Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2024r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Piotr Witkowski
Protokolant:	Karolina Rowińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2024r. w Suwałkach

sprawy A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o wypłatę odsetek

w związku z odwołaniem A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 8 marca 2024 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje A. B. prawo do wypłaty odsetek za okres od 01 lipca 2020r. do 23 grudnia 2021r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 marca 2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił A. B. prawa do wypłaty odsetek od 1 listopada 2018 roku do 23 grudnia 2021 roku.

Wskazał, iż zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 roku, poz. 1251 z późn. zm.) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji.

Natomiast w myśl art. 118 ust. 1a ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W niniejszym przypadku prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 lutego 2020 roku podlegający wykonaniu 31 sierpnia 2021 roku wpłynął do Inspektoratu ZUS w E. 8 września 2021 roku. W dniu 30 września 2021 roku zostało wydane zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji w tej sprawie było orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2021 roku. Decyzja została wydana 17 grudnia 2021 roku, natomiast wypłata świadczenia nastąpiła 23 grudnia 2021 roku z zachowaniem ustawowego terminu na załatwienie sprawy tj. w terminie 30 dni.

W odwołaniu od tej decyzji A. B. domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do wypłaty odsetek od renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 listopada 2018 roku do 23 grudnia 2021 roku.

Argumentował, iż organ rentowy decyzją z dnia 23 lutego 2017 roku odmówił mu przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na brak stwierdzenia dalszej niezdolności do pracy. Złożył odwołanie od tej decyzji i Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 12 lutego 2020 roku w sprawie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oddalił jego apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 20 grudnia 2018 roku. W tej sytuacji wystąpił do Sądu Najwyższego ze skargą kasacyjną i dopiero w wyniku tych zdarzań organ rentowy podjął działania i skierował go do ponownego badania. Decyzją z dnia 17 grudnia 2021 roku organ rentowy przyznał mu rentę w kwocie zaliczkowej.

Opieszałość organu rentowego jest dla niego niezrozumiała, zwłaszcza, że dopiero w wyniku zainicjowanych postępowań sądowych Zakład podjął kroki w celu dokonania ponownej oceny stanu jego zdrowia oraz spełnienia przesłanek do uzyskania świadczenia rentowego.

W piśmie z dnia 9 lutego 2024 roku zawarł wniosek o wypłacenie mu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych odsetek od przysługującej mu renty z tytułu niezdolności do pracy za okres 1 listopada 2018 roku do 23 grudnia 2021 roku. Jako podstawę swojego roszczenia podał art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 roku poz. 1230 ze zm.).

Nie podzielił stanowiska organu rentowego przedstawionego w uzasadnieniu skarżonej decyzji, przyjął on bowiem błędną datę, od której sprawa powinna być załatwiona. Organ rentowy dopiero po zainicjowaniu postępowania kasacyjnego podjął kroki celem zweryfikowania czy spełnia on przesłanki do uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Sytuacja ta jest niedopuszczalna, bowiem organ rentowy niezasadnie i z niewiadomych przyczyn zwlekał z podjęciem czynności weryfikujących zasadność uzyskania przez niego renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji i dodatkowo wskazał, iż na skutek wniosku z dnia 5 grudnia 2016 roku o rentę w związku z wypadkiem przy pracy decyzją z dnia 23 lutego 2017 roku odmówił A. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 1 listopada 2016 roku. Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 16 lutego 2017 roku nie stwierdziła bowiem niezdolności do pracy A. B. w związku z wypadkiem przy pracy. Poinformowano go również, że może ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Dalej A. B. złożył odwołanie od decyzji z dnia 23 lutego 2017roku kwestionując zasadność zaskarżonej decyzji i wskazując, iż posiada schorzenia, które są trwałe i nieuleczalne. Nadto podnosił, że nigdy nie odzyskał zdolności do pracy. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Jednocześnie wyjaśnił, iż A. B. na podstawie badań przez lekarza orzecznika, a następnie komisję lekarską został uznany za niezdolnego do pracy, jednak ta niezdolność nie ma związku z wypadkiem przy pracy. Sąd Okręgowy w Suwałkach w sprawie sygn. akt III U 159/17 po przeprowadzonym postępowaniu sądowym, w tym zebraniu opinii biegłych specjalistów, wyrokiem z dnia 20 grudnia 2018 roku oddalił odwołanie A. B.. Odwołujący złożył apelację do Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, który wyrokiem z dnia 12 lutego 2020 roku sygn. akt. III AUa 127/19 oddalił apelację. A. B. nie zgadzał się z wyrokiem Sądu II Instancji i skierował do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną, zarzucając naruszenie przepisów i wnosząc o uchylnie wyroku Sądu Apelacyjnego. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 8 lipca 2021 roku sygn. akt II USK 231/21 odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Między czasie w dniu 29 listopada 2018 roku A. B. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 5 grudnia 2018 roku poinformowano odwołującego, że w oparciu o obowiązujące przepisy prawne zawieszono postępowanie z uwagi na toczące się postępowanie przed Sądem z powodu odwołania od decyzji z dnia 23 lutego 2017 roku (odmowa prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy). Poinformowano go, że podjęcie postępowania nastąpi na wniosek złożony po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie wniesionego odwołania.

A. B. w dniu 18 lutego 2020 roku złożył wniosek o podjęcie zawieszonego postępowania, natomiast pismem z dnia 25 lutego 2020 roku poinformowano go , że organ rentowy nie może podjąć zawieszonego postępowania, ponieważ akta znajdują się w Sądzie. Pismem z dnia 29 września 2021 roku poinformowano już, że akta zostały zwrócone i w sprawie zostanie wydana decyzja po zgromadzeniu wszelkich dowodów niezbędnych do ustalenia prawa i wysokości świadczenia. Zwrócono się również o nadesłanie dokumentacji medycznej oraz aktualnego zaświadczenia o stanie zdrowia. Po przeprowadzonym postępowaniu organ rentowy decyzją z dnia 17 grudnia 2021 roku przyznał odwołującemu prawo do renty w kwocie zaliczkowej od 1 listopada 2018 roku od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Komisja lekarska uznała, że A. B. jest całkowicie niezdolny do pracy do 30 listopada 2023 roku. Poinformowano przy tym, że ostateczna wysokość renty zostanie ustalona po wyjaśnieniu rozbieżności w zasiłkach chorobowych.

W dniu 11 stycznia 2022 roku organ rentowy wydał decyzję o przeliczeniu renty w kwocie ostatecznej od dnia 1 listopada 2018 roku od nabycia uprawnień do renty.

Następnie pismem z dnia 24 sierpnia 2023 roku organ rentowy poinformował, że prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ustaje z dniem 30 listopada 2023 roku i odwołujący się może złożyć kolejny wniosek o prawo do renty.

Odwołujący się w dniu 3 listopada 2023 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i w dniu 17 listopada 2023 roku lekarz orzecznik uznał, że odwołujący się jest częściowo niezdolny do pracy na stałe. W tych okolicznościach organ rentowy decyzją z dnia 12 grudnia 2023 roku przeliczył odwołującemu się rentę od 1 grudnia 2023 roku (od miesiąca w którym wstrzymano wypłatę). Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy została przyznana na stałe.

Pełnomocnik odwołującego wniósł do ZUS w dniu 9 lutego 2024 roku o wypłatę odsetek ustawowych za opóźnienie przysługującego prawa do świadczenia rentowego za okres od 1 listopada 2018 roku do dnia zapłaty poszczególnych należnych miesięcznik kwot, w wyniku czego wydana została skarżona decyzja.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następie:

Odwołanie należało uznać za uzasadnione w części.

Jak stanowi art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1230 ze zm.) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Wypłata odsetek uregulowana została w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 12, poz. 104 ze zm.). Dla oceny, czy zostały zachowane terminy przyznania i wypłaty świadczenia z tytułu częściowej niezdolności do pracy, należało odwołać się do art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną. Zgodnie z tym przepisem organ rentowy wydaje decyzję w sprawie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Z mocy ust. 2 tego przepisu, jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje również wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. 1. Stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego, za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Przepis art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej rozumiany w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy, jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji i nie jest zgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2007 roku , sygn. akt P 11/07). W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przez pojęcie „wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności” z art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Stąd też 30-dniowy termin na wydanie decyzji w sprawie świadczenia i jego wypłaty w razie, gdy prawo do świadczenia zostało ustalone przez sąd, powinien być liczony od dnia doręczenia wyroku sądu tylko wtedy, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za który odpowiada organ rentowy (np. błędna interpretacja przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczny od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 85 ustawy systemowej, zasadą jest wypłata przez organ rentowy ustawowych odsetek określonych w przepisach prawa cywilnego, jeśli organ rentowy nie dokona wypłaty świadczenia w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych, a wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można mu było zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. Jeżeli zatem organ rentowy dokonał nieprawidłowej wykładni lub błędnego zastosowania prawa, to ubezpieczonemu należą się odsetki liczne od upływu terminu, w którym organ rentowy powinien był wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek, jeżeli niezbędne okoliczności faktyczne, uzasadniające nabycie prawa, zostały ustalone w postępowaniu przed tym organem, a odmowa przyznania świadczenia jest wynikiem błędu w wykładni lub/i zastosowaniu prawa materialnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 2004 roku, II UK 485/03).

Strony w swoich stanowiskach przytoczyły przebieg zdarzeń w związku ze złożeniem przez A. B. wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jak i wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Weryfikacja wskazanych przez strony dat i czynności podejmowanych przez odwołującego i organ rentowy, dokonana oparciu o analizę akt rentowych oraz akt sprawy III U 159/17 potwierdziła okoliczności, na które powodują się obie strony. W sprawie należało więc ustalić, czy organ rentowy rozpoznał wniosek A. B. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia bez zbędnej zwłoki, a jeżeli tak to czy ponosi za to winę, a następnie – przy wystąpieniu winy organu rentowego - czy odwołujący ma prawo do odsetek i za jaki okres.

Porządkując - decyzją z dnia 23 lutego 2017 roku odmówiono A. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, od której złożył odwołanie – sygn. akt SO w Suwałkach III U 159/17. W dniu 29 listopada 2018 roku odwołujący wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Z uwagi na toczące się już postępowanie w sprawie prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, organ rentowy decyzją z dnia 5 grudnia 2018 roku zawiesił postępowanie w sprawie o rentę z ogólnego stanu zdrowia. Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 20 grudnia 2018 roku (sygn. akt III U 159/17) oddalił odwołanie wnioskodawcy, natomiast Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 12 lutego 2020 roku oddalił apelację odwołującego się.

Rozpoznając odwołanie w sprawie niniejszej należało zatrzymać się na tym etapie postępowania w sprawie III U 159/17 tj. w sprawie prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy, gdyż przeważyło o zasadności żądania A. B..

Wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lutego 2020 roku jest prawomocny z dniem wydania. Na wniosek pełnomocnika odwołującego sąd drugiej instancji sporządził pisemne uzasadnienie orzeczenia, które zostało doręczone pełnomocnikowi odwołującego się w dnu 24 marca 2020 roku. Od tej daty rozpoczął bieg terminu do złożenia skargi kasacyjnej. Odwołujący, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, skorzystał z tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia i w dniu 19 maja 2020 złożył skargę kasacyjną. Akta zostały przedstawiane Sądowi Najwyższemu wraz ze skargą kasacyjną w dniu 16 czerwca 2020 roku. Zatem akta sprawy głównej oraz dołączane do sprawy akta rentowe znajdowały się fizycznie w Sądzie Apelacyjnym w Białymstoku do 16 czerwca 2020 roku. Do tego czasu pracownicy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., czy pełnomocnicy organu rentowego mieli możliwość udania się do siedziby Sądu i sporządnienia stosownych kopii akt rentowych, albo – co wydaje się bardziej ekonomiczne i właściwe - wypożyczyć akta rentowe na okres miesiąca lub dwóch w celu rozpoznania wniosku A. B. o prawo do renty z ogólnego stanu zdrowia. Organ rentowy nie podjął jednak żadnych czynności w spawie, uznając, że zawieszenie postępowania stanowi usprawiedliwienie opóźnienia rozpoznania wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia. Zdaniem Sądu taka postawa jest nie do zaakceptowania. Organ rentowy miał pełną wiedzę i świadomość, że w dniu 12 lutego 2020 roku zapadł prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego – pełnomocnik organu rentowego był obecny na rozprawie w tym dniu. Co więcej, postępowanie w sprawie III U 159/17 zakończyło się korzystanie dla organu rentowego, zatem nie stało nic na przeszkodzie, aby podjąć czynności w celu rozpoznania wniosku odwołującego w postępowaniu, którego było zawieszone od dnia 5 grudnia 2018 roku. Ponadto w sytuacji, gdy wpłynęła skarga kasacyjna wiadomym było, że postępowanie przed Sądem Najwyższym jest długie, co winno stanowić dodatkowy bodziec do podjęcia czynności zmierzających do szybkiego rozpoznania wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia. Organ rentowy tego zaniechał, a wniosek odwołującego o podjęcie zawieszonego postępowania załatwił negatywnie, zdawkowo wskazując, że akta są nadal w sądzie. Podjęcie postępowania nastąpiło dopiero w dniu 30 września 2021 roku.

Wniosek o rentę z ogólnego stanu zdrowia został złożony w dni 27 października 2018 roku. Zdaniem Sądu to z winy organu rentowego doszło do tak długiego oczekiwania przez odwołującego na jego rozpoznanie. W okolicznościach sprawy niniejszej, od momentu zapadnięcia wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lutego 2020 roku organ rentowy dysponował możliwościami, aby podjąć działania w celu rozpoznania wniosku. Nie ulega wątpliwości, że wwiązałoby się to z koniecznością wypożyczenia akt rentowych. Należy nadmienić, że sędzia referent uzasadnienie wyroku sporządził w dniu 9 marca 2020 roku, zatem akta rentowe nie były już sądowi niezbędne. Przesłanie akt organowi rentowemu, wydanie przez Zakład postanowienia o podjęciu postępowania i wystąpienie do odwołującego o nadesłanie aktualnego zaświadczenia o stanie zdrowia, zostałoby załatwione do końca kwietnia 2020 roku. Po nadesłaniu zaświadczenia organ rentowy wyznaczyłby termin badania przez lekarza orzecznika i - Sąd zakłada, gdyby że orzeczenie LO byłoby negatywne dla odwołującego – też termin rozpoznania sprzeciwu przez komisję lekarską. Z dużym nakładem należy uznać, że procedowanie tym zakresie zakończyłoby się do końca maja 2020 roku, a zatem 1 lipca 2020 roku organ rentowy był w stanie zakończyć decyzją rozpoznanie w sprawie wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia. W rzeczywistości organ rentowy decyzję wydał dopiero 17 grudnia 2021 roku. Tak długi okres do wydania decyzji z dnia 17 grudnia 2021 roku potwierdza stanowisko Sądu o winie organu rentowego, który nie wziął pod uwagę przebiegu postępowania w sprawie III U 159/17, które zakończyło się prawomocnym wyrokiem z dnia 12 lutego 2020 roku, i bardzo długim oczekiwaniem przez odwołującego na rozpoznanie wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia. Organ rentowy miał możliwości prawne i osobowe do pozyskania akt rentowych, które są dołączane do akt sądowych jako złącznik i nie są łączone na stałe. Ponadto w dobie informatyzacji istniała w systemie ZUS informacja, że odwołujący został uznany przez lekarzy orzeczników za całkowicie niezdolnego do pracy (bez związku z wypadkiem przy pracy, ale to nie ma znaczenia dla rozważań Sądu w tym fragmencie uzasadnienia), a zatem jego stan zdrowia jest poważny. W dacie składania wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia miła już ukończone 57 lat życia i nigdzie nie pracował. Okoliczności te dodatkowo przemawiają na niekorzyść organu rentowego, który nie może tłumaczyć się brakiem dostępu do własnych akt, w sytuacji, gdy wniosek o rentę z ogólnego stanu zdrowia może być rozpoznany w przeciągu góra dwóch miesięcy, a z akt oryginalnych można sporządzić niezbędne odpisy bądź kserokopie. Należy zauważyć, że organ rentowy dysponował już pewnym zasobem choćby dokumentacji medycznej z racji na wcześniejszy wniosek o rentę w związku z wypadkiem przy pracy.

Konkludując, zgodnie z art. 118 ust. 1, 1a, 3-4 ustawy organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Zdaniem Sądu organ rentowy był w stanie zakończyć postępowanie w sprawie wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia do końca maja 2020 roku t.j. wyjaśnić ostatnie okoliczności niezbędne do wydania decyzji, zatem od 1 czerwca 2020 roku należy liczyć rozpoczęcie biegu terminu 30 dni na wydanie stosowanej decyzji w zakresie wniosku o rentę z ogólnego stanu zdrowia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. zmieniono zaskarżoną decyzję i przyznano A. B. prawo do wypłaty odsetek za okres od 1 lipca 2020 roku do 23 grudnia 2021 roku tj. do dnia wskazanego w odwołaniu.

mt