Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2015r. w Suwałkach na rozprawie

sprawy z wniosku H. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji pozwanego Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 lipca 2015r. sygn. akt IV U 279/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 września 2014r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2014r., poz. 159 ze zm.) odmówił H. C. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wskazując iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 września 2014r. orzekła, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Odwołanie od decyzji wniósł H. C. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Argumentował, że zarówno lekarz prowadzący jak i lekarz medycyny pracy stwierdzili, że jest niezdolny do pracy. Ponadto lekarze neurochirurdzy zakwalifikowali go na operację do Kliniki Neurochirurgii w B..

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 13 lipca 2015r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu H. C. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy poczynając od dnia 21 lipca 2014r.

W uzasadnieniu tego wyroku wskazał, ze H. C. urodzony w dniu (...) ostatnio pozostawał zatrudniony na stanowisku palacza centralnego ogrzewania i konserwatora. Cierpi na przewlekły zespół bólowy kręgosłupa L-S i C. Znaczne nasilenie dolegliwości nastąpiło w 2012r. i z tego powodu pozostaje pod stałą opieką poradni neurochirurgicznej. Cierpi na wielopoziomową dyskopatię C3/C4, C4/C5, C6, C7, L3/L4, L4/L5, L5/L6 oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. W dniu 12 listopada 2013r. został skierowany na zabieg operacyjny do Kliniki Neurochirurgii w B. w związku z dyskopatią C5/C6 i C6/C7. Orzeczeniem z dnia 5 marca 2014r. lekarz medycyny pracy stwierdził, iż H. C. nie jest zdolny do wykonywania pracy na stanowisku palacza c.o. i konserwatora. W okresie od 20 stycznia 2014r. do 20 lipca 2014r. pozostawał niezdolny do pracy i z tego tytułu pobierał zasiłek chorobowy.

Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 31 lipca 2014r. nie stwierdził u H. C. niezdolności do pracy oraz stwierdził brak wskazań do świadczenia rehabilitacyjnego. Ustalenia powyższe potwierdziła Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 19 września 2014r.

H. C. po wykorzystaniu 182 dni zasiłku chorobowego w dalszym ciągu pozostawał niezdolny do pracy w związku z zespołem bólowym kręgosłupa L/S na tle zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych. Stwierdzono słabszy odruch skokowy prawy, ograniczenie ruchomości odcinka L/S i C kręgosłupa, ból lewego barku z ograniczeniem jego unoszenia do góry, zaburzenia czucia lewej kończyny górnej, drętwienie lewej kończyny dolnej, objawy rozciągowe dodatnie przy kącie 60 stopni.

Celem zweryfikowania stanowiska zaprezentowanego przez lekarza orzecznika ZUS oraz komisję lekarską ZUS, które następnie stały się podstawą wydania decyzji odmawiającej H. C. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i medycyny pracy na okoliczność ustalenia czy odwołujący nadal był niezdolny do pracy od dnia 21 lipca 2014r. i czy jego dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Biegli sądowi z zakresu neurologii R. Z. oraz medycyny pracy D. M. w swojej opinii , po analizie dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowego rozpoznali u odwołującego zespół bolesnego barku lewego, dyskopatię C5-C6, C6-C7, zespół bólowy kręgosłupa L/S na tle zmian zwyrodnieniowo - dyskopatycznych. Wskazali, iż w badaniu przedmiotowym stwierdzono odwodzenie w barku lewym poniżej 90 stopni, zgięcie ku tyłowi ograniczone; słabszy odruch skokowy kończyny prawej, ograniczenie ruchomości kręgosłupa odcinak C, ograniczenie ruchomości odcinka L/S kręgosłupa, objawy korzeniowe z odcinka L-S po prawej. Zdaniem biegłych stwierdzone schorzenia stanowiły przeciwwskazania do wykonywania przez odwołującego ciężkiej i średniociężkiej pracy fizycznej , dźwigania ciężarów, pracy przy maszynach w ruchu oraz pracy wymagającej sprawności manualnej. Niezdolność do pracy utrzymywała się przez okres dwunastu miesięcy począwszy od dnia 21 lipca 2014r., a dalsze leczenie i rehabilitacja w tym czasie rokowały odzyskanie przez odwołującego zdolności do pracy.

Ustalenia biegłych z zakresu neurologii i medycyny pracy, iż odwołujący H. C. od dnia 21 lipca 2014r. nie odzyskał zdolności do pracy potwierdził biegły neurolog R. P.. Wskazał, iż w badaniu fizykalnym potwierdził spostrzeżenia biegłych z zakresu neurologii i medycyny pracy. Odwołujący cierpi na zaburzenia czucia lewej kończyny górnej oraz drętwienie kończyny dolnej. Stwierdzono ból lewego barku z ograniczeniem jego unoszenia do góry oraz dodatnie objawy rozciągowe przy kącie 60 stopni. Ruchomość kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego jest ograniczona. Zdaniem biegłego zaawansowanie choroby zwyrodnieniowej upośledza funkcjonowanie organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy. Choroba zaburza w istotnym stopniu sprawność motoryczną i wymaga kontynuacji farmakologicznej i rehabilitacji. Stanowi przeciwwskazanie do ciężkiej pracy fizycznej wymagającej długotrwałej wymuszonej pozycji ciała.

Zdaniem Sądu Rejonowego, obie opinie biegłych zostały sporządzone w sposób rzetelny i profesjonalny, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą odwołującego i po przeprowadzeniu badań przedmiotowych. Uwzględniają również zasady doświadczenia zawodowego i prowadzonej praktyki. Orzekając o niezdolności do wykonywania pracy zawodowej biegli mieli na uwadze pracę ostatnio wykonywaną przez odwołującego – palacza c.o. i konserwatora, która jest pracą fizyczną, wymagającą długotrwałej wymuszonej pozycji ciała. Podczas badania fizykalnego biegli obu zespołów stwierdzili istnienie stanów chorobowych stanowiących przeciwwskazanie do wykonywania pracy zawodowej na dotychczasowym stanowisku przez okres dalszych dwunastu miesięcy, począwszy od dnia 21 lipca 2014r.

Sąd Rejonowy wskazał, ze podstawę rozstrzygnięci stanowi art. 18 ust.1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2014r., poz. 159), zgodnie z dyspozycją którego świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od tego wyroku wniósł organ rentowy, który na podstawie art.367 § 1 k.p.c., zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art.18 ust.2 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz.U. z 2014r., poz. 159) poprzez jego błędną wykładnię, polegająca na uznaniu, że H. C. przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przez okres 12-miesięcy mimo, że ubezpieczony ma wiek 64 lata i wg biegłych jest niezdolny do pracy przez taki okres 12 miesięcy.

Wskazując na ten zarzut, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku, tj. o oddalenie odwołania ubezpieczonego ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Suwałkach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał ustaleń stanu faktycznego oraz przeprowadził właściwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wydając zaskarżony wyrok Sąd I instancji wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla meritum sprawy, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu, rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy przyjął ustalenia faktyczne poczynione w pierwszej instancji za własne, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.11.1998r., sygn. I PKN 339/98). Rozpoznając sprawę Sąd I instancji nie naruszył wskazanej normy prawa materialnego, co uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. Zaskarżone rozstrzygnięcie jest trafne.

Organ rentowy zarzucił Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego, tj. art. 18 ust.2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 159 ze zm.). Wskazany przepis w art. 18 ust. 1 stanowi, ze świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, a w ust. 2 , ze świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Wskazał, ze okres zasiłkowy ubezpieczony wyczerpał z dniem 20 lipca 2014r. i według opinii Głównego Lekarza Orzecznika ZUS oraz Komisji Lekarskiej ZUS nie jest niezdolny do pracy.

Odnośnie zdolności do pracy H. C. wypowiedzieli się biegli lekarze w opiniach sporządzonych na zlecenie Sądu i organ rentowy nie wskazał na tyle merytorycznych zarzutów , by te opinie podważyć. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, celem postępowania dowodowego nie jest prowadzenie go do momentu uzyskania satysfakcjonującego stronę wyniku, lecz do momentu dostatecznego wyjaśnienia sprawy, co niewątpliwie nastąpiło.

Zarzucając naruszenie prawa materialnego, organ rentowy podnosił zaawansowany wiek odwołującego – ukończenie 64 roku życia, a w związku z tym wątpliwe rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy. W swych opiniach biegli wskazali, iż dalsze leczenie i rehabilitacja , począwszy od daty przyznania zasiłku, rokowały odzyskanie przez odwołującego zdolności do pracy. Przy przyjęciu przez Sąd za miarodajne tych ustaleń, organ rentowy nie może podnosić zaawansowanego wieku odwołującego, gdyż, zdaniem Sądu II instancji, uznanie tej argumentacji za zasadną, prowadziłoby do dyskryminacji ze względu na wiek. Należy zauważyć, iż aktualnie wiek emerytalny dla osób urodzonych tak, jak odwołujący, wynosi 66 lat i 1 miesiąc. W dacie ustania prawa do zasiłku odwołujący ukończył jedynie 64 lata i 5 miesięcy. Zgodnie zasadą równego traktowania, nie można go pozbawić prawa do zasiłku rehabilitacyjnego, jeśli rokuje przywrócenie zdolności do zarobkowania, a to wynika z opinii biegłych. Proponowanie odwołującemu w apelacji, po ponad roku od wydania odmownej decyzji i prowadzeniu postępowania , by ubiegał się o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, kwestionując jednocześnie istnienie u niego tej niezdolności, jest nieetyczne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 kpc apelacja, jako bezzasadna podlegała oddaleniu.