Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2025r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Danuta Poniatowska
Protokolant:	Marta Majewska-Wronowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2025r. w S.

sprawy J. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z udziałem (...) Sp. z o.o. we W.

o ustalenie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym

w związku z odwołaniem J. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia (...) r. nr (...)- (...) znak (...)- (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, że J. H. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu oraz wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. we W. od 15 marca 2024r.;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. na rzecz J. H. 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z (...) roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. powołując się na art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2024 r. poz. 497 z późn.zm.) stwierdził, że J. H. nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu oraz wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. od (...) roku. Argumentował, iż J. H. jako pracownik został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych przez płatnik składek od (...) r. na podstawie dokumentów zgłoszeniowych, które wpłynęły do Zakładu (...) r. tj. po obowiązującym terminie 7 dni. Natomiast od (...) r. wnioskodawca stał się niezdolny do pracy i do Zakładu wpłynął wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego. Organ rentowy przeprowadził postępowanie, w celu dokonania ustaleń w zakresie prawidłowości zgłoszenia J. H. do ubezpieczeń. Ubezpieczony przedłożył dokumenty, którymi dysponował, natomiast płatnik składek nie wypowiedział się w sprawie, nie potwierdził zatrudnienia i wykonywania pracy przez ubezpieczonego, nie przedłożył akt osobowych pracownika oraz dowodów świadczenia pracy. Wątpliwość organu rentowego budził fakt, czy faktycznie istniało zapotrzebowanie na pracownika i jego pracę. Wskazał na brak jakichkolwiek materialnych dowodów świadczenia pracy, brak dokumentów pracowniczych oraz zgłoszenie do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w trakcie trwającej niezdolności do pracy.

Odwołanie od tej decyzji złożył J. H., który domagał się jej zmiany i stwierdzenia, że od (...) roku podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. we W. oraz zasądzenia od organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Do odwołania dołączył dokumenty potwierdzające wykonywanie przez niego pracy. Podniósł, że nie może ponosić odpowiedzialności za opóźnienie w zgłoszeniu go do ubezpieczeń społecznych przez płatnika składek oraz brak dokumentacji i informacji od pracodawcy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji i podkreślił, iż ani odwołujący, ani płatnik składek nie przedstawili dowodów faktycznego wykonywania pracy. Do powstania tytułu ubezpieczeń nie wystarczy spełnienie jedynie formalnych warunków, takich jak sporządzenie umowy o pracę, czy dokonanie zgłoszenia do ubezpieczeń.

Sąd ustalił, co następuje:

J. H. (urodzony (...)) ukończył ekonomię na (...) i zarejestrował się jako bezrobotny. Chciał podjąć pracę i szukał jej na własną rękę.

W dniu (...)roku odwołujący wystąpił do Powiatowego Urzędu Pracy w A. z wnioskiem o przyznanie bonu na zasiedlenie osoby bezrobotnej do 30 roku życia.

Na portalu ogłoszeniowym (...) dowiedział się o pracy przedstawiciela handlowego w (...) G.. Odwołujący mieszkał wówczas w A. i z uwagi na odległość początkowo kontaktował się z prezesem spółki M. Ł. telefonicznie i mailowo. M. Ł. przeprowadził z nim rozmowę wstępną przez telefon. Następnie odwołujący udał się do W., gdzie mieściła się siedziba spółki. Tam przeszedł kolejną rozmowę kwalifikacyjną.

We wniosku o przyznanie bonu odwołujący wskazał, że podejmuje zatrudnienie u (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. i odległość od dotychczasowego miejsca zamieszkania do miejscowości, w której zamieszka wynosi około (...) km. Spółka (...) jako przedmiot działalności wskazała m.in. sprzedaż wyrobów tytoniowych. Z oświadczenia pracodawcy wynikało, że odwołujący ma zostać zatrudniony na stanowisku przedstawiciela handlowego na okres od (...) do (...) roku za wynagrodzeniem(...) zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano W.. Pismem z (...) roku odwołujący został poinformowany, że PUP pozytywnie rozpatrzył jego wniosek o bon na zasiedlenie osoby bezrobotnej.

W dniu (...) roku odwołujący zawarł ze Starostą (...), w imieniu którego działa Powiatowy Urząd Pracy w A., umowę o udzielenie odwołującemu pomocy finansowej w formie bonu na zasiedlenie dla bezrobotnego podejmującego zatrudnienie. Warunkiem udzielenia pomocy finansowej było osiągnie przez odwołującego wynagrodzenia w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę brutto oraz podleganie ubezpieczeniom społecznym. Ponadto odległość od miejsca dotychczasowego zamieszkania do miejscowości, w której bezrobotny zamieszka w związku z podjęciem zatrudnienia musiała wynosić co najmniej 80 km lub czas dojazdu do tej miejscowości i powrotu do miejsca dotychczasowego zamieszkana środkami transportu zbiorowego musiał przekraczać łącznie co najmniej 3 godziny dziennie. Ostatnim warunkiem było pozostanie w zatrudnieniu przez okres co najmniej 6 miesięcy. Kwota dofinansowania wyniosła (...) zł i została przekazana odwołującemu (...) roku.

W dniu (...) roku odwołujący zwarł z (...) Sp. z o.o. umowę o pracę na czas określony do (...) roku, na podstawie której został zatrudniony na stanowisku przedstawiciela handlowego za wynagrodzeniem (...)zł plus premie uznaniowe, w pełnym wymiarze czasu pracy. Miejsce pracy obejmowało teren całego kraju. Z zaświadczeń wystawionych przez pracodawcę wynikało, że od wynagrodzenia były odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne. Wynagrodzenie za pracę było przelewane na konto bankowe odwołującego.

W trakcie podpisywania umowy o pracę odwołujący został poinformowany jak i gdzie ma szukać klientów oraz co należy do jego zakresu obowiązków. Odwołujący nie pamiętał, czy informacje te były również zawarte w formie papierowej, ani czy pracodawca skierował go na badania lekarskie do lekarza medycyny pracy. To była pierwsza praca odwołującego i nie był on zaznajomiony w wymaganiami formalnymi dotyczący zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. W trakcie studiów pracował, ale były to prace dorywcze.

Do głównych obowiązków odwołującego jako przedstawiciela handlowego należało pozyskiwanie i obsługa klientów. Z klientami kontaktował się osobiście, telefonicznie lub emaliowo. Odwołujący miał przy sobie towar (papierosy elektroniczne), który sprzedawał. Gdy brakowało mu towaru, składał zamówienie za pośrednictwem wewnętrznego systemu. Zamówienie było analizowane przez świadka O. P. B., który je kompletował i wysyłał kurierem do klienta. Odwołujący miał do pracy przydzielony samochód służbowy. Pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy tj. 8 godzin, ale często pracował dłużej, z racji ma premie. Odwołujący wynajmował mieszkanie w L. i generalnie to miasto było obszarem jego dzielności, natomiast obszar sprzedaży wynikający z umowy o pracę obejmował teren całego kraju. Gdy odwołujący chciał wyjechać poza miejsce zamieszkania, musiał uzyskać zgodę prezesa na pokrycie przez firmę kosztów wyjazdu.

W trakcie pracy odwołujący korzystał z systemu firmowego, w którym tworzył zamówienia i wysyłał faktury. Odwołujący miał do tego sprzęt komputerowy z nadanym kontem i profilem służbowy. Prezes kontrolował jego pracę, gdyż miał dostęp do informacji nt. ilości zamówień, ilości pozyskanych klientów, wartości zamówień. Kontakt z prezesem spółki miał niemal codziennie. Gdy zdarzał się dzień, że nie pozyskał żadnego klienta, wówczas miał telefon od prezesa z pytaniem „co się dzieje?”. Odwołujący musiał mieć zgodę na udzielenie klientowi rabatu i dlatego wcześniej kontaktował się.

Świadek O. B. potwierdził, iż odwołujący był przedstawicielem handlowym spółki (...). Świadek pomagał spółce w „rozkręceniu” sprzedaży. Planował dołączenie do działalności w sytuacji, gdyby zaczęła przynosić zyski. Pomagał odwołującemu przy kontaktach z klientami spółki tj. osobami, które już zakupiły oferowane towary, które świadek pakował i wysyłał do klientów. Na zamówienie odwołującego uzupełniał również jego stan towarów. Świadek był „opiekunem” systemu, za pośrednictwem którego przedstawiciele handlowi realizowali zamówienia. Zajmował się trzema przedstawicielami, w tym odwołującym. Nie posiadał wiedzy na temat formy zatrudnienia przedstawicieli handlowych.

Po miesiącu od rozpoczęcia pracy odwołujący zachorował na schorzenie neurologiczne. Okazało się, że cierpi na dyskopatię wywołaną przesunięciem dysku i napieraniem na nerwy. Odwołujący początkowo odczuwał lekki ból, który z czasem się nasilił i w efekcie musiał przejść operację. Z tego powodu stał się niezdolny do pracy i przebywał na zwolnieniu lekarskim. Niezdolny do pracy był od (...) roku, natomiast okazało się, że do ubezpieczeń społecznych został zgłoszony przez pracodawcę dopiero (...) roku.

Po wystąpieniu zwolnienia lekarskiego kontakt odwołującego z pracodawca się pogorszył i ostatecznie się urwał. Prezes spółki przestał odpowiadać na telefony odwołującego. Umowa o pracę ulegała rozwiązaniu z uwagi na upływ czasu na jaki została zawarta. Odwołujący nie otrzymał świadectwa pracy mimo kilkakrotnych monitów.

(dowód: email do PUP z umowa o pracę k. 82, wniosek o przyznanie bonu z załącznikami k. 83-86 a.s. umowa nr (...) k. 126-127a.s, informacja PUP k. 128 a.s. , potwierdzenie przelewu k. 129 a.s. umowa o pracę – akta zus bez kolejno ponumerowanych kart (bkpk) k. 82 v a.s. , zaświadczenia – akta zus bkpk, potwierdzenia przelewu – akta zus bkpk, zestawienia zamówień k. 7-11,12,15,17,20,22,25,27,29,32,38-39 a.s. , faktury k. 12, 14,16,18,21,23-24,26,28,30,33-36,40-42 a.s., potwierdzenie odbioru gotówki k. 37,43-44 a.s., mandat karny k. 45, dowody wpłaty do wpłatomatu k. 46-48 a.s. wypis z KRS Rejestru Przedsiębiorców k. 93-99 a.s., zeznania świadka O. P. B. k. 111v-112 a.s., wyjaśnienia odwołującego k. 110-111v a.s., zeznania odwołującego k. 130v a.s.).

Sąd zważył, co następuje:

Jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2024 r. poz. 497 ze zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na mocy art. 11 ust. 1 ustawy systemowej, osoby te podlegają także obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu, a na mocy art. 12 ust. 1 ubezpieczeniu wypadkowemu. Art. 13 pkt 1 przewiduje, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu pracownicy podlegają od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Zgodnie z art. 22 k.p., umowa o pracę stanowi dwustronną czynność prawną, w ramach której pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem, pracownik zaś do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem. Umowa o pracę dochodzi do skutku, gdy strony złożą zgodne oświadczenie co do jej istotnych postanowień (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 listopada 1979 r., III PZ 7/79). Charakter zatrudnienia w ramach umowy o pracę ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia uprawnień osoby świadczącej pracę. Uprawnienia pracownicze, takie jak szczególna ochrona wynagrodzenia, płatny urlop, świadczenia ubezpieczeniowe w przypadku niezdolności do pracy i inne, z mocy przepisów prawa pracy przysługują bowiem tylko osobom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę i nie znajdują zastosowania do osób świadczących pracę na podstawie innych umów.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy wskazywał, że odwołujący został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych z opóźnieniem oraz że stosunek pracy został wykreowany wyłącznie celem uzyskania przez odwołującego korzyści z ubezpieczeń społecznych.

Odnośnie zgłoszenia odwołującego do ubezpieczeń społecznych, to nie ulega wątpliwości, że zgłoszenie takie nastąpiło z opóźnieniem, gdyż odwołujący został zatrudniony od (...) roku, natomiast zgłoszenie do ubezpieczeń wpłynęło do organu rentowego(...) roku. Opóźnienie było wynikiem zaniedbania płatnika składek. Zgodnie z art. 36 ust. 1 i 4 ustawy systemowej zgłoszenia dokonuje się w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczenia. Organ rentowy wskazywał przy tym na znaczne przekroczenie terminu. O ile fakt przekroczenia ustawowego terminu jest bezsporny, o tyle dyskusyjne jest, czy przekroczenie to należy kwalifikować jako kluczowe, biorąc pod uwagę fakt, że - jak wynika z materiału dowodowego - umowa o pracę była faktycznie realizowana. Składki za ubezpieczonego również nie były opłacane. W niniejszej sprawie płatnik składek nie odpowiadał na wezwania Sądu, nie udzielił żadnych wyjaśnień, ani nie przedłożył jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej przedmiotu sprawy. Na podobne problemy napotkał odwołujący oraz organ rentowy. Zdaniem Sądu, postawa pracodawcy wskazuje na celowe uniknięcie składania wyjaśnień w niniejszej sprawie i lekceważący stosunek do losów niniejszego postępowania. Nie ulega wątpliwości, że uchybienie terminowi zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych miało miejsce. Natomiast bez względu na wskazane naruszenia przepisów ze strony pracodawcy - istotne jest to, że strony przystąpiły do realizacji umowy o pracę, a więc spóźnione zgłoszenie do ubezpieczeń, nie miało znaczenia decydującego. W stosunkach pracy może to być oceniane w aspekcie przestrzegania przez pracodawcę przepisów, ale jeśli umowa o pracę faktycznie była realizowana, nie skutkują one uznaniem, iż doszło do jej nieważności. Sam fakt świadczenia pracy przez pracownika, w przypadku którego nie dopełniono opisywanych formalności, nie może prowadzić do tak daleko idącego skutku, chyba że umowa nie byłaby realizowana. Tylko wówczas takie okoliczności, jakie zaistniały w przedmiotowej sprawie, mogłyby potwierdzać pozorność umowy, a tym samym jej nieważność (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 24 listopada 2021 roku, VII U 778/21).

W związku z zawarciem umowy o pracę pracownik obowiązany jest do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.). Ponadto na pracodawcy ciąży obowiązek zgłoszenia pracownika do ubezpieczeń społecznych (por. art. 4 pkt 2 lit. a), art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 36 ust. 1, 2, 4 i 11 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zastrzec jednak trzeba, że samo niewywiązanie się przez pracodawcę z obowiązków notyfikacyjnych nie świadczy samo przez się o pozorności umowy o pracę, jeżeli ta była rzeczywiście wykonywana. Zaniechanie takie stanowi natomiast wykroczenie (por. art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) i nie pozbawia pracownika uprawnień wynikających ze stosunku pracy (zob. wyrok WSA w Rzeszowie z 18 marca 2014 r. II SA/Rz 139/14).

Natomiast oceniając, że umowa o pracę nie była pozorna, Sąd wiązł pod uwagę, że za taką nie można uznać umowy, która w rzeczywistości była wykonywana, tj. takiej, w ramach której pracownik faktycznie świadczy na rzecz pracodawcy pracę podporządkowaną. O fikcyjności umowy o pracę świadczy zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego, bez rzeczywistego wykonywania tej umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2001 r., sygn. akt UK 244/00, wyrok z 13 czerwca 2006r., sygn. akt II UK 202/05). W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą (wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005 r., II UK 320/04). Kreacja stosunku pracy powoduje zawsze konsekwencje prawne nie tylko bezpośrednio w sferze jego treści, ale także w wielu innych dziedzinach. Jednym z takich skutków jest prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego na wypadek spełnienia się przewidzianych przez ustawy przesłanek. Strony mogą kierować się takim celem i nie można czynić im zarzutu dążenia do celu sprzecznego z ustawą. Skoro osiągnięcie celu uzyskania prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczne z ustawą, strony zmierzające do takiego celu nie dokonują obejścia ustawy. Zawarcie umowy o pracę, choćby zmierzało wyłącznie do uzyskania świadczeń ubezpieczeniowych, nie jest powiązane z zamiarem obejścia ustawy. Stwierdzenie, że umowa zmierza do obejścia ustawy wymaga zatem poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych, dotyczących okoliczności jej zawarcia i celu, jaki strony zamierzały osiągnąć (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 8 marca 1995 r., I PZP 7/95, wyrok z 23 września 1997 r., I PKN 276/97).

Nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował. Stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 14 marca 2001 r., II UKN 258/00, wyrok z 25 stycznia 2005r., II UK 141/04, wyrok z 5 października 2005 r., I UK 32/05).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu całokształt zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do przekonania, że strony faktycznie realizowały zawartą od (...) roku umowę o pracę. Zawarcie jej poprzedzały kilkutygodniowe działania związane z wnioskiem odwołującego o uzyskanie bonu z PUP na zatrudnienie poza miejscem zamieszkania. Zawarcie umowy o pracę na okres co najmniej 6 miesięcy było warunkiem koniecznym do uzyskania bonu. W ocenie Sądu, istotne w sprawie są zapisy umowy o bon na zasiedlenie zawarte w § 6, zgodnie z którymi w przypadku niespełnienia warunków dotyczących podjęcia zatrudnienia i jego trwania, kwota bonu będzie podlegać zwrotowi. Celem zabezpieczenia zwrotu należności, D. H. złożyła umowę poręczenia (odpis umowy i przelew realizujący bon – k.126-129). Pierwotnie umowa o pracę miała zostać zawarta od (...), co wynika z oświadczenia prezesa Spółki złożonego w trakcie procedury o dofinansowanie, natomiast ostatecznie umowa o pracę została zawarta (...) roku i od tego dnia była realizowania.

W sprawie nie uzyskano dokumentacji pracowniczej w postaci akt osobowych, z uwagi na brak odpowiedzi ze strony pracodawcy. Korespondencja z Sądu nie była odbierana ani przez prezesa M. Ł., który zawierał umowę o pracę, ani przez aktualną prezes zarządu Ż. S. (ustalono na podstawie KRS – rejestru przedsiębiorców - k. 93-99). Udało się jednak zgromadzić materiał dowody, który potwierdził prawidłowość stanowiska przedstawionego w odwołaniu. J. H. dysponował szczątkową dokumentacją związaną z realizacją umowy o pracę. Podkreślenia wymaga, że na chwilę wyrokowania nadal nie uzyskał świadectw pracy, gdyż pracodawca nie odpowiada na jego monity. Nie ulega wątpliwości, że sama dokumentacja nie byłaby wystarczającym dowodem na potwierdzenie faktycznego realizowania umowy o pracę. Istotne znaczenie miały zatem zeznania świadka, który w ramach własnej działalności gospodarczej wspomagał rozruch działalności spółki (...). Do jego zadań należało m.in. wsparcie przedstawicieli handlowych, w tym odwołującego. Był odpowiedzialny za uzupełnianie zapasów towarów, jakimi handlował odwołujący, ale również realizował zamówienia zgłaszane przez odwołującego i wysyłał je klientom. Świadek nie miał wiedzy na temat formy prawnej zatrudniania odwołującego czy innych przedstawili handlowych, gdyż jego rola ograniczała się do logistycznego wsparcia przedstawicieli handlujących wyrobami oferowanymi przez spółkę.

Konkludując, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na zatrudnienie odwołującego i faktyczne wykonywanie obowiązków przedstawiciela handlowego w ramach umowy o pracę od (...) roku.

Mając na uwadze podniesione okoliczności, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd orzekł, jak w punkcie 1.

O kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. jedn. Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935 ze zm.).

mt

sędzia Danuta Poniatowska