Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Mirosław Krzysztof Derda
Sędziowie SO :	Cezary Olszewski , Joanna Walczuk
Protokolant:	st. sekr. sądowy Ewa Andryszczyk

po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2016 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko J. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej J. S. (1) od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 19 maja 2016r. sygn. akt I C 3074/14

1.Oddala apelację.

2.Zasądza od pozwanej J. S. (1) na rzecz powoda W. S.

kwotę 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed sądem II- giej

instancji.

SSO Joanna Walczuk SSO Mirosław Krzysztof Derda SSO Cezary Olszewski

Sygn. akt I.Ca. 380/16

UZASADNIENIE

Powód W. S., wystąpił przeciwko J. S. (1) z pozwem o zobowiązanie pozwanej do wydania ruchomości w postaci:

1)  mebli kuchennych wraz z zabudowanym sprzętem AGD, tj. zmywarką NETO, lodówką B., okapem kuchennym (...), płytą gazową NETO, piekarnikiem elektrycznym NETO, mikrofalówką NETO o łącznej wartości 14.180,00 zł,

2)  stołu kuchennego (szklanego) z czterema krzesłami o łącznej wartości 1.150,00 zł,

3)  karnisza kuchennego metalowego D. komplet vienna 41 200 cm nikiel o wartości 82,00 zł,

4)  karnisza pokojowego metalowego M. komplet pojedynczy triest kielich 320 cm antyczny mosiądz o wartości 158,00 zł,

5)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego(...) (...) o wartości 270,00 zł,

6)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 270,00 zł,

7)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 270,00 zł,

8)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 229,97 zł,

9)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 229,97 zł,

10)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 239,33 zł,

11)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 236,49 zł,

12)  skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 236,49 zł,

13)  szafki łazienkowej wraz z umywalką (zestaw (...)) o wartości 169,00 zł,

14)  stelażu kanapy skórzanej (dębowego, koloru ciemny brąz) o wartości 500,00 zł,

15)  kinkietu zewnętrznego dół ALBIN (...) (...) (dwie sztuki) o łącznej wartości 92,00 zł,

16)  lampy wiszącej zewnętrznej (...) (...) o wartości 69,00 zł,

17)  baterii zlewozmywakowej kuchennej (...) o wartości 150,00 zł,

18)  pokrywy betonowej na szambo 120/12 o wartości 147,60 zł wraz z płytką do pokrywy o wartości 12,30 zł,

19)  pojemnika plastikowego na śmieci o pojemności 120 1 (zielonego) o wartości 135,00 zł

w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia, z zastrzeżeniem , iż w przypadku, gdy w tym terminie przedmiotowe świadczenie nie zostanie spełnione lub okaże się niemożliwe do zrealizowania, pozwana J. S. (1) zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz powoda kwoty 18.827,15 zł, stanowiącej równowartość wymienionych ruchomości. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przewidzianych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w okresie od czerwca 2012 roku do dnia 06.04.2014r. pozostawał z pozwaną J. S. (1) w nieformalnym związku. W trakcie trwania tego związku z własnych środków finansowych dokonał on zakupu ruchomości szczegółowo powyżej podanych. Stanowią one jego własność i znajdują się obecnie w posiadaniu pozwanej. J. S. (1) nie legitymuje się żadnym tytułem prawnym, który uprawniałby ją do władania w/w ruchomościami. Pismem z dnia 18.04.2014 r. wezwał on J. S. (1) do wydania tychże ruchomości. W odpowiedzi na te pismo pozwana wydała mu jedynie część kanapy skórzanej oraz samochód osobowy marki R. (...) i garaż blaszak. Pozostałe ruchomości do dnia dzisiejszego nie zostały zwrócone przez pozwaną.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana J. S. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przewidzianych, w tym kosztów zastępstwa prawnego. Wskazała, iż przedmioty wskazane w pozwie zostały nabyte z jej środków, a nie powoda.

Pismem procesowym z dnia 17.03.2015 r. powód rozszerzył powództwo i wniósł dodatkowo o wydanie zlewu kuchennego narożnego (...)/(...) koloru beżowego o wartości 468,00 zł w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia, z zastrzeżeniem, iż w przypadku, gdy w tym terminie przedmiotowe świadczenie nie zostanie spełnione lub okaże się niemożliwe do zrealizowania, pozwana J. S. (1) zobowiązana będzie do zapłaty na jego rzecz kwoty 468,00 zł, stanowiącej równowartość wymienionej ruchomości.

W odpowiedzi na rozszerzone powództwo, pozwana wniosła o oddalenie w całości podtrzymując argumentację, jak przytoczoną wyżej.

Wyrokiem z dnia 19 maja 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: I. C. 3074/14 Sąd Rejonowy w Suwałkach uwzględnił w całości w/w powództwo i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.383,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W okresie od czerwca 2012 roku do dnia 06.04.2014 r. W. S. pozostawał z J. S. (1) w nieformalnym związku i zamieszkiwał z nią wspólnie w domu mieszkalnym położonym w S. przy ul. (...). Z tego związku strony posiadają małoletnie dziecko. Po wprowadzeniu się W. S. do domu rodzinnego J. S. (1) z uwagi na zły stan budynku mieszkalnego została podjęta decyzja o remoncie domu. W trakcie jego trwania z własnych środków finansowych W. S. dokonał zakupu następujących ruchomości:

1)  w dniu 25.06.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 270,00 zł,

2)  w dniu 25.06.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 270,00 zł,

3)  w dniu 25.06.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 270,00 zł,

4)  w dniu 25.07.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 229,97 zł,

5)  w dniu 07.09.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 229,97 zł,

6)  w dniu 07.09.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 239,33 zł,

7)  w dniu 07.09.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 236,49 zł,

8)  w dniu 07.09.2012 r. skrzydła drzwiowego wewnętrznego (...) (...) o wartości 236,49 zł,

9)  w dniu 20.09.2012 r. pokrywy betonowej na szambo 120/12 o wartości 147,60 zł wraz z płytką do pokrywy o wartości 12,30 zł,

10)  w dniu 10.06.2013 r. zlewu kuchennego o wartości 468,00 zł,

11)  w dniu 17.06.2013 r. baterii zlewozmywakowej kuchennej (...) o wartości 150,00 zł,

12)  w dniu 03.07.2013 r. karnisza kuchennego metalowego D. komplet vienna 41 200 cm nikiel o wartości 82,00 zł,

13)  w dniu 03.07.2013 r. karnisza pokojowego metalowego M. komplet pojedynczy triest kielich 320 cm antyczny mosiądz o wartości 158,00 zł,

14)  w dniu 08.07.2013 r. mebli kuchennych wraz z zabudowanym sprzętem AGD, tj. zmywarką (...), lodówką B., okapem kuchennym (...), płytą gazową (...) piekarnikiem elektrycznym (...), mikrofalówką (...)o łącznej wartości 14.180,00 zł,

15)  w dniu 26.07.2013 r. stołu kuchennego (szklanego) z czterema krzesłami o łącznej wartości 1.150,00 zł,

16)  w dniu 26.10.2013 r. szafki łazienkowej wraz z umywalką (zestaw (...)) o wartości 169,00 zł,

17)  w dniu 04.12.2013 r. pojemnika plastikowego na śmieci o pojemności 120 1 (zielonego) o wartości 135,00 zł,

18)  w dniu 10.12.2013 r. kinkietu zewnętrznego dół (...) (...) (...) (dwie sztuki) o łącznej wartości 92,00 zł,

19)  w dniu 10.12.2013 r. lampy wiszącej zewnętrznej (...) (...)o wartości 69,00 zł,

20)  w dniu 05.01.2014 r. stelażu kanapy skórzanej (dębowego, koloru ciemny brąz) o wartości 500,00 zł,

W trakcie trwania związku partnerskiego z J. S. (1), W. S. posiadał znaczne oszczędności tj. środki finansowe w kwocie ok. 80.000,00 zł w gotówce. Oprócz zatrudnienia i wynagrodzenia jakie otrzymywał w Urzędzie Miasta ok. 2.400 zł, pracował dodatkowo przez wiele lat jako przedstawiciel handlowy w firmie (...), gdzie zarabiał od 200 do 300 zł tygodniowo. Ponadto miał również dodatkowe dochody z gospodarstwa rolnego, którego jest właścicielem. Otrzymywał również dopłaty unijne. Jest to rocznie kwota ok. 20.000 zł, - w latach 2012-2014 była to zatem kwota ok. 60.000,00 zł. Ponadto pod koniec 2012 roku zlikwidował on polisę ubezpieczeniową w Towarzystwie (...) na kwotę ok. 13.000 zł. Posiadał również środki na koncie bankowym w Banku (...) S.A. W dniu 07.03.2014 r. W. S. zaciągnął pożyczkę w kwocie 150.000 zł, którą spłaca w ratach po 2.450 zł. Aktualnie ma orzeczone alimenty na rzecz dziecka w kwocie po 600 zł miesięcznie.

Z kolei J. S. (1) w trakcie trwania związku w W. S. nie posiadała oszczędności. Utrzymywała się ona z wynagrodzenia za pracę, które w roku 2012 wyniosło 37.180,75 zł brutto, zaś w roku 2013 – 23.465,04 zł netto, 39.389,87 zł (brutto). W dniu 02 maja 2013 r. zaciągnęła pożyczkę w pracy na kwotę 5.000,00 zł, jej wynagrodzenie od maja 2013 roku do listopada 2013 wynosiło po 1.507,54 zł miesięcznie. Oszczędności nie posiadała również jej matka K. S., wręcz przeciwnie w trakcie trwania remontu posiada ona zadłużenie w kwocie ok. 40.000 zł, zaś w dniu 23.07.2013 r. zaciągnęła ona kolejną pożyczkę z pracy w kwocie 9.000 zł. Zarobki K. S. wynosiły ok. 2.000 zł miesięcznie. W kwietniu 2013 roku J. S. (1) otrzymała od siostry U. S. kwotę 700 funtów.

W datach kiedy J. S. (1) dysponowała środkami finansowymi z tytułu zaciągniętych pożyczek czy też środków finansowych od siostry U. S. nie były zakupione jakiekolwiek ruchomości do domu. Z kolei w datach ich zakupu J. S. (1) nie dysponowała środkami finansowymi na kwotę ponad 19.000 zł. Jednakże w tych okresach były zakupywane również materiały budowlane do remontu, który trwał w tym domu. W okresie od czerwca 2012 roku do 06 kwietnia 2014 r. materiały budowlane zostały zakupione za kwotę ok. 25.000 zł, do tego należy doliczyć jeszcze robociznę.

W tym okresie J. S. (1) posiadała rachunek bankowy, dysponowała kartą płatniczą, jak również dokonywała samodzielnie zakupów na allegro.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że żądanie powoda podlegało ocenie w kontekście art. 222 k.c. Zgodnie z tym przepisem, właściciel rzeczy może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

W ocenie Sądu Rejonowego, powód w sposób szczegółowy opisał przedmioty i sprzęty, których wydania się domagał, pozwana natomiast nie kwestionowała tego, że rzeczy te znajdują się w jej posiadaniu. Wykazał on też, że wszystkie ruchomości wyszczególnione w pozwie zostały przez niego faktycznie zakupione.

W tym kontekście Sąd Rejonowy zważył, że strony pozostawały ze sobą w nieformalnym związku, od czerwca 2012 roku zamieszkały wspólnie w domu pozwanej w S. przy ul. (...). W trakcie trwania tego związku były w tym lokalu przeprowadzone remonty oraz dokonano zakupu ruchomości wskazanych jak w pozwie. Sąd Rejonowy nie podzielił przy tym twierdzeń pozwanej jakoby dom znajdował się w dobrym stanie, w chwili gdy wprowadził się tam powód. Jest to całkowicie niezrozumiałe, mając na względzie zakres zakupów i prac, jakie były wykonywane przy tym domu. Strony same podawały, iż remont kosztował ponad 40.000 zł. Nie umknęło uwadze Sądu Rejonowego, iż prace remontowe i zakupy ruchomości rozpoczęły się praktycznie od razu w momencie wprowadzenia powoda do domu pozwanej, tj. czerwiec 2012 r. wymiana drzwi, ościeżnic w domu, we wrześniu był zakup pokrywy do szamba, i w kolejnym roku prowadzone były dalsze prace. W ocenie Sądu Rejonowego, twierdzenia powoda, iż to on po wprowadzeniu się do tego domu podjął decyzję o remoncie są prawdziwe. Planował on bowiem wspólne zamieszkanie z pozwaną w tym domu, z ich jeszcze wówczas nienarodzonym dzieckiem.

Ponadto na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy wskazał, że powód w trakcie trwania związku partnerskiego z J. S. (1) faktycznie posiadał znaczne oszczędności ok. 80.000,00 zł w gotówce. Oprócz zatrudnienia i wynagrodzenia, jakie otrzymywał w Urzędzie Miasta ok. 2.400 zł, pracował dodatkowo przez wiele lat jako przedstawiciel handlowy w firmie (...), gdzie zarabiał od 200 do 300 zł tygodniowo. Ponadto otrzymywał również dochody z gospodarstwa rolnego, którego jest właścicielem. Miał również dopłaty unijne co rok w kwocie ok. 20.000 zł, w latach 2012-2014 była to zatem kwota ok. 60.000,00 zł. Ponadto pod koniec 2012 roku zlikwidował on polisę ubezpieczeniową w Towarzystwie (...) na kwotę ok. 13.000 zł. Posiadał również środki na koncie bankowym w Banku (...) S.A. W. te okoliczności – zdaniem Sądu Rejonowego – przemawiają za twierdzeniem, że sytuacja finansowa powoda była bardzo dobra.

Pozwana z kolei w tym czasie kiedy rozpoczęły się remonty nie posiadała oszczędności. Utrzymywała się ona z wynagrodzenia za pracę, które w roku 2012 wyniosło 37.180,75 zł brutto, zaś w roku 2013 – 23.465,04 zł netto (39.389,87 zł brutto). W dniu 02 maju 2013 r. zaciągnęła ona pożyczkę w pracy na kwotę 5.000 zł, jej wynagrodzenie od maja 2013 roku do listopada 2013 roku kiedy dochodzi do zakupu ruchomości wynosiło po 1.507,54 zł. Z kolei jej matka K. S. w trakcie remontu posiadała zadłużenie w kwocie ok. 40.000 zł, jej zarobki wynosiły ok. 2.000 zł miesięcznie, zaś w dniu 23.07.2013 r. zaciągnęła kolejną pożyczkę z pracy na kwotę 9.000 zł. W kwietniu 2013 roku pozwana otrzymała od siostry U. S. kwotę 700 funtów. Zdaniem Sądu Rejonowego, w/w opisana sytuacja finansowa pozwanej nie była w tym okresie zbyt dobra.

Dodatkowo Sąd Rejonowy zważył, że powód przedłożył rachunki na zakup ruchomości wskazanych w pozwie, których zakup potwierdzony został za pomocą karty płatniczej powoda czy też przelewu bankowego z rachunku powoda za wyjątkiem kuchni wraz z wyposażeniem, stołu kuchennego i krzeseł oraz baterii zlewozmywaka. Paragony, rachunki, faktury były w większości wystawione na nazwisko powoda, część rachunków dotycząca zakupu drzwi i karniszy była z kolei wystawiona na nazwisko A. S. – szwagra powoda, który był zatrudniony w Firmie (...) i jako jej pracownik posiadał zniżki na zakup tych ruchomości lub (...) firmy świadka. Świadek potwierdził, iż skrzydła drzwiowe zostały faktycznie zakupione przez powoda i jednoznacznie wskazał, iż to powód za nie zapłacił.

Z kolei analiza bankowego rachunku pozwanej wykazała, iż na dzień zakupu ruchomości w postaci drzwi w dniu 25.06.2012 r. pozwana posiadała na koncie kwotę 243 zł, a wcześniej 19.06.2012 r. była to kwota 54,75 zł. Zakup drzwi z kolei wyniósł 810,00 zł. Jak była zapłata za kolejne drzwi w dniu 25.07.2012 r. to pozwana na koncie posiadała 0,03 zł. Dopiero w dniu 27.07.2012 r. otrzymała wynagrodzenia za pracę. Z kolei w dacie zakupu kolejnych drzwi w dniu 07.09.2012 r. na rachunku bankowym było 244,34 zł, zaś zakup drzwi wyniósł ok. 950 zł. Łącznie zakup drzwi wyniósł 1.982,25 zł. Powyższe wskazuje jednoznacznie, iż w dacie zakupu tych ruchomości pozwana nie posiadała takich środków finansowych na ich zakup. W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, iż zakupił je powód. Świadczy o tym również fakt, iż za wszystkie te transakcje zapłacił on swoją kartą płatniczą. Nie płaciła za to pozwana, która również dysponowała własną kartą płatniczą. W kontekście sytuacji finansowej pozwanej nie mogą ostać się jej zeznania, iż zwróciła ona powodowi wydatkowaną kwotę na zakup skrzydeł drzwiowych. Nie posiada ona na to jakichkolwiek dowodów, nie wynika to również z analizy jej rachunku bankowego by dysponowała takimi środkami i zostały one ewentualnie przelane na rachunek powoda.

Sąd Rejonowy zwrócił także uwagę, że pozwana w trakcie trwania związku z powodem również dysponowała kartą płatniczą, jak sama zeznała wszystkie ruchomości wybierała wspólnie z powodem, to ona decydowała o ich zakupie, niejednokrotnie uczestniczyła również w zakupach z powodem. Zatem niezrozumiałe są dla Sądu jej twierdzenia, iż skoro posiadała środki finansowe to dlaczego sama nie płaciła za ruchomości, tylko robił to za nią powód. Nielogiczne jest całkowicie jej postępowanie, iż skoro jak twierdziła na remont wydała ponad 40.000 zł nie posiada na siebie praktycznie żadnych opłaconych rachunków i faktur, a posiada je z kolei powód. Dotyczy to przede wszystkim zakupu: drzwi, karniszy, pokrywy betonowej, zlewu kuchennego, oświetlenia, szafki łazienkowej, pojemnika plastikowego na śmieci, stelażu kanapy skórzanej – gdzie powód wykazał, iż w dniu 05.01.2014 r. wybrał na ten cel pieniądze z konta na kwotę 1.000 zł. Poza tym analiza wydruku z konta pozwanej wykazała, iż w datach kiedy były zakupywane ruchomości praktycznie nie posiadała ona środków na koncie.

Pozwana zeznała również, iż jeżeli chodzi o zakup mebli kuchennych to praktycznie ona sama je wybrała i to ona wpłaciła zaliczkę na kuchnię w dniu 22 maja 2013 r. w kwocie 2.000,00 zł. Sąd Rejonowy nie podzielił w tym zakresie zeznań pozwanej. Wątpliwości Sądu wzbudził bowiem sam dokument w postaci wpłaty zaliczki. Na dowodzie uiszczenia zaliczki wpisano bowiem, iż jest ona przyjęta od P. S. a nie J. S. (1). Ponadto pozwana podała, iż to ona w lipcu 2013 roku zapłaciła za kuchnię ze sprzętem AGD, gdy została już wykonana. Zapłata za kuchnię miała miejsce w dniu 08.07.2013 r. Z kolei materiał zgromadzony w sprawie wykazuje, iż matka pozwanej otrzymała pożyczkę w dniu 23.07.2013 r. (9.000 zł) a więc już po zapłacie za kuchnię, pozwana w dniu 17.05.2013 r. podjęła z konta środki z pożyczki zaciągniętej w pracy w kwocie 4.100 zł, a więc na prawie 2 miesiące przed wykonaniem kuchni, od siostry środki otrzymała w dniu 12 kwietnia 2013 r. w kwocie 700 funtów. Nie bez znaczenia jest fakt, iż remont domu rozpoczął się na początku kwietnia 2013 r. W okresach kiedy były pobierane te środki nie było zakupu jakichkolwiek ruchomości, za to jak wynika ze sprawy I.C. 709/15 były zakupywane materiały budowlane na remonty. Poza tym analiza konta pozwanej wskazuje, iż w dacie zapłaty za kuchnię na koncie posiadała ona 330,37 zł. Zatem powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego, wskazuje, iż to powód dokonał zakupu kuchni ze sprzętem AGD ze swoich własnych środków finansowych.

Jeżeli zaś chodzi o stół kuchenny i krzesła to został on zakupiony za kwotę 1.150 zł. Pozwana również twierdziła, iż to ona go zakupiła jednakże na datę 22.07.2013 roku posiadała ona na koncie 1,62 zł. W dniu 26.07.2013 r. otrzymała dopiero wypłatę w wysokości 1.507,54 zł. W dniu 26.07.2013 r. opłaciła rachunek w kwocie 104 zł, zaś w dniu 29.07.2013 r. wybrała kwotę 500 zł. Zatem powyższe również pokazuje brak środków na zakup tej ruchomości.

Odnosząc się zaś do zakupu zlewozmywaka, Sąd Rejonowy uznał, ż zakupił go powód na (...), i również zapłacił za niego ze swoich środków. Z analizy rachunku bankowego pozwanej wynika, iż również dokonuje zakupów na portalu (...), jednak brak jest dowodu, iż to ona dokonała tego zakupu.

Pozwana, jak i jej rodzina konsekwentnie wskazywały, iż remont i zakup ruchomości pochodził ze środków samej pozwanej, jak i rodziny. Strona powodowa temu kategorycznie zaprzeczała. Sąd Rejonowy znalazł jednak kilka nieścisłości w zeznaniach pozwanej i jej matki K. S., a mianowicie pozwana zeznała, iż pokrywę do szamba zakupił pozwany z własnej inicjatywy a jej mama oddała mu za to kwotę 300 zł. Natomiast matka pozwanej K. S. zeznała, iż prosiła powoda by zakupił dla niej tą pokrywę. Nie mniej jednak to powód posiada dowód, iż zapłacił za tą pokrywę, tak samo jak za pojemnik na śmieci, gdzie pozwana wskazała, iż takowego nie kupował. Ponadto matka pozwanej przyznała, że w trakcie trwania prac remontowych i zakupu ruchomości posiadała zadłużenie w kwocie 40.000 zł.

Pozwana zaprzeczyła również aby powód gdy zamieszkiwali wspólnie ponosił jakiekolwiek opłaty. Natomiast powód wykazał, iż z jego konta były opłacane rachunki za okres od 26.03.2013 r. do 12.02.2014 r. w łącznej kwocie 1.240,37 zł, co podważa wiarygodność pozwanej, iż powód nie ponosił jakichkolwiek opłat, nie łożył na utrzymanie domu, a wszystkie koszty ponosiła ona wraz z jej matką K. S..

Mając na względzie powyższe Sąd Rejonowy uznał, iż to powód faktycznie dokonał zakupu wszystkich ruchomości wskazanych w sprawie. Sąd nie podzielił przy tym zeznań pozwanej, iż to ona posiadała środki na ten cel. Wskazała ona przy tym, iż cały remont wyniósł ok 40.000 zł. Z akt sprawy wynika jedynie, iż posiadała ona od siostry pieniądze w kwocie 700 funtów, 5.000 zł z tytułu pożyczki zaciągniętej w pracy i jej matka otrzymała pieniądze w kwocie 9.000 zł z tytułu pożyczki. W okresie zaś kiedy pozwana je otrzymała nie były zakupywane jakiekolwiek ruchomości, albo było już po zapłacie za nie, w szczególności dotyczy to zabudowy kuchni wraz z wyposażaniem. W tym czasie trwał remont, o czym świadczą rachunki złożone do akt sprawy sygn. akt I.C. 709/15. Pozwana ponadto podała, iż otrzymała jeszcze od siostry dwa razy kwoty po 10.000 zł ale tej okoliczności nie potwierdziła ani jej matka K. S., ani siostra U. S. składające zeznania w niniejszej sprawie. Zatem okoliczność ta jest zupełnie niewiarygodna.

Dokonując więc analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż to powód dowiódł, że faktycznie dokonał zakupu tych ruchomości, a co za tym idzie wykazał swoje prawo własności do przedmiotów objętych sporem.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w myśl art. 98 k.p.c. w zw. § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 490), uznając, iż na zasadach ogólnych koszty procesu ponosi strona przegrywająca i jest obowiązana do zwrócenia przeciwnikowi na jego żądanie kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te po stronie powoda złożyły się opłata od pozwu (419,00 zł) oraz wynagrodzenie fachowego pełnomocnika, który reprezentował powoda powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa (2.417,00 zł).

Apelację od powyższego wyroku w zakresie pkt I (co do kwoty 14.180,00 zł) i II wniosła pozwana J. S. (1), zarzucając Sądowi Rejonowemu:

1)  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a)  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i sprzeczne z zasadami logiki uznanie, iż pozwana nie uiściła zaliczki na kuchnię w dniu 22 maja 2013 r. w kwocie 2.000,00 zł, nie była płatnikiem za sprzęt AGD w kwocie 1.600,00 zł oraz krzesła i stołu w kwocie 1.150,00 zł, a także, iż nie była ona płatnikiem pozostałej kwoty należnej J. S. (2) za wykonanie kuchni, co jest sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności: wyjaśnieniami J. S. (1), zeznaniami J. S. (2), dokumentami w postaci oryginalnych paragonów za zakup sprzętu AGD, stołu i krzeseł, dowodu wpłaty zaliczki w kwocie 2.000,00 zł oraz analizą wyciągu bankowego pozwanej, z którego wynika ilość posiadanych przez nią środków w okresach płatniczych,

b)  niezastosowanie zasady z art. 100 k.p.c., tj. proporcjonalnego obciążenia kosztami stron postępowania zgodnie z wynikiem sprawy przyjmując, iż skoro pozwana wyłożyła kwotę 14.180,00 zł na remint kuchni to przegrała sprawę tylko w 27%, co czyni zasadnym orzeczenie zwrotu kosztów tylko co do kwoty 913,41 zł,

c)  art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez brak wyjaśnienia sposobu w jaki strony regulowały zobowiązania wynikające z codziennych potrzeb – zakup żywności, rozliczanie rachunków, potrzeby dziecka, co przekłada się na obliczenia dotyczące posiadanych przez strony środków finansowych,

2)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym polegającą na przyjęciu, iż:

a)  pozwana nie partycypowała w kosztach remontu kuchni pomimo znajdujących się w aktach sprawy dowodów potwierdzających posiadanie środków finansowych przez pozwaną, przekazania przez pozwaną zaliczki J. S. (2), zeznań J. S. (2) potwierdzających wyjaśnienia pozwanej i wskazujących na fakt, iż powód wymusił na świadku KP potwierdzającego, iż to powód płacił za remont kuchni, zestawień z rachunku bankowego pozwanej wskazujących, iż miała ona środki na pokrycie zaliczki, zakup sprzętu AGD i kupno krzeseł oraz stołu,

b)  powód posiadał środki finansowe umożliwiające mu ponoszenie nakładów w przedstawionych wysokościach z pozwu,

Mając na względzie powyższe, skarżąca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wyeliminowanie z podanych ruchomości mebli kuchennych wraz z zabudowanym sprzętem AGD, tj. zmywarką (...), lodówką B., okapem kuchennym (...), płytą gazową (...), piekarnikiem elektrycznym (...), mikrofalówką (...) o łącznej wartości 14.180,00 zł oraz zmianę w zakresie orzeczonej do zwrotu kwoty w przypadku niewykonania obowiązku świadczenia, tj. iż pozwana zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz powoda kwoty 3.883,00 zł zamiast kwoty 19.295,15 zł stanowiącej równowartość ruchomości wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po upływie w/w terminu oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 913,41 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, przy uwzględnieniu, że powód wygrał sprawę w 27%, jak też zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa prawnego, ewentualnie - uchylenie orzeczenia w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację, powód W. S. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie ma uzasadnionych podstaw.

Podniesione przez skarżącą w zgłoszonym środku odwoławczym zarzuty obrazy prawa procesowego w postaci art. 233 k.p.c. są chybione, gdyż Sąd Rejonowy dokonał logicznie uzasadnionej, a przez to przekonującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i na tej podstawie poczynił rzeczowe i wyczerpujące ustalenia faktyczne. Ustalenia te nie budzą wątpliwości i Sąd Okręgowy przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Podnoszony w apelacji zarzut obrazy art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. czyli przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów nie potwierdził, że ustalenia Sądu Rejonowy w zakresie pochodzenia środków pieniężnych na zakup mebli kuchennych wraz z zabudowanym sprzętem AGD od powoda, brak środków finansowych po stronie pozwanej na sfinansowanie w/w wyposażenia - dokonane zostały bez naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jak wiadomo przepis ten uprawnia sąd do oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Z jednej zatem strony sąd orzekający uprawniony jest do oceny tychże dowodów według własnego przekonania, z drugiej natomiast sam jest zobowiązany do wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Uprawnienie sądu do oceny dowodów według własnego przekonania nie oznacza oczywiście dowolności w tej ocenie, bowiem poza sporem winno być, iż dokonując tej oceny sąd nie może ignorować zasad logiki, osiągnięć nauki, doświadczenia życiowego, czy też wyciągać wniosków nie wynikających z materiału dowodowego. Dopuszczenie się obrazy art. 223 § 1 k.p.c. przez sąd może więc polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, zasadami nauki albo też na nie dokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy. W tym drugim przypadku wyciągnięte przez sąd wnioski mogą być logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jednakże sąd czyni je w oparciu o część materiału dowodowego, a pozostałą część tego materiału, która pozwoliłaby na wyciągnięcie innych wniosków, pomija. Jak wspomniano swobodna ocena dowodów rozumiana jak wyżej jest prawem sądu orzekającego - stąd kontrola prawidłowości tej oceny dokonywana przez sąd odwoławczy musi być z reguły ostrożna, pamiętać bowiem należy o tym, iż sąd odwoławczy w tym zakresie dokonuje prawidłowości oceny dowodów, których sam nie przeprowadził. Podobna wykładnia art. 233 § 1 k.p.c. była przedmiotem licznych orzeczeń Sądu Najwyższego (por. m. in. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., sygn. akt II CKN 817/00; wyrok SN z dnia 16.04.2002 r., sygn. akt V CKN 1446/00; wyrok SN z dnia 14.03.2002 r., sygn. akt IV CKN 859/00 i inne). W uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów SN z dnia 23 marca 1999 r., sygn. akt III CZP 59/98 (OSNC rok 1999, nr 7-8, poz. 124) oraz wyroku SN z dnia 22 października 2002 r., sygn. akt III CKN 1091/00), Sąd Najwyższy wyraził nawet pogląd, że dokonanie w drugiej instancji odmiennych ustaleń bez przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków czy też przesłuchania stron dopuszczalne byłoby w zasadzie tylko wtedy, gdyby ocena sądu pierwszej instancji była oczywiście błędna. Nawet w przypadku wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie cechuje się dowolnością. Sąd ten orzekał opierając się o przedstawione przez strony dowody, obszernie zrelacjonowane i poddane szczegółowej analizie. Sformułowane przez pozwaną zarzuty mają wyłącznie charakter polemiki z oceną Sądu I instancji, przedstawiona zaś argumentacja jej nie podważa. Sąd pierwszej instancji omawiając wszystkie dowody wskazał i uzasadnił, które z nich uznał za wiarygodne, a którym wiary odmówił i w jakiej części. Oceny i wnioski w ten sposób powzięte nie budzą zastrzeżeń od strony poprawności oraz logiki rozumowania, nie sposób zatem uznać, aby były one dowolne i skutkiem tego wadliwe. Zdaniem Sądu Okręgowego, rozpoznawana apelacja nie podważa zatem skutecznie dokonanej w sprawie oceny dowodu z zeznań świadków i stron oraz zgromadzonych dokumentów.

Pozostając w kręgu zarzutów naruszenia prawa procesowego stwierdzić należy, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia zawiera wszystkie elementy wymagane treścią art. 328 § 2 k.p.c. (który – wbrew stanowisku skarżącej - z uwagi na tryb procesowy niniejszej sprawy, nie podlega rozpoznaniu w związku z art. 13 § 2 k.p.c.). Ponadto w piśmiennictwie wskazuje się, że uzasadnienie powinno być syntezą pełną, ale jednocześnie zwięzłą, tj. nie należy przeciążać jej argumentacją. Siła przekonująca uzasadnienia nie zależy bowiem od liczby argumentów, ale od ich celności, trafności (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do art. 1-505 ¹⁴, Tom I pod red. K. Piaseckiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 1240). Uzasadnienie wyroku sporządzone w niniejszej sprawie odpowiada powyższym postulatom. Odzwierciedla ono i ujawnia w dostatecznym stopniu tok procesu myślowego i decyzyjnego Sądu, którego wynikiem jest treść zaskarżonego wyroku i pozwala na kontrolę tego procesu przez Sąd Okręgowy.

Nie budzi wątpliwości, że charakter niniejszej sprawy wbrew pozorom nie jest łatwy do sklasyfikowania wobec braku jednoznacznej regulacji prawnej w zakresie rozliczeń między byłymi konkubentami. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jak się zdaje nie ukształtował się nawet dominujący sposób rozliczeń majątkowych byłych konkubentów, co wynika zapewne z wielorakiego rodzaju roszczeń jakie mogą się w tym zakresie pojawić i przyjęcie jednego z możliwych rozwiązań nie musi być adekwatne do wszystkich możliwych stanów faktycznych choćby pozornie podobnych i roszczeń wypływających ze związku konkubenckiego.

Ugruntowany jest już pogląd, który neguje stosowanie do tego rodzaju roszczeń przepisów o stosunkach majątkowych małżeńskich (por. postanowienie SN z dnia 6 października 2004 r., sygn. akt II CK 47/04; uchwała z dnia 30 stycznia 1970 r., sygn. akt III CZP 62/69; uchwała SN z dnia 30 stycznia 1986 r., sygn. akt III CZP 79/85, OSN rok 1987, nr 2, poz. 6; wyrok SN z dnia 16 maja 2000 r., sygn. akt IV CKN 32/00, OSNC rok 2000, nr 12, poz. 222; postanowienie SN z dnia 6 października 2004 r., sygn. akt II CK 47/04). U podstaw tego poglądu leży założenie, że zawarty zgodnie z prawem związek małżeński podlega szczególnej ochronie, wyrażającej się objęciem stosunków między małżonkami specjalną regulacją, zawartą w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, normującą także w sposób odrębny od innych stosunków cywilnoprawnych stosunki majątkowe między nimi.

Poszukiwanie możliwych sposobów rozliczeń zmierzało w kierunku stosowania przepisów o współwłasności (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 1970 r., sygn. akt III CZP 62/69; uchwała SN z dnia 30 stycznia 1986 r., sygn. akt III CZP 79/85, OSNC rok 1987, nr 1, poz. 2; uchwała SN z dnia 27 czerwca 1996 r., sygn. akt III CZP 70/96, OSNC rok 1996, nr 11, poz. 145), co dotyczy w szczególności sytuacji wspólnego nabycia określonych rzeczy przez konkubentów. Jednakże w sytuacji gdy chodzi o nakłady z majątku jednego konkubenta na rzecz będącą własnością drugiego konkubenta nie mogą być rozliczane w postępowaniu o zniesienie współwłasności rzeczy nabytych wspólnie w czasie trwania konkubinatu (por. orzeczenie SN z dnia 21 listopada 1997 r., sygn. akt I CKU 155/97). W niektórych orzeczeniach Sąd Najwyższy dopuszczał stosowanie do rozliczeń byłych konkubentów przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (por. wyrok SN z dnia 26 czerwca 1974 r., sygn. akt III CRN 132/74 i z dnia 16 maja 2000 r., sygn. akt IV CKN 32/00, uchwałę SN z dnia 30 stycznia 1970 r., sygn. akt III CZP 62/69). W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się stosowanie do tych rozliczeń przepisów przewidzianych w art. 224-231 k.c., gdy jedno z konkubentów łożyło na majątek odrębny drugiego (por. wyrok SN z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt V CSK 114/07). W świetle powyżej przedstawionych różnych podejść do rozliczeń majątkowych byłych konkubentów i przy uwzględnieniu kazuistyki tych stosunków uprawniony jest pogląd, iż to specyfika konkretnych okoliczności faktycznych i roszczeń zgłaszanych przez konkubentów powinna wyznaczać kierunek poszukiwania najwłaściwszych w danym wypadku ram prawnych. Nieuniknionym przy tym będzie konieczność stosowania przepisów normujących określone stosunki jedynie w sposób odpowiedni.

Istota niniejszego postępowania sprowadzała się do ustalenia, czy powodowi przysługuje status właściciela ruchomości objętych pozwem, czy został on pozbawiony faktycznego władztwa nad nimi oraz czy ruchomościami tymi włada pozwana w sposób nieuprawniony. Tak określone roszczenie mieści się w dyspozycji art. 222 § 1 k.c. Zdaniem Sądu Okręgowego, wszystkie przesłanki określone w w/w normie prawnej zostały wykazane przez powoda w sposób właściwy. Sąd Okręgowy nie doszukał się podstaw do stwierdzenia, zgodnie z postulatem zgłoszonym w apelacji, że to pozwana jest właścicielem mebli kuchennych wraz ze sprzętem AGD w kwocie 14.180,00 zł, a także stołu i krzeseł do kuchni, ponieważ sfinansowała ona ich zakup.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dokonał trafnej oceny co do możliwości finansowych powoda i pozwanej w okresie, gdy pozostawali oni w związku konkubenckim. Dowody te nie potwierdzają przy tym, aby w dacie zapłaty za meble kuchenne wraz ze sprzętem AGD pozwana posiadała środki finansowe na ich opłacenie. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił uwagę, że pozwana nie posiadała wystarczających oszczędności, które mogłyby być sfinansowane na zakup tych ruchomości.

W ocenie Sądu Okręgowego, nieuprawniony jest wniosek pozwanej, aby z kwoty 5.000,00 zł uzyskaną w ramach zaciągniętej pożyczki w zakładzie pracy, przeznaczyła ona kwotę 2.000,00 zł na wpłatę zaliczki na kuchnię. W tym kontekście zauważyć należy, że kwota ta została wypłacona pozwanej w dniu 2 maja 2013 r. i w tej dacie pozwana posiadała na rachunku bankowym kwotę 5.666,67 zł. Kwota ta była cyklicznie pomniejszana z przeznaczeniem na bieżące utrzymanie, o czym świadczą potwierdzenia płatności kartą. Istotną jednak sumą pieniężną, którą pozwana wypłaciła z rachunku bankowego była kwota 4.100,00 zł (k. 161), wypłaconą z bankomatu w dniu 17 maja 2013 r. w trzech ratach. W tym też dniu na jej rachunku bankowym pozostała kwota 207,34 zł. W dalszym czasie środki pieniężne pozwanej gromadzone na rachunku bankowym powiększały się wyłącznie o wynagrodzenie za pracę w wysokości ok. 1.500,00 zł miesięcznie, ale też były pomniejszane z przeznaczeniem na bieżące utrzymanie. W tym kontekście nasuwa się pytanie, czy w dacie 22 maja 2013 r. pozwana wpłaciła J. S. (2) zaliczkę na poczet kuchni. Zdaniem Sądu Okręgowego, odpowiedź na tak zadane pytanie powinna brzmieć przecząco, co słusznie podniósł Sąd Rejonowy. Wprawdzie pozwana 5 dni przed zapłatą tej zaliczki wypłaciła z bankomatu 4.100,00 zł, jednak na dowodzie wpłaty tej zaliczki zostało odnotowane, że kwotę 2.000,00 zł wpłacili „P. S.”, a nie J. S. (1). Nie można przy tym pominąć, że w domu pozwanej od kwietnia 2013 r. prowadzony był remont, a nie tylko wymiana mebli. Również przesłuchany w sprawie świadek J. S. (2) nie był w stanie wprost wskazać, kto wpłacił mu zaliczkę w kwocie 2.000,00 zł. Przyznał on również, że pozwana była mu znana, albowiem to ona zgłosiła się do niego w celu wykonania mebli kuchennych i to z nią prowadził negocjacje. Nie można zatem przyjąć, że wystawiając dokument w postaci dowodu wpłaty zaliczki popełnił on błąd co do osoby wpłacającej. Z tych przyczyn uprawniony był wniosek, że pozwana nie wpłaciła zaliczki na poczet kuchni.

Nie można również podzielić stanowiska pozwanej, aby wypłacane przez nią kwoty rzędu od 100,00 do 500,00 zł przed datą 8 lipca 2013 r. służyły na spłatę należności za meble kuchenne ze sprzętem AGD. Biorąc pod uwagę wysokość i częstotliwość wypłaconych kwot, co dokumentuje wyciąg z rachunku bankowego – k. 130-200) w kontekście pozostałego materiału zgromadzonego w sprawie, nielogiczny wydaje się wniosek, iż pieniądze te miały być przeznaczone na nabycie w/w ruchomości. W ocenie Sądu Okręgowego, gdyby pozwana dysponowała środkami finansowymi na rachunku i miała zamiar zapłaty za wykonanie mebli kuchennych i zakup sprzętu AGD wypłaciłaby w jednej transzy wymaganą kwotę, a nie „rozbijała” ją na mniejsze kwoty. Nie można przy tym pominąć, że przesłuchani w sprawie świadkowie: J. S. (3), L. S. i G. S., których strona skarżąca skutecznie nie podważyła, potwierdzili, że zakup mebli kuchennych ze sprzętem AGD został dokonany przez powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał również właściwej oceny możliwości finansowej matki pozwanej – K. S. przyjmując, że nie była ona w stanie wesprzeć finansowo pozwanej. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił uwagę, że K. S. posiadała zadłużenie w kwocie 40.000,00 zł, zaś w dniu 23 lipca 2013 r., a więc już po zapłacie za kuchnię, zaciągnęła kolejną pożyczkę w kwocie 9.000,00 zł. Poza tym w aktach sprawy znajduje się dokument, z którego wynika, że pozwana w dniu 12 kwietnia 2013 r. otrzymała od swojej siostry U. S. kwotę w wysokości 700 funtów, a więc przed zleceniem J. S. (2) wykonania kuchni i blisko 3 miesiące przed zapłatą za meble. Uprawniony jest zatem wniosek, że K. S., a także jej córka U. S. nie przekazały pozwanej środków finansowych z przeznaczeniem na sfinansowanie ruchomości wskazanych w pozwie.

Zdaniem Sądu Okręgowego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności potwierdzenie wpłaty kwoty 14.180,00 zł. (k. 7) dowodzi, że to powód sfinansował wykonanie mebli kuchennych i zakup sprzętu AGD.

Dokonując kontroli zaskarżonego orzeczenia poprzez pryzmat przepisów prawa materialnego, należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy nie naruszył przepisów prawa materialnego.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przewidziane w tym przepisie roszczenie windykacyjne, jest powszechnie określane jako roszczenie „nieposiadającego właściciela” przeciw „posiadającemu nie właścicielowi”, co dobrze oddaje istotę tego roszczenia i wskazuje, że legitymowany czynnie jest właściciel rzeczy, a legitymowaną biernie jest osoba władająca cudzą rzeczą bez tytułu prawnego. Koniecznymi przesłankami roszczenia windykacyjnego jest zatem status właściciela, fakt, że nie włada on swoją rzeczą, oraz okoliczność, że rzeczą włada osoba do tego nieuprawniona. Dodać wypada, iż roszczenie to wygasa wskutek jego zaspokojenia, jak również wskutek zdarzenia, którego skutkiem jest wygaśnięcie roszczenia bez jego zaspokojenia. Do takich przypadków zalicza się sytuacje, w których rzecz faktycznie przestaje fizycznie istnieć, zostaje ona nabyta przez inną osobę, czy też dochodzi do utraty faktycznego władztwa nad rzeczą przez jej dotychczasowego posiadacza (por. J. Ciszewski, Komentarz do art. 222 Kodeksu cywilnego).

W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie można mieć wątpliwości, iż przesłanki roszczenia windykacyjnego zostały spełnione. Przede wszystkim, należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że powodowi rzeczywiście przysługiwało prawo własności wymienionych przez niego w pozwie ruchomości. Poza sporem pozostawał też fakt, że ruchomości te znajdują się w posiadaniu pozwanej.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na zasadzie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania za II instancję Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Joanna Walczuk SSO Mirosław Krzysztof Derda SSO Cezary Olszewski