Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2024r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Danuta Poniatowska
Protokolant:	Marta Majewska-Wronowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2024r. w Suwałkach

sprawy W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do rekompensaty

w związku z odwołaniem W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 7 lipca 2023 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje W. K. prawo do rekompensaty.

UZASADNIENIE

Decyzją z 7.07.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.), ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.) i innych, odmówił W. K. prawa do rekompensaty, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uwzględnił okres 3 lat 5 miesięcy i 16 dni pracy w warunkach szczególnych. Innych wnioskowanych okresów nie uwzględnił, z uwagi na braki formalne w świadectwach pracy w warunkach szczególnych przedłożonych przez wnioskodawcę.

W odwołaniu od tej decyzji W. K. wnosił o jej zmianę i przyznanie prawa do rekompensaty. Domagał się uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych spornych okresów zatrudnienia na stanowisku operatora ciężkich maszyn budowlanych i drogowych. Wnosił o przesłuchanie na te fakty wskazanych świadków.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

W. K. (ur. (...)) wystąpił z wnioskiem o emeryturę z rekompensatą 24.03.2023 r. Zaskarżoną decyzją z 7.07.2023 r. odmówiono wnioskodawcy prawa do rekompensaty, z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W. K. ubiegał się o prawo do emerytury „wcześniejszej” w związku z pracą w warunkach szczególnych, prawa do tej emerytury odmówiono mu decyzją z 31.07.2019 r. (nie spełniał warunków stażowych – 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 1.01.1999 r. oraz nie wykazał wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych). Z akt rentowych wynika, że przyjęto okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 19 lat 10 miesięcy i 22 dni oraz staż pracy w warunkach szczególnych – 3 lata 5 miesięcy i 16 dni.

Zatrudnienie, na które powołuje się W. K., wnioskując o przyznanie rekompensaty:

1.  17.08.1976 r. - 12.02.1977 r. - Kopalnia (...)– ślusarz maszyn i urządzeń górniczych pod ziemią – okres uznany przez organ rentowy;

2.  24.03.1977 r. - 31.07.1980 r. - (...) Kopalnie(...) w S. (w tym służba wojskowa od 26.04.1978 r. do 10.04.1980 r.) – pomocnik maszynisty koparki (akta osobowe koperta k.74 i świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych – koperta k. 79);

3.  8.08.1980 r. - 25.10.1994 r. - (...) Sp. z o.o. w E., w tym okresie wykazane przez pracodawcę w świadectwach wykonywania prac w warunkach szczególnych:

- operator-maszynista koparko-ładowarki od 8.08.1980 r. do 1.10.1989 r., od 6.09.1991 r. do 26.06.1992 r., od 1.09.1992 r. do 31.12.1992 r. od 31.08.1993 r. do 31.10.1993 r.;

- kierowca samochodu ciężarowego od 2.10.1989 r. do 5.09.1991 r., od 1.01.1993 r. do 30.08.1993 r., od 1.11.1993 r. do 27.04.1994 r. – okres uznany przez organ rentowy;

4.  28.06.1992 r. do 31.08.1992 r. - (...)– zbrojarz (okres uznany prze organ rentowy);

5.  8.12.1997 r. – 7.06.1998 r., 7.09.1998 r. – 31.12.1998 r., 4.01.1999 r. – 31.03.1999 r. i 2.04.1999 r. – 29.02.2000 r. - Zakład (...) w E. – operator spycharko-koparki (kierowca pojazdów specjalistycznych) wykazane przez pracodawcę w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych (akta osobowe koperta k. 18).

Sąd pozyskał akta osobowe z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Kopalni (...) w S. i Zakładu (...) w E. (...) W aktach tych znajdują się odpisy dokumentów potwierdzających uprawnienia W. K. do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych:

⚫

uprawnienia klasy trzeciej koparki jednonaczyniowe do 0,6 m ^{( 3 )} (prawo do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych) uzyskał przed komisją egzaminacyjną w (...) 30.03.1980 r.;

⚫

uprawnienia klasy drugiej koparki jednonaczyniowe do 1,2 m ^{( 3 )} (prawo do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych) uzyskał przed komisją egzaminacyjną w (...) 23.11.1985 r.;

⚫

uprawnienie klasy pierwszej koparki jednonaczyniowe wszystkie typy (prawo do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych) uzyskał przed komisją egzaminacyjną w (...) 5.08.2012 r. (złożone na rozprawie koperta k. 66).

Z wyjaśnień odwołującego się wynika, że po zakończeniu pracy w kopalni (okres uwzględniony do pracy w warunkach szczególnych), zatrudnił się w (...) Kopalniach (...) w S.. Pracował na koparkach, a w angażach miał wpisany "pomocnik". W postępowaniu przed Sądem wnioskodawca złożył świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych wystawione przez tego pracodawcą 12.02.2024 r., z którego wynika, że od 23.03.1977 r. do 25.04.1978 r. wykonywał prace „wydobywanie, obróbka i przeróbka surowców skalnych” na stanowisku „operator zespołu przenośników” wymienionych w wykazie A dziale I poz.3 pkt 13 stanowiącym załącznik do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w warunkach szczególnych (Dz. Urz. MB i PMB Nr 3 z 1983 r., poz. 6). Z tego zakładu został powołany do służby wojskowej (od 26.04.1978 r. do 10.04.1980 r.). W wojsku był kierowcą wozów ciężarowych, ukończył półroczny kurs dla przedpoborowych. Jeździł na (...)

Następnie pracował w (...), (wcześniej (...)), ponad 14 lat na stanowisku operator koparki i kierowca wozów ciężarowych powyżej 3,5 tony. Przez 9 lat pracował tylko na koparkach, a potem przenoszono go na samochody ciężarowe. Pracował jednocześnie i na koparkach i na samochodach ciężarowych, w zależności od potrzeb zakładu, do 1994r. Zakład prowadził w szczytowym okresie 22 budowy, m.in. Szpital w S., elewator, prace w P., G., w E., bloki mieszkalne, roboty ziemne, prefabrykaty na własne potrzeby. Na wszystkie budowy jeździł ze sprzętem, podpychał piasek pod betoniarki, wykonywał wykopy pod szambo na 8 m w głąb. W zakładzie było kilka (...) i jeden (...). To są maszyny kołowe - ciągniki, a na nich zamontowany sprzęt budowlany. Pracował na największej koparko-spycharce w zakładzie, tylko jedna taka była. Pracował jako operator i wywoził ziemię wywrotką, szczególnie na żwirowniach, ciągnął koparkę na holu. Koparka nazywała się (...) - koparka samojezdna na kołach z łyżką.

W Zakładzie (...) w E. W. K. pracował na koparkach typu (...) Z przodu zamontowana łyżka ładowarkowa, z tyłu łyżka do kopania. Pracował tylko na tym sprzęcie. Zakład wykonywał prace drogowe: chodniki, ulice, krawężniki, jezdnie, budynek m.in. na O. (...), wszystkie prace rozbiórkowe na terenie E., wywozili gruz, a wnioskodawca rozpychał go co parę dni, żeby wywrotki mogły tam dalej jeździć. Popychał piasek pod betoniarki. Była tylko jedna maszyna tego typu w tym zakładzie i miał cały czas robotę.

Charakter pracy odwołującego, jako operatora koparko-spycharki potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie. S. B. pracował z K. w (...), przekształconym później w (...). Świadek pracował w latach 1973-2001, do końca firmy, był kierowcą samochodów ciężarowych. K. przyszedł później, był kierowcą samochodów ciężarowych i ładowarki na przemian. Nie było okresów przestoju w pracy. Zakład prowadził wiele budów, budowano bloki, obory dla (...). Roboty było dużo, nie wyrabiali się w ciągu 8 godzin pracy, pracowali po 10-14 godzin. Był jeden operator i on tylko operował tym sprzętem. Nie był kierowany do innych prac. Miał też ciężarowego (...), musiał robić to lub to. Praca była bez względu na porę roku, kopał wykopy i woził kruszywo.

M. W. pracował z K. w Zakładzie (...) w E., był mechanikiem w warsztacie, a wnioskodawca był operatorem koparki, to była duża koparka, jakiś (...) wynalazek. Praca dla operatora była cały czas. Firma zajmowała się budownictwem, zimą robiło się wykopy i załadunki samochodów. On ładował i gruz, i piasek, co w danej chwili było potrzebne.

Okresy pracy w warunkach szczególnych, nie budzące wątpliwości Sądu, wynoszą ponad wymagane 15 lat. Zostały one udokumentowane wymaganymi świadectwami pracy, a błędy formalne wskazane przez organ rentowy nie mają istotnego znaczenia, wykonywanie prac znajduje potwierdzenie w aktach osobowych, zeznaniach świadków. Nie budzi wątpliwości, że W. K. spełnia warunek stażowy – ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych - do przyznania rekompensaty.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.), rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat ( art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych).

Zgodnie z art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948 r., jeżeli przed dniem 1.01.2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie ma prawa do emerytury określonej:

- w art. 46 w związku z art. 29, 32 i 33 lub art. 39, art. 50, art. 50a lub art. 50e albo art. 184 ustawy emerytalnej,

- art. 34 i 48 w związku z art. 49 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r. albo:

- art. 3 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 27.07.2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z DFUS oraz ustawy Karta Nauczyciela,

- art. 88 ustawy z dnia 26.01.1982 r. Karta Nauczyciela

oraz nie ma prawa do emerytury pomostowej.

Bezspornym w sprawie jest, że W. K. urodził się po dniu 31.12.1948 r. i nie posiada prawa do emerytury ustalonej na podstawie powołanych powyżej przepisów. Natomiast spór sprowadzał się do ustalenia, czy spełnia warunek dotyczący posiadania na dzień 1.01.2009 r. co najmniej 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Wykonywanie pracy w warunkach szczególnych kwalifikuje się zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.). Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przepisami, do których odsyła art. 32 ust. 4 tej ustawy jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia pracami w szczególnych warunkach są prace wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego… okresy pracy, o których mowa w ust. 1 stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Obniżenie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu wystąpienia w ich zawodach czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które doprowadzają do wcześniejszej niż powszechnie utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Stąd też prawo do emerytury w wieku niższym nie jest tu przywilejem, lecz co do zasady wynika ze szczególnych właściwości wykonywanej pracy. Cechą niezbędną do uznania danego zatrudnienia za wykonywane w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Stanowi o tym przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia, wskazując przez to, że intencją ustawodawcy było zawężenie zakresu okresów szczególnych tylko do tych okresów zatrudnienia, w których praca była faktycznie wykonywana, a nie do samego pozostawania w zatrudnieniu. Zaznaczyć bowiem trzeba, że tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), niestałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (wyrok Sądu Najwyższego z 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; wyrok Sądu Najwyższego z 10 marca 2009 r. I UK 212/08 Wspólnota (...); wyrok SN z 21 listopada 2001 r. II UKN 598/00 OSNP 2003/17/419; wyrok Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2009 r. I UK 20/09 i inne).

Wnioskodawca przedstawił świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia, zakwestionowane przez organ rentowy. Świadectwo pracy nie jest jednak jedynym dowodem na okoliczność świadczenia pracy w warunkach szczególnych. Świadectwo wykonywania pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu przepisu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest ani organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. W postępowaniu sądowym traktuje się je jako dokument prywatny w rozumieniu przepisu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Dlatego sama treść świadectwa jest niewystarczająca (nie przesądza) na etapie sądowego postępowania odwoławczego czy dana praca była faktycznie pracą w szczególnych warunkach. Wymaga ono weryfikacji i oparcia w posiadanej przez zakład pracy dokumentacji z akt osobowych pracodawcy oraz w razie możliwości przy pomocy zeznań świadków i wnioskodawcy. Istotne jest faktyczne wykonywanie czynności a nie nazwa stanowiska zajmowanego przez pracownika.

Praca wnioskodawcy na stanowiskach wskazanych na wstępie winna być kwalifikowana poprzez zapisy zawarte w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. w wykazie A dział V - "W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych", pkt 3 -prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych oraz w wykazie A dział I – „W górnictwie”, pkt 3. Wydobywanie, obróbka i przeróbka surowców skalnych.

Sąd zauważa, że rozbieżność w orzecznictwie sądowym wzbudziła kwestia uznania danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach w odniesieniu do stanowiskowo-branżowego wyodrębnienia prac w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W jednym z wyroków Sąd Najwyższy stwierdził, że nie można swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. Odmienne stanowisko opiera się na założeniu, że w sytuacji, gdy stopień szkodliwości, czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. została przyporządkowana do innego działu przemysłu.

Aktualnie kierunek orzecznictwa jest taki, że jeśli stopień szkodliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Takie stanowisko Sąd orzekający w tej sprawie akceptuje i uznaje za zasadne co do prac wykonywanych przez odwołującego się. Jeżeli uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika z własnej jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru pracy wykonywanej w innym dziale przemysłu. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Jeżeli bowiem pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy narażony był na działanie tych samych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu przemysłu, w ramach którego to działu takie same prace zaliczane są do pracy w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie tych stanowisk pracy musiałoby być uznane za naruszające zasadę równości w zakresie uprawnień do ubezpieczenia społecznego pracowników wykonujących taką samą pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2014-03-26 II UK 368/13).

Możliwe jest zakwalifikowanie pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach, mimo że zatrudniający pracownika zakład nie należał do określonej branży (działu przemysłu) według konwencji (nomenklatury) rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd Najwyższy wyszedł z założenia, że nie można bezwzględnie zadekretować, że pracownik zatrudniony w innej branży nigdy nie wykonywał pracy w szkodliwych warunkach, czyli w takich samych jakie miał pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach na stanowisku określonym dla danej branży przemysłu w rozporządzeniu. Oparcie wykazu A do rozporządzenia na systematyce ujmującej poszczególne prace w szczególnym charakterze, nie służy zawężeniu kręgu uprawnionych, gdyż byłoby to sprzeczne nie tylko z ustawą, opartą przecież na powszechnym uprawnieniu, lecz również z samym rozporządzeniem, które nie mogło zawierać normy sprzecznej z ustawą. Wykaz nie ma więc podstawy do wprowadzenia ograniczenia - o ile w ogóle przyjąć takie zamierzenie - zaliczania pracy w szczególnych warunkach tylko dla zatrudnionych w danym dziale. W praktyce nigdy nie było to też tak rozumiane, skoro w wykazach resortowych lub innych branżowych wydawanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia prace w szczególnych warunkach nie były zawężane tylko do danego resortu czy branży (np. tylko do budownictwa czy tylko do transportu). Chodzi przecież o to że na określonym stanowisku pracy w szczególnych warunkach, niezależnie od branży czy resortu, zachodzi ujemne jej oddziaływanie na zdolność psychofizyczną do zatrudnienia, przez co pracownik zasługiwał na wcześniejszy wiek emerytalny (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2017-02-23 I UK 45/16).

Przedstawione dowody pozwalają przyjąć, że odwołujący legitymuje się wymaganym 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, gdyż wykonywał prace wymienione w wykazie A dział V - "W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych", pkt 3 - prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych oraz w wykazie A dział I – „W górnictwie”, pkt 3. Wydobywanie, obróbka i przeróbka surowców skalnych, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) przez co nabył prawo do rekompensaty, przyznawanej w formie dodatku do kapitału początkowego - art. 23 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Świadczenie to jest przyznawane tym ubezpieczonym, którzy nie mają możliwości skorzystania z emerytury w obniżonym wieku emerytalnym (art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), ani z emerytury pomostowej. Wnioskodawca spełnia wszystkie warunki do nabycia prawa do rekompensaty.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono, jak
w sentencji.