Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Piotr Witkowski
Protokolant:	stażysta Sylwia Zarzecka Balcer

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2018r. w Suwałkach

sprawy M. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

w związku z odwołaniem M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 4 grudnia 2017 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 14.12.2017r. odmówił M. J. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 1383 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r., w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31.12.1948r. emerytura przysługuje, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochodu budżetu państwa

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 1.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat, w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej 15 lat.

Zakład odmówił M. J. prawa do emerytury, ponieważ na dzień 01.01.1999r. nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a jedynie 23 lata 3 miesiące i 15 dni oraz nie wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od tej decyzji M. J. domagał się jej zmiany i przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. Wskazał, iż organ rentowy do ogólnego stażu ubezpieczeniowego nieprawidłowo pominął okres jego pracy nauki w (...) Szkole Zawodowej Zespołu Szkół Zawodowych nr (...) w E. w okresie od 01.09.1972r. do 20.06.1975r. Przez ten okres trzy dni w tygodniu odbywał naukę w szkole, a pozostałe trzy dni brał udział w warsztatach na produkcji, jako tokarz. Do stażu pracy w warunkach szczególnych domagał się natomiast zaliczenia okresu od 01.07.1975r. do 31.07.1979r., gdy pracował w Zespole Szkół Zawodowych nr (...) w E. jako szlifierz. Również należy zaliczyć okres od 08.08.1979r. do 31.05.1980r., gdy pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w E. na stanowisku stolarza. Wskazał również, że organ rentowy nieprawidłowo pominął też okres od 17.07.1980r. do 10.05.1982r. dotyczący jego zatrudnienia w (...) na stanowisku rzemieślnika, który powinien być wliczony do jego stażu pracy w wymiarze półtorakrotnym. Stosunek pracy w (...) rozwiązał z 10.05.1982r. na mocy porozumienia stron i z dniem 19.05.1982r. podjął zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w E., gdzie pracował do 15.04.1994r. Okres ten również powinien być zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych. Następnie od dnia 04.05.1994r. do 20.01.1999r. był zatrudniony w (...)w S. J.na stanowisku stolarza. Poza tym od dnia 29.01.1999r. do nadal jest zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o. na stanowisku stolarza.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji i dodatkowo wskazał, iż odwołujący się wprawdzie jest członkiem OFE, ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa. Ponadto do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu pracy od 17.07.1980r. do 10.05.1982r. jako rzemieślnika na podstawie świadectwa pracy z dnia 07.05.1982r wystawionego przez (...) w R., ponieważ w tym świadectwie brak wskazania w jakim wymiarze czasu praca ta była wykonywana.

Ponadto zgodnie z art.43 ust.2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS każdy pełny rok zatrudnienia na kolei na parowym, spalinowym lub elektrycznym pojeździe trakcyjnym, w drużynach konduktorskich oraz na stanowiskach manewrowych lub ustawiaczy liczy się jako 14 miesięcy zatrudnienia na kolei. Odnośnie żądania zaliczenia okresu nauki w (...) Szkole Zawodowej Zespołu Szkół Zawodowych nr (...) w E. wskazał, że żądanie nie może być uwzględnione z powodu nie dostarczenia wymaganych dokumentów dotyczących praktycznej nauki zawodu. Odnośnie zaś świadectwa pracy z dnia 15.04.1994r wystawionego przez (...) Spółka z o.o w E. na okres pracy od 19.05.1982r. do 15.04.1994r., z którego wynika, że odwołujący się wykonywał prace jako stolarz wskazał, że nie jest wystarczającym dowodem do zaliczenia tego okresu do prac w szczególnych warunkach, tym bardziej, że praca stolarza nie jest pracę zaliczaną do prac w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołania za uzasadnione nie można uznać było.

W toku postępowania odwołujący się bowiem musiał wykazać, że spełnia wszystkie przesłanki dające podstawy do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. W niniejszym postepowaniu miał za zadanie wykazać dwie tj. że posiada 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Istotne było to, że spełnienie obu tych przesłanek musiał wykazać na dzień 01.01.1999r. Należy to podkreślić, gdyż w toku postępowania odwołujący się wskazywał, iż jego staż ubezpieczeniowy wynosi około 40 lat. Taki wymiar być może posiada, ale na dzień wyrokowania, gdyż nadal pozostaje w zatrudnieniu. Natomiast przy ubieganiu się o emeryturę wcześniejszą, która jest świadczeniem szczególnym, musi spełnić szczególne przesłanki tj. wykazanie stażu na dzień 01.01.1999r.

W tym zakresie odwołujący się wskazywał na wykonywanie pracy w trakcie nauki w szkole zawodowej. Przede wszystkie w okresie pobierania nauki w (...) Szkole Zawodowej od 01.09.1972r. do 20.06.1975r. podstawowym obowiązkiem odwołującego było realizowanie planu nauczania. Wynika z tego, co przyznał sam odwołujący się, że obowiązek ten podlegał na podziale dni nauki w tygodniu na zajęcia teoretyczne i praktyczne. Natomiast zarówno nauka teorii, jak i praktyka w zakładzie produkcyjnym (obojętnie jakiej gałęzi przemysłu) ma na celu naukę zawodu, więc ucznia konkretnych umiejętności przewidzianych planem nauczania, a nie wykonywania pracy. W sytuacji, gdyby odwołujący się był formalnie zatrudniony przez jakiś zakład pracy w trakcie jego nauki, a dokładnie ten, w którym były wykonywane zajęcia praktyczne, powinna z nim być zawarta umowa o pracę z młodocianym. Było to powszechne i regulowane prawem działanie wielu zakładów pracy. Natomiast w przypadku odwołującego się taka sytuacja nie miała miejsca. Jego przeświadczenie, że przez 3 dni pracował, a zatem ten okres powinien mu być zaliczony do stażu pracy, jest błędne i nie znajduje oparcia w przepisach prawa. Ponadto trudno, aby już od pierwszego dnia nauki w szkole zawodowej uczeń, który nie ma żadnego przygotowania, ani wiedzy w zawodzie tokarza, wykonywał konkretną pracę zawodową. Nie ma żadnych dowodów, aby z odwołującym się była zwierana w trakcie jego nauki umowa o pracę, jako z pracownikiem młodocianym, co z resztą sam przyznał na rozprawie. Należy zatem przyjąć, iż jego stanowisko w tym zakresie zostało wytworzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania w celu uzupełniania na dzień 01.01.1999r. stażu pracy do 25 lat. Jak wszakże wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19.05.2016r. II UK 269/15 do stażu emerytalnego zalicza się okres zatrudnienia młodocianego a nie okres nauki zasadniczej szkole zawodowej. Odwołujący się zaś uczył się w (...) Szkole Zawodowej, a nie w ramach zatrudnienia młodocianego na podstawie przepisów z dnia 02.07.1958r. o nauce zawodu, przyuczania do aktywnej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy (Dz. U. Nr 45 poz. 226 ze zm.).

Na tym etapie odwołanie M. J. powinno już podlegać oddaleniu, gdyż nie został przez niego spełniony warunek wykazania 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 01.01.1999r. Nawet spełnienie pozostałych warunków nie daje wówczas podstaw do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury.

Postępowanie w sprawie wykazało bowiem również, że odwołujący się nie wykazał drugiego warunku do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, czyli posiadania na dzień 01.01.1999r. 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z dyspozycją art. 32 ust.2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się osoby, które były zatrudnione przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej, ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Przepis art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odnośnie wieku, stażu pracy oraz charakteru wykonywanej pracy, uprawnionych do emerytury odsyła do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). §3 i 4 tego rozporządzenia , prawo do emerytury uzależniają od spełniania łącznie następujących warunków: posiadanie 25-letniego okresu zatrudnienia, w tym 15 lat pracy w szczególnych warunkach i ukończenie 60 roku życia. Zgodnie z §2 ust.1 wskazanego rozporządzenia, zaliczeniu do okresów pracy w warunkach szczególnych podlegają te, w których praca była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Na podstawie całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności akt osobowych oraz zeznań świadków: R. Ł. i W. R., oraz samego odwołującego się przesłuchanego w charakterze strony, ustalono, iż odwołujący się w okresach wskazanych przez niego w odwołaniu nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Przede wszystkim żadne z zawodów, który wykonywał na przestrzeni całego okresu zatrudniania – ślusarz i stolarz, nie został wymieniony w Wykazie A stanowiącym złącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wykaz ten zawiera wyszczególnione prace, których wykonywanie w poszczególnych gałęziach przemysłu, są pracami w warunkach szczególnych. Prace wykonywane przez odwołującego się takimi pracami nie były. Przede wszystkim za żaden z okresów pracy odwołujący się nie przedłożył świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Jego wyjaśnienia oraz zeznania świadków w żadnym stopniu nie wskazują, aby pracował w warunkach szczególnych. Pracą w szczególnych warunkach nie może być bowiem praca szlifierza sama w sobie, a tylko wykonywanie jej w określonych warunkach może być pracą szczególnych warunkach. Aby za taką była uznana musiałaby być wykonywana w przemyśle metalowym, a nie w szkole. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 01.06.2010r. II UK 21/10 w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego.

W odniesieniu zaś do pracy stolarza, a taka była przez odwołującego się wykonywana przez większość okresu zatrudnienia, to wskazać należy, że tylko wykonywał zwykłe prace stolarskie. Owszem charakterystyka tego zawodu wiąże się z pracą w zapyleniu i hałasie, jednak ustawodawca nie uznał prac stolarza za prace w warunkach szczególnych. W toku postępowania odwołujący się na okoliczności szczególności, a więc trudności warunków w jakich pracował, wykazywał, że pracował przy układaniu m.in. azbestu podczas budowy bloków tzw. wielkiej płyty. Nie świadczy to jednak o pracy w szczególnych warunkach. Praca w szczególnych warunkach charakteryzuje się stałością, a zatem jest pracą w pełnym wymiarze czasu pracy i ciągle, na stanowisku, które jest zaliczane do pracy w warunkach szczególnych. Jak zeznali świadkowie R. Ł. i zwłaszcza W. R., odwołujący się pracował przy pracach typowo stolarskich, zdarzały się prace, które wykonywał przy azbeście, ale nie głównie, a jedynie okresowo. Praca przy azbeście została uznana za pracę w warunkach szczególnych wyłącznie przy produkcji materiałów azbestowo – cementowych, czego w sytuacji odwołującego się nie było. Zbijanie szalunków, drzwi, wykonywanie stolarki okiennej, nie jest pracą w warunkach szczególnych. Analiza zapisów Wykazu A w żadnym stopniu nie pozwala na zaliczenie tego typu prac do pracy w warunkach szczególnych.

Należy zatem uznać, że odwołujący się nie spełnił warunków do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury. Zatrudnienie na (...) to tylko okres niespełna 2 lat pracy.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc orzeczono, jak w sentencji.

PW/mt