocy odesłania zawartego w art. 300 kp do otwarcia terminu zastosowanie będzie miał art. 115 kc , który stanowi, iż jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy lub na sobotę, termin upływa następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą. Gdyby zatem np. postanowienie sądu uprawomocniło się w piątek, a powódka zgłosiła się do pracy w poniedziałek, i nie została zatrudniona, to obowiązek zapłaty nie obejmował by soboty i niedzieli poprzedzających zgłoszenie się do pracy. Natomiast zgłoszenie się powódki do pracy w dzień nie uznany za ustawowo wolny otworzył termin na jej zatrudnienie, który biegnie bez przerwy do czasu wykonania postanowienia sądu.

Mając powyższe na uwadze i działając na podstawie art. 397 § 3 kpc w zw. z art. 385 kpc zażalenie jako bezzasadne należało oddalić – stąd też orzeczono jak w sentencji.