Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2025r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Cezary Olszewski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 kwietnia 2025r. w S.

sprawy W. K.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi (...) o Niepełnosprawności w Województwie (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji wnioskodawcy W. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 grudnia 2024r. sygn. akt IV U 74/24

Oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) orzeczeniem z dnia 22 marca 2024 roku utrzymał w mocy orzeczenie (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w (...)z dnia 7 lutego 2024 roku, na mocy którego zaliczono W. K. do osób o lekkim stopniu niepełnosprawności, symbol przyczyny niepełnosprawności 04-O, na czas określony - do (...). (...) ustalił, iż stopień niepełnosprawności istnieje od dnia 1 grudnia 2023 roku, a nie da się ustalić, od kiedy istnieje niepełnosprawność. W. K. nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością egzystencji, wymaga zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie i nie wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji oraz wymaga szkolenia. Zespół wskazał również, iż W. K. może pracować na otwartym rynku pracy.

Odwołanie od powyższego orzeczenia wniósł W. K. domagając się jego zmiany i zaliczenia go do wyższego stopnia niepełnosprawności. Wskazał, iż jego narząd wzroku nie wróci do sprawności.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w odpowiedzi na odwołanie stwierdził, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia i domagał się jego oddalenia. Podtrzymał podstawy zaskarżonego orzeczenia.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy oddalił odwołanie W. K..

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Odwołujący W. K. (urodzony (...)), jest osobą rozwiedzioną. Posiada wykształcenie średnie – studium pedagogiczne. Aktualnie pobiera emeryturę.

Przebył uraz gałki ocznej lewej w 2010 roku (brak dokumentacji) i cierpi na schorzenia narządu wzroku. Odnośnie leczenia psychiatrycznego ustali, iż 1981r. odwołujący był hospitalizowany w szpitalu psychiatrycznym w C. z rozpoznaniem osobowości niedojrzałej. We wrześniu 2002r. leczony w Niemczech w oddziale psychiatrycznym z powodu psychozy paranoidalnej i został skierowany do leczenia ambulatoryjnego. Następnie był hospitalizowany na oddziale dziennego pobytu w Ł. z rozpoznaniem zaburzeń schizotypowych i ponownie na oddziale dziennego pobytu w Ł. z rozpoznaniem zaburzeń schizotypowych oraz osobowości typu borderline. Rozpoznano tez u niego nadużywanie alkoholu w wywiadzie. Odwołujący posiadał umiarkowany stopień niepełnosprawności o symbolu 02-P, na okres od (...). do (...). Ponadto ustalił, iż odwołujący ukończył szkołę podstawową, a następnie Liceum Plastyczne i studium pedagogiczne. Pracował jako plastyk. Małżeństwo określał jako niezgodne. Reagował agresywnie, np. uderzał ręką w mur, w szybę. W 1980r. pobił żonę. Przed przyjęciem do szpitala w 1981 r. prawdopodobnie podjął próbę samobójczą. Od 2005r. do 2022r. przebywał za granicą, nie korzystał z opieki żadnej poradni w Polsce. Aktualni jest emerytem. Mieszka z partnerką - byłą żoną. Lekarz wystawiający zaświadczenie o stanie zdrowia uznał, że odwołujący jest samodzielny w zakresie czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego, poruszaniu się i komunikowania się. Odwołujący jest zdolny do utrzymywania higieny osobistej. Samodzielnie je, ubiera się samodzielnie. Ma trudności w wykonywaniu prac precyzyjnych. Nie wymaga opieki i pomocy. Jego sprawność intelektualna jest w normie.

Wskazując na powyższe Sąd Rejonowy nie uznał odwaniania za zasadne. Powołał się na dyspozycję art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2024r. poz. 44 ze zm.), która ustala trzy stopnie niepełnosprawności stosowane do realizacji celów określonych ustawą: znaczny, umiarkowany oraz lekki, a także art. 4 ust. 1, 2 i 3 ustawy zawierające definicje tych stopni. Natomiast w celu ustalenia, czy orzeczony lekki stopień niepełnosprawności odpowiada schorzeniom występującym u odwołującego się oraz ograniczeniom w pełnieniu ról społecznych i zawodowych, Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu okulistyki, psychologii i psychiatrii.

Biegła lekarz sądowa z zakresu okulistyki opinię wydała w oparciu o analizę dokumentacji medycznej przedłożonej przez odwołującego. Rozpoznała u niego: stan po urazie oka lewego w 2010r., ślepotę oka lewego, zanik lewej gałki ocznej oraz początkową zaćmę oka prawego. Zaopiniowała, że stwierdzone schorzenia i stopień ich klinicznego nasilenia pozwalają zakwalifikować odwołującego jako osobę niepełnosprawną w stopniu lekkim, okresowo do dnia (...) Symbol przyczyny niepełnosprawności: 04-O. Stwierdzone naruszenie sprawności organizmu u odwołującego powodują ograniczenia w pełnieniu ról społecznych w tym zawodowych, polegające na istotnym obniżeniu zdolności do wykonywania zatrudnienia w porównaniu do osoby zdrowej o podobnych kwalifikacjach. Zgodnie rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 15 lipca 2003r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności standardy w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu (§32.4 wrodzone lub nabyte wady wzroku) powodujące ograniczenie jego sprawności prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 0,3 wg. S. po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni. Odwołujący nie spełnia tych wymogów i nie wymaga częściowej pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych, co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegająca na udzielaniu wsparcia w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji oraz pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci i czynników społecznych i kulturowych. Biegła stwierdziła brak podstaw do zaliczenia odwołującego do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ze względu na schorzenia okulistyczne.

Biegli lekarze sądowi z zakresu psychologii - A. C. i z zakresu psychiatrii - R. E. na podstawie badania bezpośredniego odwołującego oraz analizy dokumentacji medycznej rozpoznali u niego: zaburzenia osobowości (osobowość typu borderline; zaburzenia schizotypowe, tj.: zaburzenia osobowości schizotypowe) oraz nadużywanie alkoholu w wywiadzie. Nie znaleźli podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych z uwagi na jego funkcjonowanie psychospołeczne, czy stan psychiczny. Odwołujący leczył się psychiatrycznie w przeszłości, był hospitalizowany psychiatrycznie w latach 2002-2004. Natomiast aktualnie, jak wynika z analizy akt sprawy, nie leczy się psychiatrycznie systematycznie. Jednorazowo był na wizycie u lekarza psychiatry w 2024r. Całokształt analizy akt sprawy nie wskazuje również na istotny wpływ udaru z 2023r. na aktualne funkcjonowanie odwołującego. Nie stwierdzili podstaw by twierdzić, że zgłaszane wnioskodawcę trudności w zakresie pamięci i uwagi istotnie obniżają jego możliwości funkcjonowania psychospołecznego. Nie utracił on zdolności prowadzenia gospodarstwa domowego. Analiza akt sprawy wskazuje na samodzielność odwołującego w zakresie czynności samoobsługowych, komunikacji i poruszania się.

Powyższe opinie Sąd Rejonowy uznał za miarodajne dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego oraz oceny ograniczeń w możliwości jego funkcjonowania w życiu społecznym i zawodowym. Stwierdził, że zostały sporządzone zgodnie z zasadami orzekania o niepełnosprawności, są spójne i logiczne, dlatego tez przyjął wnioski w nich zawarte za własne. Sąd Rejonowy zapewnił stronom możliwość wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości co do treści i wniosków zawartych w opiniach, żadna z nich nie zgłosiła zastrzeżeń do tych opinii. Zatem rozpoznane u odwołującego się stany chorobowe – przede wszystkim wynikające ze schorzenia okulistycznego, nie wystarczyły do stwierdzenia występowania u niego przesłanek do stwierdzenia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Sąd meriti nie negował ciężkości stanu ogólnego odwołującego, ciężkości jego przebytych i aktualnych chorób, jednak podkreślił, iż orzekanie o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności nie jest tylko oceną stanu zdrowia, ale oceną ograniczeń w możliwości funkcjonowania orzekanej osoby w życiu społecznym i zawodowym będących następstwem naruszenia sprawności organizmu. W aktualnym stanie zdrowia odwołujący nie wymaga czasowej lub częściowej pomocy w pełnieniu ról społecznych, nie jest zależny od otoczenia w zakresie czynności samoobsługowych, prowadzenia gospodarstwa domowego, poruszania się, komunikowania, leczenia czy rehabilitacji (nie wymaga on pomocy innych osób w pełnieniu ról społecznych). Tym samym nie istnieją podstawy do orzeczenia u niego umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Apelację od tego wyroku złożył odwołujący, zarzucając mu:

- wydanie orzeczenia po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki bez przeprowadzenia badania stacjonarnego tj. na podstawie samej dokumentacji medycznej w sytuacji, gdy jego stan zdrowia uległ pogorszeniu;

- wydanie wyroku z naruszeniem przepisów postępowania tj. wydanie postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu okulistyki bez jednoczesnego wezwania go na badanie, pomimo wyraźnego wskazania w treści odwołania, że jego stan zdrowia w zakresie narządu wzroku uległ pogorszeniu.

Wskazując na powyższe domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i ustalenia, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym ze wskazaniem przyczyny niepełnosprawności 04-0 oraz ustalenie, że spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, ewentualnie uchylenie skarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Domagał się również dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z dokumentów, których nie mógł złożyć w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji, tj.:

- zaświadczenia lekarza chirurga oczu z 22 sierpnia 2024 roku,

- wyniku z badania kardiochirurgicznego z października 2024 r. oraz marca 2025 r. z zaznaczeniem, że dokumentację dostarczy niezwłocznie po jej otrzymaniu,

- wynik tomografii głowy z dnia 27 grudnia 2024 roku również z zaznaczeniem, że dostarczy ją po jej otrzymaniu,

na okoliczność, że jego stan zdrowia jest odmienny od tego ustalonego przez biegłego z zakresu okulistyki.

Wniósł również o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza okulisty na okoliczność ustalenia stopnia i przyczyn niepełnosprawności oraz zaawansowania zdiagnozowanych chorób i schorzeń oraz oddziaływania schorzeń odwołującego na jego życie codzienne, wykonywanie czynności samoobsługowych, pełnienie ról społecznych oraz określenie efektów przeprowadzonego leczenia, a także na okoliczność ustalenia spełnienia przesłanek określonych w art. art. 8 ust. 3a pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym - po uprzednim badaniu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja podlega oddaleniu.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że zgodnie z art. 374 k.p.c. sąd drugiej instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania. W analizowanym przypadku ostatecznie żadna ze stron postępowania nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy. W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę zarzuty apelacji, a także zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu Okręgowego nie było konieczne przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej przed wydaniem wyroku w sprawie.

Przed odniesieniem się do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy podnieść, że Sąd drugiej instancji ma obowiązek dopuścić nowe dowody jedynie wówczas, gdy potrzeba ich powołania pojawiła się po rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji. W pozostałych przypadkach „sąd może”, lecz nie musi dopuścić nowych dowodów. Tym samym decyzja w tej mierze zależy od decyzji sądu uwzględniającej konkretne okoliczności każdej sprawy. Innymi słowy, Sąd drugiej instancji jest zobowiązany na wniosek strony uzupełniać materiał dowodowy, jeżeli jest to konieczne do rozstrzygnięcia sprawy, lecz jest także uprawniony (lecz nie zobowiązany) do pominięcia nowych faktów i dowodów zgłoszonych dopiero w postępowaniu apelacyjnym, gdy zachodzą przesłanki określone w art. 381 k.p.c. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2023 r., (...) 16/23).

W apelacji odwołujący sformułował dwa wnioski dowodowe. Pierwszy dotyczył dopuszczenia dowodu z dokumentacji medycznej na okoliczność pogorszenia jego stanu wzroku, drugi dotyczył dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu okulistyki na okoliczność, na które już wydawał opinię w sprawie, z zastrzeżeniem, że winien wcześniej wykonać badanie odwołującego. Na zasadzie art. 381 k.p.c. Sąd Okręgowy pominął wnioski dowodowe zgłoszony przez odwołującego w apelacji, gdyż mógł je powołać w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji. Odwołujący odpis opinii biegłego z zakresu okulistyki (jak i pozostałych biegłych) otrzymał w dniu 25 października 2024 roku. Wraz z opinią otrzymał pouczenie o zakreśleniu przez Sąd Rejonowy 7-dniowego terminu na złożenie ewentualnych zastrzeżeń do opinii. Odwołujący nie zgłosił żadnych zastrzeżeń. Następnie zarządzeniem z dnia 7 listopada 2024 roku sprawa została skierowana do zamknięcia rozprawy na posiedzeniu niejawnym (art. 224 §3 k.p.c.) , o czym uprzedzono odwołującego i zakreślono mu ponownie siedmiodniowy termin na zajęcie głosu w sprawie w formie pisemnej. Zarządzenie odwołujący otrzymał w dniu 25 listopada i w piśmie z dnia 3 grudnia 2024 roku (data wpływu do Sądu 4 grudnia 2024 roku) poinformował, że oczekuje na orzeczenie Sądu. Powyższa sekwencja zdarzeń jednoznacznie wskakuje, że odwołujący miał czas i możliwości na złożenie na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie tylko dokumentacji medycznej, ale również zgłoszenie wniosku o wydanie opinii przez biegłego z zakresu okulistyki po wcześniejszym jego zadbaniu. Skutki nieskorzystania z przysługujących praw obciążają odwołującego. Nie jest zatem prawdą, jak wskazał w apelacji W. K., że dowodów tych nie mógł zgłosić na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym. Wynik badania okulistycznego, dołączony do apelacji dotyczy badania z dnia 22 sierpnia 2024 roku (k. 103 a.s.), wynik badania usg jest z dnia 10 czerwca 2024 roku (k. 114 a.s.). Dodatkowo odwołujący złożył wyniki badania krwi z dnia 25 kwietnia 2024 roku (k. 114 a.s.), 30 września 2024 roku (k. 116 a.s.), 25 listopada 2024 roku (k. 116 a.s.) i 26 grudnia 2024 roku (k. 115 a.s.). Te ostatnie nie mają związku ze schorzeniami, na które cierpi odwołujący (okulistyczne, psychiatryczne).

Zaskarżony wyrok jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy prawidłowo zastosował konkretnie przywoływane przepisy prawa materialnego.

Sąd Okręgowy podziela w całości dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, przyjmując ustalenia i oceny tego Sądu za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany, ani uchylenia.

Sąd pierwszej instancji nie uchybił też zasadom prawidłowej oceny dowodów i nie przekroczył granic swobodnej oceny. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób jasny i przekonujący Sąd Rejonowy wskazał jakim dowodom dał wiarę oraz na podstawie jakich dowodów poczynił poszczególne ustalenia faktyczne. Ocena dowodów przeprowadzonych przez Sąd meriti na okoliczność skutków zdarzeń prawnych jest trafna i Sąd Okręgowy ocenę tą w całości podziela.

Podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia jest rozstrzyganie kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lutego 1996 roku, II CRN 173/95). Skuteczne przedstawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. - czego odwołujący w apelacji i tak nie czyni - wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające subiektywne przekonanie strony o innej niż przyjął wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99; z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00; z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00).

Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych, i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2003 r., II CK 75/02). Na sądzie orzekającym ciąży obowiązek dokonania oceny wszechstronnej, w czym mieści się wymaganie rozważenia wszystkich dowodów mających znaczenie dla przedmiotu sprawy oraz kierowania się w ocenie regułami logiki i doświadczenia życiowego nakazującego uwzględniać wzajemne związki między poszczególnymi faktami (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 lutego 2005 r., II CK 385/04).

Odwołujący zarzuty apelacyjne ograniczył wyłączenie do kwestionowania dowodu z opinii biegłego z zakresu okulistyki, zarzucając mu nierzetelność konkluzji, gdyż nie przeprowadził badania bezpośredniego i oparł się wyłącznie na dokumentacji medycznej. W tym kontekście należy zasygnalizować, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, pod kątem ich zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Należy przy tym zauważyć, iż odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące lub nieprzekonujące (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00; z dnia 21 października 2004 r., V CK 143/04, a także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98).

Dowód z opinii biegłego ma przy tym charakter szczególny, ponieważ jego celem jest dostarczenie sądowi wiadomości specjalnych niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy. Dlatego nie można go zastąpić inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka) czy zaniechać jego przeprowadzenia z powodu posiadania wiedzy specjalnej przez sędziego wchodzącego w skład sądu orzekającego.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowód z opinii biegłego z zakresu okulistyki. Zdaniem Sądu Okręgowego wszelkie zgłoszone przez odwołującego w odwołaniu wątpliwości zostały w sposób wyczerpujący wyjaśnione przez biegłą z zakresu okulistyki, która opierała się na dokumentacji głownie z listopada 2023 roku. Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tych opiniach, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r., III AUa 1328/17). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000 r., II UKN 617/99).

Sąd nie jest natomiast obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998). Natomiast sama polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2002 r., II UKN 708/00).

Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, że fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Zdaniem Sądu Okręgowego, postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy nie nasuwa żadnych wątpliwości, że w sprawie zbadano wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy orzekł o oddaleniu apelacji na podstawie art. 385 k.p.c. jako w całości nieuzasadnionej.

mt