Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2025r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Cezary Olszewski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 kwietnia 2025r. w S.

sprawy W. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji wnioskodawcy W. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 25 czerwca 2024r. sygn. akt IV U 157/23

zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję (...) Oddział w (...) z dnia 25 września 2023r., w ten sposób, że przyznaje odwołującej W. B. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, za okres od dnia (...) roku do dnia (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 września 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w (...), działając na podstawie art. 18 ust. 1 i ust. 3-6 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2022r. poz. 1732) odmówił W. B. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wskazując, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20.09.2023r. orzekła, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Odwołanie od tej decyzji wniosła W. B. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Odwołująca zarzuciła skarżonej decyzji, iż oparta jest na błędnych orzeczeniach lekarza orzecznika oraz Komisji Lekarskiej, w których to orzeczeniach błędnie stwierdzono, iż jest całkowicie zdolna do pracy. Jak podkreśliła, w dalszym ciągu jest niezdolna do pracy z powodu urazów kończyny dolnej, zmian zwyrodnieniowych odcinka lędźwiowego kręgosłupa z dyskopatią.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w (...) wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ponownie podniósł, iż Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wyrokiem z dnia 25.06.2024 roku Sąd Rejonowy oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W. B. (urodzona (...)) posiada wykształcenie zawodowe – malarz. Obecnie pracuje w szkole podstawowej na stanowisku sprzątaczki. Zgłasza bóle dolnego odcinka kręgosłupa z promieniowaniem bólu wzdłuż prawej kończyny dolnej. Ból sięga torem nerwu kulszowego do kostki zewnętrznej stopy prawej wzdłuż biodra, tylno-bocznej powierzchni uda prawego i podudzia. Z powodu tych dolegliwości była leczona ambulatoryjnie i przyjmowała okresowo leki p/bólowe. Od 13.03.2023r. do(...)roku wykorzystała zasiłek chorobowy. W tym okresie nie korzystała z rehabilitacji. Lekarz neurolog w informacji dla lekarza POZ zalecił konsultację ortopedyczną. Została skierowana do Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej oraz do Poradni Neurochirurgicznej.

Dnia 25.10.2023 roku została skierowana przez ortopedę do Szpitala - Oddział Ortopedyczny z rozpoznaniem choroby krążków międzykręgowych i innych z uszkodzeniem korzeni nerwów rdzeniowych. Twierdzi, że została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego.

W 2019 roku odwołująca doznała urazu skrętnego stawu skokowego prawego podczas schodzenia ze schodów. Była leczona zachowawczo przez ortopedę - zastosowano stabilizację stawu ortezą. Wobec utrzymującej się niestabilności stawu skokowego była hospitalizowana w Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej Szpitala w (...)w dniach (...)roku. Dnia(...)roku wykonano zabieg operacyjny rekonstrukcji (...) przy użyciu ścięgna mięśnia podeszwowego. W dalszym etapie stosowano rehabilitację.

Odwołująca pozostawała niezdolna do pracy i wykorzystała 182 dni zasiłku chorobowego w okresie od dnia 13.03.2023r. do dnia (...) W dniu 08.08.2023r. złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, iż W. B. nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

W celu zweryfikowania stanowiska zaprezentowanego przez komisję lekarską ZUS, które następnie stało się podstawą wydania decyzji odmawiającej W. B. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii.

W sprawie opiniowali biegli lekarze z zakresu neurologii – R. Z. i ortopedii – M. C., którzy rozpoznali u niej: kilkuletni wywiad dolegliwości bólowych w dolnym odcinku kręgosłupa, umiarkowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego z degeneracją krążków m-kręgowych i ich wypuklinami na poziomie L4-L5 i L5-S1, przebyte w 2019 roku skręcenie stawu skokowego prawego leczone rekonstrukcją więzadła (...) obecnie zmiana wygojona oraz otyłość I stopnia. Nie stwierdzili, aby od dnia 15.09.2023 roku była nadal niezdolna do pracy, tym samym brak jest podstaw do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres począwszy od tej daty. Wskazali, iż w badaniu przedmiotowym neurologicznym, poza wygładzoną lordozą lędźwiową nie stwierdzono ograniczenia ruchomości kręgosłupa lędźwiowego, brak było objawów rozciągowych zespołu bólowego, brak dysfunkcji ze strony układu mięśniowego czy obwodowego układu nerwowego. W wykonanym we wrześniu 2023 roku badaniu (...) kręgosłupa L-S stwierdzono umiarkowane zmiany zwyrodnieniowe w strukturze kostnej, zmiany degeneracyjne krążków m-kręgowych z ich wypuklinami na poziomie L4-L5 i L5-S1, ale bez opisywanych przez radiologa konfliktów z korzeniami nerwowymi. Taki obraz radiologiczny dobrze koreluje się ze stanem neurologicznym powódki, w którym nie stwierdza się ani objawów rozciągowych zespołu bólowego ani objawów ubytkowych. Przebyte skręcenie stawu skokowego prawego aktualnie wygojone, staw stabilny, bez zniekształceń z prawidłowym zakresem ruchomości. Biorąc pod uwagę rozpoznane powyżej schorzenia oraz ich wpływ na stan funkcjonalny organizmu odwołującej, dotychczasowy przebieg tych chorób i wyniki badań neuroobrazowych biegli wskazali, że z dniem 15.09.2023 roku odwołująca odzyskała zdolność do pracy i tym samym brak jest podstaw do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego począwszy od tej daty.

Przedmiotową opinię biegli lekarze z zakresu neurologii i ortopedii podtrzymali w całości w opinii uzupełniającej. Odpowiadając na zarzuty odwołującej ponownie wskazali, iż opiniowanie o braku niezdolności do pracy i tym samym braku wskazań do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego począwszy od dnia 15.09.2023r. oparli na przeprowadzonym badaniu przedmiotowym i analizie dokumentacji medycznej, w tym badaniach radiologicznych.

Sąd Rejonowy nie uwzględnił odwołania skarżącej. Powołując się na art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U z 2023r. poz. 2780) wskazał na konkluzje opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii – R. Z. i ortopedii – M. C. (podstawową i uzupełniającą). W ocenie Sądu Rejonowego, niezdolność do pracy odwołującej ustała z dniem zakończenia okresu zasiłkowego 182 dni (tj. w dniu 14.09.2023r.). Podniósł, iż umożliwił stronom zgłaszanie zastrzeżeń do przedmiotowych opinii, z czego odwołująca skorzystała, a biegli sądowi odnieśli się do zgłaszanych zastrzeżeń. Jednak zgłoszone zastrzeżenia nie spowodowały zmiany stanowiska przez biegłych.

W ocenienie Sądu pierwszej instancji opinia biegłych R. Z. i M. C. stanowi dowód wiarygodny, rzeczowy, poprawny merytorycznie, wyczerpujący, logicznie uzasadniony, a przez to przekonujący przede wszystkim dla Sądu, jako bezstronnego arbitra, a nie dla którejkolwiek ze stron. Wskazał, iż ocena dowodu z opinii biegłego jest jednak dokonywana według kryterium wiarygodności w tym znaczeniu, że nie można nie dać wiary biegłemu odwołując się do wewnętrznego przekonania sędziego czy zasad doświadczenia życiowego. Opinia biegłego podlega ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., ale odróżniają ją nadto szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania wyrażonego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000r., sygn. akt I CKN 1170/98). Z uwagi na pozytywnie ocenioną treść opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii R. Z. i ortopedii M. C., odnoszącej się w sposób jednoznaczny, stanowczy i kompletny do przedmiotu zlecenia, Sąd Rejonowy uznał, iż opinia ta wyjaśnia w sposób jednoznaczny i stanowczy wszelkie kwestie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i stanowi prawidłowy dowód w sprawie.

Apelację od tego wyroku złożyła W. B., zakrążając go w całości i zarzucając mu:

1. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na błędnym przyjęciu, że począwszy do 15.09.2023r. nie była już niezdolna do pracy oraz brak było i jest okoliczności uzasadniających ustalenie jej uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego,

2. oparcie skarżonego orzeczenia na opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii, która - w świetle nowych dowodów - okazała się wadliwa, rażąco błędna,

3. mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa procesowego, a mianowicie naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez oparcie wyroku wyłącznie na opinii biegłych lekarzy sądowych bez wszechstronnego rozważenie całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. dokonanie oceny materiału dowodowego błędnie zawężonego wyłącznie do opinii biegłych lekarzy sądowych, przy zignorowaniu zasad logiki i doświadczenia życiowego, co skutkowało błędnym przyjęciem, że rzekomo na dzień 15.09.2023r. i następne była całkowicie zdolna do pracy.

Wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dodatkowego dowodu z karty informacyjnej z Oddziału Ortopedyczne - Urazowego Szpitala Wojewódzkiego w S. na okoliczność jej hospitalizacji w dniach 08 - 17.07.2024 roku w celu leczenia operacyjnego: spondylodezy odcinka LS kręgosłupa, a więc schorzenia, które występowało u niej w dniu 15.09.2023r. Podniosła, iż potrzeba powołania tego dowodu wynikła już po wydaniu skarżonego wyroku.

Wskazując na powyższe wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, tj. uchylenie zaskarżonej decyzji organu rentowego i przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja odwołującej była uzasadniona.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Sąd drugiej instancji rozpoznaje w postępowaniu apelacyjnym "sprawę", a nie "apelację", co stanowi wyraźne odróżnienie postępowania apelacyjnego od kasacyjnego. Obowiązkiem sądu drugiej instancji jest rozpoznanie sprawy w granicach apelacji, wydanie orzeczenia na podstawie materiału procesowego zgromadzonego w całym dotychczasowym postępowaniu, oraz danie temu wyrazu w treści uzasadnienia wyroku (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2015 r. II PK 65/14). Sąd odwoławczy ma więc nie tylko uprawnienie, ale obowiązek rozważenia na nowo całego zabranego w sprawie materiału oraz jego własnej oceny, przy uwzględnieniu zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. (por.uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 r., I PK 169/05). Oznacza to, że sąd drugiej instancji ma z jednej strony pełną swobodę jurysdykcyjną (bo rozpoznaje "sprawę"), z drugiej natomiast ciąży na nim obowiązek rozważenia wszystkich zarzutów i wniosków podniesionych w apelacji oraz zgłoszonych w pismach procesowych składanych w toku postępowania apelacyjnego. Rozpoznanie apelacji sprowadza się więc do ponownego rozpatrzenia przez sąd drugiej instancji sprawy, w sposób potencjalnie nieograniczony, co oznacza że sąd ten jeszcze raz bada pod kątem merytorycznym i faktycznym sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji. W konsekwencji może, a jeżeli je dostrzeże - powinien, naprawić wszystkie naruszenia prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia (por. treść uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07). Jedynymi ograniczeniami rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym są więc granice zaskarżenia, każdorazowo wytyczane w poszczególnych przypadkach przez sformułowanie konkretnych zarzutów podniesionych w treści wniesionej apelacji.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane po uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Podkreślić należy, że kontrola instancyjna ogranicza się w tym przypadku tylko do zbadania poprawności logicznego rozumowania sądu I instancji.

Jak stanowi art. 381 k.p.c. Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Odwołująca dołączyła do apelacji kserokopię karty leczenia szpitalnego, na którym przebywała od 8 do 17 lipca 2024 roku. W trakcie tego pobytu, w dniu 9 lipca 2024 roku przeszła zabieg operacyjny. Dokumentacja ta nie mogłaby przez nią złożona na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym (wyrok zapadł 25 czerwca 2024roku), natomiast z racji na powód hospitalizacji oraz przedmiot sporu, Sąd Okręgowy uwzględnił wniosek o dopuszczenie dowodu z tego dokumentu.

Z kolei art. 278 §1 k.p.c. stanowi, iż dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości "specjalne". Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczająca poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów - art. 233 k.p.c., sąd powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok Sądu Najwyższego z 30.10.2003r. IV CK 138/02). Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok Sądu Najwyższego z 30.06.2000r. II UKN 617/00).

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu ortopedii i neurologii na okoliczność ustalenia czy odwołująca począwszy od dnia 15.09.2023r. była nadal niezdolna do pracy, a jeśli tak to do kiedy trwała przedmiotowa niezdolność do pracy oraz czy dalsze leczenie, które przeszła lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez odwołującą zdolności do pracy (świadczenie rehabilitacyjne – art. 18 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa).

Pierwszą opinią wydali biegli lekarze sądowi z zakresu neurologii – T. P. i (...). Biegli przed wydaniem opinii zbadali odwołującą oraz przeanalizowali zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną. Biegła z zakresu neurologii rozpoznała zespół u odwołującej: przebytą operacja na kręgosłupie 1/s w dniu 09.07.2024r., spondylodezę L3, zespół bólowy kręgosłupa 1/s, spowodowany zmianami zwyrodnieniowymi i dyskopatycznymi L4/L5 i L5/S1 z cechami przebytej rwy kulszowej prawostronnej z ograniczeniem ruchomości w odcinaku 1/s i przebyte w 2019 roku skręcenie stawu skokowego prawego leczone operacyjnie. Zaopiniowała, iż rozpoznane schorzenia i ich przebieg uzasadniają uprawnienie apelującej do świadczenia rehabilitacyjnego po 15.09.2023roku na okres 1-go roku. Biegła wskazała, iż odwołująca z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa 1/s jest długotrwale niezdolna do pracy. Leczenie zachowawcze – farmakologiczne - nie poprawiło jej stanu zdrowia, zatem po wykorzystaniu zwolnienia lekarskiego nie, mogła pracować zgodnie z kwalifikacjami (sprzątaczka). Biegła wskazała, iż mimo leczenia farmakologicznego i operacyjnego istnieją u niej nadal dolegliwości bólowe. U wnioskodawczyni naruszone zostały funkcje organizmu w zakresie układu ruchu i obwodowego układu nerwowego. Potwierdza to badanie podmiotowe i przedmiotowe oraz dokumentacja lekarska. Potwierdzone dolegliwości naruszają jej sprawność w stopniu wymagającym dalszego leczenia - okresowej kontroli – i maja charakter przewlekły stabilny. Powodują obecnie długotrwałą niezdolność do pracy i istnieją przesłanki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego (k. 125-128).

Biegły z zakresu ortopedii i traumatologii rozpoznał u niej dyskopatię lędźwiową po leczeniu operacyjnym spondylodezą L3-S. Uznał za osobę czasowo niezdolną do pracy po dniu 14.09.2023 r. Biegły wskazał, iż odwołująca była operowana w lipcu 2024 r., natomiast w badaniu przedmiotowym biegły stwierdził nadal istotne ograniczenie funkcji narządu ruchu. Uznał, iż rokuje ona odzyskanie zdolności do pracy po zakończenia leczenia i rehabilitacji. Wynik badania ortopedycznego oraz analiza badań obrazowych i dokumentacji medycznej dają podstawę do stwierdzenia, iż opiniowana jest nadal nie zdolna do pracy po 14.09.2023r. Zdaniem biegłego niezdolność winna trwać do 31.03.2025 r. Po tym czasie apelująca rokuje odzyskanie zdolności do pracy (k. 190-193).

W wyniku zastrzeżeń organu rentowego opinię uzupełniającą wydał biegły M. S. (ortopeda, traumatolog), który podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w opinii głównej. Wskazał, iż z opinii tej wynika, iż opiniowana była po 14.09.2023 r. nadal nie zdolna do pracy, natomiast okres świadczenia rehabilitacyjnego powinien trwać 12 miesięcy. W kwestii dowodów na obecność niezdolności do pracy wskazał na wyniki badań obrazowych potwierdzających zaawansowane zmiany chorobowe. Podkreślił, iż zmiany jakie operowano w lipcu 2024 roku nie powstały i nie narosły w czasie między badaniem ZUS, a operacją. Zmiany te były zdecydowanie wcześniej i były powodem niezdolności do pracy, powodem świadczenia rehabilitacyjnego (k. 161).

W związku z kolejnymi zastrzeżeniami organu rentowego Sąd drugiej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurologii oraz ortopedii (z pomięciem biegłych z zakresu ortopedii opiniujących dotychczas w sprawie).

Biegli z zakresu neurologii - T. P. oraz (...) rozpoznali u odwołującej: przebytą operację na kręgosłupie l/s w dniu 09.07.2024r., zespół bólowy kręgosłupa 1/s spowodowany zmianami zwyrodnieniowymi i dyskopatycznymi z cechami rwy kulszowej prawostronnej z ograniczeniem ruchomości w odcinaku 1/s. Zaopiniowali, iż podstawie dokumentacji i badania przedmiotowego stwierdzili uprawnienie odwołującej do świadczenia rehabilitacyjnego po 15.09.2023r. na okres roku. Biegli podkreślili, że: „nie operuje się ludzi, którzy nie mają dolegliwości”. Opiniujący wskazali, iż z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa i niesprawności ruchowej, występującej przed operacją, jak i obecnie, odwołująca jest długotrwale niezdolna do pracy, w/g kwalifikacji. Po wyczerpaniu okresu zasiłkowego (182 dni), odwołująca po 14.09.2023r. nadal była niezdolna do pracy. Leczenie powódki nie przynosiło poprawy, nadal występowały dolegliwości bólowe i ograniczenie sprawności ruchowej.

Zgodnie z dyspozycją art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz.U z 2023r. poz. 2780 z późn. zm.), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (ust.2).

Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie dokonał odmiennej subsumpcji, opierającą się na ustaleniach poczynionych w dużej mierze w postępowaniu apelacyjnym. Stwierdził przy tym, że Sąd pierwszej instancji, wskutek pominięcia szeregu istotnych okoliczności sprawy, dokonał częściowo błędnych ustaleń i w rezultacie błędnej subsumcji, co doprowadziło do niewłaściwego zastosowania prawa materialnego. Należy podkreślić, iż dokonując w analizowanej sprawie własnej, odmiennej oceny materiału dowodowego, własnych ustaleń i własnej subsumpcji, uczynił to w takim zakresie jaki wynikał ze stwierdzonych faktów. Jak wskazano wyżej, Sąd drugiej instancji ma kompetencję, by we własnym zakresie, zgodnie z zasadą swobody sędziowskiej, dokonać ustaleń faktycznych istotnych z punktu widzenia przesłanek prawa materialnego, i bynajmniej nie jest związany bezspornymi faktami wynikającymi z decyzji organu rentowego. Czynności procesowe Sądu we wskazanym obszarze, nie stanowią przekroczenia zakresu przedmiotowego sprawy, wyznaczonego treścią decyzji organu, ponieważ dotyczą sfery ustaleń faktycznych - co jest domeną swobody sędziowskiej - które to ustalenia Sąd wprost, w drodze subsumpcji, przekłada na zastosowanie prawa materialnego, a następnie na ocenę prawidłowości decyzji organu.

Sąd Okręgowy zatem we własnym zakresie ustalił, że dowołująca po 14.09.2024 roku była nadal niezdolna do pracy na okres roku – do 15 września 2024 roku. Konkluzja ta wynika wprost z dwóch opinii biegłych lekarzy sądowych, sporządzonych przez biegłych z zakresu neurologii – T. P. oraz (...) i M. R.. Biegli przez wydaniem opinii przeanalizowali dokumentację medyczną, w tym złożoną przez odwołującą już po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy, oraz ją przebadali. Ich opinie są jednoznaczne zarówno w zakresie rozpoznanych schorzeń jak i ocen wpływu tych schorzeń na zdolność skarżącej do pracy, po wyczerpaniu okresu zasiłkowego. W opinii Sądu Okręgowego, oprócz opisanych wyżej ustaleń, co do jej stanu medycznego, jak przedstawionych ocen, warte ponownego zacytowania jest stwierdzenie biegłego z zakresu ortopedii, iż nie poddaje się operacji osób, które nie mają żadnych dolegliwości. Schorzenia kręgosłupa, które były podstawą problemów zdrowotnych odwołującej w spornym okresie, nie były wynikiem nagłego pogorszenia stanu tego narządu, ale wynikiem długiego procesu chorobowego. Na przestrzeni miesięcy stosowano różne metody leczenia m.in. w ramach zwolnienia lekarskiego. Nie przyniosły one poprawy jej stanu zdrowia i w efekcie w dniu 9 lipca 2024 roku została poddana operacji kręgosłupa. Konkluzje opinii dwóch zespołów biegłych odmiennie oceniły stan zdrowia skarżącej niż zrobiła to wcześniej komisja lekarska zus, a następnie pierwszy zespół biegłych lekarzy sądowych, opiniujących na etapie postępowania pierwszo instancyjnego. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przed Sądem Okręgowy wykazało, że wcześniejsze opinie medyczne były nietrafione. Niewątpliwie istotne znaczenie miała dokumentacja medyczna dołączona do apelacji, stąd też decyzja Sądu Okręgowego o uwzględnieniu tego dowodu i poddaniu go ocenienie przez biegłych lekarzy sądowych. Organ rentowy ostatecznie co prawda sformułował zastrzeżenia, w których zaprezentował polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłych lekarzy sądowych, wnioskując o pominięcie konkluzji przedstawionych w opiniach biegłych lekarz sądowych opiniujących na zlecenie Sądu drugiej instancji. Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska organu rentowego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 §1 k.p.c. orzekając co do istoty sprawy, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zmienił zaskrzoną decyzję w ten sposób, iż przyznał odwołującej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 15.09.2023 roku do 15.09.2024 roku.

mt

sędzia Cezary Olszewski