Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2024r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Danuta Poniatowska
Protokolant:	Marta Majewska-Wronowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2024r. w Suwałkach

sprawy W. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do rekompensaty i o wysokość świadczenia

w związku z odwołaniem W. B.

od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 14 września 2023 r. znak (...)

zmienia zaskarżone decyzje i przyznaje W. B. prawo do rekompensaty.

UZASADNIENIE

Decyzją z 14.09.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. Wydział Realizacji Umów Międzynarodowych w G., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.), ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.) i innych, odmówił W. B. prawa do rekompensaty, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uwzględnił okres 8 lat 9 miesięcy i 11 dni pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od tej decyzji W. B. wnosił o jej zmianę i przyznanie prawa do rekompensaty. Domagał się uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Zakładzie (...) z siedzibą w W.. Wnosił o przesłuchanie na te fakty wskazanych świadków.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji. Wskazał, że wnioskowanego okresu nie uwzględnił, z uwagi na brak w świadectwie pracy przedłożonym przez wnioskodawcę zapisu o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych.

Kolejne odwołanie W. B. dotyczyło przyjętej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. w decyzji z 14.09.2023 r. do wyliczenia wysokości emerytury wartości kapitału początkowego. Odwołujący się nie zgodził się z ustaloną kwotą zwaloryzowanego kapitału początkowego – bez doliczenia należnej mu rekompensaty.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Postanowieniem z 4.12.2023 r. Sąd połączył obie sprawy do wspólnego rozpoznania z uwagi na ich tożsamość faktyczną i prawną.

Sąd ustalił, co następuje:

W. B. (ur. (...)) wystąpił z wnioskiem o emeryturę z rekompensatą 17.08.2023 r. Zaskarżoną decyzją z 14.09.2023 r. odmówiono wnioskodawcy prawa do rekompensaty, z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W. B. ubiegał się o prawo do emerytury „wcześniejszej” w związku z pracą w warunkach szczególnych, prawa do tej emerytury odmówiono mu decyzją z 8.01.2020 r. (nie spełniał warunków stażowych – 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 1.01.1999 r. oraz nie wykazał wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych). Z akt rentowych wynika, że przyjęto okresy składkowe i nieskładkowe na dzień 1.01.1999 r. w łącznym wymiarze 24 lat 1 miesiąca i 11 dni oraz staż pracy w warunkach szczególnych – 8 lat 9 miesięcy i 11 dni. Taki sam staż pracy w warunkach szczególnych został wskazany w zaskarżonej decyzji. W aktach rentowych znajdują się świadectwa pracy w warunkach szczególnych wskazujące na taki wymiar pracy. Okres ten nie budzi wątpliwości Sądu.

Zatrudnienie, na które dodatkowo powołuje się W. B., wnioskując o przyznanie rekompensaty, to okres pracy od 8.01.1991 r. do 20.02.1998 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacz – monter w Zakładzie (...) z siedzibą w W.. Okres ten potwierdzony został świadectwem pracy wystawionym przez pracodawcę w dniu zakończenia umowy o pracę. Wnioskodawca nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, przedłożone świadectwo pracy nie zawiera adnotacji o zatrudnieniu w warunkach szczególnych (w druku świadectwa nie ma takiego punktu – zapisu – akta rentowe t. I, k. 19).

Na wezwanie Sądu do złożenia akt osobowych, pracodawca A. F. nadesłał pismo opatrzone pieczęcią nagłówkową zakładu i własnoręcznym podpisem, w którym wskazał, że Zakład (...) to firma działająca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (k.42-43 akt). Firma świadczy usługi w branży energetyka – ciepłownictwo, wykonując prace polegające na montażu i remontach urządzeń ciepłowniczych, znajdujących się w budynkach ciepłowni i innych przedsiębiorstwach dostarczających energię cieplną. Ponadto pracodawca potwierdził, że W. B. był zatrudniony w tym zakładzie jako spawacz/monter kotłów przemysłowych wysokoprężnych, wykonując prace przy remontach i montażu kotłów przemysłowych znajdujących się w ciepłowniach i innych przedsiębiorstwach dostarczających energię cieplną (Wykaz A, Dział II Energetyka). Do pisma dołączył wypis z CEIDG, potwierdzający działalność zakładu przy wykonywaniu instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, instalowaniu maszyn przemysłowych, sprzętu, wyposażenia i innych.

Przesłuchany w charakterze strony W. B. zeznał, że pracując w tym zakładzie montował kotły do ogrzewania kotłowni miejskich w wielu różnych miastach Polski. Zakład liczył 7-8 pracowników, dwóch spawaczy, spawacz/monter tak jak on i kolega J. B. (zbieżność nazwisk przypadkowa). W pierwszej kolejności odbywało się rozebranie starego kotła, czyli konstrukcji, w której są rury, kocioł ma wysokość 6x8x12m. Roboty były na wysokościach. Robiło się metalowe zewnętrze, wata szklana, obmurze ceramiczne, przegroda azbestowa i rurowanie. Całe boki były z rur, przechodziły w podgrzewacz. Tam mieściło się około 20 km rur. Najbardziej szkodliwe było obmurze. Stare kotły, które demontowano były z lat siedemdziesiątych XX wieku, wszędzie był azbest i wełna szklana, stara technologia. Wykonywano wycięcie elementów stalowych elektrodą, było zapylenie, naświetlanie. Prace wykonywano na hali kotłów, obok kotły pracowały, był huk wentylatorów. Kotłownie nie były wyłączane. Kończył się remont jeden, oddawano do użytku i ekipa jechała na następny kocioł. Roboty wykonywano kompletnie: od rozbiórki do odebrania przez dozór techniczny. Większość dużych robót było wiosną, latem i jesienią. Zimą wykorzystywano urlopy, wykonywano mniejsze prace. Prace wykonywano w stałym składzie, tam gdzie właściciel firmy miał wygrany przetarg.

Na wniosek odwołującego się Sąd pozyskał akta sprawy IV U 302/16 Sądu Okręgowego w Zamościu w sprawie z odwołania J. B. o ustalenie prawa do emerytury. J. B. pracował również w Zakładzie (...) z siedzibą w W. od 2.08.1993 r. do 17.08.1998 r. Wykonywał prace wspólnie z odwołującym się przy remontach kotłów ciepłowniczych. Zeznania przesłuchanego w tej sprawie w charakterze strony J. B., potwierdzają fakty podane przez odwołującego się. Sąd Okręgowy w Zamościu prawomocnym wyrokiem z 2.12.2016 r. przyznał J. B. prawo do emerytury, uwzględniając do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w Zakładzie (...).

Po przeprowadzeniu postępowania, Sąd ustalił, że W. B. od 8.01.1991 r. do 20.02.1998 r. był zatrudniony na stanowisku spawacz – monter w Zakładzie (...) z siedzibą w W. i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń cieplnych na stanowisku monter kotłów i urządzeń pomocniczych wymienionym w wykazie A dziale II poz. 32 wykazu, stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy, podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach. Praca odwołującego się w spornym okresie wymieniona jest w wykazie A prac w warunkach szczególnych stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w Dziale II – W energetyce, Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

Okresy pracy w warunkach szczególnych, nie budzące wątpliwości Sądu, wynoszą ponad wymagane 15 lat. W. B. spełnia wszystkie warunki, w tym warunek stażowy - ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, do przyznania prawa do rekompensaty.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.), rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat ( art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych).

Zgodnie z art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948 r., jeżeli przed dniem 1.01.2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie ma prawa do emerytury określonej:

- w art. 46 w związku z art. 29, 32 i 33 lub art. 39, art. 50, art. 50a lub art. 50e albo art. 184 ustawy emerytalnej,

- art. 34 i 48 w związku z art. 49 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r. albo:

- art. 3 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 27.07.2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z DFUS oraz ustawy Karta Nauczyciela,

- art. 88 ustawy z dnia 26.01.1982 r. Karta Nauczyciela

oraz nie ma prawa do emerytury pomostowej.

Bezspornym w sprawie jest, że W. B. urodził się po dniu 31.12.1948 r. i nie posiada prawa do emerytury ustalonej na podstawie powołanych powyżej przepisów. Natomiast spór sprowadzał się do ustalenia, czy spełnia warunek dotyczący posiadania na dzień 1.01.2009 r. co najmniej 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Wykonywanie pracy w warunkach szczególnych kwalifikuje się zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.). Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przepisami, do których odsyła art. 32 ust. 4 tej ustawy jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia pracami w szczególnych warunkach są prace wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego… okresy pracy, o których mowa w ust. 1 stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Obniżenie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu wystąpienia w ich zawodach czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które doprowadzają do wcześniejszej niż powszechnie utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Stąd też prawo do emerytury w wieku niższym nie jest tu przywilejem, lecz co do zasady wynika ze szczególnych właściwości wykonywanej pracy. Cechą niezbędną do uznania danego zatrudnienia za wykonywane w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Stanowi o tym przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia, wskazując przez to, że intencją ustawodawcy było zawężenie zakresu okresów szczególnych tylko do tych okresów zatrudnienia, w których praca była faktycznie wykonywana, a nie do samego pozostawania w zatrudnieniu. Zaznaczyć bowiem trzeba, że tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), niestałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (wyrok Sądu Najwyższego z 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; wyrok Sądu Najwyższego z 10 marca 2009 r. I UK 212/08 Wspólnota (...); wyrok SN z 21 listopada 2001 r. II UKN 598/00 OSNP 2003/17/419; wyrok Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2009 r. I UK 20/09 i inne).

Za sporny okres zatrudnienia wnioskodawca nie przedstawił świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych. Świadectwo pracy nie jest jednak jedynym dowodem na okoliczność świadczenia pracy w warunkach szczególnych. Świadectwo wykonywania pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu przepisu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest ani organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. W postępowaniu sądowym traktuje się je jako dokument prywatny w rozumieniu przepisu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Dlatego sama treść świadectwa jest niewystarczająca (nie przesądza) na etapie sądowego postępowania odwoławczego czy dana praca była faktycznie pracą w szczególnych warunkach. Wymaga ono weryfikacji i oparcia w posiadanej przez zakład pracy dokumentacji z akt osobowych pracodawcy oraz w razie możliwości przy pomocy zeznań świadków i wnioskodawcy. Istotne jest faktyczne wykonywanie czynności a nie nazwa stanowiska zajmowanego przez pracownika.

Praca wnioskodawcy na stanowisku wskazanym na wstępie winna być kwalifikowana poprzez zapisy zawarte w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. w wykazie A w Dziale II – W energetyce, Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

Sąd zauważa, że rozbieżność w orzecznictwie sądowym wzbudziła kwestia uznania danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach w odniesieniu do stanowiskowo-branżowego wyodrębnienia prac w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W jednym z wyroków Sąd Najwyższy stwierdził, że nie można swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. Odmienne stanowisko opiera się na założeniu, że w sytuacji, gdy stopień szkodliwości, czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. została przyporządkowana do innego działu przemysłu.

Aktualnie kierunek orzecznictwa jest taki, że jeśli stopień szkodliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Takie stanowisko Sąd orzekający w tej sprawie akceptuje i uznaje za zasadne co do prac wykonywanych przez odwołującego się. Jeżeli uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika z własnej jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru pracy wykonywanej w innym dziale przemysłu. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Jeżeli bowiem pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy narażony był na działanie tych samych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu przemysłu, w ramach którego to działu takie same prace zaliczane są do pracy w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie tych stanowisk pracy musiałoby być uznane za naruszające zasadę równości w zakresie uprawnień do ubezpieczenia społecznego pracowników wykonujących taką samą pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2014-03-26 II UK 368/13).

Możliwe jest zakwalifikowanie pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach, mimo że zatrudniający pracownika zakład nie należał do określonej branży (działu przemysłu) według konwencji (nomenklatury) rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd Najwyższy wyszedł z założenia, że nie można bezwzględnie zadekretować, że pracownik zatrudniony w innej branży nigdy nie wykonywał pracy w szkodliwych warunkach, czyli w takich samych jakie miał pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach na stanowisku określonym dla danej branży przemysłu w rozporządzeniu. Oparcie wykazu A do rozporządzenia na systematyce ujmującej poszczególne prace w szczególnym charakterze, nie służy zawężeniu kręgu uprawnionych, gdyż byłoby to sprzeczne nie tylko z ustawą, opartą przecież na powszechnym uprawnieniu, lecz również z samym rozporządzeniem, które nie mogło zawierać normy sprzecznej z ustawą. Wykaz nie ma więc podstawy do wprowadzenia ograniczenia - o ile w ogóle przyjąć takie zamierzenie - zaliczania pracy w szczególnych warunkach tylko dla zatrudnionych w danym dziale. W praktyce nigdy nie było to też tak rozumiane, skoro w wykazach resortowych lub innych branżowych wydawanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia prace w szczególnych warunkach nie były zawężane tylko do danego resortu czy branży (np. tylko do budownictwa czy tylko do transportu). Chodzi przecież o to że na określonym stanowisku pracy w szczególnych warunkach, niezależnie od branży czy resortu, zachodzi ujemne jej oddziaływanie na zdolność psychofizyczną do zatrudnienia, przez co pracownik zasługiwał na wcześniejszy wiek emerytalny (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2017-02-23 I UK 45/16).

Przedstawione dowody pozwalają przyjąć, że odwołujący się legitymuje się wymaganym 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, gdyż wykonywał prace wymienione w wykazie A, w Dziale II – W energetyce, Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) przez co nabył prawo do rekompensaty, przyznawanej w formie dodatku do kapitału początkowego - art. 23 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Świadczenie to jest przyznawane tym ubezpieczonym, którzy nie mają możliwości skorzystania z emerytury w obniżonym wieku emerytalnym (art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), ani z emerytury pomostowej. Wnioskodawca spełnia wszystkie warunki do nabycia prawa do rekompensaty.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono, jak
w sentencji.